รักวุ่นวายของยัยเด็กเรียน

     นี้ก็เป็นวันเข้าค่ายวันสุดท้าย พี่การิและฉันไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่เมื่อวาน เขาไม่พูดหรือไม่แม้แต่จะมองฉันเลยสักนิด ทั้งที่เราก็นั่งข้างกันเขาน่าจะอธิบายบ้างก็เขาโกรธอะไรฉันนักหนา ฉันอดที่จะพูดไม่ได้จึงพูดออกไป

พี่การิพี่เป็นอะไร พี่งอนอะไร พี่โกรธอะไร พูดกันมาดีดีดิ

พี่การิตอบคำถาม คำตอบของเขาทำให้ฉันปวดใจเหลือเกิน 

น้องสำคัญขนาดให้พี่ต้องงอนต้องโกรธเลยหรอมันไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องคุยกันนิ

ฉันถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อเห็นคนที่ฉันปลื้มพูดและทำเพิกเฉยแต่ฉัน

ฉันได้เพี่ยงตอบพี่การิเพียงประโยคหนึ่งประโยค *อือ ก็จริงสำคัญไม่พอจริงจริง แค่รู้จักกันได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็ทะเลาะกันล่ะ งั้นก็เลิกคุยกันเลยเถอะ *

พี่การิยังตอบซึ่งมันทำให้ฉันเจ็บเหลือเกิน อือ ก็แล้วแต่น้อง พี่ไม่มีสิทธิ์จะห้ามอยู่แล้วนิในเมื่อน้องบอกว่าพี่เป็น พี่น้อง 

ฉันได้แต่ยืนนิ่ง นานาว เสียงใครสักคนที่ทำให้ฉันอุ่นใจ

*เฟรม* เฟรมจับมือฉันแน่นทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจขึ้น

พี่ทำไมไม่พูดความจริงไปล่ะ งอนก็งอนจะทำให้นานาวลำบากใจทำไม 

แล้วน้องจะทำไม

ป่าวผมไม่ได้จะทำอะไร แต่ระวังพี่จะเสียนานาวไปนะ ผมจะเป็นคนดูแลเทอเอง สิ้นสุดเสียงทำให้ฉันเผลอไปกอดเขา ฉันทั้งรู้สึกดีและร้องไห้ ฉันรู้สึกยังไงกับใครกันแน่ 

เสียงพี่การิ ดังขึ้น น้องกอดกันขนาดนี้แล้วยังจะให้พี่เป็นอะไรในชีวิตน้องล่ะ

ฉันไม่กล้าตอบพี่การิเลย

น้องชอบพี่รึเปล่า น้องคิดยังไงกับพี่

ฉันออกจากออมกอดเฟรม และพูดว่า นานาวจะไม่ชอบพี่อีกแล้ว จะได้พูดถึง จะได้มอง นานาวเกลียดพี่ที่สุด

สิ้นเสียงฉันเฟรมก็พูดขึ้นว่า นานาวเราลองคบกันดูไม

ฉันรีบตอบ เห้ยย แกพึ่งบอกฉันเมื่อวาน วันนี้จะคบเลยหรอ เร็วไปไม

ฉันเหลือบไปมองพี่การิ พี่เขาหายไปแล้วว ติดตามตอนต่อไป