Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

 “เห้ยๆๆน่าสนใจว่ะ”
        “ไปป่ะ”
        “ไปๆๆๆ” 
        ทุกคนตอบตกลงกันโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลย อยู่ๆพี่ลีก็ชวนพวกเราไปเข้าค่ายอะไรก็ไม่รู้แถมไปในป่าในดงอีก
        “ฝันขอบายค่ะพี่ลี” ฉันพูดแล้วเตรียมจะเดินขึ้นห้อง
        “ได้ไงอ่ะ น่าสนุกออกไปเถอะ” พี่ลีลุกขึ้นมาจับแขนฉันไว้ทำหน้าตาอ้อน(ตีน)
        “ไม่อ่ะไปเข้าอะไรในป่าในดง”
        “ขนาดชิกะยังไปเลย” พี่ลีหันไปมองทางพี่ชิกะที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆพี่เบลล์
        “จะเอาชิกะไปเทียบกับฝันได้ไงว่ะคนละอย่างล่ะ” พี่เบลล์พูดแทรก
        “หุบปากไปไอ้เบลล์!” พี่ลีหันไปชี้หน้าพี่เบลล์ พี่เบลล์ได้แต่นั่งกอดหมอนทำหน้างอน
        ฉันแกะมือพี่ลีออกแล้วเดินขึ้นบันไดไปอย่างรู้สึกขี้เกียจ
        “อีกสองวันนะเตรียมตัวด้วย” พี่ลีตะโกนไล่หลังฉัน ฉันบอกว่าไม่ไปยังมาบอกอีกว่าเหลือเวลาสองวัน เหลือกี่วันฉันก็ไม่ไปอ่ะ
        สองวันต่อมา…
        “ตื่นๆๆๆๆสายแล้ว” เสียงพี่ลีดูร่าเริงสดใส
        “อะไรของพี่อีก” ฉันพูดไปแต่ตาก็ยังหลับอยู่
        “ตื่นๆๆ…ไม่ตื่นใช่มั้ย” แล้วพี่ลีก็เงียบไปพักนึง “ฮ่าๆๆๆ” พี่ลีวิ่งขึ้นมาบนเตียงที่ฉันนอนแล้วยืนกระโดดอยู่บนเตียงเหมือนเด็ก
        “พี่ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” ฉันลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอนตาก็ค่อยๆลืมตาขึ้น
        “ไปอาบน้ำเร็วเข้า” พี่ลีดึงแขนฉันแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวยัดใส่มือก่อนที่จะดันฉันเข้าไปในห้องน้ำ
        ฉันที่ยังคงงัวเงียอยู่ก็งงว่าทำไมพี่ลีถึงได้รีบซะขนาดนี้แถมยังดูร่าเริงผิดปกติอีก แต่ก็ต้องยอมอาบน้ำให้เสร็จไหนๆก็เข้ามาแล้ว
        “พี่ตั้งชุดไว้บนเตียงนะใส่ชุดที่พี่เลือกล่ะไปละรีบอาบด้วย” พี่ลีตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ
        ฉันรีบอาบตามคำสั่งแล้วออกมาแต่งตัวแต่ๆๆๆชุดนี้มันอะไรอ่ะพี่ลีเตรียมชุดบ้าอะไรไว้ให้อีกมันเป็นชุดคล้ายๆทหารมีเสื้อกล้ามสีดำใส่อยู่ข้างในแล้วมีเสื้อคลุมอีกตัวแขนสั้นลายทหารอยู่ข้างนอก กางเกงก็เป็นกางเกงเลยเข่าขึ้นมานิดนึงเป็นลายทหารเหมือนกัน ใส่แล้วรู้สึกอยากออกรบขึ้นมาทันที(ไม่ใช่ละ)
        พอฉันเดินลงมาข้างล่างก็เจอพี่ๆทุกคนรวมทั้งพี่ไวท์ทุกคนใส่เสื้อที่ดูกระฉับกระเฉงกำลังนั่งคุยกันสนุกสนานเฮฮาคนลงมาหลังอย่างฉันถึงกับงงไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
        “อ้าวฝัน ครบแล้วไปกัน” พี่ลีหันมาเห็นฉันแล้วพูดหลังจากนั้นทุกคนก็เฮกันดังลั่นบ้าน
        “ปะ…ไปไหน” ฉันถามออกไปพร้อมหน้าที่งงเป็นไก่ตาแตก
        “เดี๋ยวก็รู้” พี่ลีดันตัวฉัน
        “ดะ…เดี๋ยวพี่ลี” ฉันร้องห้ามแต่พี่ลีก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
        “ใส่รองเท้าเร็วเข้า” พี่ลีพูด
        “เอ่อ…โอเค…สะ…ใส่” ฉันทำตามคำสั่งแต่ก็ยังคงงุนงงอยู่
        พี่ลีดันฉันให้ขึ้นไปบนรถแล้วก็ขับออกไปไม่ฟังคำพูดใดๆของฉันเลย ในรถทุกคนก็ยังคงสนุกสนานร่าเริงกันอยู่ยกเว้ยฉัน…ฉัน!...ฉัน!
        “พี่ไวท์นี่เราจะไปไหนกัน” ฉันหันไปถามคนตัวสูงข้างๆ
        “เข้าค่าย” พี่ไวท์ตอบแล้วขยิบตามาให้ฉันหนึ่งที
        “ห้ะ…เข้าค่าย!” ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจ
        “อะไรกันเนี่ยยัยฝัน อยู่กันแค่นี้ตะโกนเพื่อ” พี่ลีหันมาแวดใส่
        หลังจากนั้นทุกคนในรถก็เงียบเพราะฉันเริ่มต้นบ่นๆ บ่น แล้วก็บ่นแต่ก็เงียบไปครู่เดียวก็กลับสู่โหมดร่าเริงเหมือนเดิมไม่มีใครฟังฉันเลย นี่ฉันต้องยอมแพ้นั่งเงียบปากใช่มั้ยถึงจะถูกพี่ลีนะพี่ลีบังคับฉันแบบนี้ได้ไง เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ได้จัดมาเลยแล้วจะเอาอะไรใส่ถ้าใส่ชุดเดิมทุกวันก็ไม่ไหวนะ
        เราใช้เวลานั่งรถกันหลายชั่วโมงจนในที่สุดก็ถึงสถานที่ที่จะมาเข้าค่ายมันเป็นเหมือนทางเข้าไปในป่าแล้วในป่านั่นก็ดูจะน่ากลัวมากด้วยต้นไม้เต็มไปหมด ส่วนค่ายนี้มันก็ไม่มีใครเลยนอกจากพวกเรา ทุกคนในรถลงมายืนเป็นแถวยาวตรงหน้าผู้ชายวัยกลางคน
        “มากันแค่นี้เหรอ” ฉันหันไปกระซิบกับพี่ลี
        “เดี๋ยวก็น่าจะมีคนอื่นแหละ” พี่ลีกระซิบตอบ
        “แกนั่นไงๆๆ”
        “เออใช่ๆๆ”
        เสียงผู้หญิงสามคนที่ดูมีความสุขรีบวิ่งมาทางนี้แล้วก็มายืนต่อแถวกับพวกเรา  ทั้งสามคนยืนแล้วเอาแต่มองหน้าพี่ไวท์ พี่ลีและพี่เบลล์ไปมาแถมยังคุยกันด้วยสายตาด้วยดูท่าทางแปลกๆ
        “นั่นป่าวว่ะ”
        “น่าจะใช่ว่ะ”
        แล้วผู้ชายอีกสองคนก็เดินมาทางเราแล้วก็ต่อแถวเหมือนกัน       
        “ไหนลองนับซิว่าครบสิบเอ็ดคนมั้ย” ผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพูดขึ้น
        “หนึ่ง…”
        “สอง…”
        “สาม…”
        …
        …
        …
        “เก้า…”
        “สิบ…”
        “สิบเอ็ด…”