Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        เช้านี้ฉันตื่นเร็วเป็นพิเศษคงเพราะไม่ชินที่ละมั้งรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปพบกันที่จุดนัดหมายเดิม เมื่อวานการแข่งกันทำอาหารถูกยุติลงเนื่องจากยัยบ้ารันทำครัวไฟไหม้เลยต้องมาช่วยกันดับไฟอาหารที่ทำเสร็จก่อนหน้านี้ก็เปียกน้ำหมดเราทั้งค่ายเลยต้องกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแทนข้าว 
        “วันนี้เราจะเดินป่ากัน” ลุงจ้อนพูดตอนที่เห็นว่าทุกคนมากันพร้อมแล้ว “ระวังกันด้วยนะในป่ามันอันตราย”
        ก่อนเดินป่าทุกคนก็ทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยหลังจากนั้นก็ออกเดินป่ากันเราทั้งหมดเดินตามหลังลุงจ้อนซึ่งชำนาญทางในป่าเป็นอย่างดี
        เราเดินกันมาไกลจากจุดเริ่มต้นมากๆแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยมีแต่ต้นไม้…ต้นไม้…แล้วก็ต้นไม้มองไปทางไหนก็เห็นแต่สีเขียวคืนนี้ลุงจ้อนพาพวกเรามาพักกันในป่า สร้างที่พักกันเอาเองให้ช่วยกันในกลุ่มนี่มันเข้าค่ายลูกเสือชัดๆ ขณะเดินหางตาฉันก็เหลือบไปเห็นยัยรันที่เอาแต่คลอเคลียพี่ไวท์ดูท่าสองคนนั่นจะมีความสุขกันมากฉันไม่ยอมหรอกทำไมพี่ไวท์ไม่สนใจฉันบ้าง
        “โอ๊ย!” ฉันแกล้งร้องเสียงดังแล้วล้มลงไปดีที่ตรงนี้มีแค่เราสามคน คนอื่นเดินกันไปก่อนแล้ว
        “ฝันเป็นอะไร” พี่ไวท์ทิ้งยัยนั่นแล้วรีบวิ่งมาดูฉัน
        “สะดุดอะไรก็ไม่รู้” นี่ขนาดฉันแกล้งนะแต่ก็ดันได้แผลมาจริงๆซะแล้วน่าจะโดนกิ่งไม้แถวนี้เกี่ยวเอา
        พี่ไวท์พยุงฉันให้ลุกขึ้นเดินแล้วพี่ไวท์ก็พาฉันเดินออกไปโดยไม่สนใจยัยนั่นฉันไม่ลืมที่จะหันไปขยิบตาให้เธอหนึ่งครั้งแล้วก็ออกตัวเดินต่อโดยที่มีพี่ไวท์อยู่ข้างๆ
        “ตัวแสบ” พี่ไวท์เอามือมาเขกหัวฉัน ทุกคนนั่งพักกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่รวมทั้งฉันและพี่ไวท์ด้วย
        “อะไรของพี่” ฉันหันไปหาคนที่เขกหัวฉัน
        “พี่รู้นะว่าเราแกล้งอ่ะ แล้วดูแกล้งจนได้แผลจริงๆมา แล้วเจ็บมั้ยล่ะ” พี่ไวท์ตอบทำเอาฉันเงิบเลยนี่พี่ไวท์รู้แต่ก็ยังมาช่วยฉันนะเหรอ
        “ไม่อ่ะแค่นี้เอง” ฉันตอบกลับไปแต่มันก็แอบแสบอยู่นะ
        “ไหนขอดูหน่อยแสบสิท่า” พี่ไวท์ยกขาที่เป็นแผลขึ้นมาตั้งที่เขาพี่ไวท์แล้วก็ลงมือเป่าแผลฉันเหมือนว่าฉันเป็นเด็กขี้แยที่จะร้องไห้ “ไม่เจ็บนะเด็กน้อย”
        “ไม่ใช่เด็กแล้ว” ฉันกระแทกเสียงใส่ พี่ไวท์ไม่พูดอะไรเพียงแต่ยิ้มและหัวเราะแล้วเอามือทั้งสองข้างยีหัวฉัน
        “พี่นี่ก็จะวันเกิดพี่แล้วใช่มั้ย อยากได้อะไรป่าว” ฉันถามไปเพราะอีกแค่สามวันก็จะเป็นวันเกิดพี่ไวท์แล้วยังไม่รู้เลยว่าจะซื้ออะไรให้
        “พี่แค่ต้องการให้ฝันอยู่กับพี่ตลอดให้ได้ป่ะ” พี่ไวท์ตอบ
        “ตลกล่ะ ฝันยังไม่รู้จะให้อะไรพี่เลย”
        “อะไรก็ได้ค่ะ ถ้าฝันให้จากใจพี่ก็ไม่ว่าอะไร” พี่ไวท์พูดด้วยความเอ็นดู
        ฉันนึกออกแล้วล่ะว่าจะให้อะไรเป็นของขวัญสำหรับพี่ไวท์ ความลับหน่า!อย่าเพิ่งรู้เลยว่าเป็นอะไรรอดูพร้อมพี่ไวท์ดีกว่ารับรองพิเศษไม่เหมือนใครและไม่มีใครเหมือนแน่นอน
        “ยิ้มอะไรจะแกล้งอะไรพี่รึเปล่าเนี่ย” พี่ไวท์พูดแล้วทำหน้าระแวง
        “ไม่ใช่ซักหน่อย รู้แล้วว่าจะให้อะไรแต่ยังไม่บอกรับรองพี่ชอบแน่” ฉันพูดแล้วทำเสียงน่ากลัว
        “ครับจะรอดู” พี่ไวท์จับหัวฉันโยกไปโยกมา
        แล้วเราทั้งหมดก็ออกตัวเดินกันต่อไปโดยยัยสามคนนั่นไปเดินด้วยกันพี่ไวท์ก็มาเดินกับฉัน พี่เบลล์ก็เดินกับพี่ชิกะ พี่ลีก็เดินกับพี่เจล ครบคู่ไม่มีใครเข้ามาแทรกกลางอีกต่อไป
        19.45น
        หลังจากที่เดินมาอย่างยาวไกลก็ถึงที่หมายหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จก็แยกกันเป็นสองกลุ่มช่วยกันสร้างที่พักอุปสรรคคือความมืดมันมืดมองอะไรไม่ค่อยเห็นแต่ทุกคนก็ไม่ย่อท้อยังคงช่วยกันต่อไปส่วนยัยรันกับน้ำตาลอ่ะเหรอไม่ทำอะไรนั่งสบายกินแรงคนอื่นไปเรื่อยเห็นแล้วเหนื่อยใจ
        “ออกหน่อย” ฉันจะเอาใบไม้ที่ทำเป็นแผงใหญ่ๆไปวางไว้บนหลังคาแต่ยัยสองคนนั่นก็นั่งกันอยู่ตรงนั้น แถมยังทำเป็นไม่ได้ยิน ฉันเลยขี้เกียจพูดเดินไปเลยเหยียบอะไรไปบ้างก็ไม่รู้แต่ฉันก็ไม่สนใจ
        “โอ๊ยๆๆ” ยัยสองคนนั่นร้องออกมาสงสัยฉันจะไปเหยียบส่วนใดส่วนหนึ่งของนางเข้า
        “ไม่เห็นคนรึไง” ยัยรันลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับฉัน
        “แล้วเมื่อกี้ไม่ได้ยินเสียงคนรึไง” ฉันย้อนกลับ
        “ไม่อ่ะ ได้ยินแต่เสียงนกเสียงกา” ยัยน้ำตาลลุกขึ้นมาบ้าง
        “งั้นเมื่อกี้ฉันก็เหยียบนกเหยียบกาไม่ได้เหยียบพวกเธอจบนะ” ฉันหันหลังเตรียมจะเดินออกจากตรงนี้แต่ก็ถูกใครซักคนจับมือของฉันแถมบีบซะมือฉันแทบขาด
        “มาเคลียร์กันหน่อยมั้ย” ยัยรันนี่เองที่เป็นคนจับ
        “เรื่อง”
       “ไวท์”
        “มีอะไรจะต้องเคลียร์ไวท์แฟนฉัน ส่วนพี่เบลล์ก็แฟนพี่ชิกะ พี่ลีก็ของพี่เจลทุกคนมีเจ้าของมีแต่พวกเธอนั่นแหละที่จ้องจะทำให้เขาแตกหักกัน” ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่เริ่มขึ้นเรื่อยๆถ้าปรอทแตกเมื่อไหร่ยัยพวกนี้ไม่รอดแน่
        “ก็ฉันจะเอามาก่อนมาหลังไม่สำคัญ” ยัยรันพูดหน้าตาเฉย
        “นั่นปากเหรอ ขอตบซักทีเถอะ” ฉันจะพุ่งเข้าไปตบแต่ยัยน้ำตาลก็จับข้อมือฉันเอาไว้
        “มาสิสองรุมหนึ่ง” ยัยน้ำตาลพูดเหมือนพวกเธอเหนือกว่า
        “อย่าคิดว่ากลัวนะ” ฉันไม่รอช้าพุ่งเข้าไปตบทั้งสองคน