Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        หลังจากทำแผลเสร็จลุงจ้อนก็เรียกรวมตัวกันที่เดิมพอดิบพอดี
        “นี่ก็ตอนเย็นแล้วทุกคนต้องทำอาหารกันเองโดยแข่งกันในเวลาหนึ่งชั่วโมง กลุ่มละสามเมนู” หลังจากที่ลุงจ้อนพูดจบทุกคนก็แยกย้ายกันที่ทีมของตัวเองแล้วก็ลงมือทำอาหารกันโดยแบ่งหน้าที่กัน ฉันมีหน้าที่หั่นผัก
        ทุกคนทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างเต็มที่มีก็แต่ยัยรันนี่แหละที่ทำตัวอ่อนแอยกนู่นก็ไม่ได้ยกนี่ก็ไม่ได้ตัวถ่วงชัดๆไม่รู้กรรมอะไรที่ต้องมาเจอยัยบ้านี่ ยัยน้ำตาลก็อีกคนเอาแต่ไม่เซาะแซะพี่ลีไม่ทำอะไรชวนพี่ลีคุยนู่นคุยนี่ไปเรื่อย
        ซ่า…
        น้ำอะไรไม่รู้มาถูกราดมาที่ตัวฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
        “อุ๊ย!ขอโทษทีจ้ะพอดีว่ามันหนักไปหน่อย” ยัยรันหันมาเบะปากใส่ฉัน
        และฉันก็พบได้ทันทีว่าน้ำที่ราดตั้งแต่หัวจรดเท้าคือน้ำล้างผักมันเป็นน้ำสีน้ำตาลเหมือนมีดินอยู่ข้างในพอหันไปมองตรงที่ตั้งผักก็พบว่ามันมีดินติดอยู่จริงๆน่าจะเพิ่งไปถอนรากถอนโคนมันมา แล้วดินนี้มันสกปรกรึเปล่าเนี่ยหัวฉัน ตัวฉัน ตายแน่ๆ ฉันพุ่งตัวเข้าไปบีบคอยัยรัน
        “ฝันๆๆๆพอแล้วๆ” พี่ลีเข้ามาแยกเราสองคนได้ทันก่อนที่ยัยนั่นจะตายคามือฉัน
        “ยัยบ้านี่มันแกล้งฝันนะ” ฉันหันไปฟ้องพี่ลี
        “เรื่องนี้เดี๋ยวค่อยว่ากันตอนนี้ไปทำหน้าที่ของตัวเองก่อนเร็วเดี๋ยวจะไม่ทันตามเวลาที่กำหนด” พี่ลีพูดแล้วจับเราสองคนแยกออกไปคนละทาง
#ชิกะ
        ฉันซึ่งได้รับหน้าที่ในการล้างผักกำลังทำหน้าที่ของตนโดยที่ไม่ได้ระรานใคร แต่เหมือนว่าจะมีคนจ้องจะระรานฉันตลอดเวลานี่ฉันไปทำอะไรให้เขางั้นเหรอฉันก็อยู่ของฉันดีๆแถมไม่เคยด่าใครด้วยจะมีที่ด่าก็แค่เจล
        ตุ้บ…
        อยู่ๆก็มีอะไรซักอย่างตกลงมาในกะละมังที่ฉันล้างผักอยู่พอก้มไปดู “กรี๊ดดดดด” ฉันร้องด้วยความตกใจก็มันคือปลาไหลไง มันแหวกว่ายไปมาอยู่ในผักโดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย
        “เป็นอะไรรึเปล่า” ไวท์วิ่งเข้ามาจับตัวฉันที่สั่นสะท้านโลกาไปหมด
        “ปะ…ปลาไหล” ฉันหันไปกอดไวท์ด้วยความตกใจแล้วไวท์ก็ลูบหัวปลอบขวัญฉัน
        “ไอ้ไวท์แกทำอะไรว่ะ!” เบลล์ที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนเข้ามากระชากไวท์ให้ออกจากฉันอย่างแรง
        “ไม่ได้ทำอะไรกันนะ” ฉันพยายามที่จะอธิบายให้เบลล์ฟัง
        “แล้วมากอดกันเนี่ยนะต่อหน้าต่อตาเลยนะชิกะ”
        “ก็ในนั้นมีปลาไหลอยู่แกก็รู้ว่าชิกะกลัวของพวกนี้ถ้าฉันไม่เข้ามากอดแกก็คงไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยใช่มั้ย” ไวท์พูดสีหน้าเบลล์ดูเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ที่ขมวดคิ้วพันกันยุ่งเหยิงตอนนี้หน้าที่เริ่มตึงเครียดเริ่มคลายออกมาเป็นสีหน้าที่ดูเป็นห่วงแล้วเบลล์ก็ชะโงกหน้าไปดูในกะละมังก็เจอกับปลาไหลจริงๆ
        “อุ๊ย!ขอโทษนะมันหลุดมือ” คนที่ชื่อฟ้าวิ่งมาแล้วพูดอะไรซักอย่างเป็นภาษาไทยแต่หน้าตาเธอดูร่าเริงมีความสุข
        ฉันหันไปถามคำแปลจากไวท์ถึงจะเข้าใจนี่นะเหรอหน้าสำนึกผิดของเขา ฉันคงเชื่อมากเนอะว่ามันหลุดมือจริงๆดูจากน้ำเสียงและท่าทางแล้วก็รู้ว่าตั้งใจ แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไปเพียงแต่ยิ้มไปนิดเดียว นิดเดียวเท่านั้นแล้วเราทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
        ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องบ้าๆนี้กับฉัน ฉันได้ยินครัวของอีกกลุ่มเหมือนจะคุยกันสียงดัง หรือทะเลาะกันนี่แหละเห็นรางๆว่าฝันเข้าไปบีบคอรันด้วยมีเรื่องอะไรกันรึเปล่า
#เจล
        หลังจากสิ้นเสียงของชิกะจากครัวอีกกลุ่มฉันก็หันมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อนั่นก็คือทำอาหารวันนี้มันเรื่องบ้าอะไรกันมีแต่เรื่อง กับเรื่องเต็มไปหมดนี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในค่ายนะฉันจะกระโดดถีบหน้ายัยพวกนั้นรายคนเลยคอยดู หาเรื่องทำให้คนเขาผิดใจกันมันใช่เหรอ เห็นแล้วคันไม้คันมืออยากชกสั่งสอนซะให้เข็ดบางคนฟังภาษาอังกฤษยังไม่ออกดันจะจับฝรั่งแบบนี้ก็ได้เหรอ
        ฉึก…
        เสียงมีดบาดมาที่แขนของฉันแล้วแผลก็เริ่มปริออกมาเลือดก็ค่อยๆออกมาเรื่อยๆจนไหลอาบแขนฉัน แต่แค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก
        “ขอโทษนะยืนขวางอ่ะ” ยัยน้ำตาลทำลอยหน้าลอยตาแล้วจะเดินออกไปแต่ก็ถูกมือฉันจับเอาไว้อย่างแน่นหนา
        “โอ๊ยยย” ฉันนั่นร้องออกมาเพราะฉันเป็นคนแย่งมีดมาจากมือยัยนั่นแล้วก็ทำเหมือนกับที่ยัยนั่นทำฉันแต่ฉันแค่ทำให้พอเป็นแผลเล็กๆกลัวว่ายัยนั่นจะตายเพราะแอ๊บซะก่อน
        “เป็นอะไร!เห้ย เลือด” ลีวิ่งมาดูทางฝั่งเราแล้วก็เจอแขนยัยนั่นที่เลือดออกแค่นิดเดียวแต่มาทำเป็นเรื่องใหญ่ ฉันรีบเอาผ้าที่สะอากมาปิดที่แขนฉันไว้เพราะฉันไม่ชอบให้ใครต้องเป็นห่วงหรือมาดูแลเอาใจใส่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนคนอื่นๆหรอกฉันนะถึกเหมือนผู้ชายเลือดออกแค่นี้ไม่เป็นไรมากหรอก
        “ก็น้ำตาลอ่ะแค่เผลอไปกระแทกเจลก็แค่นั้นแต่เจลแย่งมีดไปแล้วก็เป็นอย่างที่เห็น ฮึกๆฮื่อๆๆๆ” ยัยน้ำตาลบีบน้ำตาร้องไห้เรียกร้องความสนใจ
        “เจลทำแบบนี้ทำไม” ลีหันมาคุยกับฉัน
        “ไบท์ฝากทำต่อด้วยนะ” ฉันไม่ตอบแต่ไปพูดกับไบท์แทนแล้วหลังจากนั้นก็วิ่งออกไปเลย ฉันควรจะไปทำแผลใช่มั้ย
        “พี่เจลๆไปไหน” ฝันที่นั่งพักอยู่ใกล้ๆวิ่งตามออกมา
        ฉันมาหยุดอยู่ที่ไหนซักแห่งระบุแน่ชัดไม่ได้เพราะมันมีแต่ต้นไม้สีเขียวๆเต็มไปหมดนี่ฉันวิ่งออกมาไกลแค่ไหนเนี่ย แถมยังมียัยฝันยืนหอบอยู่ข้างๆอีก
        “ตามฉันมาทำไม” ฉันหันไปหายัยฝันที่ยังคงหอบไม่หาย
        “ก็พี่เล่นวิ่งออกมาแบบนี้แถมเลือดก็หยดเป็นทางอีก”
        พอได้ยินประโยคนั้นฉันก็ก้มลงดูที่แขนโดยอัตโนมัติผ้าที่เมื่อก่อนเป็นสีขาวสะอาดตอนนี้มันถูกอาบด้วยเลือดสีแดงสดของฉันทำให้เปลี่ยนสีเป็นสีแดงทั้งผืน
        “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกหน่า”ฉันบอกปัดไปเดี๋ยวยัยฝันจะเป็นห่วงเอา
        “ไม่เป็นอะไรได้ไง ไปเดี๋ยวฝันทำแผลให้” ฝันไม่ฟังอะไรฉันอีกเพียงแต่ลากแขนอีกข้างที่ปกติไปที่ห้องพยาบาลนี่ยัยเด็กนี่จำทางได้อีกเหรอถ้าฉันมาคนเดียวมีหวังหลงป่าแหงเลย
        พอเข้าไปในห้องพยาบาลก็เจอกับลีและยัยน้ำตาลบ้านั่นนั่งทำแผลอยู่ฉันไม่แม้แต่จะสบตามองไปที่ลีเลยเดินผ่านไปเหมือนอากาศพร้อมเลือดที่ก็ยังหยอดอยู่
        “เบาๆหน่อยสิยัยฝัน แขนคนนะไม่ใช่แขนควายที่จะทำหนักๆ” ฉันบ่นไปเรื่อยๆขณะที่ยัยฝันก็ยังคงทำแผลต่อไปมือนี่หนักอย่าบอกใครเลย แขนระบมไปหมดละ
        “เบาสุดฝีมือแล้วเนี่ยยย” ฝันตอบกลับมา
        “มาเดี๋ยวพี่ทำเอง” ลีแย่งสำลีจากมือฝันแล้วค่อยๆทำเบาๆโดยที่ไม่ได้ดูหน้าฉันเลยว่าไม่อยากให้เขามาทำให้
        ฉันนั่งเงียบไม่พูดไม่จามันก็แสบๆบ้างบางครั้งแต่ก็ยังน้อยกว่าที่ยัยฝันทำ จนเห็นว่าเสร็จหมดแล้วก็รีบลุกขึ้นกะจะเดินออกไปจากตรงนี้ แต่ก็ถูกมือของลีจับแขนอีกข้างเอาไว้
        “ฝันออกไปก่อน” ลีไล่ฝันที่นั่งข้างๆฉันให้ออกไปยัยนั่นก็ไปอย่างว่าง่าย