Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          "ก็เพราะว่าฉันไม่ใช่ลูเซียต!"
          "วะ..ว่ายังไงนะ นายไม่ใช่ลูเซียต..งั้นเหรอ"
          "เเละฉันก็รู้ตั้งเเต่เเรกเเล้วว่าเธอคิดว่าฉันคือลูเซียต เเต่ฉันเเค่ยังไม่บอกเธอ"
          "เเล้วนายเป็นใคร ทำไมเราถึงต้องรู้จักกัน"
          ถ้าเขาไม่ใช่ลูเซียตเเล้วสรุปเขาคือใครเเล้วเรื่องที่เกิดขึ้นกับเเม่ฉันมันเป็นมายังไง ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที งงอีกเเล้ววว 
          "เฮ้ออ นี่ยังจำฉันไม่ได้อีกหรอ"
          "เดี๋ยวขอนึกก่อน" ฉันใช้เวลานึกซักพักเเต่ก็ยังนึกไม่ออก นี่ฉันกับหมอนี่เคยรู้จักกันด้วยหรอ ไปรู้จักกันตอนไหน
          "ผ่านมาเเค่เก้าปีเธอยังจำอะไรไม่ได้เเล้ว ถ้าผ่านไปยี่สิบสามสิบปีเเก่ลงเรื่อยๆไม่ความจำเสื่อมไปเลยเหรอ"
          "..." ฉันรู้เเล้ว ฉันจำได้เเล้ว
          "เงียบ เเสดงว่าจำได้เเล้วสิ"
         
          พูดจบเขาก็เอาผ้าปิดปากที่สวมใส่ตลอดเวลาของเขาออก เผยให้เห็นหน้าชัดเจนเเละฉันก็พอจะนึกหน้าตาเขาตอนเด็กออกเมื่อเทียบกับตอนนี้หน้าเขาดูไม่เปลี่ยนเลย ทำไมนะ ฉันถึงจำดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาไม่ได้ หรือเป็นเพราะว่าเราไม่ค่อยได้คลุกคลีอยู่ด้วยกันเเล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ค่อยชอบเด็กผู้ชายเท่าไหร่
          "นายคือ.."
          "ไอเด็น"
          "ทำไมฉันไม่คุ้นชื่อนายมาก่อน"
          "เธอนี่จำอะไรได้บ้างไหม ตอนเด็กฉันดูออกว่าเธอไม่ค่อยชอบพวกฉันตอนที่ย้ายเข้าไปอยู่บ้านเดียวกับเธอ เราไม่ค่อยจะสุงสิงกัน เราเเทบจะไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำขนาดชื่อฉันเธอยังไม่รู้จักเลย"
          "ถ้างั้นลูเซียตคือใครล่ะ"
          "ลูเซียตคือพี่ชายฉัน"
          "เเฝดพี่หรอ?"
          "ฮ่ะๆ เปล่าหรอกเราไม่ใช่เเฝด ลูเซียตอายุห่างจากฉันตั้งห้าปี"
          "เอ้าหรอ เเต่พวกนายหน้าตาคล้ายกันมาก"
          "ก็คงงั้น"
          "เเล้วตอนนี้ลูเซียตอยู่ไหน"
          "ฉันไม่รู้ลูเซียตอยู่ไหนเเต่เขารู้ว่าฉันอยู่ที่นี่"
          "เดี๋ยวนะ ถ้าลูเซียตรู้ว่านายอยู่ที่นี่เพราะงั้นคนที่โทรหาฉันวันนั้นก็คือลูเซียตน่ะสิ"
          "ใช่"
          "นายรู้?"
          "ก็ใช่"
          "ทะ..ทำไมนายไม่บอกฉันไอเด็น! ลูเซียต เขาเเอบดูฉันอยู่ห่างๆเขาบอกฉันเเบบนั้น นายรู้เเต่ทำไมนายไม่ช่วยฉัน! นายร่วมมือกับลูเซียตใช่ไหม"
          "ไม่ใช่นะลอร่า ตอนนี้ฉันก็ยังสืบอยู่ว่ามันอยู่ที่ไหน"
          "งั้นก็บอกมาให้หมด"
          "โอเค.."
          "..."
     ฉันเงียบเพื่อให้เขาเล่าทุกอย่างที่รู้ให้ฉันฟัง
         "เมื่อเก้าปีก่อนหลังจากที่เธอหนีออกจากบ้านไป ลูเซียตเริ่มมีอารมณ์เปลี่ยนไปเรื่อยๆมันชอบทำอะไรเสี่ยงๆทั้งที่ตอนนั้นลูเซียตอายุสิบห้าเเละมันฆ่าพ่อของตัวเองซึ่งก็คือพ่อของฉันเหมือนกัน ตอนนั้นฉันก็ยังเด็กกว่ามันเลยไม่กล้าปากโป้งเพราะมันขู่จะฆ่าฉันด้วย"
          "..."
          "พอลูเซียตเริ่มโตขึ้นมันพาฉันทำงานหาเงินที่ผิดกฏหมายที่รัสเซียนั่นก็คือเป็นมือปืนเพื่อฆ่าคน จนฉันนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นอะไรที่ผิดฉันก็เลยหนีกลับมาอยู่คนเดียวที่อังกฤษเมื่อหกเดือนที่เเล้ว ตอนนี้ฉันพยายามตามสืบมันอยู่เเต่ยังหามันไม่เจอ"
          "เเล้วทำไมเขาต้องฆ่าพ่อนายด้วย"
          "มันคิดว่าการไม่มีผู้ใหญ่คอยบังคับมันจะทำอะไรได้ง่ายขึ้น ฉันถึงต้องล้างเเค้นไงเพราะฉันไม่ปล่อยมันลอยนวลเเน่"
          "เเล้วเเม่ฉัน.."
          "ตอนที่พ่อฉันโดนมันฆ่าเเม่เธอก็ช็อคจนไม่ยอมคุยกับใครเลยเเล้วมันก็พาฉันหนีออกบมามา ปล่อยเเม่เธออยู่คนเดียว"
          "ไอ้สารเลว.."
          "ฉันว่าตอนนี้เเม่เธอน่าจะอยู่กับมัน"
          "เเต่เขาก็ดร็อปเรียนสองเทอมเเล้วนะ หลังจากนั้นก็ไม่เห็นเขาอีกเลย"
          "หึ ดร็อปเรียนอะไรล่ะมันไม่ได้ตั้งใจจะเรียนด้วยซ้ำ"
          "ทำไมเขาต้องทำเเบบนี้ด้วยนะ ตอนที่เขาทำตัวเป็นคนดีเขาใส่หน้ากากล้วนๆนี่นา"
          "ฉันกับมันเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันก็จริงเเต่ใช่ว่าจะมีจิตสำนึกที่ดีเหมือนกัน ถึงมันจะเป็นพี่ชายฉันเเต่ถ้ามันมัวเเต่ทำเรื่องชั่วๆอยู่เเบบนี้ ก็ปล่อยไว้ไม่ได้อยู่ดี"
          "เเปลว่าตอนนี้เขาก็ยังทำงานรับจ้างฆ่าคนอยู่น่ะสิ"
          "ฉันไม่เเน่ใจ ฉันว่ามันน่าจะอยู่อังกฤษเราคงต้องรีบสืบตอนนี้เเล้ว"
          "เเล้วเราจะจับตัวเขาได้ไหม"
          "ขอบอกว่าหมอนี่หาตัวยากมากเลยล่ะ"
 
          โอให้ตายเถอะ ตอนนี้ฉันกำลังทำเรื่องยิ่งใหญ่อยู่ใช่ไหม อยู่ๆก็มารู้ความจริงที่ไม่คิดว่าฉันจะรู้ได้ ลูเซียตกับไอเด็นเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกันเเต่ต่างคนยังมีอะไรที่ไม่เหมือนกัน ฉันไม่คิดว่าจะกลับมาเจอสองพี่น้องนี่ได้ เเล้วมันก็ผ่านมาเเค่เก้าปีทำไมลูเซียตถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนั้น เเต่ต่างจากไอเด็นที่..ที่อะไรดีนะ ที่ว่า..ทำไมเขาช่าง..เท่ห์จัง -/////-
          รู้สึกว่าเขาจะพยายามกับเรื่องนี้มากเเละฉันคิดว่าเขาจะช่วยฉันตามหาเเม่ได้เเน่นอน ฉันว่าฉันไว้ใจไอเด็นได้จริงๆ อยู่กับเขาเเล้วไม่รู้สึกกลัวเลยกลับรู้สึกมีหวังมากขึ้นทุกที
 
 
 
ป.ล
ขอบคุณที่อ่านนะคะ หวังว่าทุกคนจะชอบ 
เป็นยังไงช่วยวิจารณ์หน่อยนะค้าา 
ร๊ากกกทุกโคนนน