วันและคืน ฝันและความจริง

วันที่256

                วันนี้แบงค์ออกจากบ้านครั้งแรกในรอบ1เดือน เพราะจิตแพทย์นัดให้ไปหา รอบนี้แบงค์ได้ไปในโรงพยาบาลใหม่ ก่อนหน้านี้แบงค์ไปหามาแล้วหลายโรงพยาบาลทั้งรัฐและเอกชน จ่ายค่ารักษาไปจำนวนมาก กินยาหลายชนิด เพื่อรักษาโรคซึมเศร้าที่เป็นผลพวงจากการเป็นนีต แต่ก็ยังไม่มีตัวไหนที่แบงค์รับกับยาไหวเลย เพราะผลข้างเคียงหนักมากจนแบงค์รับไม่ไหว

                รอบนี้เป็นโรงพยาบาลรัฐที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพ เนื่องจากแบงค์มาครั้งแรกจึงต้องไปเช้าหน่อยเพื่อไปทำ เรื่องๆต่างๆจึงต้องไปแต่เช้ามืด ทั้งๆที่ตอนรักษาเอกชนแทบไม่ต้องทำอะไรเลยแท้ๆ แต่กลับโรงพยาบาลรัฐบาลก็ทำเรื่องต่างๆต้องใช้เวลานานมาก และคิวต่างๆก็นานๆสุดๆ โรงพยาบาลก็เต็มไปด้วยคนไข้จนเหมือนงานเทศกาลอะไรซักอย่าง ทั้งๆที่เป็นวันธรรมดาแท้ๆ

                จนเวลาใกล้จะเที่ยงแบงค์ถึงได้เข้าตรวจ

                "วันนี้จะมาหาหมอ เรื่องอะไรค่ะ" หมอถามด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายสุดๆ "โรคซึมเศร้าคับ"แบงค์ตอบ "ตอนนี้จากนั้นก็ซักโน้นซักนี้ว่าเคยรักษายาอะไรบ้าง แต่พอถึงคำถามหนึ่งว่าทำงานอะไรอยู่หรอ" หมอถามต่อ "ผมเป็นนีตอะคับ" แล้วจากนั้นหมอก็เริ่มมองด้วยสายตาเหยียดๆ สายตาที่แบงค์เจอทุกครั้งที่แบงค์บอกว่า"ผมเป็นนีต" ไม่ว่าจะหมอโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชนมักเจอสายตาแบบนี้เสมอ "คือนอกจากโรคซึมเศร้าผมอยากให้หมอช่วยผมเรื่องนีตด้วยอะคับ"

                "หมอบอกตรงนะค่ะเคสนี้ยากค่ะ หมอคงช่วยอะไรไม่ได้นะค่ะ แนะนำคุณกลับไปหางานทำเหอะค่ะ" นี้คือคำตอบจากจิตแพทย์ คนที่แบงค์อยากให้เขาช่วยมากที่สุด แน่นอนแบงค์เข้าใจดี นีต ไม่ได้บำบัดได้ด้วยยา หรือการไปนั่งพูดคุยกับนักจิตวิทยา การบำบัดนีต เท่าที่แบงค์เคยศึกษามา ซับซ้อนกว่ามาก ต้องทำกิจกรรมบำบัด ต้องทำร่วมกับคนอื่นถ้าเป็นโรงพยาบาลเอกชนเขาอาจเหมือนช่วยแนะนำอะไรไดบ้างแต่เอาเข้าจริงๆก็ไม่ช่วยอะไร และแน่นอนถึงจุดๆหนึ่งก็จะโดนไล่ให้กลับไปทำงานอยู่ดี แต่โรงพยาบาลรัฐนี้จะใช้วิธีตัดรำคานเลย เพราะมันเสียเวลาที่จะต้องมายุ่งกับพวกนีตอย่างแบงค์

                และสุดท้ายก็กลับมาพร้อมกับ ยากลุ่มSSRLที่แบงค์กินกี่ตัวก็เจอผลข้างเคียงหนักเหมือนเดิม

คืนที่256

                เนื่องจากมันเป็นยาคนละตัวกับที่เคยกินมา แบงค์จึงลองไปครึ่งเม็ดตามที่เอกสารการใช้ยาบอก วันนั้นแบงค์ใจสั่น หัวใจเต้นแรง และนอนไม่หลับ แบงค์ไม่แปลกใจกับอาการแบบนี้เลยเพราะกี่ตัวมันก็เป็นแบบนี้หมด แบงค์ได้แต่ใจลอยคิดไปต่างๆ คิดถึงอนาคต คิดถึงชีวิตวัยมัธยม คำพูดต่างๆ วนเวียนอยู่ในหัว "ไม่แม่แล้วจะอยู่ยังไง" "อนาคตเอ็งจะทำอะไรกิน" "พวกนี้มันก็แค่พวกขี้เกียจสันหลังยาว" คำพูด108 โพล่มาเต็มหัว จากอาจารย์ที่มหาลัย จากแม่ จากเว็ปบอร์ดต่างๆ แบงค์รู้สึกว่าในโลกนี้ไม่เหลือใครเลย แบงค์อยู่ตัวคนเดียว กับหมอนข้างลายอนิเมะเก่าๆที่ทุกคนลืมชื่อ2อันเป็นเพื่อน2คนสุดท้ายบนโลก และสุดท้ายยาแก้โรคซึมเศร้าก็ทำพิษซะแล้ว แทนที่จะแก้โรคซึมเศร้ามันทำให้แบงค์สมองว่างและ พิจารนาอย่างถ่องแท้ว่าสิ่งที่ตัวเองเพชิญนั้น คือสัจธรรมความเป็นจริง

                แบงค์จึงหยิบยาเก่าๆมาอ่านและไปเจอตัวหนึ่ง ห้ามกินกับแอลกอฮอเด็จขาด เพราะมีความเสี่ยงที่จะหยุดหายใจได้ แบงค์แทยาหมดหมดถุงนั้น ยัดเข้าปาก แล้วไปหยิบเอาไวร์ แดงในตู้เย็นที่แม่เอาไว้ใช้สำหรับทำอาหารมา แล้วเทลงแก้วและดื่มจนหมดแก้ว

                ไวร์ ทำให้มึนง่วงและหลับไป