Love Cafe พบรักสาวคาเฟ่คอฟฟี่

***อ่านบทนำก่อนนะจร้ะ เพราะต้นต่อเรื่องเริ่มมาตั้งแต่บทนำ***          

          ป้ายรถเมย์

     [ว่าไงยัยซุ่มซ่าม] เสียงของเพื่อนดังเข้าหูฉันเมื่อฉันได้กดโทรศัพท์โทรหา ฉันมีเพื่อนคนนึงที่สนิทที่สุด เธอคอยช่วยเหลือฉันตลอด เพื่อนฉันชื่อโลมา ชื่อเขาเหมือนผู้หญิงใช่มั้ยหละ แต่จริงๆแล้วเขาเป็นผู้ชายนะ และเขาก็เป็นนายแบบด้วยแต่โลมาไม่ได้ดังหรอก เขาเป็นลูกครึ่ง รัสเซีย เขาได้ลงแต่นิตยสารเล็กๆคนไม่ค่อยรู้จัก แต่รายได้เขาก็ดี และเรื่องเงินเขาช่วยฉันได้ตลอดเลยแหละ

     ''ใครให้นายเรียกฉันแบบนี้ วันนี้ฉันโดนเรียกยัยซุ่มซ่ามทั้งวันแล้วนะ'' ฉันตอบกลับไปอย่างหงุดหงิด

     [ฮ่าๆ ก็เพื่อนฉันไปซื้อกาแฟร้านที่เธอทำงานมา มันเล่าให้ฉันว่าเธอโดนเขาเรียกแบบนั้นทั้งร้านเลย] โลมาเขาเป็นคนเพื่อนเยอะรู้ไปซะหมด วันนี้ฉันโดนเรียกยัยซุ่มซ่ามทั้งวันจริงๆแหละ ไม่ทำแก้วแตกก็เดินชนลูกค้า เฮ้อออออ~ 

     ''เออ ช่างเถอะ นายอยู่ไหน ฉันจะเอาเงินไปคืน แล้วเลิกเรียกฉันว่ายัยซุ่มซ่ามซะที ฉันยังอยากใช้ชื่อยุนอายะ'' พอดีร้านฉันรับเงินเป็นรายวัน ถ้ารายเดือนฉันคงได้อดข้าวได้กินเว้นวันแน่เลย ฉันได้วันละพันห้า แต่ฉันต้องโดนหักเงินสองอาทิตย์ เหลือ พันถ้วน โธ่ว หน้าสงสารฉันจริงๆ ถึงฉันจะไม่มีเงินเท่าไหร่ แต่ฉันไม่ชอบเป็นหนี้ใคร เลยกะจะจ่ายวันละนิดวันละหน่อย

     [อะไรของเธอ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้] โลมาเขาชอบใช้ตังเล่นจริงๆเลย เวลาฉันจะคืนก็บอกให้ให้ฉันเก็บไว้ แต่เวลาทะเลาะกันที่ไรชอบทวงบุญคุณ 

     ''ก็ฉันไม่ชอบเป็นหนี้ใครนี่หน่า'' ฉันตอบเขา

     [เอาหน่า ว่าแต่เลิกงานแล้วหรอไง ให้ฉันไปรับมั้ย วันนี้ฉันไม่มีถ่ายแบบ] ฉันบอกแล้วว่าเขาดี ที่ทำงานเขากับฉันอยู่คนละทางเลยห่างกันตั้งเยอะ แถมบ้านฉันกับบ้านเขาก็ห่างกันมากถึงมากที่สุด ว่าแล้ววันนี้ทำไมไม่มีรถมานะ ฉันยืนรออยู่หน้าป้ายนานแล้วนะเนี่ย

     ''ก็ดีเหมือนกัน รบกวนหน่อยนะโลมา ฉันเหนื่อยมาเลยไม่อยากยืนรอนาน งั้นฉันเข้าไปรอในร้านแล้วกัน

     ดีนะร้านฉันใกล้กับป้ายรถเมย์เลย เดินออกมาก็เจอแล้ว เข้าไปรอโลมาในร้านดีกว่า ไปช่วยผู้จัดการรอโลมาดีกว่า เผื่อจะได้เงินเพิ่ม หึหึ 

     [โอเคเลยยัยซุ่มซ่าม] โลมาตอบรับคำฉันก่อนจะรีบวางสายไป 

     หลังจากที่โลมาวางสายฉันไป ฉันก็เดินกลับมาที่ร้านอีกครั้งเผื่อมารอโลมา 

     ''อ้าว ยุนอา เธอยังไม่กลับอีกหรอ เห็นออกไปนานแล้วหนิ'' เมื่อเสียงเปิดประตูร้าน ผู้จัดการก็เห็นฉันแล้วถามฉัน แหม่ ถามแบบนี้รู้สึกสบายหูกว่าโดนด่าแหะ

     ''อ่อ พอดีรถไม่มาสักทีก็เลยจะมารอเพื่อนที่ร้านค่ะ'' ฉันตอบกลับไป

     ''ดีเลย! เธอมาช่วยฉันที่โซนชั้นสามทีสิ คนอื่นกลับหมดแล้วอะ เหลือฉันคนเดียว พอดีมีลูกค้าเหลืออยู่โต๊ะนึงอะ เดี๋ยวฉันยกเลิกไม่หักค่าแรงเธอช่วยฉันก่อนนะนะ'' เอ๊ะ นี่ฉันพึ่งเคยเห็นหัวหน้าพูดขอร้องฉันก็วันนี้แหละนะ แต่ว่า โซนชั้นสาม มันโซนนรกชัดๆ ก็อย่างที่บอก โซนคุณหนูทั้งนั้นเลย ถึงมันจะได้เงินเยอะกว่าโซนอื่นๆแต่ ลูกค้าแต่ละคนเรื่องมากชะมัด แล้วนี่อะไรผู้จัดการให้ฉันขึ้นไปช่วยทั้งๆที่ก็รู้ว่าฉันซุ่มซ่ามขนาดไหน

     ''แต่ ผู้จัดการคะ..ผู้จัดการก็รู้ว่าหนูซุ่มซ่ามขนาดไหน'' ฉันตอบพยายามปัดแต่...

     ''ก็อย่าซุ่มซ่ามสิ  นะ ช่วยฉันที แขกโต๊ะนี่สำคัญมากเลย เธอแค่ทำตามที่ฉันบอกนะ'' ผู้จัดการขอขนาดนี้ก็คงต้องทำสินะ เฮ้อ~ จะเจออะไรบ้างเนี่ย

     ''ก็ได้ค่ะ แต่ต้องยกเลิกการหักเงินหนูสองอาทิตย์นะคะ'' เอาเถอะเพื่อเงิน 

     ''โอเค ไปล็อคประตูหน้าร้านก่อนแล้วตามฉันขึ้นมา'' ผู้จัดการสั่ง

     ''หืม ทำไมต้องล็อคหน้าร้านคะ'' นั้นสิจะล็อคทำไมนะ แขกสำคัญอะไรขนาดที่ต้องปิดร้านเลยหรอ แต่ช่างเถอะ ไม่แปลกหรอกชั้นสูงนี่นา 

     ''ไว้ฉันจะเล่าให้ฟัง รีบทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้'' ไม่รอช้า ฉันก็รีบวิ่งไปล็อคร้านและเดินตามผู้จัดการขึ้นไปทันที

          โซน ชั้น สาม ~

     ''อะไรกันเนี่ย! ฉันต้องการลาเต้แค่นี้ทำให้ฉันไม่ได้หรอ ลาเต้ร้อนอะ'' ฉันกำลังก้าวเข้าประตูหรูบานใหญ่ ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวคนหนึ่งเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง ฉันมากไปตามต้นเสียง เธอเป็นสาวหน้าตาอย่างกับลูกครึ่ง เอ๋ หน้าคุ้นๆ 

     ''ขอโทษค่ะคุณหนูรีมาย เดี๋ยวจะเอาไปเปลี่ยนให้นะคะ'' เสียงของ หน้าจะเป็นคนในครัวกำลังกล่าวขอโทษผู้หญิงที่ฉันได้ยินมาแว่วๆ รีมงรีมายอะไรนะ 

     ''ขอโทษอะไร นี่ฉันรอมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ ผู้จัดการร้านเธอไปไหน ตามมาหาฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ'' ฉันนึกขึ้นได้แล้ว ยัยคนสวยที่โวยวายอยู่นั้น คงจะเป็นคุณหนูคนสวยรีมายชื่อดังใช่มั้ย อะไรไหนบอกนิสัยน่ารักหนักน่ารักหนา 

     ''มาแล้วค่ะ คุณหนูรีมาย คิดถึงจังเลยกลับมาจากต่างประเทศเมื่อไหร่คะเนี่ย ทำไมพึ่งมาแวะที่ร้านหละคะ'' ผู้จัดการฉันท่าทางจะสนิทสนมกับยัยรีมายนั้นมาก

     ''หนูพึ่งกลับมา เลยแวะมากินลาเต้ฝีมือป้าไงคะ แต่อะไรเนี่ย! พวกนี่มันทำลาเต้อะไรให้ก็ไม่รู้ ไม่อร่อยเลย แถมมีมดด้วย สกปรก!'' เสียงรีมายโวยวายอีกครั้ง ฉันไม่ชอบเลยพวกคนชั้นสูงเนี่ย พนักงานที่อยู่ชั้นนี้คงต้องทนฟังจนหูชามากแน่ๆเลย 

     ''เดี๋ยวป้าทำให้ใหม่นะคะ คุณหนู ยุนอา! ไปเอาเค้กเบอรี่พาสมาให้คุณหนูทานสิ!'' เสียงผู้จัดการตะโกนมาอย่างดังเพื่อให้ฉันไปเอาเค้กมาให้คุณหนงคุณหนูรีมาย แหวะ สวยแต่หน้า

     ฉันเดินตรงมาที่ตู้เค้ก รู้สึกไม่ค่อยชินมือเลยแฮะ โซนชั้นสามหรูมากเลย รู้สึกกลัวจะซุ่มซ่ามอีกจัง ฉันหยิบเค้กเบอรี่พาสชินโตออกจากตู้และวางใส่จานแก้วสีทองหรูก่อนจะเดินมาที่โต๊ะรีมายแต่จู้ๆขาฉันก็ไปเตะเข้ากับขาโต๊ะ

     เปรี๊ยะ.

     ''กรี๊ดดด!!!''เสียงของรีมายกรี๊ดร้องเมื่อ ขาฉันไปเตะโต๊ะ ไม่พอแถมเค้กดันลอยเข้าหน้ายัยรีมายเต็มๆ ซุ่มซ่ามจริงๆเรา รู้สึกเจ็บขาชะมัดเลย 

     ''แกล้งฉันหรอเนี่ย!! อะไรกันร้านนี่ ฉันจะไปบอกพี่ยูจินแน่ ซุ่มซ่ามกันจริงๆเลย!'' รีมายโวยวายก่อนจะลุกขึ้นเดินลงไปเพื่อออกจากร้าน 

     ''ยัยยุนอา!'' เอาแล้วไง ผู้จัดการต้องไล่ฉันออกแหง่เลย 

     ''ฉะ ฉะ...'' ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่หน่า TT

     ''หุบปากไปซะ! เธอรอฟังผลจากคุณยูจินเถอะ กลับไปได้แล้วยัยซุ่มซ่าม'' เสียงของผู้จัดการโวยวายใส่ฉันอีกครั้ง ครั้งสีหน้าผู้จัดการดูผิดหวังมาก 

     นี่แหละนะ งานของฉันวันนี้มันแย่เหลือเกิน เฮ้อ..พรุ่งนี้คุณยูจินคงเข้ามาร้านแน่เลย เผื่อมาไล่ฉันออกแน่ จะตกงานอีกแล้วสินะฉัน TT

ฝากติดตามบทที่ 2 เร็วๆนี่ด้วยนะคะ By Pianory