Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

         “เริ่มใหม่!” ฉันกดนาฬิกาจับเวลาแล้วพูดคำว่าเริ่มใหม่เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจนับได้
        ฉันได้เป็นโค้ชให้ไวท์เต็มตัวแล้วแต่ก็ยังมียัยนกหงส์หยกมานั่งเฝ้าตลอด เห็นแล้วรู้สึกขัดหูขัดตาจะมานั่งเฝ้าอะไรนักหนา
        “เฮ้อออ เมื่อไหร่นายจะได้เนี่ย ไปพักก่อนไป” ฉันบ่นเมื่อเห็นว่าผู้ถูกฝึกหน้าเหนื่อยหน่ายมากแต่ก็ไม่ปริปากพูดกับฉัน
        “เป็นไงบ้างไวท์เหนื่อมั้ย” พอเห็นว่าฉันให้ไปพักยัยนกหงส์หยกก็วิ่งแจ้นมาหาไวท์ทันทีพร้อมน้ำกับผ้าเช็ดตัว ชิฉันตะโกนคอแทบแตกไม่มีน้ำตานั่นแค่ว่ายน้ำมีครบ เหอะชั่งยุติธรรมเหลือเกิน
        ยัยนกหงส์หยกยืนคุยกับไวท์ที่ขอบสระ เห็นละหมั่นไส้ฉันทนไม่ไหวไม่รู้อะไรดลใจอยู่ๆฉันก็เดินไปตรงนั้นแล้วทำเหมือนเดินเล่นแล้วเบียดจนยัยนั่นตกลงไปในน้ำ ฉันได้แต่ยืนขอโทษแต่หน้าไม่ได้สำนึกผิดด้วยเลย
        “อุ๊ย!ขอโทษนะไม่เห็นอ่ะ” แล้วฉันก็เดินออกจากตรงนั้น ได้ยินแต่เสียงกรี๊ดไล่หลังมา ฉันเดินเลี้ยวไปทางห้องเปลี่ยนชุดของนักกีฬาว่ายน้ำในนี้ไม่มีใครอยู่เลยเป็นห้องห้องหนึ่งที่มีล็อกเกอร์เอาไว้เก็บของของนักกีฬาแต่ละคนบนฝาผนังก็มีรูปนักกีฬาว่ายน้ำเต็มไปหมด แถมมีตู้ใหญ่ๆใส่ถ้วยรางวัลเต็มไปหมด มีประตูให้ทะลุไปอีกห้องนั่นก็คือห้องน้ำเป็นห้องๆเรียงต่อกันเป็นแถวยาว
       
        “มา ต่อได้แล้ว!” ฉันออกจากห้องพักนักกีฬาแล้วเห็นไวท์กำลังเช็ดตัวให้ยัยนกหงส์หยกอยู่ หึยเห็นแล้วหมั่นไส้ขึ้นไปอีก ว่าแต่ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ไปได้
        ไวท์คุยอะไรบางอย่างกับยัยนั่นแล้วเดินมาที่สระว่ายน้ำ ก่อนจะลงน้ำเขากระซิบอะไรบางอย่างกับฉันซึ่งทำให้ฉันถึงกับไปไม่ถูกเลย
        “หึง ฉันรึไง” นี่คือคำที่เขาพูดออกมาได้ยินแล้วมันใจสั่นๆ หน้าฉันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีไม่มีการตอบโต้อะไรออกไป
        “อย่ามามั่ว” ฉันผลักเขาลงไปในน้ำโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
        “ไวท์คริสต้องไปแล้วนะ คุณพ่อเรียกน่ะไว้เจอกันนะคะ” ยัยบ้านั่นเดินมาที่เราสองคนแล้วใช้หางตามองฉัน
        “ไม่ต้องมาก็ได้นะ มาก็ไม่มีประโยชน์” ฉันพูดไปเองแหละเห็นแล้วมันรู้สึกบาดตาบาดใจ
        “นี่ ยัย!” ยัยนกหงส์หยกหันมาชี้หน้าฉันเตรียมจะด่าแต่ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นศึกครั้งนี้จึงจำเป็นต้องหยุดชะงักเพียงแค่นี้
        “ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงคิดว่าเธอหึง ฉันนะเนี่ย” ไวท์พูดกับฉันเมื่อเห็นว่ายัยนั่นเดินไปไกลพอที่จะไม่ได้ยินเราสองคนพูดกัน
        “ไปซ้อมเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันไล่เขาออกไปจากรัศมีตรงนี้
        ติ๊ด…
        ติ๊ด…
        ติ๊ด…
        เสียงกดนาฬิกาไปมาอยู่หลายครั้งจนตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มเป๊ะซึ่งหมดเวลาในการซ้อมแล้ว เห้ออจบซักทีหนึ่งวันของฉัน
        “วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน” ฉันพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนั้นกะจะเดินไปเก็บกระเป๋าและสัมภาระจากนั้นก็เดินออกไปจากที่นี่แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากประตู ก็มีคนมาจับมือฉันไว้ก่อน
        “เดี๋ยวสิจะรีบไปไหน เวลาเธอซ้อมให้ฉันเสร็จเธอต้องเช็ดตัวให้ฉันด้วยสิ” เขายื่นผ้าเช็ดตัวมาตรงหน้าฉัน
        ภาพวันวานในสมองกำลังจะกลับมาในสมองมันฉายภาพที่ฉันยืนอยู่บนอัฒจรรย์โดยมีไวท์ยืนอยู่ข่างล่างฉันกำลังเช็ดตัวให้เขา ภาพนั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และความสุข ฉันสัมผัสได้ ความเจ็บปวดในหัวแทรกจี๊ดเข้ามาทีละนิด เอาอีกแล้วจะมีวันไหนบ้างที่ฉันจะไม่เจ็บหัว ฉันยังไม่พร้อมที่จะย้อนความทรงจำตอนนี้ฉันยังไม่พร้อม สมองฉันมันยังไม่พร้อม ร่างกายฉันยังไม่พร้อม และที่สำคัญหัวใจของฉันมันยังไม่พร้อม
        “พอซ้อมเสร็จเธอก็เช็ดหัวให้ฉันเราสองคนมีความสุขมากเลยนะ” คนตรงหน้าพูดไปยิ้มไปแต่ฉันสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มเขาดูเศร้าๆแววตาของเขาไม่ได้ยิ้มเหมือนกับปากที่กำลังยิ้มอยู่
         “ฝัน!กลับได้แล้ว” เสียงพี่ลีดังก้องไปทั่วทั้งสระมันทำให้มือของฉันถูกปล่อยลงอย่างว่าง่าย
        พี่ลีเลิกซ้อมตอนสองทุ่มเช่นกัน คนตรงหน้าเมื่อกี้เดินหายไปที่ห้องพักนักกีฬาอย่างว่าง่าย หัวใจฉันที่อยู่ๆก็หล่นวูบลงไป ฉันหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ว่าทำไมใจฉันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ความรู้สึกในใจมันรู้สึกเหงา เศร้าแบบที่ไม่เคย