บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

ระหว่างที่รอท่านพ่อทำงาน ข้าที่นั่งรออยู่ใต้หน้าต่างก็เป็นเวลาให้ได้ฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อยข้ามาอยู่ที่นี่ได้ 7-8 ปีแล้ว เวลาผ่านไปไวดังติดปีกบ้านเดิมๆ พื้นที่เดิมๆ คนเดิมๆ ข้าได้แต่อยู่ในนี้เท่านั้น ความจริง การโดนขังในนี้กลับเป็นสถานะอันประเสริฐที่เป็นสุดยอดปรารถนาอยู่แล้ว

ได้นั่งกิน นอนกิน ไร้เรื่องทุกข์ กลุ้มกังวลใดชีวิตของเด็กนี่ชั่งดีจริงแม้แต่การเข้าห้องน้ำเราก็ไม่จำเป็นต้องมาคิดเองด้วยซ้ำ สำหรับคนที่ตายด้านต่อชีวิต และสิ่งรอบตัวอย่างข้าแล้ว เจ้าคงรู้สินะว่า ข้านั้นปรีดาเพียงใดจะน่าหงุดหงิดก็มีเพียงตอนแรกๆเท่านั้นที่ข้าได้รับความสนใจมากเป็นพิเศษไม่ว่าข้าจะง่วง หรือไม่ยินดีเพียงใด พวกผู้ใหญ่ก็มักมาเวียนวนสร้างความรำคาญใจแก่ข้าอย่างมุ่งมั่นพวกสติไม่ดีเหล่านั้นบ้างชอบหาวิธีให้ข้ายิ้ม บางคนต้องการให้ข้าออดอ้อนเหมือนลูกหมาตัวน้อย และบางคนที่นิสัยแย่กว่านั้นก็จะมีความสุขทุกครั้งที่ทำให้ข้าร้องไห้ได้

พวกคนโรคจิตสติไม่ดี

และเมื่อผลของการพยายาม "เล่น" กับข้าคือ เฉยเมยและไม่แยแสสนใจของข้า กลุ่มคนเหล่านั้นจึงได้แต่ต้องยินยอมส่งมอบ "ความสงบเงียบ" แก่ข้าอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นักแน่หละ ข้าชอบพวกเค้าที่เป็นแบบนี้ที่สุด 

 

ออ แต่ก็เว้นบางคนที่สมองทึบจนข้าอยากจะร้องไห้

คนเราสามารถถกเหตุผลกับพวกมีสติปัญญาได้เท่านั้นแหละเจ้าเคยนึกเหมือนกันหรือเปล่าว่าในเมื่อมีความทรงจำมากมาย ได้เปรียบคนอื่นมากมาย ทำไมข้าไม่ออกนอกบ้านไปท่องเที่ยวหรือแม้แต่วิ่งเล่นนอกบ้านบ้าง เผื่อว่าจะได้ไปลองตกเขา เจอวิชาลับที่หายสาปสูญ

 หรือไปสร้างหนีรัก บัญชีแค้นกับคนใหญ่คนโตอย่างองค์ชาย องค์หญิง หรืออนาคตจอมมารเขย่าโลก สร้างชื่อให้ลือลั่นสั่นสะท้านปฐพีไปโอ้อออ  ข้าเคยนะ ข้าเคยสิชาติก่อนๆๆๆๆนั้นโน้นนนนข้าก็ได้พยายามยามสร้างความบันเทิงให้ตัวเองแบบนั้นเหมือนกัน

ตอนที่ข้ายังมีพลัง มีจินตนาการ และความหวังต่อการมีชีวิตหลงเหลืออยู่บ้างก็ได้เจอบ้างอะนะ คนใหญ่ๆหนะ แต่แล้วยังไงเล่า มากกว่า 9 ใน 10 ของทุกชาติภพนั้นไม่มีอะไรได้มาโดยง่ายหรอกนะทุกอย่างต้องสร้างเองทั้งนั้น หลายภพหลายชาติบอกข้าว่า "ถ้าอยากได้อย่างใจ ต้องทำเอง" และข้าก็เชื่อคำพูดนี้มากเสียด้วย

 

นี่แหละชีวิต ถึงมันจะยากลำบาก น่าเบื่อ แต่เจ้าก็มีแต่ต้องก้าวไปข้างหน้าไขว้คว้าความสุขของเจ้าด้วยตัวเองลมร้อนอย่างสุดทนพัดยอดไม้ให้ไหวเอน เสียงเสียดสีของมัน ทำให้ข้านึกถึงตอนที่ตัวเองได้จับฉลากเกิดเป็นแมลงปอช่วงเวลานี้ข้าคงกำลังสร้างวงน้ำเล็กๆเล่นไปตามประสาแมลงๆของตัวเอง เพื่อคลายความเบื่อหน่ายสระน้ำข้างหน้าทางซ้ายมือนี่เหมาะมากจริงๆกับการทำอย่างนั้น น้ำนิ่ง สะท้อนเงาของใครก็ตามที่อยากมองดูก้นสระของมันแต่ข้าขอเตือนท่านสักเล็กน้อย  เล็กแบบว่ามากๆ หากท่านได้มีโอกาสเป็นแบบข้า สามารถมาเกิดใหม่แล้วได้เป็นแมลงปอจงอย่าลืมว่าปลาในบ่อนั้นก็โปรดปรานแมลงปอสดเป็นมื้อเย็นไม่น้อยเลยเชื่อข้าเถอะ ข้ารู้เรื่องนี้ดีมากเลยทีเดียวเชียวเสียงหัวเราะสดใสของเด็กข้างบ้านให้ข้าต้องหันมอง ลูกขนไก่โผล่ขึ้นๆลงๆให้เห็นเป็นจังหวะเดียวกับเสียงเชียร์ ผ่านกำแพงบ้าน

 

ข้างบ้านของเรานี่ลูกดกหัวปี ท้ายปี

 ข้าเคยเห็นเจ้าบ้านผู้ชายนั้นยังแข็งแรงอย่างกับโค ก็อดสงสารแม่สุกรของเค้าไม่ได้ ที่พวกหล่อนต้องทำงานกันอย่างหักโหมขนาดนี้

 

เฟี้ยววววว

มีเพียงเสียงลมวังเวงของฝั่งนี้ เปรียบได้เป็นคนละโลก

ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าท่านพ่อของข้าจะขยันขันแข็งกว่านี้อีกสักหน่อย

เพื่อที่ว่าข้าจะได้ประคองส่งให้เด็กบริสุทธิ์นั่นขึ้นเป็นเจ้าบ้านอย่างเลือดเย็น และสบายใจ

 

การขึ้นแท่นเป็นพ่อค้าใหญ่หนะ ไม่ได้ง่ายดายนักหรอกนะ เพียงแค่ศึกภายในของการแก่งแย่งสมบัติก็ทำให้คนตรอมใจตายได้

และข้าก็ไม่คิดจะพาตัวเองออกไปเป็นหนังหน้าไฟ ที่จะปะทะกับญาติๆ และลูกพี่ลูกน้องหน้าเงินพวกนั่นด้วย

 

ปัง!!! เปรียง!

อะไรกัน ดูเหมือนว่าวันนี้ท่านพ่อจะอารมณ์ไม่ดี เสียทุบโต๊ะแบบนี้ไม่ได้ยินมานานแค่ไหนแล้ว

“บัดซบ!  กว่าจะได้สัญญามา ทุ่มเทไปก็มาก กลับหาของให้พอไม่ได้ หนังกับเอ็นสัตว์ก็ไม่พอส่ง แล้วจะหาที่ไหนล่ะเนี่ย ถ้าท่านอ๋องรู้เข้ามีหวัง...มีหวัง... ไม่ได้ พ่อบ้านอวี้ พ่อบ้านอวี้ ไปเตรียมรถม้า ข้าจะไปจวนเศรษฐีเฟิ่ง เร็วๆ”

 

หลังจากนั้นก็เป็นพ่อบ้านที่ตะโกนต่อไปสั่งบ่าวคนอื่นต่อ

อืมมม

ท่านอ๋องที่ท่านพ่อว่า ใช่จะหมายถึง อ๋อง 5 ที่เป็นอ๋องเจ้าสำราญของเมืองหรือเปล่านะ

ได้ยินมาว่ากำลังรวบรวมเครื่องหนัง เครื่องเหล็กจำนวนมาก คงไม่ใช่ว่าคิดจะก่อสงครามกับประเทศไหน หรือกบฏหรอกนะ

 

 ปัญหาคือท่านพ่อหาของมาไม่ได้ตามสัญญาเนี่ยสิ

จะเป็นไรหรือเปล่านะ

 

ยังไงวันนี้ท่านพ่อก็ออกไปแล้ว จะตรวจอาการก็ไม่ได้ อย่างนั้นข้าไปหาท่านแม่ใหญ่ดีกว่า ได้ข่าวว่ากำลังไม่สบายหนัก

“ในฐานะบุตรก็ต้องไปสักนิด”

 

นี่ไม่ใช่คำของข้าหรอกนะ ข้าเป็นคนดีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ของแม่แท้ๆข้าต่างหาก ความจริงแล้วท่านแม่แท้ๆของข้าเป็นน้องสาวของแม่ใหญ่

อันแม่ใหญ่นั้นเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง รูปร่างอวบๆกำลังดี ข้าว่าผู้หญิงที่ผอมมากเกินไปก็ไม่อร่อยหรอก

 แต่งมาเป็นสิบปีกลับไม่มีบุตร

 แม่ข้าที่เป็นน้องสาวเข้าบ้านมาไม่ถึงเดือนก็มีข้าแล้ว ท่านแม่ของข้าเลยยกข้าให้เป็นบุตรของแม่ใหญ่ไป

สำหรับข้าแล้วมันก็ไม่ต่างกัน เพราะเรียกทุกคนว่าแม่หมด

ต่างกันเพียง แม่ใหญ่ แม่เล็ก แม่น้อย เท่านั้น

แต่กับคนอื่น เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก และก็ไม่พ้นเรื่องเงินอีกนั่นแหละ

 

และที่น่าแปลกก็คือ แม่เล็กๆทั้งหลายก็กลับไม่มีใครตั้งครรภ์ ข้าเคยได้ยินว่าเคยมีแล้วแท้งลูกไปอยู่ 2-3 คน

แต่ตอนข้ามาอยู่ก็ไม่เคยเห็นว่ามี เลยไม่แน่ใจ

 

ระหว่างทางเดินผ่านสวนดอกไม้แสนงามสุดรักของหัวหน้าคนสวน ไม่ต้องบรรยายมากความก็ทราบได้เลยว่าที่นี่นั้นเปล่งประกายระยิบระยับดุดดังแดนเซียน ทุกย่างก้าวหอมฟุ้งจรุงใจ ผีเสื้อน้อยใหญ่ โผผินจากดอกสู่ดอก อวดประชันขันแข่งกันเพิ่มสีสันตามดอกไม้

ข้าทราบมาว่าใบไม้ทุกใบ กลีบดอกทุกดอกในสวนหย่อมเล็กๆแห่งนี้ ล้วนผ่านมือหยาบที่อ่อนโยนของหัวหน้าคนสวนมาแล้วทั้งสิ้น และไม่น่าแปลกใจเลยว่าใครก็ตามที่ทำลายมันจะหมายถึงการประกาศสงคราม

หึหึหึ

แน่หละว่าข้าย่อมไม่พลาด ถือโอกาสสร้างความแค้นสักเล็กน้อยด้วยการเด็ดมากำใหญ่

 

ใครก็รู้ว่าหัวหน้าคนสวนนี้กล้าหาญชาญชัยเพียงไร แม้แต่ท่านพ่อที่เป็นเจ้าบ้านมันก็ไม่หวั่นเกรง

 มีเพียงท่านแม่ใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่พอจะปรามคนผู้นี้ลงได้บ้าง

อยากรู้จริงๆว่าท่านหัวหน้าคนสวนอันประเสริฐ จะทำหน้ายังไงถ้ากลับมาพบว่าลูกสุดรักของมันกลับมาอยู่ในห้องของแม่ใหญ่

 

 

 

 

ห้องแม่ใหญ่เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบรรดาภรรยาทั้งหมดของท่านพ่อ รวมถึงสวยงาม หรูหรามากที่สุดด้วย ห้องประกอบด้วย ห้องหน้า ห้องกลาง ห้องคนใช้คนสนิทห้องนั่งเล่น ห้องรับแขกส่วนตัว และอีกหลาย

จะว่าเป็นเรือนชุดหนึ่งก็ไม่เกินเลยไป

กลิ่นเครื่องหอมปนกับกลิ่นฉุนของยา ทำเอาข้าเวียนหัวไปเล็กน้อย มือกำช่อดอกไม้ที่เต็มไปด้วยความรักถนอมของท่านหัวหน้าคนสวนในตำแหน่งที่เหมาะสม

ข้ามองมันเหมือนกำลังมองเห็นหน้าที่กลายเป็นสีเขียวเหลือบม่วงของท่านหัวหน้าอย่างมีความสุข

 

ก้าวเดินผ่านม่านโปร่งสีอ่อนห้อยไปมา ตามห้องต่างๆ ทำให้รู้สึกเหมือนหลุดมาในอีกโลก

ดีที่บ่าวรับใช้ของแม่ใหญ่เป็นคนฉลาด ตอนที่พวกนางเห็นข้าทำสัญญาณให้ ก็ออกไปทันทีอย่างเงียบๆ

ให้เหลือ คนสนิทนางหนึ่งเพียงคนเดียวสำหรับช่วยหยิบจับ

 

 

“ท่านแม่ใหญ่”

ข้าไปตรงหน้าแม่ใหญ่ที่นอนหน้าซีดบนเตียง นางลืมตาขึ้นมองข้าแล้วยกมือขึ้นมาลูบศีรษะข้าเบาๆด้วยความรัก

ตั้งแต่ที่ข้าถูกท่านแม่ยกให้แม่ใหญ่ตั่งแต่เล็ก

นางก็เป็นคนอบรม ดูแลข้ามาโดยตลอด และเป็นคนไม่กี่คนที่สามารถอดทนก็ความเย็นชาของข้าได้

จนสุดท้ายข้าต้องหันกลับไปมองนางบ้างเพื่อไม่เป็นการผิดต่อมโนธรรมของตัวเองมากเกินไป

 

 ท่านดูสิ ข้าเป็นคนดียิ่งกระมัง เอาเถอะ ข้าเชื่อว่าท่านไม่เชื่อหรอก

 

แม่ใหญ่เหลือบมองดอกไม้ช่อใหญ่ในมือข้าอย่างรู้ทัน แต่สายตาของนางมีเพียงข้าเท่านั้น ดังว่าข้านั่นเป็นบุตรที่เกิดจากนางเองอย่างไรอย่างนั้น

เป็นคนสนิทของท่านแม่ที่เอาดอกไม้จากมือข้าไปจัดใส่แจกัน

 

“ฮัวเออร์ เจ้าไม่เคยพลาดโอกาสที่จะรังแกผู้คนเลยนะ เจ้าก็รู้ว่า ทันทีที่หัวหน้าคนสวนคนดีของข้าพบลูกสุดรักของเขาถูกย่ำยีถึงเพียงนี้ จะต้องมาร่ำไห้ โหยหวนที่หน้าห้องนี้ไปหลายชั่วยาม และเสียงนั้นจะทำให้มารดานอนไม่หลับ เฮ้ออ”

นางบ่นรำพึง รำพันอย่างอ่อนใจ กับงานอดิเรกของข้า แต่ไม่มีทีท่าว่าจะทำโทษ หรือดุว่าข้าอย่างใด

ข้าซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของนางบนเตียงอย่างออดอ้อน เหลือบตาเล็กน้อยมองสาวใช้ของแม่ใหญ่ที่ยกแจกันดอกไม้มรณะนั้นกลับเข้ามาเพื่อหาที่ตั้ง แต่สังเกตเห็นแม่ใหญ่กวักมือเรียกนางเบาๆเสียก่อน

 

“เจ้าคะ?”

“เจ้าเอาแจกันนี่ไปไว้ที่ห้องอนุฟงเถอะ ช่วงนี้นางอวดดีไม่น้อย ออ อย่าให้ใครเห็นล่ะ”

“จะ เจ้าค่ะ”  สาวใช้เหงือตก

 

สาวใช้จากไปอย่างรีบร้อน นางเองกล้าล่วงเกินหัวหน้าคนสวนเมื่อไหร่ ถ้าระหว่างทางเจอใครก็ตาม 

 

ข้าไม่อยากจะคิดต่อเลย

 

อืม

ท่านแม่ใหญ่นี่ก็เป็นคนนิสัยแย่มากคนหนึ่งเหมือนกัน ข้าจะรอดูสิว่า หัวหน้าคนสวนจะจัดการกับอนุฟงอย่างไร ช่วงที่ท่านแม่ใหญ่ไม่สบาย นางถือโอกาสที่เป็นคนโปรดคนล่าสุดของท่านพ่อล่วงเกินคนไปไม่น้อย ในบรรดาคนรับใช้มีแต่เพียงหัวหน้าคนสวนนี่แหละที่นางยังไม่มีโอกาส

 

ออ ไม่สิ วันนี้นางมีโอกาสอันดียิ่งนั้นแล้ว

 

แม่ใหญ่นอนกอดข้า ที่กำลังหลับตาพริ้มกับอกนาง พร้อมกับเอาแก้มนุ่มคลอเคลียกระหม่อมข้าไปมา

“ฮัวฮัว เจ้าเป็นเด็กในบ้านนี้อยู่คนเดียวคงเหงามากสินะ แต่ไหนแต่ไร ข้าไม่เคยเห็นเจ้ายิ้มหรือวิ่งเล่น หัวเราะมีความสุขเลยสักครั้ง นิสัยเฉยเมย พูดน้อย ของเจ้านี่ไปเอามาจากใครกันนะ เอาอย่างนี้หรือไม่ แม่ใหญ่หาเด็กน้อยอีกสักคนมาเป็นเพื่อนเรียน เพื่อนเล่นให้เจ้าดีหรือไม่ เด็กที่เฉลียวฉลาด ร่าเริงสดใสสักคน ดีหรือไม่ ฮัวฮัว”

 

ข้ายังไม่ตอบคำแม่ใหญ่ในทันที

เพื่อนเล่นงั้นหรอ ท่านแม่คงต้องการให้ข้าลดการกลั่นแกล้งคนกลาดไปทั่วเหลือเพียงคนเดียวกระมัง

เด็กน้อยที่น่าสงสาร

 

ด้วยความที่ข้าเป็นเด็กเพียงคนเดียวของบ้าน ทุกคนล้วนเอาอกเอาใจ

ไม่ว่าข้าจะกลั่นแกล้งใคร ก็จะได้เพียงสายตา 2 แบบ คือ น้ำตาคลอตัดพ้อต่อว่า กับ ยินดีกับคราเคราะห์ของผู้อื่นเท่านั้น

 

ไม่มีใครกล้าทำโทษข้าอย่างจริงๆจังๆสักคน  ประกอบกับข้าเป็นเด็กฉลาด เรียนดี ดนตรีไพเราะ เป็นความหวังของที่บ้าน อนาคตเจ้าบ้านอยู่ไม่ไกล คนที่ได้รับความ “ใส่ใจ” จากข้าล้วนต้องรู้สึกเป็นเกียรติมากกว่ากระมัง

 

ข้าล่ะชอบจริงๆ เวลาเห็นสีหน้าของผู้อื่นกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนั่น

 

“อืม” ข้าตอบกับอกนาง

 

ท่านแม่ใหญ่หลับไปแล้ว ข้าเลื่อนตัวลงมายืนข้างเตียง แล้วจัดผ้าห่มของนางให้ดี ข้ามาที่นี่ก็นอกจากมาเยี่ยมแม่ใหญ่แล้ว ยังมาหาสิ่งที่ทำให้ข้าสงสัยมานานอีกประการ

 

ข้าวของในห้องแม่ใหญ่จัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ทุกตู้ ทุกช่องข้าล้วนเปิด ล้วนขุดมาหมด เหลือเพียงตู้ไม้ขนาดกลาง ตู้หนึ่งที่หัวเตียงเท่านั้น ตู้นี้มักจะลงกลอนตลอดเวลา ถ้าการคาดการณ์ของข้าไม่เกินเลย ไม่แน่ จะได้เจอมันในตู้นี้อย่างแน่นอน

 

ฝีมือการสะเดาะกลอนอันน่าภาคภูมิของข้ายังไม่ตก หลายชาติก่อนข้าได้เกิดเป็นขโมย งัดแงะตามบ้าน ทั้งขโมยดี และเลว ข้าล้วนเป็นมาหมด

 

 

เพียงครู่ ของที่อยู่ในตู้ก็ปรากฏแก่สายตา กล่องใบเล็กหลายกล่อง และขวดยาหลายขวด ทั้งกระดาษชุบน้ำมันห่อของ วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ

 

ข้าค่อยๆเลือนเก้าอี้ตัวเล็กมาเป็นขาหยั่งที่หน้าตู้อย่างเบามือ พร้อมเหลือบมองแม่ใหญ่ที่กำลังหลับไปด้วยใจหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เมื่อข้าโตแล้วจะเป็นคนที่ตัวสูงสักหน่อย

สงสัย คงต้องขอแม่ใหญ่ให้ช่วยหาครูสอนการต่อสู้มาที่บ้านเสียแล้วถ้าข้ายังคงนั่งกิน นอนกินแบบนี้ คงกลายเป็นสุกรตัวกลมไป แล้วเด็กที่อยู่ๆก็มีความสามารถด้านวิทยายุทธถือกระบี่ รำทวน ยิงธนูได้ ก็แปลกประหลาดเกินไป ยุคสมัยนี้คนยิ่งเชื่อเรื่องผีสาว เทวดา ไม่แน่ หากเห็นเด็กคนหนึ่งมีความสามารถถึงเพียงนั้น

ไม่ต้องคิดเลยว่าข้าคงได้ไปจับฉลากเกิดใหม่ไวอย่างคาดไม่ถึง 

อีกทั้งการตายก็อาจจะเจ็บมากอีกเล็กน้อย 

 

เหล่านี้ไม่ใช่ว่าข้าหวดระแวงเกินไป 

ข้าเคยตายด้วยวิธีเหล่านั้นมาแล้ว ประสบการณ์สุดบรรเจิดนั่น ไม่สนุกนักหรอก 

 

เพียงสูดดมยาในขวดเท่านั้น ข้าก็ทราบว่าสิ่งนั้นคืออะไร ทั้งให้คุณโทษเช่นไร

 แต่ทั้งหมดก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ข้ากำลังตามหา

เพียงอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าแม่ใหญ่ต้องการจะฆ่าใครสักคนก็ตาม

 คงจับมือใครดมไม่ได้อย่างแน่นอน

เมื่อไม่พบมันในขวดยา ข้าจึงหันไปแกะห่อกระดาษชุบน้ำมัน หลังจากเปิด และเก็บ อยู่หลายห่อไม่นาน ข้าก็พบมัน

สาเหตุที่ทำให้ข้าเป็นเพียงเด็กคนเดียวในบ้าน

 

ยาระงับการตั้งครรภ์

หลายบ้านเป็นแบบนี้

ข้าเก็บของทั้งหมดกลับเข้าที่เดิม และลงกลอนใหม่  

เป็นเมียหลวงที่ไม่ต้องการสูญเสียอำนาจไป ไม่ต้องการแบ่งปันความรัก ความสำคัญ

ท่านแม่ใหญ่คงทราบอยู่แล้วว่าตัวเองมีบุตรไม่ได้ และเพื่อคงอำนาจของตัวเอาไว้ จึงยินดีให้น้องสาวเข้าบ้านมาอีกคนกระมัง  

ส่วนอนุคนอื่นๆ แม้จะงดงาม อายุเยาว์ หรือแม้แต่ได้รับความโปรดปราน 

สุดท้ายแล้วคนที่หัวเราะทีหลังก็ยังเป็นนางอยู่ดี

 

อย่างนั้นแล้ว ข้าควรส่งเสริมนางดีหรือไม่

 

ข้ากลับมานั่งเก้าอี้เหม่อมองแม่ใหญ่แสนงามที่กำลังหลับใหล ขัดกับสิ่งที่นางทำลงไปมากมายหากไม่ได้รู้สึกยินดี ยินร้ายอะไร ข้าเข้าใจโลกนี้มานานมากแล้ว เมื่อเจ้าเข้าใจและยอมรับเหตุผลของคนและของโลก เจ้าก็จะไม่รู้สึกอะไรอีก 

ข่าวที่ว่าเคยมีอนุหลายนางที่ตั้งครรภ์แล้วแท้งนั้น ใช่เป็นแม่ใหญ่ที่อบอุ่นใจดีคนนี้ทำหรือไม่

 

เป็นไปได้ เมื่อครู่ข้าพบยาขับเลือดด้วยนี่นะ

 

  คงมีเพียงน้องสาวของนางเท่านั้นกระมังที่นางยอมให้  จะเพราะท่านแม่ของข้าเป็นคนอ่อนโยนบอบบาง 

ถ้าจะเรียกอย่างโหดร้ายไปบ้างก็ คือ เชื่อง อยู่ในโอวาทหรือด้วยเพราะความรักของพี่น้อง อย่างใดอย่างหนึ่ง 

หรือทั้งหมด 

ถ้าข้าฝืนวางยาทำให้อนุคนใดตั้งครรภ์ จะเป็นโชคหรือคราเคราะห์ของคนนั้นกันนะ

 

แต่ท่านแม่ก็ไม่ได้ตั้งครรภ์อีกเลยตั้งแต่ข้าเกิดออกมา เป็นได้หรือไม่ว่าแม่ใหญ่ไม่ต้องการเด็กเพิ่ม

 

กรี้ดดดดดด

 

เสียงกรีดร้องดังลั่นมาจากเรือนตะวันออก ซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกอนุทั้งหลาย

เสียงของอนุฟงไม่ผิดแน่

เหลือบมองหน้าท่านแม่ใหญ่อีกครั้งว่าตื่นหรือไม่

ร่างงามขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจสม่ำเสมอ ข้าเลื่อนตัวออกไป 

จุดหมายของข้าหนะหรอ

ก็ต้องเรือนตะวันออกอยู่แล้ว ข้าจะพลาดชื่นชมความงามของอนุคนโปรดของท่านพ่อได้อย่างไร

 

เคลื่อนตัวไปตามแมกไม้อย่างเงียบเชียบ ข้าไม่ต้องการให้ใครพบเจอข้า และถ้าข้าไม่ต้องการ ก็ไม่มีใครสามารถหาข้าเจอได้มาที่เรือนตะวันออก ในเวลาเย็นเช่นนี้ ความจริงไม่ใคร่เหมาะสมเท่าใด 

แม้แต่การจะมาหาท่านแม่ ข้ายังถูกกำหนดให้พบได้เฉพาะตอนกลางวันในบางวันเท่านั้น

 

จากเสียงอึกทึก บ่าวชาย หญิงรับใช้ต่างมุ่งไปยังทางเดียวกันอย่างเร่งร้อน แม้แต่อนุหลายนางของท่านพ่อก็ยังไม่ยอมพลาดเรื่องสนุกสนาน

 

จากที่ไกลตาในเงาตึกและแมกไม้ อนุฟงคนงามกำลังเต้นเร้าๆอยู่ในสวน เสื้อผ้า ผมเผ้ายุ่งเหยิง บนพื้นมีหนอนตัวเขียวตัวอ้วนน่ารักกำลังดิ้นไปมา ทุกตัวมีขนเส้นบางเป็นปราการป้องการตนเอง

 

นางทั้งกรีดร้อง ทั้งเกา พร้อมกับปัดหัว ตะปบตัวอลหม่านไปหมด สาวใช้หลายคนช่วยกันใช้ไม้ก้านยาว เขี่ยหนอนออกจากนางอย่างขลาดๆ

บางส่วนเข้าไปทำความสะอาดห้องให้กับนางวุ่นวาย

 

ฮึ หัวหน้าคนสวนยังน่าเกรงขามไม่เปลี่ยนแปลง

หนอนนั่นต้องคันมากแน่ๆ อนุหลายคนที่มาถึงที่เกิดเหตุแล้วพากันหัวรองอหาย สะใจกับคราเคราะห์ของผู้อื่น

ทั้งหมดล้วนเป็นคนที่อนุฟงเคยล่วงเกินมาแล้วทั้งสิ้น

เพียงมองวิธีการ ทุกคนก็พอจะคาดเดาสาเหตุที่มาที่ไปของชะตากรรมอันน่าอนาถนี้ได้

ข้ายังคาดเดาได้อีกว่า หลายวันหลังจากนี้ ท่านหัวหน้าคนสวนคงได้ของรับขวัญปลอบใจดอกไม้ที่ถูกย่ำยีอย่างอยุติธรรมโดยอนุฟงจากบรรดาผู้ที่มีความแค้นกับอนุคนงามไม่น้อย 

 

ข้านึก 

ดีที่ตัวเองยังไม่ประกาศสงครามกับหัวหน้าคนสวนผู้ทรงฤทธิ์นั่นอย่างโจ่งแจ้ง

ใช่ว่าข้าเกรงกลัวคนผู้นี้หรอกนะ 

ข้าเพียงสนใจว่าคนผู้นี้ยังมีคุณค่าควรแก่การใช้สอยอยู่บ้างในกรณีเช่นนี้

 

ระหว่างที่ทุกคนไปรวมตัวดูความสนุกสนานกันอยู่นั้น

ข้าก็แอบเข้ามาในห้องครัว ช่วงนี้เป็นเวลาอาหารพอดี พ่อครัวหลายคนกำลังเร่งมือปรุงอาหารให้ทันมื้อเย็น ไม่มีใครสนใจมองเห็นข้า

 

ข้าดอดไปตามโต๊ะที่จัดวางอาหารที่ปรุงเสร็จแล้ว เมื่อแน่ในว่าอาหารที่เป็นชุดของข้านั้นเสร็จครบตามที่ข้าได้สั่งไปก่อนหน้า

จึงเลื่อนตัวไปสลับเครื่องปรุงบางขวด  สลับน้ำส้มกับน้ำมะนาว สลับเกลือและน้ำตาล สลับซีอิ้วดำ กับซีอิ้วขาว

แล้วเลยไปยังส่วน เครื่องยา ห้องครัวที่นี่เป็นห้องครัวใหญ่ที่แบ่งพื้นที่ทำงานออกตามกิจกรรมการทำอาหาร 

เครื่องยาเหล่านี้เป็นเครื่องยาที่เหล่าอนุของท่านพ่อต้องทานทุกวัน

ซึ่งจัดสั่งโดยท่านพ่อเอง เพื่อให้นางๆแข็งแรงและมีน้องให้ข้าเสียที

 ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในส่วนนี้ เนื่องจากไปชมความสนุกสนานกันที่เรือนตะวันออก

กอบกับไม่ใช่เวลาทานยา 

ยื่นจมูกลงไปดม 

ฟุดฟิด

ยาก็ไม่มีอะไรผิดปรกติ ไล่สายตาไปยังขวดใบชาที่ทานคู่กัน

น่าสนใจ มีใครสักคนเพิ่มใบยาเล็กๆที่คล้ายใบชามากเข้าไปในนั้น

หลังจากหลับตา ดมและชิม ก็ไม่เกินความคาดหมาย

  

ยานี้เป็นยาบำรุงชนิดหนึ่ง ไร้กลิ่น ไร้สีแต่เมื่อโดนความร้อน ผสมกับใบชา

กลับได้ยาคุมกำเนิดอย่างดี

ท่านพ่อไม่มีทางต้องการคุมกำเนิดเป็นแน่ คงไม่พ้นแม่ใหญ่กระมัง

 แต่ข้าก็ไม่พบเจอยานี้ในตู้ของแม่ใหญ่ เป็นได้หรือไม่ว่าจะเป็นคนอื่น

 

อีกอย่างท่านแม่แสนงามของข้าแพ้ใบชาชนิดนี้ นางไม่เคยกินชาที่เข้าคู่กันมานี้เลย แล้วทำไมนางยังไม่ตั้งครรภ์

ข้าเลื่อนตัวออกจากห้องครัวที่กำลังยุ่งวุ่นวาย

กลับมาทานอาหารเย็นของข้าที่เรือนตะวันตก

ตั้งแต่ข้าเกิดมา เรือนฝั่งตะวันตกที่กว้างใหญ่ก็เป็นของข้าผู้เดียว

 เป็นสิทธิพิเศษเฉพาะของข้าเท่านั้น เรือนใหญ่เป็นของท่านพ่อและแม่ใหญ่

 เรือนตะวันออกอัดด้วยอนุเล็กๆทั้งหมด

 

เรือนฝั่งนี้จึงค่อนข้างเงียบเหงา 

มีเพียงเสียงลมพัดแมกไม้และน้ำตกจำลองเล็กๆเข้ามาขับกล่อมเท่านั้น

“หา ว่าไงนะ”

บ่าวหน้าประตูอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะมีอีกเสียงปรามแล้วเล่าต่อ

“เมื่อครู่ไม่รู้ทางห้องครัวเป็นอะไร พ่อครัวร่ำไห้กันระงม

 อาหารหลายจานถูกเททั้ง ขนาดสุนัขยังไม่ยอมรับประทาน 

อนุเรือนตะวันออกกว่าครึ่งต้องแขวนท้องรอกว่าอาหารชุดใหม่จะเสร็จ”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ” เงาของคนรับสารเอียงหน้า เกาคางครุ่นคิด

“ นี่ๆ วันนี้เจ้าเห็นนายน้อยออกไปไหนหรือไม่” คนแจ้งข่าวพยายามลดเสียงลง

จู่ๆก็ถามเรื่องที่ไม่มีที่มาที่ไป

 

“ออ ตอนหลังเลิกเรียนรู้สึกจะไม่อยู่นะ ข้าไม่แน่ใจ อะ หรือว่า....” คนรับสารยิ่งลดเสียงลงเหมือนคิดได้อันใด

 

ทั้งคู่เงียบกันไปพักใหญ่ดุจรู้แจ้งประการใด เงาทั้ง 2 ส่ายหัวไปมาให้กัน 

แล้วเร่งเสียงขึ้นมาอีกนิดพอให้คนในห้องได้ยิน

 

“ข้า ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ข้า....นายน้อยเล่าเรียนศึกษาอย่างหนัก ไม่ได้ไปที่ใดทั้งสิ้น”

"ใช่ๆ"

แล้วก็ชักชวนกันเผ่นออกไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว

 

อืม นับว่าเป็นบ่าวที่ฉลาดเฉลียว ไม่ตอแยเรื่องยุ่งยากใส่ตัว