Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        ในที่สุดก็ต้องเปลี่ยนเป็นชุดที่พี่ไวท์เลือกให้ ฉันเดินลงมาข้างล่างพร้อมพี่ไวท์พี่ๆคนอื่นๆกำลังนั่งรออยู่ที่โซฟาหน้าลอบบี้ 

        “มาพร้อมกันเลยน้า” พี่เจลที่เห็นฉันกับพี่ไวท์เดินมาก็แซวขึ้น

        “ไปๆกินข้าวกัน” พี่ลีเห็นว่ามาพร้อมกันหมดแล้วก็ชวนกันขึ้นรถไปกินข้าวที่ร้านอาหาร

        เรามาถึงกันที่ร้านอาหารร้านหนึ่งไม่ไกลจากที่พักมากเป็นร้านสบายๆมีสถานที่กว้างขวาง เราเลือกนั่งกันที่ข้างนอกร้านชมบรรยากาศดีๆข้างนอก แล้วทางร้านก็ทยอยนำอาหารมาให้พี่ลีได้โทรไปสั่งอาหารไว้ก่อนแล้วเลยไม่ต้องนั่งรอเหมือนโต๊ะอื่นๆ

         ระหว่างที่เรากินอาหารเช้ากันก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินมานั่งร่วมโต๊ะด้วยแถมยังมาแทรกกลางระหว่างฉันกับพี่ไวท์ เธอก็เป็นคนที่สวยนะ ดูแรงๆ แต่ก็หน้าตาเหมือนลูกครึ่งนะ แถมใส่ชุดวาบหวิวแบบนั้นอีกยังไม่กลางคืนก็ขนาดนี้แล้วเหรอ

        “ขอนั่งด้วยคนนะ”

        “เห้ยยย พิ้งค์ใช่ป่าว” พี่ลีพูดขึ้นเมื่อเห็นคนตรงหน้า

        “ใช่ คิดว่าจะจำไม่ได้ซะแล้ว”

        “เกือบจำไม่ได้เลยอ่ะ” พี่เบลล์พูดขึ้นบ้าง

        “ย้ายมาอยู่ไทยถาวรแล้วเหรอ” พี่เจลถามขึ้นบ้าง

        “ใช่ ตั้งแต่พ่อป่วยก็ต้องมาดูแลพ่ออ่ะ” คนข้างๆพูดตอบ “อะไรนั่งเงียบเลยไวท์”

        “เอ่อ…หวัดดี” พี่ไวท์ทักคนข้างๆด้วยหน้าตาที่อึ้งๆ

        แล้วทั้งโต๊ะก็เฮฮามากกว่าเดิมแต่ยัยพิ้งค์อะไรนั่นก็ไม่มีทีท่าว่าจะทักฉันเลยหล่อนนั่งข้างๆฉันแต่ไม่คุยกับฉันซักคำแถมยังไปคลอเคลียอยู่กับพี่ไวท์อีก ฉันต้องทำอะไรซักอย่างแล้วฉันก็อยู่ในโต๊ะนะ

        ฉันทำเอื้อมมือไปหยิบเหยือกน้ำแล้วทำหกใส่เสื้อหล่อน ฉันเลยขอโทษขอโพยไปแต่หน้าก็ไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด

        “ขอโทษนะคะพอดีว่าขวางอ่ะค่ะ”

        “นี่เธอ จะแกล้งฉันใช่มั้ย”

        “ก็บอกแล้วนี่ว่าขวางอยู่ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ”

        แล้วฉันก็เดินออกจากตรงนั้นทันที ฉันมุ่งตรงไปที่หลังร้านไปยืนสงบสติอารมณ์แต่แถวนี้มันอยู่ใกล้ห้องสูบบุหรี่เลยอ่ะกลิ่นบุหรี่นี่โชยมาเลยแถมตรงนี้ก็มีแต่พวกผู้ชายทั้งนั้น

        “หวัดดี” เสียงทุ่มๆของผู้ชายดังขึ้นมาข้างๆหู

        “เอ่อ…หวัดดี” ฉันหันไปหาต้นเสียงซึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาเอาการ หล่อแบบไทยๆตัวสูงยาวเขาดี ขาวเหมือนสำลี

        “ในฝันใช่มั้ย” ฉันพยักหน้าเป็นเชิงตอบว่าใช่ “ฉันแมนไง”

        แมน? แมนไหนขอนึกหน่อย นึกออกแล้ว!แมนเพื่อนร่วมห้องที่ไทยตอนที่ฉันย้ายมาเรียนที่ไทยตอนความจำเสื่อมนี่เอง ว่าแล้วทำไมหน้าคุ้นๆ แมนเป็นคนเดียวที่เข้ามาคุยกับฉันและเข้ากับฉันได้คนอื่นๆต่างคิดว่าเราเป็นแฟนกันด้วยความที่เวลาฉันอยู่ไหนแมนก็อยู่นั่น แมนอยู่ไหนฉันก็อยู่นั่นตัวติดกันตลอดจะทำไงได้ก็ฉันมีเพื่อนคนเดียวหนิ

        “เห้ยแมนคิดถึงจัง” ฉันพุ่งตัวเข้าไปกอดแมนด้วยความคิดถึงแมนก็กอดตอบ เรากอดกันแบบเพื่อนไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น

        “เป็นไงบ้าง” แมนถามเมื่อเรากอดกันเสร็จแล้ว

        “ก็เรื่อยๆนะมีเรื่องเข้ามาเยอะอ่ะ แล้วแมนอ่ะ”

        “ก็เรื่อยๆเหมือนกัน แล้วนี่มาทำอะไรตรงนี้สูบบุหรี่ด้วยเหรอ” แมนทำหน้าตกใจ

        “เปล่าๆแค่มาสงบสติอารมณ์เฉยๆ” ฉันก้มหน้าก้มตามองพื้นดินอย่างเดียว

        “อย่าเครียดๆแล้วพักอยู่ที่ไหนเดี๋ยวคืนนี้ไปหา”

        “ที่โรงแรมใกล้ๆนี่เองแล้วแมนมาทำอะไรที่นี่อ่ะ”

        “มาดูร้านอ่ะนี่ร้านฉันเอง” เพิ่งรู้ว่าแมนมีร้านอยู่ที่นี่ด้วย

        “จริงป่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ย”

        “เออๆงั้นเดี๋ยวไปหาคืนนี้นะต้องรีบไปแล้ว เออใช่ยังใช้เบอร์เดิมอยู่ป่าว”

        “เบอร์เดิมๆ”

        ก่อนที่เราจะแยกกันก็กอดกันอีกรอบให้หายคิดถึง

        ฉันเดินออกจากตรงนั้นเพราะกลิ่นบุหรี่พวกนี้ชักจะแรงขึ้นเรื่อยๆจนทนไม่ไหวแล้ว แต่ไม่ทันไปได้ถึงไหนก็เห็นพี่ไวท์กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ ฉันเดินไปหยิบบุหรี่ออกจากมือพี่ไวท์แล้วเหยียบมันจนแบน

        “ทำไรน่ะ” พี่ไวท์ที่ถูกแย่งบุหรี่เงยหน้าขึ้นถาม

        “สูบบุหรี่ทำไมบอกแล้วไงว่าไม่ให้สูบไม่เคยเชื่อกันบ้างรึไง ไหนบอกว่าจะเลิกแล้วกลับมาสูบอีกทำไมเดี๋ยวก็ติดอีก” ฉันหันไปว่าพี่ไวท์

        “แล้วฝันล่ะไปกอดกับไอ้นั่นทำไมที่หนีไปก็เพราะนัดมันมาเจอใช่มั้ยไหนบอกจะมีแค่พี่คนเดียว แล้วเมื่อกี้คืออะไรหลายรอบแล้วนะ แต่เอ๊ะ!ทำไมฝันถึงจำได้ว่าพี่เคยบอกว่าจะไม่สูบบุหรี่อีก” พี่ไวท์ถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ฉันเลี่ยงที่จะตอบแล้วเดินออกไปข้างนอกร้านก็เห็นพวกพี่ๆยืนรออยู่แล้ว

        เราขึ้นรถกลับไปที่โรงแรม เมื่อถึงต่างคนต่างแยกย้ายกันไปที่ต่างๆพี่เบลล์กับพี่ชิกะก็เดินไปอีกทาง พี่ลีกับพี่เจลก็เดินไปอีกทางเรานัดเจอกันอีกทีตอนหกโมงเย็นเพื่อจะมาปาร์ตี้เล็กๆกันที่ชายหาด เหลือแค่ฉันกับพี่ไวท์สองคนที่ยังยืนอยู่ ฉันเลยเดินออกไปจากตรงนี้

        “ฝัน…ฝันหยุด ฝัน!” ฉันเดินหนีแต่พี่ไวท์เดินตามมาแถมยังมาดักหน้าฉันอีก

        “มีอะไรอีก”

        “ฝันจำพี่ได้แล้วใช่มั้ย”

        “จำไม่ได้ค่ะ”

        “ไม่เชื่ออ่ะแล้วพวกคำสัญญานั่นล่ะ”

        “มันก็แค่ขึ้นมาในหัวก็เลยลองพูดออกไปดู แล้วก็ใช่จริงๆ”

        “ฝัน” พี่ไวท์ยืนตรงหน้าแล้วจับมือฉัน “พี่ขอโทษพี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างพี่ไม่รู้นะว่าฝันจำได้แล้วยัง แต่วันนั้นพี่ไม่ได้จูบกับคริส คริสแค่พยายามจะจูบพี่แต่พี่ไม่เล่นด้วยแล้วฝันเข้ามาพอดีตอนนี้พี่เคลียร์กับคริสเรียบร้อยแล้วเราตกลงกันว่าจะเป็นแค่เพื่อนกัน ส่วนเรื่องผิดสัญญาพี่ขอโทษจริงๆก็พี่เห็นฝันกอดกับผู้ชายคนอื่นพี่เลยสูบแก้เครียดเฉยๆ”

        “พูดจบแล้วใช่มั้ย” ฉันสะบัดมือพี่ไวท์ออกแล้วเดินออกไป

        ใจจริงฉันก็อยากจะคุยให้มากกว่านี้แต่ฉันก็ยังมีเคืองๆเรื่องยัยพิ้งค์เพิ้งอะไรนั้นแหละ ยัยเพิ้งละกันถนัดปากดี

        “ฮัลโหล”

       [ฮัลโหลอยู่ไหนฉันอยู่หน้าโรงแรมเนี่ย]

        “ไหนบอกว่าจะมาตอนเย็นๆ” เป็นแมนเองที่โทรมาหาฉัน

        [จะพาไปเที่ยวด้วยไงมาเร็วๆเลยฉันรออยู่ที่ลอบบี้]

        แล้วแมนก็วางสายไปเลยฉันเลยรีบเดินไปที่ลอบบี้โรงแรมก็เจอกับแมนยืนอยู่แถมยืนคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

        “ฮัลโหลดาลิงค์” ฉันแกล้งเดินไปทักแมนแล้วกอดแขนแมนเอาไว้

        “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฝัน” แมนหันมากันฟันพูดกับฉัน ฉันหันไปยิ้มๆแล้วปล่อยมือ

        “สวัสดีค่ะเป็นเพื่อนกันเฉยๆค่ะเมื่อกี้แกล้งมันเล่นเอง” ฉันหันไปพูดกับผู้หญิงตรงหน้าที่ตัวสูงกว่าฉันค่อนข้างเยอะ