Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

     เช้าวันต่อมา..
     ต๊อกๆ..ต๊อก
     ต๊อกๆๆ
     
          เอาอีกเเล้วเรอะ! คราวนี้เสียงเคาะตะปูหนวกหูชะมัด ทำไมเขาไม่เอาเวลาเคาะนู่นนี่นั่นมาทำความสะอาดบ้านบ้าง สงสารผู้อยู่อาสัยที่ไม่เต็มใจอย่างฉันบ้างสิ ขอลงไปด่าซักทีจะได้ไหมเนี้ย
          เเต่ดูจากสิ่งที่เขาทำเเล้ว เหมือนเขากำลังจะสร้างอะไรซักอย่าง สนามเด็กเล่นหรอ ฮ่ะๆ   ตลกอีกเเล้ว เเต่ข้างหลังบ้านนี่ก็กว้างเหมือนกันนะ อากาศหนาวๆน่าจะมีที่นั่งจิบกาเเฟให้อุ่นใจซักที่ เเต่เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขาอ่ะเนอะ ที่ฉันต้องการตอนนี้ก็คือออกไปจากที่นี่! เดี๋ยวนี้เลย! บางทีอาจจะเล่นมารยาซักนิดเผื่อเขาจะเชื่อ ฮิฮิ
          "อ่ะเเฮ่ม"
          "มีไร -_-"
          "ถ้านายเหนื่อยฉันว่าฉันออกไปซื้อไรมาทำให้นายกินดีไหม เพราะนายทำให้ฉันมาเยอะเเล้วเดี๋ยวทำให้บ้าง" เขาไม่เชื่อเเน่
          "ก็ไม่มากหนิ"
          "ก็นายทั้งทำเเผลให้ฉันทำกับข้าวให้กิน เอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน เเล้วฉันคิดว่า.."
          "ไม่ว่าเธอจะหาวิธีหนียังไง ก็ไม่มีทางหนีพ้น" ว่าเเล้วเขารู้ทัน
          "เเล้วนายจะให้ฉันทำยังไง ขังฉันอยู่กับนายเเบบนี้มันทำให้นายเเฮ๊ปปี้หรือไง ถามฉันสิฉันอยากอยู่กับนายไหมล่ะ มันน่าเบื่อเข้าใจไหม"
          "เดี๋ยวก็ได้ออกไป"
          "เมื่อไหร่"
          "เร็วๆนี้" จ้าา เขาพูดได้ไร้อารมณ์มากกก คำว่าเร็วๆนี้มันทำให้ฉันหายเบื่อหรือไง 
          "T.T"
          ฉันเงียบไปซักพัก อยู่ดีๆลูเซียตก็ถอดเสื้อที่ใส่ออก เผยให้เห็นกล้ามมมม กล้ามจ้ากล้าม มีซิกซ์เเพ็กด้วยนะเออ เเต่ผิวไม่ขาวเท่าไหร่จะดูเขั้มๆเหมือนผู้ชายใช้เเรงงาน นี่ลูเซียตเรอะจากหนุ่มลุ๊คคุณหนูมาเป็นลุ๊คเด็กช่างตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเล้วทำไมจะต้องมาถอดโชว์กันด้วยเนี้ยยยย ฉันใจคอไม่ดีเลยยยย >.,<
          "นะ..นายถอดเสื้อทำไมเนี้ย" ฉันทำท่าเอามือปิดหน้า ความจริงเห็นไปเเล้วเต็มสองตา
          "ร้อน"
          "อากาศก็เย็นอยู่ร้อนตรงไหน"
          "เธอก็ลองถอดบ้างสิ"
          "ไอ้บ้า ฉันเป็นผู้หญิง"
          "เเล้วปิดหน้าทำไม ฉันรู้ว่าเธอเห็นไปเเล้ว"
          "ปะ..เปล๊าาา รีบใส่เสื้อเดี๋ยวนี้เลยนะ"
          "เอ้าทำไม อ้อ..หรือเธออยากรู้สึกร้อนเหมือนฉันไหม เดี๋ยวทำให้ :) "
          นั่นไง เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเเล้วโน้มหน้าลงมา ทำให้หน้าเราใกล้กันมากขึ้น ทำไมต้องทำเสียงยั่วสวาทด้วยรู้ไหมว่าฉันไม่ชอบตอนตัวเองใจคอไม่ดี >< 
          ฉันยังเอามือปิดหน้าอยู่เเต่เขากลับเอาเเขนฉันลง เเล้วเขาก็จ้องตาฉัน ฉันจ้องตาเขาซักพักถึงเเม้จะเห็นเเค่ตาสองดวงฉันกลับรู้สึกเเปลกๆ ไม่ได้รู้สึกชอบนะ เเต่รู้สึกเหมือนเราเคย..รู้จักกันมาก่อน เเต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดี
     
          พอเขาตั้งสะติได้ก็ลุกขึ้นยืนเเล้วสวมเสื้อเหมือนเดิม
          "เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า" ฉันรู้สึกอยากรู้เกี่ยวกับเขามากขึ้นก็เลยถามออกไป
          "อาจจะ"
          "หมายความว่าไง"
     เขาขมวดคิ้วเเล้วก็มองหน้าฉันอีกเเล้วพูดขึ้น
          "เธอ.."
          "..."
          "ไม่รู้จักฉันจริงๆหรอ"
          "ฉันจะรู้ได้ยังไงก็นายใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลา"
          "ดูผ่านทะลุผ้าปิดปากไง ใช้ใจดู ทำได้ไหม"
          "อ้ออออ ฉันรู้เเล้ว" เเหม่ ลูเซียตนี่ชอบทำให้บรรยากาศอึมครึมซะจริง ก็เขาคือลูเซียตยังจะมาอำทำฉันงงอีก ตลกเขาซะจริง คิกๆ 
          "??"
          "เเหม่ ลูเซียตทำไมนายไม่ไปเรียนล่ะ"
          "ห๊ะ?" เขาทำหน้างง ฉันพูดไรผิดงั้นหรอ
          "ไม่ต้องมา ห๊ะ เลยฉันถามว่าทำไมนายไม่ไปเรียนลูเซียต นายรู้ไหมมิทานี่คิดถึงนายจะเเย่เเล้ว ถ้ามิทานี่รู้เข้าว่าฉันกับนายอยู่ด้วยกันรู้ไหมหล่อนจะเสียใจเเค่ไหน"
          "5555" ดะ..เดี๋ยว เขาขำทำไมเนี้ย 
          "นายเพี้ยนหรือป่าว ขำไรไม่ทราบ"
          "เธอนี่มันซื่อบื่อจริงๆ ฮ่าๆๆ"
          "ซื่อบี่อ? ตรงไหนห๊ะ ฉันรู้มาตั้งเเต่เเรกเเล้วนายน่ะลูเซียต ทำไมต้องปิดบังด้วย มาหลบอยู่คนเดียวเเบบนี้ไม่ไปเรียนเเถมยังโกหกว่าดร็อปเรียนเพื่อมาช่วยพ่อเรื่องธุรกิจ"
          "เดี๋ยวๆ ใจเย็น เธอกำลัง.."
          ฉันกำลังเดือดกำลังโมโห ทำไมจะไม่โมโหล่ะฉันเกลียดเวลาที่ฉันพูดอะไรโดยที่ไม่ผิดเเล้วมีคนมาหัวเราะเยาะเเล้วยังมาด่าฉันว่าซื่อบื่อทั้งที่ไม่ใช่  ฉันเเหกปากพูดไปเเล้วเดินเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ ทั้งหน้าทั้งปากทั้งน้ำลายฉันยื่นจนจะชิดหน้าเขา ส่วนเขาก็เดินถอยหลังเรื่อยๆ เพราะตอนนี้ฉันควบคุมปากตัวเองไม่อยู่เเล้วโว้ย
          "บ้าบอ! ตกลงนายหนีหน้ามิทานี่ใช่ไหมไม่ชอบหล่อนเเล้วทำไมไม่บอกหล่อนตรงๆทำไมต้องเอาฉันมาอยู่ที่นี่ รู้ไหมถ้าเพื่อนฉันรู้เข้ามันจะเกลียดฉันเอาเเล้วฉันก็ไม่อยากเป็นตัวน่ารังเกียจในสายตาเพื่อนไม่อยากมีฉายาว่าเเย่งคนที่เพื่อนชอบ!"
          "เดี๋ยวสิ ไปกันใหญ่เเล้ว"
          "นายนั่นเหละที่โทรหาฉันเเล้วล่อให้ฉันมาที่นี่ใช่ไหม ตกลงมันคือเเผนของนายใช่ไหมลูเซียต!"
          "โว้วๆ ใจเย็นสิคนสวย"
          "ไม่ต้องมาเเถ! บอกมานายเอาเเม่ฉันไปไว้ที่ไหนลูเซียต"
          "เธอเข้าใจผิดเเล้วลอร่า"
          "เห็นไหมนายเรียกชื่อฉัน เเปลว่านายรู้จักฉันจริงเพราะงั้นนายคือลูเซียต ทำไมถึงยังไม่ยอมรับอีก ปิดบังทำไมห๊ะ บอกฉันมา ฉันรู้ตั้งนานเเล้วเเค่รอให้นายบอกความจริงเเค่นั้น"
          "ฉันไม่รู้ว่าเเม่เธออยู่ไหน"
          "โกหก! ทำไมจะไม่รู้ บอกมา"
          "เพราะว่าฉันไม่ใช่ลูเซียต!"
 
 
 
ป.ล
รู้สึกยังไงกับนิยายเรื่องนี้ วิจารณ์ให้รู้หน่อยนะค้าา
ขอบคุณที่อ่านนะคะ