Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        เมื่อวานหลังจากกลับมาจากโรงเรียนพี่ลีก็ตักเตือนฉันยกใหญ่ หาว่าฉันไม่เชื่อฟังอีกฉันก็ได้แต่นั่งฟังโดยไม่ได้เถียงกลับไป ฉันไม่รู้จะแก้ตัวยังไงดีพี่ลีไม่ค่อยฟังคำแก้ตัวจากฉันด้วยสิ เพราะฉะนั้นการอยู่นิ่งๆเงียบๆก็ดีที่สุดแล้ว

        “ครูครับผมไม่ต้องการให้น้องผมเป็นโค้ชอีกแล้วครับ” พี่ลีลากฉันมาที่ห้องปกครองโดยมีพี่ๆเดินตามมาอย่างเป็นห่วง พี่ลีมาหยุดอยู่ที่ครูที่เป็นคนบังคับฉันแล้วก็เอาแต่โวยวาย ครูท่านอื่นที่อยู่ในห้องก็ได้แต่หันมามอง แต่มี    เหรอที่พี่ลีของฉันจะกลัว

        “แต่น้องเธอรับปากแล้ว”

        “ที่รับปากเป็นเพราะถูกบังคับไม่ใช่เหรอ!”

        “นี่คุณลีโอถ้าน้องคุณไม่ทำแล้วใครจะทำ” ที่นี่ครูทุกท่านเรียกพี่ลีว่าคุณคงเป็นเพราะพี่ลีสร้างชื่อเสียงไว้เยอะ

        “คนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ กับไอแค่กดนาฬิกาแค่นี้ครูทำเองยังได้เลย” พี่ลีชั่งกล้าพูด

        “ฉันเกรงว่ามันไม่ใช่แค่กดนาฬิกาน่ะสิ การเป็นโค้ชคุณก็รู้ว่าต้องทำยังไงบ้างต้องดูแลนักกีฬา ต้องเข้มงวด ต้องเข้าใจ ฉันว่าเรื่องพวกนี้คุณก็รู้ดี”

        “แต่ผมไม่ต้องการให้น้องผม…”

        “คุณลีโอถ้าคุณยังไม่เลิกโวยวายคุณจะถูกตัดคะแนน” ครูตรงหน้าพูดด้วยหน้านิ่งๆแต่น้ำเสียงเย็นเฉียบท่านไม่แม้แต่จะหันมามองพวกเรา

        “แต่…”

        “พี่ลีเราออกไปก่อนเถอะ” ฉันขัดพี่ลีก่อนที่จะเป็นเรื่องใหญ่ กว่าจะลากออกมาได้ทำเอาตัวแทบขาดก็พี่ลีทั้งตัวสูง แข็งแรงซะขนาดนั้นผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจะสู้แรงไหวได้ยังไง

        “เป็นไงบ้าง” พี่ๆที่รออยู่ที่หน้าห้องพอเห็นว่าฉัน(ลาก)พี่ลีออกมาก็ถามกันยกใหญ่

        “จะเป็นไงล่ะก็ครูนั่นไม่ยอมน่ะสิ” พี่ลีหัวเสีย

        “แปลว่าน้องลิน่าต้องไปเป็นโค้ชให้ไอ้…” พี่เฟรม

        “ฉันไม่ยอมหรอกยังไงก็ไม่ยอม” พี่ลีพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่และหนักแน่

        “พี่ลี ฝันแค่ไปเป็นโค้ชนะไม่ใช่เป็นแฟนจะกลัวอะไร” ฉันพยายามพูดโน้มน้าวใจพี่ลีหวังจะให้พี่ลีเห็นด้วยแต่มันคงเป็นไปได้ยาก

        “แล้วถ้ามันฉวยโอกาสแกขึ้นมาจะทำยังไง”

        “เขาไม่มีทางทำแบบนั้น” เอ๊ะ!ทำไมฉันพูดไปโดยไม่ทันได้คิดแบบนั้นแต่ใจฉันมันสั่งให้ปากขยับ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันไปมั่นใจเขาได้ยังไงทั้งที่เมื่อวานมันก็...

        “แล้วเรื่องเมื่อวานล่ะ นั่นไม่เรียกฉวยโอกาสเหรอมันกอดแกเลยนะฝันแกไปยอมมันได้ยังไง” พี่ลีเริ่มโวยวายอีกครั้ง

        “พอก่อนๆ” พี่ๆช่วยกันห้ามพี่ลีเอาไว้ก่อนที่จะพูดมากกว่านี้แล้วก็ช่วยกันพาพี่ลีออกไปจากตรงนี้เหลือเพียงแค่ฉันที่ยังยืนสับสนมึนงง

        “ไง” เสียงผู้ชายที่ดูคุ้นๆร้องทักขึ้นที่หูฉันทำให้ฉันต้องหันไปมอง และได้รับรู้ว่าหน้าเขาอยู่ใกล้กับฉันมาก ฉันจึงรีบเด้งตัวออกนี่มันหน้าห้องปกครองเลยนะก็ใช่ที่ว่าเขาไม่ถือกันแต่ถ้าเป็นหน้าห้องปกครองมันก็ไม่เหมาะไม่ใช่เหรอ

        “อีกแล้วเหรอ” ฉันพูดเบาๆกับตัวเองแล้วถอนหายใจยาวยืด ก็จะเป็นใครซะอีกล่ะก็ไวท์ไง

        “ตรงนี้อ่ะเป็นครั้งที่สองที่เราเจอกันเลยนะ เธออ่ะถูกเรียกเข้าห้องปกครองแล้วไอ้ลีมันไม่ว่างเลยขอให้ฉันไปหาเธอที่ห้องปกครองแทน รู้มั้ยเธอถูกเรียกเข้าห้องปกครองบ่อยมาก บ่อยกว่าห้องเรียนซะอีก”

        มันเหมือนฉันได้ย้อนเวลาไปภาพฉันที่เดินออกมาจากห้องปกครองพร้อมกับเขา เราเดินออกมาพร้อมกันแต่หน้าฉันไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย แล้วเราก็พูดอะไรกันเล็กน้อย แล้วก็แยกจากกันตรงนั้นโดยที่ฉันเดินไปข้างหน้าของฉันและเขาก็เดินไปข้างหน้าของเขา ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้ภาพมันไม่แล่นเร็วเหมือนครั้งก่อนๆ แต่ภาพมันกลับมาให้เห็นชัดๆว่าฉันเข้าห้องปกครองกับเขาจริงๆ ความรู้สึกปวดจี๊ดที่หัวแทรกเข้ามาทีละนิดๆไม่เหมือนคราวก่อนที่มาเต็มกำลัง ฉันเริ่มปวดหัวขึ้นเรื่อยๆ

        “ฝันเป็นอะไรปวดหัวอีกแล้วเหรอ” คนตรงหน้าเห็นฉันเอามือกุมหัวเลยรีบเข้าใกล้ขึ้นอีก น้ำเสียงและแววตาคู่นั้นดูเป็นห่วง

       “ปล่อย!” ฉันตะโกนใส่หน้าเขา เขาถึงกับค้างกลางอากาศฉันเลยรีบวิ่งออกจากตรงนั้นไปทันที วิ่งโดยไม่เหลียวหลังไปมองเขาอีกต่อไป

        พักกลางวัน…

        พอทุกคนกินข้าวกันเสร็จแล้วพี่ลีก็เริ่มบทสนทนาที่ทำให้ฉันหวั่นๆขึ้นมาทีเดียว

        “ตั้งแต่วันนี้ฉันขอสั่งห้ามไม่ให้แกไปซ้อมให้มัน” พี่ลีทำหน้านิ่งเสียงหนักจ้องมาที่ฉันโดยไม่วางตา

        “ไม่ได้!” นี่ไม่ใช่ฉันนะฉันไม่มีทางพูดแบบนี้แต่มันเป็นเสียงผู้หญิงแก่ๆฟังแล้วดูน่าเกรงขาม

        “อีกแล้วเหรอ!” พี่เจลหันไปมองหน้าผู้มาใหม่แล้วทุบโต๊ะอย่างแรง

        “ยังไงก็ต้องเป็นเธอเท่านั้นลิน่า เธอทำให้กีฬาว่ายน้ำของเราเป็นแชมป์มาตลอดตั้งแต่วันที่เธอย้ายไปเราก็ไม่เคยได้แชมป์อีกเลย เราต้องเอาแชมป์กลับมาให้ได้” ครูที่ปรึกษาฉันนี่เองว่าแต่ขอนึกชื่อหน่อยนะ เอ่อ ฟอซ อยู่ๆชื่อนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัว ใช่ฉันจำได้ว่าฉันเคยเรียกว่า ฟอซ ว่าแต่ได้มายังไงนะ

        “นี่ครูครับมันจะไม่มากไปหน่อยเหรอทำไมต้องบังคับ” พี่เฟรมยืนขึ้นแล้วพูดกับครู เด็กๆในโรงอาหารก็เริ่มหันมามองกันบ้างแล้ว

        “ตั้งแต่เราเสียแชมป์ว่ายน้ำไปโรงเรียนเราก็โดนดูถูกมามากพอแล้วนะ ดังนั้นเราต้องเอาแชมป์กลับมาลิน่าเป็นคนเดียวที่ทำได้คนอื่นทำไม่ได้ อย่างอื่นฉันอาจจะยอมพวกคุณได้แต่เรื่องนี้ฉันยอมไม่ได้ ฉันไม่ยอมให้โรงเรียนเราต้องเสียเกียรติ์โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนที่ทั่วโลกยอมรับว่าดี แต่ต้องมาโดนดูถูกมันใช่เหรอในฐานะที่ฉันเป็นครูฉันก็ไม่อยากให้โรงเรียนนี้ต้องเสียชื่อเสียง” ฟอซ พูดแค่นี้ก่อนที่จะเดินออกไปทันที หน้าตาดูเศร้าหมอง แต่ก็ยังคงความเกรงขามเอาไว้

        “เฮ้อ มันก็ถูกตั้งแต่เสียแชมป์ว่ายน้ำใครๆก็ต่างดูถูกลองคิดดูสิเราได้แชมป์นี้มาตลอดเป็นสิบๆปีแต่ต้องมาเสียแชมป์แบบนี้ ว่ายน้ำเป็นหัวใจหลักของโรงเรียนเรานะเรื่องนี้ใครๆก็รู้ ครั้งแรกที่เสียแชมป์ทุกคนในโรงเรียนก็ถึงกับเศร้าโรงเรียนนี้หมองไปเลย แกลองคิดดูดีๆแล้วลิน่าก็เป็นคนเดียวที่ทำให้โรงเรียนเราได้แชมป์” พี่เบลล์พูดด้วยสีหน้าจริงจังแบบไม่เคยเห็นมาก่อน

        พี่ลีถึงกับนิ่ง เงียบเมื่อได้ฟังสิ่งที่พี่เบลล์พูด หน้าพี่ลีเครียดมากหน้าแบบนี้ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย หน้าตาที่ดูเคร่งเครียด เหมือนมีอะไรเก็บซ่อนไว้อยู่ในใจ

         “เฮ้อออ โอเคๆฉันยอมก็ได้” พี่ลีถอนหายใจอย่างแรง “แต่ถ้าไอ้นั่นมันทำอะไรแกแกต้องบอกฉันเข้าใจมั้ย” พี่ลีหันมาพูดกับฉันจับหัวฉันแล้วแสดงสีหน้าที่ดูเป็นห่วง