วันและคืน ฝันและความจริง

วันที่257
                แบงค์ไม่ตาย ไม่รู้ว่าปริมาณยามันน้อยเกินไป หรือ ไวร์มันดีกรีต่ำไปแต่รู้ว่าเข้าตื่นมาและแข็งแรง ดีแต่ก็รู้สึกคลื่นไส้เล็กน้อย เพราะฤทย์ยาต้านเศร้าที่ยิ่งกินก็เหมือนจะยิ่งเศร้ากว่าเดิม  มันก็เป็นเรื่องที่แปลกนะ การกินยาตายมักจะไม่ได้ผลเสมอไป แบงค์เคยอ่านมามากมายว่า ไม่ใช่แค่ไม่ตายแต่ต้องล้างท้องซึ่งเป็นอะไรที่ทรมาณมากและต้องรักษาผลข้างเคียงยานั้นไปอีกนาน ซึ่งแบงค์แค่คิดก็สยองแล้ว
                วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้าน คุณยายออกไปหาหมอ แม่และน้องออกไปทำงาน แบงค์จึงไปเปิดทีวีดู ทีวียังคงมีแต่ข่าวไร้สาระ โฆษณาหม้อที่โอเวอร์เกินจริง รายการแข่งร้องเพลงลูกทุ่ง และรายการทีวีที่ไม่มีสาระอะไรเลยนอกจาก ใครไปรักกะใครแล้วได้กะใคร
                สมัยก่อนที่บ้านแบงค์ติดเคเบิลทำให้พอหาสารคดีต่างประเทศมาดูได้บ้าง แต่ที่บ้านแบงค์โดนแฟนของน้อง กล่อมประสาทให้เปลี่ยนไปใช้กล่องหนังเถื่อน ที่คุณภาพไม่ต่างอะไรจากที่หาได้บนเน็ตแทน ทำให้รายการที่แบงค์ชอบดูหายไปหมด ทำให้แบงค์ต้องทนดูรายการห่วยๆของช่องฟรีทีวีที่ซักทำออกมาซ้ำซาก ทุกวันไม่เว้นแม้แต่เสาร์อาทิตย์
                แบงค์เปิดทีวีทิ้งไว้ เปิดไว้แก้เหงา เสียงตลกมุกแปกยังคงดังจากทีวีต่อไป แบงค์ยังคงท่องเน็นไปเรื่อยๆเหมือนที่เป็นในทุกวัน วันนี้เพจเจ้าประจำโพสเรื่องสุขภาพอีกแล้ว แบงค์ไม่เคยใส่ใจสุขภาพอะไรเลย แตกต่างจากที่บ้านที่ "เหมือน" จะใส่ใจสุขภาพ น้องของแบงค์ชอบซื้อสินค้าประหลาด เช่น น้ำประจุลบ ซีเรียลโฮลแกรน  อาหารเสริมอะไรบางอย่าง เพื่อหวังจะรักษาสิวบนใบหน้าที่ไม่รู้ว่าทำไม เลยวัยรุ่นมานานแล้วยังคงขึ้นเต็มไปหมด(ค่าว่าเพราะโดนหมอสิววางยามาหรือเปล่า)แต่ส่วนใหญ่พอใช้ไปซักพัก ก็เบื่อและเลิกใช้ไปกลางคัน ที่บ้านของแบงค์ยังเต็มไปด้วยเครื่องออกกำลังกายที่แม่ซื้อมาเล่น เล่นได้ไม่ถึงเดือนก็เบื่อ แล้วก็ตั้งโชว์ไว้แบบนั้น ไม่รู้ว่าบ้านนี้หมดไปกับของไร้สาระแบบนี้ ไปเท่าไหร่แล้ว เนื่องจากที่บ้านแบงค์ฐานะค่อนข้างดี แม่เป็นเจ้าของโรงงานทำโซฟาและร้านอาหาร ทำให้ที่บ้านมีเงินใช้ตลอดเวลา แต่ต้องแลกกับแม่ที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย ส่วนน้องของแบงค์ก็ช่วยแม่ทำงานด้วย แต่ก็แปลกใจอย่าง2คนดีเข้าขากันดีมากในการทำงาน ต่างจากแบงค์ที่เข้ากับที่บ้านไม่ค่อยได้เลย คงเป็นเพราะแบงค์เป็นผู้ชายมั่ง
                ถึงแม้ที่บ้านจะมีฐานะดีมากก็จริง แต่แบงค์แทบไม่เคยได้เงินใช้เลยโดยเฉพาะนับตั้งแต่เรียนจบ เงินเก็บที่แบงค์มีก็เป็นเงินที่ได้จากค่าประกันชีวิตของพ่อที่เสียไปด้วยโรคมะเร็ง ซึ่งแบงค์ก็ใช้เงินเหล่านั้นส่วนใหญ่ไปกับคอมพิวเตอร์ เกม หนังสือนิยาย และขนมจากร้านขายของชำใกล้ๆ เงินเก็บที่แบงค์มีก็เริ่มเหลือไม่มากแล้ว แบงค์จึงต้องอยู่โดยการใช้เงินให้น้อยที่สุด
                แต่แบงค์ก็เต็มไปด้วยรายจ่ายที่คาดไม่ถึงมากมาย คอมที่วันดีคืนดีก็เสียและต้องเปลี่ยนอะไหล่ แถมจะต้องอัพเกรดเพื่อให้รองรับเกมใหม่ๆไหว เกมที่เล่นถ้าตัวละครเต็มต้องเสียเงินเพื่อซื้อช่องเก็บตัวละครเพิ่มเติม รวมถึงเกมที่มีการพัฒนาระบบป้องกันการละเมิดลิขสิทธิมากขึ้นทำให้แบงค์หลายครั้งต้องเจียดเงินเก็บไปซื้อเกมมาเล่น
                รายจ่ายมากมายแต่ไร้รายได้
คืนที่257
                "ทำไมเมะซี่ซั่นนี้มีแต่เมะปวดตับ ชวนหดหู่ทั้งนั้นเลยหวา" แบงค์ชอบบ่นแบบนี้ตลอดเวลา เพราะในชีวิตของเขามาเคยมีใครพูดด้วย หลายครั้งเขาก็คุยกับหมอนข้างของเขา ฮารุและยูจัง มาอยู่กับเขาได้เกือบ5ปีแล้ว ตั้งแต่เขาเรียนจบมัธยมเขาก็อยากได้หมอนข้างแบบนี้ตลอด เขาเคยไปญี่ปุ่นเพื่อหาซื้อหมอนแบบนี้แต่ก็ผิดหวังเพราะไม่ใช่สินค้าที่หาได้ทั่วไปง่าย เขาจึงสั่งซื้อหมอนข้างทำมือมาแทน ถึงแม้คุณภาพจะหน้าผิดหวังเล็กน้อยกับสีผมที่เพี้ยนของยูจังและ รอยตำหนิของฮารุ แต่แบงค์ก็รัก2หมอนข้างนี้มาก เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้กอดหมอนข้าง2อันนี้
                แบงค์เคยมีความฝันว่าอนาคตเขาจะผลิตหมอนข้างแบบนี้ขาย แต่ต้องฝันสลายด้วยกฏหมายลิขสิทธิและการที่แบงค์ไม่มีสกิลในการวาดรูป
                3ทุ่มแล้ว วันที่หน้าเบื่อก็หมดไปอีกวัน
                แบงค์อยู่ในโลกแฟนตาซีแห่งหนึ่ง แต่นี้ไม่ได้เป็นความฝันแบงค์ยังไม่ได้หลับ แต่เป็นโลกที่แบงค์โลกสร้างขึ้น
หมอคนหนึ่งเคยหลุดออกมาว่าแบงค์มีความผิดปกติทางทางจิตที่ไม่ได้มีวันรักษาหายอย่างหนึ่ง ซึ่งผู้ป่วยสามารถสร้าง จินตนาการเป็นภาพได้อย่างชัดเจน สมัยก่อนแบงค์สามารถ จินตนาการได้เป็นเรื่องราวได้เลยแต่ด้วยโรคซึมเศร้าและยาทำให้มิติที่สร้างนี้แทบจะไม่สามารถเข้ามาได้อีกแล้ว แบงค์ต้องพยายามอย่างหนักเพื่อจะได้เข้ามาในโลกใบนี้
                ยูจังนั่งลงข้างแบงค์แล้วซบมาที่ไหล่แบงค์  "ชั้นเบื่อโลกนี้เต็มทีแล้ว"แบงค์พูดกับฮารุ "โลกนี้มันห่วยแตกชั้นรู้ อยากพูดอะไรระบายอะไรบอกมาเลย ชั้นยินดีรับฟังในโลกนี้เหลือแค่พวกเราแค่2คนที่รับฟังเทอแล้ว"ฮารุตอบมา "ใช่ในโลกนี้ชั้นไม่เหลือใครแล้วจริงๆ ชั้นมันไร้ค่า ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟนชั้นเองก็อยากมีคนรัก มีอนาคตที่สดใสเหมือนคนอื่นบ้าง"แบงค์ระบายความในใจออกมา "ไม่เป็นไรหรอกแม้เทอไม่มีคนรักแต่อย่างน้อย ก็ยังมีพวกชั้น2คนนี้"
                แล้วแบงค์พล้อยหลับไป