Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        ฉันตรงดิ่งไปที่สระว่ายน้ำของโรงเรียนเพื่อจะไปซ้อมให้มันเสร็จๆไป หน้าประตูที่จะต้องเดินเข้าไปที่สระว่ายน้ำฉันเจอครูผู้ชายคนเดิมยืนอยู่
        “ว่าแล้วว่าต้องมา  ฉันชื่อเฮนรี่นะ นี่นาฬิกาจับเวลานะ ไวท์รออยู่ด้านในอ่ะ” ฉันเดินไปหยิบนาฬิกาจับเวลาแล้วตรงดิ่งไปที่สระน้ำ
        ตุ๊บ…
        เสียงนาฬิกาจับเวลาหล่นจากมือฉันเอง ภาพตรงหน้านั่น ไวท์อยู่ในน้ำกับผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไรแล้วนึกไม่ออกยัยนกหงส์หยกละกันพอดีมันลอยขึ้นมาในหัวพอดี สองคนนั้นกำลังจะจูบกัน
        ทั้งสองหันมามองฉัน ไวท์รีบผละออกจากยัยนกหงส์หยกทันทีแล้วรีบขึ้นจากน้ำ ฉันเพิ่งเห็นเขาถอดเสื้อนะเนี่ยผิวขาวเนียนที่ถูกซ่อนอยู่ภายในเสื้อตอนนี้มันไม่ได้ถูกซ่อนแล้ว ซิกแพ็กนั่นก็ชัดเจนซะเหลือเกิน
        “ฝัน ยอมมาซ้อมให้พี่แล้วใช่มั้ย” ไวท์เข้ามาจับมือฉันแล้วเขย่า โดยที่มียัยนกหงส์หยกยืนดูอยู่ข้างหลังพลางทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด “คริสตัล เธอกลับไปก่อนแล้วกันฉันต้องซ้อมแล้ว”
        “ไหนไวท์บอกว่าจะให้คริสเป็นโค้ชไงแล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ”
       “ก็โค้ชตัวจริงของฉันมาแล้วไง” ไวท์ดึงมือฉันพาไปที่สระน้ำ
        “ไม่ คริสไม่กลับ คริสจะนั่งรอไวท์อยู่ตรงนี้แหละ” ยัยนกหงส์หยกเดินไปนั่งที่อัฒจรรย์แล้วจ้องมองมาที่ฉันคนเดียวไม่คลาดสายตาแม้แต่น้อย
        “เรามาซ้อมกันเถอะ” ไวท์ว่าพลางกระโดดลงไปในน้ำทิ้งให้ฉันยืนอยู่บนขอบสระ ฉันรีบจัดแจงตัวเองให้เสร็จแล้วนั่งลงขอบสระ
        ฉันเหมือนคุ้นเคยอยู่กับสิ่งพวกนี้มานานทั้งๆที่ฉันไม่เคยซ้อมว่ายน้ำให้ใคร แต่ฉันกลับซ้อมให้ไวท์เหมือนกับว่ามันเป็นกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว ความคุ้นเคยพวกนี้มันมาอีกแล้ว
        “เริ่ม!” ฉันกดนาฬิกาพร้อมตะโกนออกไปให้คนที่อยู่ของสระตรงโน่นได้ยิน แล้วไวท์ก็ออกตัวว่ายน้ำอย่างเร็วเพื่อมาหาฉัน
        ติ๊ด…
        “หนึ่งนาทีครึ่ง เริ่มใหม่” ฉันกดหยุดนาฬิกาเมื่อไวท์แตะขอบสระ เวลานี้ยังใช้ไม่ได้มันต้องเร็วกว่านี้ ถ้าเอาเวลานี้ไปแข่งมีหวังแพ้ขาดลอยแน่
        เอ๊ะ!แล้วฉันรู้ได้ไงว่าเวลาแค่นี้จะแพ้ ฉันเคยไปแข่งรึไง ไม่มั้งฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ ส่วนพี่ลีก็ไม่เคยแข่งนะเพราะพี่ลีต้องแข่งบาส
        คนตรงหน้าไม่โวยวายอะไร รีบว่ายน้ำกลับไปยังจุดเริ่มต้นใหม่
        “เริ่ม!” ฉันตะโกนออกไปอีกครั้ง
        ติ๊ด…
        “หนึ่งนาทีสามสิบสอง ยิ่งว่ายยิ่งถอยหลังไปซ้อมใหม่” คนตรงหน้าทำหน้าตกใจกับการจริงจังของฉันแต่ก็ไม่วายว่ายน้ำกลับไปที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง
        “เริ่ม!” ฉันตะโกนพร้อมกดนาฬิกา
        ติ๊ด…
        “หนึ่งนาทีสามสิบห้าวิ อะไรกันยิ่งว่ายิ่งถอยไป…” ฉันไม่ทันพูดจบก็มีเสียงแหลมตะโกนมา
        “นี่เธอกะจะทรมานไวท์รึไง” ยัยนกหงส์หยกนั่นเอง
        “ฮัลโหลค่ะพ่อ อะไรนะคะ ก็ได้ค่ะจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ยัยนกหงส์หยกพูดเสียงแจ๋วแล้วเดินลงมาข้างล่างตรงดิ่งมาที่ฉันแล้วไวท์ “ไวท์คะคริสต้องกลับก่อนนะคะเดี๋ยวมาใหม่” แล้วยัยนั่นก็เบะปากใส่ฉันหนึ่งที
        “เริ่มกันได้ยัง” ฉันหันไปพูดกับคนตรงหน้าหลังจากที่หันไปที่ยัยนกหงส์หยกเสร็จแล้ว
       “โอ๊ะๆ ตะคริวช่วยฉันที” ไวท์พูดโวยวายแล้วยื่นมือมาตรงหน้าฉัน ฉันไม่มีทางเลือกเลยยื่นมือกะจะดึงให้เขาขึ้นมาแต่ร่างฉันกลับถูกดึงลงไปในน้ำแทน
        “เล่นอะไรของนายเนี่ย เปียกหมดแล้วเห็นมั้ยเดี๋ยวพี่ฉันได้ฆ่าฉันแน่” ฉันหันไปต่อว่าตัวการ และเพิ่งมองเห็นว่าตอนนี้ในนี้ไม่มีใครอยู่เลยมีแค่ฉันกับเขา เขากับฉัน สองต่อสอง
        “ก็อย่าให้พี่เธอเห็นสิ” แหมดูพูดเข้าอย่างกับมันจะง่ายมากอ่ะนะ
        “พูดเหมือนง่าย”
        “ก็ง่ายสิก็แค่ไปนอนบ้านฉันแค่นั้นก็จบพี่เธอก็ไม่เห็นด้วยว่าเธอเปียก”
        “นายเปลี่ยนไป” ฉันพูดความคิดฉันออกมาเบาๆใช่ ฉันคิดว่าเขาเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนที่เวลาเจอแค่เรียกชื่อฉันแล้วทำเสียงเศร้าๆแต่นี่มาแกล้งฉัน ผีต้องเข้าสิงเขาแน่
        “ก็ในเมื่อเธอจำไม่ได้ ฉันก็จะทำให้เธอกลับมาจำฉันได้อีกครั้งไง เริ่มจากเหตุการณ์ที่เราได้เจอกันครั้งแรก” เขาเข้ามากอดฉันเอาไว้
        “นี่จะกอดฉันทำไมปล่อยนะ” ฉันดุคนตรงหน้าที่ตอนนี้หน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมากจมูกแทบชนกัน
        “ถ้าไม่กอดเธอก็จบน้ำสิ” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ฉัน “เราเจอกันครั้งแรกที่นี่วันแรกที่เจอกันเธอก็ทำกับฉันไว้แสบมาก วันนั้นไอ้ลีมาหาฉันแล้วเธอตามมาด้วยครั้งแรกที่ฉันเจอเธอก็ชอบเธอเลย จะเรียกว่ารักแรกพบก็ยังได้ เธอเดินมาที่ฉันแล้วก็เบียดฉันตกน้ำทั้งที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ มารู้ที่หลังว่าเธอบอกว่าฉันขี้เก๊กเลยไม่ชอบหน้า พอตอน…”
        ฉันเอามือขึ้นมาปิดหูตัวเองไว้เพราะไม่อยากได้ยินเรื่องพวกนี้ ภาพในหัวมันกำลังมาอีกแล้ว “หยุด!พอได้แล้ว” ฉันตะโกนออกไปมือก็เอาแต่ปิดหูเอาไว้
        “แต่เธอต้องรู้ไม่วันนี้ก็วันหน้าเธอต้องฟัง” ไวท์พยายามเอามือข้างหนึ่งแกะมือที่หูฉันออกอีกมือก็ยังพยุงร่างฉันไว้ไม่ไปไหนมันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาเปราะหนึ่ง
        “ไม่เอาแล้วฮื่อๆ หยุดๆๆๆ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายออกมาเพราะตอนนี้หัวฉันมันกำลังจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้ว ภาพมันแล่นออกมาแล้วมันเร็วมากจริงๆแต่ฉันก็จับหน้าได้ว่ามีฉัน มีไวท์ มีพี่ลี และนั่นคงจะเป็นพี่เฟรมเราทั้งหมดกำลังยืนอยู่ที่ขอบสระว่ายน้ำจริงๆด้วย
        “ฝันใจเย็นๆ ขึ้นไปข้างบนก่อน” ไวท์พยายามอุ้มฉันขึ้นจากน้ำได้สำเร็จเขาพาฉันมานั่งที่อัฒจรรย์ แล้วเอาผ้ามาคลุมตัวฉันไว้ แล้วเขาก็กอดฉัน เพราะกลัวว่าฉันหนาวฉันพยายามผลักเขาออกแล้วแต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงของเขาที่แข็งแรงไว้ได้
        “แกทำอะไรฝันน่ะ”