Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          "ขอบอกว่าหมอนี่หาตัวยากมากเลยล่ะ"

          "เเล้วกัน ถ้างั้นไม่มีทางตามเจอหรอก"

          "กลัวอะไร ลืมไปเเล้วเหรอฉันกับมันเคยเป็นมือปืนมาด้วยกันเรียนเเหละฝึกมาด้วยกัน มันเก่งเเค่ไหนฉันคิดว่าฉันก็ทำได้เเบบมันเหมือนกัน" 

          "โอ้โห ว่าเเต่วันนั้นใช่นายใช่ไหมที่ไปซื้อเเอ๊ปเปิ้ลอ่ะ"

          "เเล้วคิดว่าเป็นลูเซียตเหรอ"

          "ประมาณนั้น เเต่ตอนนั้นก็ยังไม่เเน่ใจนะ"

          "เเล้วทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นหมอนั่น"

          "ก็ฉันเห็นรอยสักที่คอเเว๊บๆ"

          "อ้อ นี่หรอ"

          เขาหันคอด้านซ้ายที่มีรอยสักของเขาเเละก็เป็นครั้งเเรกที่ฉันเห็นชัดเจน ฮึ่มม ปล่อยให้ฉันอยากรู้อยากเห็นตั้งนาน

          "ขนนกสีดำหรอ.." ฉันพึมพำ

          "ใช่"

          "มันหมายความว่ายังไง"

          "เธอคงไม่อยากฟังความหมายของมันหรอก"

          "อยากฟังสิ ฉันอยากรู้"

          "ก็..ขนนกที่มีสีดำถูกเเทนเป็นขนของอีกา มีความหมายในทางลบเช่นการไว้อาลัย การสูญเสียเเละการตาย"

          "ความหมายมันไม่ดี ทำไมนายต้องสักอันนี้ล่ะ"

          "ฉันไม่ได้เป็นคนสัก ฉันเกลียดรอยสัก เเต่คนพวกนั้นมันบังคับให้ฉันต้องมีรอยสัก"

          "คนที่นายเคยทำงานให้น่ะเหรอ"

          "ใช่ ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ได้เพราะตกอยู่ใต้การบังคับของมัน" 

          "ถ้างั้นลูเซียตก็เหมือนกันสิ ฉันเห็นรอยสักเขาเป็นรูปดอกกุหลาบมีหนาม"

          "ใช่ฉันรู้"

          "เเล้วรู้ความหมายมันไหม"

          "ฉันไม่รู้ เพราะว่าตอนที่มันเอาไปห้องสักฉันกับลูเซียตอยู่คนละห้อง เเล้วมันก็อธิบายความหมายให้ เเต่ลูเซียตไม่เคยบอกฉัน"

          "เเต่ความหมายของดอกกุหลาบฉันว่ามันมีความหมายที่ดีนะ"

          "มันมีหลายสีเเล้วก็หลายความหมาย"

          "อืมม ก็ใช่"

     4 วันต่อมา..

          วันนั้นที่ฉันกับไอเด็นคุยกันไว้ว่าจะตามตัวลูเซียตให้เจอ เเต่เขาบอกว่าเรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังก่อนเพราะว่าวันนี้เขาจะพาฉันออกไปข้างนอกเเล้วล่ะ เย้ เเต่ไม่รู้จะได้กลับบ้านหรือเปล่า เพราะไม่ว่าฉันจะขอเขายังไงเขาก็ยังไม่ให้กลับเเถมยังขู่ว่าถ้าฉันหนีออกมาเขาจะไม่ช่วยฉันตามหาเเม่

          เฮ้ออ เอาเถอะ ฉันก็อยากให้เขาช่วยเรื่องนี้อยู่เเล้วเพราะถ้าฉันทำเองคนเดียวคงไม่รอดเเน่ เเต่ไอเด็นเขาจะดูชำนาญเรื่องนี้มากกว่า

     ก๊อก..

     ก๊อกๆ..

          "เสร็จยัง"

          "อ่ะเอ่อ เดี๋ยวๆฉันเปลี่ยนเสื้อก่อน"

          "ให้เวลาตั้งนาน นั่งเหม่ออะไรอยู่"

          "รีบจังเนี้ย รอเเป๊บ"

          เมื่อกี้ก็มัวเเต่นั่งเหม่อคิดหลายเรื่องเลยยังไม่ได้ไปเปลี่ยนเสื้อ หวังว่าเขาคงจะไม่อารมณ์เสียเปลี่ยนใจซะก่อนนะ

          พอเราออกมาเขาก็พาฉันนั่งรถบัสไปเเถวในเมืองที่ที่มีร้านค้าไว้ให้สาวๆช๊อปปิ้ง เเต่ไอเด็น ก็ยังคงเป็นไอเด็นเขาเเต่งตัวมิดชิดเหมือนเดิมเเต่คราวนี้ไม่มีผ้าปิดปากเเล้วเเต่สวมเเว่นกัน เเดดเเทนเเล้วก็บวกกับเสื้อฮู้ดเเขนยาวสีเทา เขาดู..มีเสน่ห์ *0* (ทำตาเยิ้ม)

          ไม่รู้ว่าทำไมตั้งเเต่เดินออกจากบ้านมาฉันถึงมองเขาตลอดนะ หรือเป็นเพราะเขาสวมเเว่น เเล้วออร่าความหล่อพุ่งเข้าตาฉันหรือเปล่า ฮ้าาา ฉันเพิ่งรู้ว่าตอนเด็กไอเด็นจะโตมาหล่อขนาดนี้ ต่างจากลูเซียตที่หล่อเเบบสุภาพบุรุษ (หมายถึงภายนอกนะ) เเต่ไอเด็นกลับหล่อชะนิดที่ว่าทำให้สาวๆอุ่นอกอุ่นใจหรือหมายถึงอิ่มอกอิ่มใจ ก็ประมาณนั้นอ่ะนะ

          ฉันไม่รู้ว่าไอเด็นพาฉันมาทำอะไรเเต่ที่รู้ๆคือเราเดินอย่างชิวๆรอบเมืองจนจะห้ารอบเเล้ว เดินผ่านเเต่ละร้านมีเเต่เสื้อผ้าหรูๆราคาเเพงๆทั้งนั้น เเต่ไม่เป็นไรเเค่ได้ลิ้มลองของหวานอร่อยๆก็พอเเล้ว ฉันรู้สึกเหมือนพ่อพาลูกมาเที่ยวเลย 555 เพราะเขาตัวสูงใหญ่กว่าฉันตั้งเเยะเเล้วฉันก็ทำตัวดี๊ด๊ามาก 

          "ไอเด็น ฉันขอซื้อไอศครีมอีกอันสิ"

          "เธอเพิ่งกินไปหนิ" ฉันชอบเวลาที่เขาจะพูดกับฉันเเล้วเขาต้องโน้มตัวลงมาหน่อยเหมือนพูดกับเด็กเพราะเขาสูงมาก

          "หูยย เเต่ละร้านไม่เหมือนกันนาาา"

          "อืมๆ -_-"

          "นายต้องกินกับฉันนะ"

          "อากาศหนาว ฉันไม่กิน"

          "ห้ามฉันไม่ได้หรอก คิกๆ"

          "=_=' "

          ฮิฮิ เขาก็เป็นอย่างงี้เเหละ คิดผิดซะเเล้วที่ชวนผู้หญิงมาช๊อปปิ้ง ฉันเนี้ยล่ะตัวเเม่เลย เย้ เเละพอได้ไอติมคนละหนึ่งโคน ถ่ายรูปเก็บไว้ดีกว่า

          "ไอเด็นเอามือถือนายมาถ่ายรูป"

          "ของเธอล่ะ"

          "ของฉันหายตั้งเเต่วันนั้นเเล้วย่ะต้องซื้อคืนด้วย เอาของนายมา"

          "ต้องถ่ายด้วยหรือไง = =" เขาทำหน้าเบื่อโลกอีกเเล้วเเต่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้

          "นายโน้มตัวลงมาอีกนิด ขยับเข้ามาอีก"

     1 2 3 เเชะ!

          \(^O^)/ นี่คือสีหน้าฉัน ส่วนนี่อารมณ์เขา \(=_=)/

          "ฮ้าา ไปกันต่อเถอะไอ.. อุ๊ยๆ"

          มัวเเต่ดูรูปเเล้วดี๊ด๊าเเล้วสะติก็มาไม่เต็มเท่าไหร่พอเดินไปด้วยข้อเท้าก็เลยพลิกจ้าาเเผลเก่าจะหายเเล้วเเผลใหม่จะมาอีกเเล้วหรือ เเต่ไอเด็นรับไว้ทันก่อนเเล้วดึงฉันขึ้น เเล้วเขาก็มองหน้าฉันอย่างเบื่อโลกสุดๆ

          "-_- ไอศครีม.."

          "ห๊ะ อ๊ะ..อ๋อ เลอะปากหรอ" ฉันเอามือเช็ดออก "ออกยัง" พอยังไม่ออกเขาก็เอามือนิ้วโป้งเช็ดออกทีเดียว จากนั้นฉันก็สะติหลุดซักพัก เขา..เขา! เท่อีกเเล้วว

          "อืม ออกเเล้ว คราวหน้าอย่าซู่มซ่าม" 

          "./////."

ป.ล

ถ้าอยากรู้ว่าไอเด็นจะพาลอร่าไปไหน

ติดตาม chapter ต่อไปนะคะ

เพราะความหวานยังไม่จบ