Love Cafe พบรักสาวคาเฟ่คอฟฟี่

          บนรถของโลมา    

     ''กรี๊ดดด..'' พอฉันเดินออกมาจากร้าน ก็เห็นรถโลมาที่มารับฉันทันที ฉันรีบขึ้นรถและส่งเสียงดัง จนโลมาตกใจ

     ''อะไรของเธอเนี่ย ยัยซุ่มซ่าม'' โลมาตกใจเลยตั้งคำถาามฉันขึ้นมา

     ''ว่าไงนะ! ยัยซุ่มซ่ามอีกแล้วหรอ'' เขาเรียกฉันแบบนี้ไม่ได้นะตอนนี้ ฉันตะคอกกลับไปเหมือนม่พอใจในสิ่งที่โลมาเรียก ทันใดนั้นฉันก็ก้มหน้าลง น้ำใสๆจากตาก็ไหลตกลงมาอยู่มือที่วางอยู่ตักฉัน

     ''เฮ้ย!..เธอเป็นไรเนี่ย ร้องไห้ทำไม ฉันขอโทษฉันไม่ตั้งใจเรียกเธอแบบนั้น'' โลมาคงเห็นน้ำตาฉันเลยตกใจ เขารีบจับแก้มฉันเช็ดน้ำตาให้ วันนี้ฉันคงผ่านอะไรมาหลายๆเรื่อง จนเกิดอาการเก็บกดละมั้ง

     ''ช่างเถอะโลมา..วันนี้ฉันโดนอะไรมาเยอะ พรุ่งนี้ฉันคงไม่ไปทำงานแล้วหละ'' ฉันบอกโลมาด้วยน้ำตา

     ''ทำไมเธอว่าอย่างนั้นหละ เธอโดนไล่ออกอีกแล้วหรอ'' โลมาถามฉัน คำถามของโลมาทำให้ฉันยิ่งน้ำตาไหลมากกว่าเดิม 

          -บ้าน ของ ยุนอา-

     ''ขอบคุณนะโลมา ที่มาส่งฉัน'' คำถามที่โลมาได้ถามฉัน ฉันเงียบไม่ตอบเขาและปล่อยให้ในรถมีแต่ความเงียบ โลมาก็ไม่ถามอะไรฉันอีกเลยจนถึงบ้านของฉัน

     พอฉันถึงบ้าน ฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันทีแม่ฉันก็ยังเอ่ยปากถามไม่ทัน ในสมองฉันคิดแต่ว่าตัวฉันไม่มีความสามารถอะไรสักอย่าง ทำอะไรก็ซู่มซ่ามไปหมดเป็นตัวอันตราย ทำงานไม่ได้เรื่องสักอย่าง แค่เหตุการวันนี้ ฉันก็รู้สึกแย่มากๆจนไม่กล้าที่จะไปเหยียบที่ร้านอีก ฉันมันคงแย่มากๆเลยสินะ ไม่ต้องรอให้คุณยูจินไล่ออกหรอก ฉันออกเองดีกว่า อย่างน้อยคนอื่นจะได้ด่าฉันไม่ได้ว่าโดนไล่ออก TT แย่ชะมัดเลยแฮะ

          -เช้าวันทัดมา-

     ''ยุนอาลูก วันนี้ไม่ทำงานหรอสายแล้วนะ'' แม่ที่แสนดีของฉันถามขึนตอนที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวกัน วันนี้ฉันคิดว่าจะไม่ไปทำงานเลยไม่เร่งรีบเหมือนทุกๆวัน

     ''หนูุจะหางานใหม่นะแม่ แม่ไม่ต้องห่วง'' ฉันรีบตอบแม่กลับไปเพราะท่านเริ่มทำสีหน้าจริงจัง

     ''ตกงานอีกแล้วหรอยุนอา ทำไมตกงาน ไปทำอะไรไว้อีก'' พอแม่ได้ยินคำตอบฉันที่เหมือนฉันกำลังตกงาน แม่ก็เร่งถามฉันทันทีจนฉันตอบไม่ทัน

     ''เอาเป็นว่า หนูจะหางานทำให้เร็วที่สุดนะคะ'' ฉันบอกปัดแม่ไป ถ้าฉันอธิบายฉันคงจะโดนแม่ดุกลับมาว่าซุ่มซ่ามอีกตามเคยแหละ 

          กริ๊งๆ 

     เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น ฉันจึงรีบเดินออกจากโต๊ะกินข้าวเพื่อจะไปรับสายของใครสักคนที่โทรหาฉัน พอฉันดูที่หน้าจอก็ต้องตกใจ

     ''หะ..ผู้จัดการหรอ!'' เอาแล้วไง ทำไงดีละเนี่ย สงสัยผู้จัดการจะโทรมาต่อว่าฉันแน่เลย เอาเถอะเอาไงเอากัน!

     ''ฮัลโหลค่ะผู้จัดการ ยุนอาพูดค่ะ'' ฉันรีบรับสายผู้จัดการและพูดจาอย่างนิ่งๆ

     [ทำไมเธอไม่มาทำงานยะ! รู้มั้ยว่าเขาตามหาเธอจนวุ่นหมดแล้ว] เสียงของผู้จัดการดังมาจนทำให้ฉันตกใจ

     ''ก็เมื่อวานหนูซุ่มซ่ามนี่คะ ทำใส่คนชั้นสูงซะด้วย หนูไม่กล้าจะไปเหยียบให้คุณหนูยูจินไล่ออกหรอกคะ'' ฉันบอกเหตุผลที่ฉันไม่ไปทำงานให้ผู้จัดการฟัง

     [ยัยบ้า! คุณหนููยูจินเขายังไม่พูดอะไรเลยนะ เขาไม่ว่าเธอสักคำ ฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกันนะ คุณหนูดูมีความสุขดีที่ได้ยินตอนเธอทำงานผิดผลาด] ผู้จัดการเล่าให้ฉันฟัง เอ๊ะ ปกติคุณยูจินต้องดุสิ

     ''จริงหรอคะ'' ฉันถามผูู้จัดการเพื่อความแน่ใจ

     [จริงสิ กลับมาทำงานได้แล้วนะ วันนี้วันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะทำงานอยู่ร้านนี้] ผู้จัดการแผ่วเสียงลง เหมือนมีเรื่องอะไรไม่ดีเลยแฮะ

     ''อะ..อ้าว ทำไมคะ ผู้จัดการจะไปไหน'' ฉันถามกลับ 

     [พอดีฉันจะย้ายบ้านแหน่ะ ไปไกลมากเลยจะลาออก ต่อไปคุณหนูยูจินจะเป็นผู้จัดการร้านนี้แทนฉัน เธอก็เชื่อฟังเขาด้วยนะ และอย่าทำอะซุ่มซ่ามนักนะ คุณยูจินไม่ใจดีเหมือนฉันนะจะบอกให้ 555] ผู้จัดการบอกเหตุผลที่เขาจะต้องออกจากงานให้ฉันฟัง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ผู้จัดการคงจะรักร้านนี้มาก รักมากเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของเอง 

     ''อ่อ รับทราบคร่ะ'' ฉันตอบผู้จัดการไป เอาหละ ฉันจะคิดว่าฉันได้โอกาศครั้งใหม่มาอีกรอบ คราวนี้ฉันจะทำให้ดีที่สุด! ฉันจะเป็นพนังงานดีเด็ดให้ได้เลยคอยดู

     ไม่รอช้าฉันก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมที่จะออกไปทำงานที่ร้านคอฟฟี่เลิฟ คาเฟ่เหมือนเดิม เป้าหมายเดิมของฉันกลับมาอีกครั้งแล้ว 

     ''แม่คะ หนูไปทำงานแล้วนะคะ'' ฉันบอกแม่ฉันก่อนที่จะก้าวออกจากบ้านอย่างมีความสุข แม่ฉันคงสงสัยมาสินะ ฮ่าๆ ฉันพึ่งบอกแม่ฉันว่าพึ่งตกงานนี่น่า ไม่เป็นไรกลับมาค่อยอธิบายให้แม่ฟัง

         ตุบบบบ ตุบบบบ

     ''โอ๊ยยยยย!''ฉันเดินออกจากบ้านไม่กี่ก้าวก็มาพบกับวัตถุแข่งๆได้ล้นใส่หัว จนฉันล้มลงไปกองกับพื้น เจ็บชะมัดเลยแฮะ

     ''คุณเป็นอะไรมั้ยครับ'' เสียงของชายคนหนึ่งเหมือนจะวิ่งเข้ามาดูฉันด้วยความตกใจ กลิ่นกายเขาหอมจังเลย

     ''นี้! ฉันบอกแล้วไงให้เด็กเป็นคนถือไม่ใช่วางห้อยไว้แบบนี้ มันอันตราย ดูสิเห็นมั้ย!'' เสียงของผู้ชายที่วิ่งมาหาฉันตะโกนด่าไปอีกทางนึงเหมือนว่ากำลังคุยเรื่องอะไรสักอย่างอยุ่ ฉันเหลือบไปเห็นวัตถุที่ต้องใส่หัวฉัน เฮ้...นี่มันไมค์นี่น่า ทำไมมันตกใส่หัวฉันได้หละเนี่ย จงใจโยนมารึไงนะ หัวฉันแตกหรือป่าวก็ไม่รู้

     ''บ้าชะมัดเลย ไมค์ทำไมมาล้นใส่หัวฉันได้ พวกคุณจงใจแกล้งฉันหรือไง'' ฉันบ่นโวยวายก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้น

     ''ขอโทษครับ พอดีมาถ่ายเอ็มวีแถวนี้ เด็กๆมักง่ายไปหน่อย ขอโทษนะครับ'' เสียงของผู้ชายคนนั้นขอโทษฉัน ว่าไปแล้วเขาดูดีเนาะ แต่งตัวดูท่าทางรวย หน้าคุ้นๆแฮะ

     ''พี่เชน มีอะไรหรือป่าวคะ'' เด็กสาวคนหนึ่งหน้าตาคุ้นเคยเดินมาถามชายตัวสูงที่ชื่อเชน เอ๊ะ!เชนอย่างงั้นหรอ ไม่จริง เขาเป็นนักร้องนี่น่า โห่ หล่อชะมัดเลยยิ่งดูยิ่งหล่อ ขาว สูง กลิ่นกายหอมดีงามจริงๆ จะว่าฉันโชคดีหรือโชคร้ายเนี่ย แต่เดี่ยวนะ เด็กสาวที่พูดถึงมันยัยรีมายเมื่อวานนี้น่า ทำไมมาบังเอิญเจอกันแบบนี้เนี่ย

     ''อ่อ นี่เธอ! พนักงานร้านกาแฟของพี่ยูจินนี่น่า วันนี้ยังจะมาเดินซุ่มซ่ามอีกหรอ เมื่อวานทำหน้าฉันพังไม่พอใช่มั้ยยะ!ว่าแต่โดนไล่ออกยังหละ เหอะคงโดนแล้วสินะถึงมาเดินเล่นแถวนี้ได้ ถ้ายังไม่โดนไล่ก็คงจะไปทำงานแล้วแหละตอนนี้'' นั้นไง พูดยังไม่ขาดคำหมาก็เห่าใส่ เฮ้อ.. ฉันเบื่อจริงๆเลย

     ''งั้นฉันขอโทษที่ซุ่มซ่ามอีกนะคะ และขอตัวก่อน! อ่อ ! และฉันยังไม่โดนไล่ออกคะ'' ฉันพูดอย่างประชดประชันและรีบเดินอย่างไวก่อนที่จะโดนยัยคุณหนูตบ - - ยังไม่ทันได้บอกลาเชนเลย 555

     แหม่ ยัยคุุณหนูรีมาย อย่าให้เจออีกนะ ครั้งนี้ฉันจะซุ่มซ่ามแกล้งทำเป็นถือน้ำกรดไปราดเลยชิส์! กำลังจะไปทำงานอย่างมีความสุข ดันมาเจอหมาบ้าอยู่ข้างทาง

ฝากติดตามบทที่ 3 เร็วๆนี่ด้วยนะคะ By Pianory