เมียบำเรอจำเลยรัก(25+)

ตอนที่ 1 โสเภณีป้ายแดง
 
“ไอ้ชาติชั่ว! พวกแกไม่กลัวบาปกลัวกรรมบ้างหรือไง ถึงจับคนอื่นมาทรมานแบบนี้”
วิรัลพัชรตวาดเสียงดังลั่น ตวัดสายตามองชายตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง แววตาแดงก่ำบ่งบอกอารมณ์ว่าเธอกำลังโกรธถึงขีดสุด อยากจะฉีกเนื้อหนังมังสาคนพวกนี้ให้ขาดออกเป็นชิ้นๆเลยด้วยซ้ำ
          “ทรมานที่ไหนกัน ฉันพาเธอมามีความสุขต่างหาก เท่าที่เห็นแต่ละคนพอเวลาขึ้นเตียงก็เห็นครางกระเส่าซาบซ่านดีนี่น่า งานง่ายๆสบายๆนอนเฉยๆก็ได้ตังค์ใช้ มันมีที่ไหนอีก”
          เพียะ!!
          วิรัลพัชรตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด
          “อุบาท! แกรู้ไหมว่าคนที่พวกแกกำลังทำร้ายอยู่นั้น เขาเป็นเพศแม่แกนะ”
          เพียะ!
          ฝ่ามือหนาฟาดลงใบหน้าหญิงสาวจนร่างบางเซถลา วิรัลพัชรเจ็บแปลบที่ใบหน้าและริมฝีปากถึงกับแตกเมื่อโดนแรงกระแทกอย่างรุนแรง
          “อย่าบังอาจมาปากดีกับกู ถึงผู้หญิงอย่างพวกมึงจะเป็นเพศเดียวกับแม่กู แต่มึงก็ไม่ใช่แม่ของกู” มือหนายื่นไปลูบไล้หน้าขาวผ่องที่ตอนนี้มีรอยนิ้วทั้งห้าเป็นรอยแดงปรากฏ “ที่จริงเธอก็สวยถูกสเปคฉันนะ อยากจะลิ้มลองรสชาติของเธอเหมือนกันว่ามันจะอร่อยแค่ไหน ถ้าไม่ติดว่าฉันต้องขายความสาวของเธอให้กับคนใหญ่คนโตเสียก่อน ฉันก็คงได้เปิด  ซิงเธอเป็นคนแรก”
          วิรัลพัชรอ้าปากค้างตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ขายยังงั้นหรือ นี่เธอกลายเป็นสินค้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ถึงจะใช้เงินทองมาซื้อขายเธอได้ ทำไมพวกมันไม่หัดคิดกันบ้างว่าถ้าญาติพี่น้องของตัวเองโดนกระทำเหมือนที่พวกมันกำลังทำกับเธออยู่ตอนนี้ มันจะรู้สึกยังไง
          “เธอจะมาโทษฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ ถ้าเธอไม่มักง่าย ชอบผู้ชายหล่อๆเธอก็คงไม่ต้องโดนจับมาขายตัวแบบนี้หรอก เธอเองก็น่าจะรู้นี่ว่าอันตรายมักถูกซ่อนมากับความงดงามเสมอ แต่ก็ไม่ต้องห่วงหรอกนะสวยๆอย่างเธอเนี่ยใครเห็นใครก็ต้องรัก บรรดาแขกที่มาใช้บริการคงจะไม่มีใครกล้าทำอะไรรุนแรงกับเธอมากนักหรอก”
          “ไม่ !ฉันไม่ยอมเด็ดขาด” วิรัลพัชรกระแทกเสียงกลับทันควัน
          “ใครจะสนล่ะว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม ไอ้นิ่มออกไปตามนังบัวรินมาเอานังนี่ไปขัดศรีฉวีวรรณ แต่งตัวรอคุณมนัสได้แล้ว”  
ลูกชายเจ้าของผับสั่งลูกน้องเพียงชั่วครู่ บัวรินก็เข้ามาในห้องทันที ก่อนจะพาวิรัลพัชรออกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าตามคำสั่งของผู้เป็นนาย แต่ทุกอย่างก็เป็นไปอย่างทุลักทุเลเพราะว่าที่หญิงขายบริการคนใหม่พยศหนักเหลือเกิน
          ในห้องน้ำตอนนี้มีเพียงเธอและบัวรินหญิงวัยประมาณ 30 ปลายๆเท่านั้น หากเธอใช้โอกาสนี้ที่จะหนีเอาตัวรอดมันก็คงไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่นัก เพราะดูจากหุ่นอันอ้อนแอ้นของบัวรินแล้วดูเหมือนจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงมากเท่าไหร่นัก วิรัลพัชรรอจังหวะให้บัวรินเผลอ เมื่อสบโอกาสเธอก็ใช้แรงทั้งหมด ผลักร่างบัวรินจนล้มลงกับพื้นห้องน้ำ ก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปที่ประตู ทว่าทุกอย่างมันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้ เมื่อตอนนี้ประตูถูกใส่กุญแจจากด้านนอกล็อกแน่นหนา
          “อย่าพยายามเลยค่ะคุณ ยังไงคุณก็ไม่มีทางหนีออกไปจากที่นี่ได้หรอก”  
 บัวรินพยุงตัวเองลุกขึ้นหลังจากเอ่ยกับวิรัลพัชร แล้วมองสำรวจร่างกายว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือเปล่า ดูท่าทางของเธอจะสงบและเยือกเย็นมาก ไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือโมโหวิรัลพัชรเลยสักนิดที่ผลักเธอจนล้มคะมำ อาจจะเป็นเพราะว่าเคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาบ่อยครั้งก็เลยคุ้นชินไปเสียแล้ว เพราะไม่รู้กี่คนต่อกี่คนที่เธอพามาอาบน้ำขัดตัวที่นี่เพื่อส่งตัวไปบำเรอความใคร่ให้พวกมหาเศรษฐีตัณหากิเลสหนา
          “ไม่! ยังไงฉันก็จะหาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ฉันไม่ยอมเป็นโสเภณีขายเนื้อขายตัวหรอก” 
เธอปฏิเสธเสียงแข็ง แค่เพียงนึกภาพก็ยังกลัวจนขนพองสยองเกล้า คงทำใจไม่ได้ที่ต้องมารองรับอารมณ์ความใคร่ของบรรดาบุรุษซึ่งไม่รู้กี่รายต่อกี่ราย 
          “เชื่อฉันเถอะค่ะ ผู้หญิงทุกคนที่ถูกจับมาที่นี่ ไม่มีใครหนีรอดไปได้ คุณอยู่ที่นี่ทำอาชีพนี้ไปก็จะชินไปเอง เพราะทุกคนที่ถูกจับมาก็เป็นเช่นนั้น”
          “ไม่ ฉันไม่ชิน แล้วฉันก็จะไม่ทำอาชีพบ้าๆนี่ด้วย” เธอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
          “ผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่นี่ ไม่มีใครอยากทำอาชีพนี้หรอกค่ะ แต่เพื่อรักษาชีวิตตัวเองให้รอดทุกคนก็จำเป็นต้องทำ”
          “ถ้ายังงั้นคุณปล่อยฉันไปได้ไหมค่ะ” วิรัลพัชรวิ่งเข้ามาจับมือขอร้องบัวรินเมื่อเธอเริ่มสัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด
          “ถึงฉันปล่อยคุณไป คุณก็ไปไม่รอดอยู่ดี ลูกน้องของเสี่ยเฝ้าที่นี่อย่างแน่นหนาไม่มีใครเล็ดลอดออกไปได้หรอกค่ะ ถ้าเขาไม่อนุญาต”
          “แสดงว่าฉันจะต้องโดนบังคับให้ขายตัวจริงๆเหรอ” แววตาฉายความกังวลขึ้นเป็นประกาย ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลคลอที่เปลือกตา เพียงแค่เธอกะพริบเท่านั้นน้ำใสๆก็ไหลรินอาบแก้ม
          บัวรินส่ายหัวไปมา เธอจ้องมองวิรัลพัชรอย่างเวทนา สงสาร ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ที่ต้องเห็นเด็กสาวมายืนร้องไห้ฟูมฟาย เสียใจอยู่ตรงหน้าเมื่อรู้ชะตากรรมว่าต่อจากนี้ไปจะต้องกลายเป็นสินค้าเป็นอาหารอันโอชะให้พวกตัวผู้บ้ากามหื่นกระหายได้มาลิ้มลองรสชาติของเนื้อหนังมังสาของพวกเธอทั้งๆที่เจ้าของร่างกายไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด
          ถึงแม้ว่าบัวรินจะทั้งรู้สึกสงสารและเวทนามากเพียงใด แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรใครได้เลย ในเมื่อถ้าไม่ทำนั่นก็เท่ากับว่าจุดจบชีวิตของเธอก็ต้องมาถึงเช่นกัน แต่ลำพังเพียงแค่ชีวิตเธอชีวิตเดียวก็ไม่ได้ห่วงอะไรมากนัก แต่เธอยังมีภาระที่ต้องเลี้ยงดูลูกสาวที่สติไม่สมประกอบอีกหนึ่งคนด้วย หากเธอเป็นอะไรขึ้นมานั่นก็เท่ากับว่าลูกสาวผู้น่าสงสารของเธอก็ต้องจบชีวิตตามไปด้วยเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องทำงานแบบนี้ งานที่เอาชีวิตของคนอื่นมาตีราคาเป็นเงินทอง
          “ถึงยังไงฉันก็ไม่มีทางที่จะยอมขายตัวหรอก ให้ฉันขายศักดิ์ศรีตัวเองแบบนั้นสู้ฉันยอมตายเสียดีกว่า”
 เธอไม่เพียงแค่พูดเท่านั้น แต่กลับกระโดดเข้าไปตะครุบเอามีดคัตเตอร์ที่บัวรินวางไว้ หลังจากเอามาใช้กรีดถุงที่บรรจุผงขัดเนื้อขัดตัว ก่อนจะยกขึ้นมาจ่อที่ลำคอของตัวเอง ท่ามกลางความตกอกตกใจของบัวริน
          “คุณจะทำอะไรน่ะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” บัวรินเอ่ยเตือนสติด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เกรงว่าเธอจะใช้มีดคัตเตอร์เฉือนคอตัวเองจริงๆ
          “ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่ยอมเป็นผู้หญิงขายตัวเด็ดขาด สู้ฉันตายไปแบบไร้ความรู้สึกเลยดีกว่าที่จะต้องมาตายทั้งเป็น เพราะโดนพวกตัวผู้ที่มันหื่นกามย่ำยี” เธอเอ่ยทั้งน้ำตาไหลนองหน้า
          “แต่การฆ่าตัวตายมันบาปนะคุณ”
          บัวรินไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาใช้เพื่อห้ามไม่ให้หล่อนทำอะไรบ้าๆ หากคมมีดคัตเตอร์เฉือนลงที่ลำคอจริงๆ เลือดแดงฉานคงจะทะลักออกราวกับท่อน้ำแตกแน่ๆ นี่แค่คิดก็ยังน่ากลัวจนขนพองสยองเกล้าได้ถึงเพียงนี้ ถ้าหากหล่อนทำจริงๆขึ้นมาก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเป็นอย่างไร
          “ฉันยอมที่จะไปรับกรรมในนรก แต่ฉันไม่ยอมที่จะมารับกรรมบนโลกมนุษย์โดยที่ฉันไม่ได้ก่อขึ้น” ในเมื่อเธอไม่สามารถหาทางออกได้ ก็เหลือแค่เส้นทางเดียวที่จะทำให้เธอหลุดพ้นจากซ่องบ้าๆนี้ก็คือความตาย
          บัวรินจนปัญญาที่จะห้ามปราม ก็ดูหล่อนจริงจังและเด็ดเดี่ยวขนาดนั้น เชื่อว่าหล่อนต้องทำจริงๆแน่นอน ความรู้สึกกลัวที่จะต้องมาเห็นคนฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาเริ่มเข้าครอบหงำจิตใจ ถ้ามันเป็นไปตามที่เธอคิดก็คงจะกลายเป็นตราบาปติดตัวติดตาไปตลอดชีวิตของเธออย่างแน่นอน ที่เห็นคนฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตามิหนำซ้ำเธอก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยแต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
          สมองของบัวรินถูกสั่งการให้ขบคิดอย่างรวดเร็ว ให้ทันก่อนที่วิรัลพัชรจะกดมีดลงที่ลำคอ แล้วเธอก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ปากของเธอก็รวดเร็วทันความคิด
          “ฉันหาทางออกให้เธอได้นะ”  บัวรินจ้องมองหน้าเธอนิ่งแววตามีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่ก็ขึ้นอยู่ที่หล่อนว่าจะยอมทำตามที่เธอบอกหรือไม่
          “คุณจะช่วยฉันยังไง” แสงไฟแห่งความหวังที่กำลังจะมอดดับไปเมื่อชั่วครู่เริ่มส่องแสงขึ้นมาอีกครั้ง เธอจ้องมองหน้าอีกฝ่ายอย่างคาดเค้นในคำตอบด้วยความอยากรู้เต็มที