Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

        หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ในที่สุดโรงเรียนก็เปิดทำการปกติเหลืออีกแค่หนึ่งอาทิตย์ก็จะมีการแข่งขันเกิดขึ้นแต่ฉันกับพี่ไวท์ยังซ้อมกันไม่ถึงไหนเลย
        พี่ลีกับพวกพี่ๆคนอื่นๆก็กลับกันมาแล้วหลังจากที่หายไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆแต่ฉันก็ไม่ได้เหงาอย่างที่คิดเลยมีทั้งแดนเพื่อนร่วมห้องที่คอยอยู่เป็นเพื่อน ตอนเที่ยงฉันจะไปกินข้าวกับกลุ่มแดนตลอดจนทำให้ฉันกับเพื่อนในกลุ่มสนิทกันแนบแน่นมากยิ่งขึ้น พี่ไวท์ก็คอยไปรับไปส่งตลอดบางวันก็พาไปเที่ยวบ้างความสัมพันธ์ของเราสองคนกำลังขยับขึ้นไปอีกขั้น
        ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับพี่ไวท์ก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆมันเป็นความรู้สึกแปลกๆเวลาอยู่ใกล้ใจฉันมันเต้นรัวเหมือนมีใครมารัวกลองใส่ในใจ เวลาห่างกันก็เอาแต่คิดถึง ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆแล้วรู้สึกเหงาแปลกๆ ช่วงนี้เหมือนกับว่าฉันอยากอยู่ใกล้กับพี่ไวท์มากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
        เรื่องพ่อกับแม่ฉันเราตกลงกันไว้แล้วว่าจะจับตัวคนร้ายตอนแข่งขันกันจบเพื่อไม่ให้กระทบกับการแข่งขัน ส่วนเรื่องที่พี่ไวท์เข้ามาอยู่ในบ้านฉันในวันนั้นเพราะว่าพี่ไวท์จะชวนฉันไปเที่ยวแต่เจอกับป้านิ่มซะก่อน ก็เลยคุยกันฉันเพิ่งรู้ว่าพี่ไวท์กับป้านิ่มรู้จักกันมาก่อนหน้านี้แล้ว พี่ไวท์บอกว่าเขารู้จักกับป้านิ่มเมื่อสามปีที่แล้วเป็นเพราะพี่ลีพามาให้รู้จักกัน พ่อกับแม่ของฉันพี่ไวท์ก็สนิท ตอนช่วงงานศพที่จัดที่ไทยพี่ไวท์ก็ไปแต่เราสองคนไม่เคยเจอกันเลย
        “เริ่ม!” ฉันกดนาฬิกาจับเวลาเพื่อเป็นสัญญาในการซ้อมของเราทั้งสองอีกครั้ง
        ติ๊ด…
        “หนึ่งนาทียี่สิบเจ็ดวิ เยส!” ฉันทำท่าดีใจที่เห็นตัวเลขที่นาฬิกา “คราวหน้าขอเร็วขึ้นไปอีกนะคะ” ฉันพูดกับคนตรงหน้า
        “คนนะยะไม่ใช่ปลาแค่นี้ก็เร็วอยู่แล้วนะ!” เสียงตะโกนที่มาจากอัฒจรรย์ ยัยบ้านี่ก็ยังตามจองล้างจองผลาญฉันต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะยอม
        “เริ่ม!” ฉันไม่สนใจเสียงพวกนี้แล้วตั้งหน้าตั้งตาซ้อมต่อไป
 
        ฉันยื่นน้ำให้คนตัวสูงตรงหน้าที่ใส่เพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเดียว ผมที่ถูกน้ำนั่นกับหุ่นล่ำๆแบบนั้นมันชั่งทำให้คนตรงหน้าดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก
        “ฝัน…ฝัน…ฝันเป็นอะไรทำไมมีเลือดออกจากจมูก” พี่ไวท์เขย่าเรียกสติฉันกลับมา เลือดออกจากจมูก ตายแล้วๆอยู่ยังไงให้เลือดกำเดาไหลแบบนี้ อายเขาแย่เลยเพราะพี่ไวท์คนเดียวดันมาโชว์อะไรตรงนี้
        พี่ไวท์พาฉันเข้าไปนั่งที่ห้องพักนักกีฬาแล้วเอาผ้าที่ห่อน้ำแข็งมาแตะไว้ที่หัวฉันแล้วสั่งให้ฉันเงยหน้าขึ้นข้างบน
        ซ่า…
        อยู่ๆน้ำสีแดงก็หกใส่ตัวฉัน ลุกขึ้นแทบไม่ทัน
        “อุ๊ย ขอโทษนะไม่ได้ตั้งใจ”
        “คริสตัล!” เสียงพี่ไวท์ดังขึ้นสนั่น
        “ก็คริสไม่ได้ตั้งใจ”
        “เธอไม่เห็นเหรอว่าไหนฝันเลือดกำเดาไหลอยู่” พี่ไวท์เริ่มเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิมหน้าก็แดงจัด
        “ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ไวท์เปลี่ยนไปเมื่อก่อนไวท์ไม่เคยเป็นแบบนี้ตั้งแต่ยัยนี่เข้ามาในชีวิตไวท์ก็เปลี่ยนไป” ยัยนกหงส์หยกตะโกนดังลั่นเสียงก็สะอื้น
        “เธอเองไม่ใช่เหรอที่เข้ามาในชีวิตฉัน เธอเข้ามาทำลายชีวิตฉัน เธอทำให้ทุกอย่างที่สวยงามต้องจบลงอย่าโทษคนอื่นเลยดีกว่า เป็นเพราะตัวเธอเองทั้งนั้น” พี่ไวท์เดินออกไปตรงนั้นทันทีไม่วายจูงมือฉันออกไปด้วย ฉันที่ยืนเอ๋อ อยู่ก็ต้องยอมไป
        พี่ไวท์ออกมายืนอยู่ในสวนที่ตอนนี้ก็ยังมีเด็กนักเรียนอยู่ประปราย แถมยังมีแต่ผู้หญิงทั้งนั้นแล้วดูพี่ไว้ที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปกคลุมร่างกายส่วนบนเลย ฉันไม่ยอมให้ยัยพวกนี้เห็นซิกแพ็กของพี่ไวท์หรอก ฉันตัดสินใจถอดเสื้อคลุมของฉันออกไปคลุมให้พี่ไวท์แต่ด้วยความสูงของพี่ไวท์ที่สูงมากกกก ฉันเลยต้องเขย่งตัวเพื่อให้คลุมเสื้อถนัดขึ้นแต่หน้าฉันก็ได้แค่คางของพี่ไวท์ นี่ขนาดเขย่งสุดตัวแล้วยังไม่ได้เท่าเลย
        “ถอดทำไมไม่หนาวเหรอเสื้อก็บางจะตายอยู่แล้ว เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหมดหรอกแล้วนั่นเห็นหมดแล้วเสื้อเปียกอยู่นะ” พี่ไวท์ทำท่าจะถอดเสื้อคลุมฉันออก
        “แต่พี่ไวท์ไม่ใส่เสื้อเลยนะ แล้วดูนู่นมีแต่ผู้หญิงหันมามองหมดแล้วไม่หายไงของฝันเปียกนิดเดียวเอง” เพราะได้เสื้อคลุมตัวนอกช่วยไว้เลยไม่โดนมาก
        “ฮ่าๆๆหวงเหรอ” พี่ไวท์หัวเราะกับคำพูดฉันแล้วก้มตัวลงมายีหัวฉันอย่างมั่นเขี้ยว
        หวง? ไม่ๆฉันไม่เคยหวงพี่ไวท์ซักหน่อยเราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่จะมาหงมาหวงทำไมรอให้เป็นแฟนก่อนแล้วจะหวงไม่ให้ออกจากบ้านเลยคอยดู
        ยัยชะนีน้อยใหญ่ที่อยู่ในสวนก็ยังมองพี่ไวท์อยู่ดีนี่ขนาดคลุมเสื้อให้แล้วนะ
        “กลับกันเถอะเดี๋ยวคนแถวนี้จะโกรธเอา” คนแถวนี้คนแถวไหน 
        “ฝันพี่อยากกินอันนั้นอ่ะ” พี่ไวท์พาฉันมาทางโรงอาหารแล้วก็ชี้ที่ร้านร้านหนึ่งซึ่งขายพวกขนม และ ช็อคโกแลต  มือพี่ไวท์ตรงไปที่ช็อคโกแลตเป๊ะ!
        “ไม่ได้!ไว้แข่งให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกิน ตอนนี้พี่ต้องเลือกกินกินพวกโปรตีน คาร์โบไฮเดรต ไม่ใช่กินของหวาน ไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉันลากพี่ไวท์ออกจากตรงนั้นทันที ตัวจะใหญ่ไปไหนเนี่ยต้องลำบากฉันอีก
        ติ๊ด…
        ติ๊ด…
        ติ๊ด…
        ติ๊ด…
        เสียงกดนาฬิกาไปมาจนในที่สุดก็หมดเวลาซ้อมแล้ว แต่พี่ลีก็ไม่ได้เดินมาหาฉันสงสัยคงจะซ้อมหนักงั้นเดี๋ยวฉันเดินไปหาก็แล้วกัน
        “ฝัน เช็ดหัวให้พี่หน่อย” พี่ไวท์วิ่งมาหาฉันที่ห้องพักนักกีฬาพร้อมด้วยผ้าสีขาวสะอาด
        “เอ่อ…เอ่อ…เอ่อ” ฉันได้แต่ยืนอ้ำอึ้งไปมา
        “ถ้าหนักใจก็ไม่เป็นไร” พี่ไวท์หมุนตัวเดินไปทางห้องน้ำ
        “นั่งลงสิ ฝันเช็ดไม่ถึงหรอกพี่ตัวสูงกว่าฝันตั้งเยอะ”
        พี่ไวท์นั่งที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งที่อยู่กลางห้อง ข้างๆก็เป็นกระเป๋าของฉันและสัมภาระมากมายเต็มไปหมด ฉันยืนเช็ดหัวให้พี่ไวท์อยู่ด้านหลังเขา
        ‘เหนื่อยมั้ย’
        ‘เหนื่อยสิฝันอ่ะโหดจะตาย’
        ‘ถ้าไม่โหดแล้วจะได้มั้ยแชมป์อ่ะ’
        ‘ขอโทษครับบบ โหดแบบนี้แหละพี่ชอบ’
        เสียงดังขึ้นในหัวฉันภาพค่อยๆลอยมามันเป็นภาพที่พี่ไวท์นั่งอยู่แล้วฉันก็เช็ดหัวให้เหมือนกับตอนนี้เป๊ะ
        “เหนื่อยมั้ย” ฉันถามออกไป
        “เหนื่อยสิฝันอ่ะโหดจะตาย” พี่ไวท์ตอบฉัน
        “ถ้าไม่โหดแล้วจะได้มั้ยแชมป์อ่ะ”
        “ขอโทษครับ…โหด…แบบนี้แหละ…พี่ชอบ” พี่ไวท์พูดเสียงสั่นๆแล้วเว้นช่วงขาดตอนไปบ้าง พี่ไวท์หันมาหาฉัน “ฝัน” พี่ไวท์ยืนขึ้นมาจับมือฉัน เรามองตากันเนิ่นนาน
        ในตาพี่ไวท์เต็มไปด้วยความเศร้า ความดีใจ มันปนกันไปหมดจนฉันแยกไม่ออกว่าตอนนี้พี่ไวท์กำลังรู้สึกยังไงอยู่