Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

9.2

เขียนโดย โบว์น้อย

วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.

  23 chapter
  8 วิจารณ์
  24.82K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     ตกดึก..

          ตอนนี้เวลานี้ฉันโดนขังที่ห้องอันเเสนสกปรกตามเคยจ้าา ไม่เข้าใจเลยจริงๆฉันทำไรให้เขาไม่พอใจถึงต้องมาขังกันเเบบนี้ น้ำก็ยังไม่ได้อาบ ได้กลิ่นตัวเองเเล้วยี้เลยทีเดียว

          "นี่นาย! ฉันอยากอาบน้ำ มีเสื้อผ้าให้ฉันเปลี่ยนไหมขังฉันไว้ก็ต้องบริการกันหน่อยสิยะ" ฉันตะโกนบอกเเละอีกไม่นานเขาก็จะเดินมาเเน่นวล

          "เลิกเเหกปากได้ยัง" นี่ไง เดินมาด่าฉันเลยจ้ะ "เอาไป เเล้วห้องน้ำอยู่ข้างล่าง" เขายื่นผ้าเช็ดตัวกับชุดให้

          "ชั้นบนไม่มีเหรอ ฉันไม่กล้าลงไปข้างล่างมันมืดเเล้วก็น่ากลัวด้วย ดูสภาพสถานที่ที่นายอยู่ซะก่อน นายอยู่ได้เเต่ฉันอยู่ไม่ได้ เข้าใจป่ะ =.="

         

          เเล้วเขาก็มองหน้าฉันด้วยสายตาเบื่อโลกสุดๆจากนนั้นก็ลากเเขนฉันลงไป หืออ เขาจะพาฉันไปอาบน้ำงั้นหรอ อ้าว ถ้างั้นเขาก็เเอบดูฉันได้น่ะสิ ไม่ๆ ให้เขาไปเป็นเพื่อนดีกว่าเพราะไม่รู้จะมีตัวอะไรมางับขาฉันอีก ทุกคนน่าจะได้เห็นบ้านหลังนี้มันผีสิงชัดๆ เขาช่างกล้าอยู่เนอะ =0=

          "เอ้า เข้าไปเเล้วรีบอาบซะ อย่าพูดมาก"

          "เออ รู้เเล้วน่าไม่เห็นต้องเหวี่ยงเลย"

          "อย่าอาบนานฉันง่วง"

          "นายเฝ้าอยู่ใช่ไหม ห้ามเเอบหนีล่ะ"

          "= ="

          "โหลววว เงียบทำไมมมม"

          "นี่ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงพูดมากขนาดนี้เลยหรอ"

          "เเฮะๆ จะรีบอาบละ"

          

          เสื้อที่เขาให้ฉันก็เป็นเสื้อเขาเองตัวใหญ่พอใส่เเล้วรู้สึกโล้งโล่ง =_= หลังอาบเสร็จฉันก็มานั่งที่เตียงเเล้วเเกะผ้าพันเเผลที่ข้อเท้าออกคิดว่ามันน่าจะหายเเต่คือไม่เลยจ้าา เเผลกลับชุ่มเปียกเเล้วก็น่าจะเกิดอาการเเผลเน่าเเน่นอน ลืมไปว่ายังอาบน้ำไม่ได้เพราะงั้นเเผลจะไม่เเห้ง เพราะข้อเท้าฉันเป็นเเผลใหญ่เเล้วก็อักเสบมาก ให้ตายเถอะดูไม่ได้เลย ฉันก็เพิ่งรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ทนอะไรพวกนี้ได้ยังไง เกิดมายังไม่เคยมีเเผลใหญ่ขนาดนี้ มากสุดก็มีดบาดนิ้ว (นี่มากสุดเเล้วนะ)

          เเล้วจู่ๆลูเซียตก็เข้ามาที่ห้องพร้อมผ้าพันเเผลเเละกล่องยาอันใหม่ เขารู้ได้ไงว่าเเผลฉันยังไม่หาย เเต่เขาเป็นคนทำฉันเจ็บนี่เนอะก็ต้องรับผิดชอบสิ

          นี่ฉันยังข้องใจทำไมเขาไม่ยอมเอาผ้าปิดปากออกซักทีเนี้ย คิดว่าหล่อนักหรือไง =.,=

          "เเผลเธอ ไหนขอดูหน่อย" เขาก้มลงจับดูที่ข้อเท้าฉัน

          "โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิ"

          "โทษที ลืมบอกว่ายังอาบน้ำไม่ได้ เเผลอาจจะเน่า"

          "เเล้วใครบอกนายไปวางกับดักตรงนั้นตั้งเเต่เเรกเล่า"

          "เดี๋ยวล้างเเผลเเล้วจะพันเเผลให้ใหม่"

          "อื้ม"

         

          ลูเซียตค่อยๆประคองเท้าฉันเเล้วจัดการล้างเเผลฆ่าเชื่อก่อน มันทั้งเเสบเเล้วก็เจ็บจี๊ดมาก เเผลมันจะพุพองเป็นหนองป่าวเนี่ย ข้อเท้าฉันน่าเกลียดไปเลย  

          ฉันตั้งใจดูเขาตอนที่กำลังทำเเผลให้ ดูเหมือนเขาจะตั้งใจทำให้ฉันมาก จะว่าไปไม่เคยเห็นมุมนี้ของเขาเลยมุมที่เขาจะอ่อนโยนเเบบนี้ ไม่รู้เขาเคยทำให้ใครเเบบนี้มาก่อนหรือเปล่า ไม่เเปลกที่ยัยมิทานี่ถึงหลงรัก เเล้วฉันล่ะฉันไม่ควรคิดที่จะหลงรักเขานะ ไม่ได้ๆมันผิดลูเซียตคือคนที่เพื่อนชอบ คือคนที่มิทานี่ชอบ

          รอก่อนนะมิทานี่ตอนนี้ฉันยังทำอะไรไม่ได้ถ้าฉันออกไปได้จะบอกทุกอย่างกับเเกเอง เเต่ขนาดตอนนี้ฉันก็ยังงกับผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิ๊นน เหมือนเขาจะดูเพี้ยนๆพิลึกหน่อยๆเเต่เขาก็ยังคุยกับฉันรู้เรื่องดีนะ หรืออาจจะไม่บ้าก็ได้ เเต่ฉันก็จะหาโอกาสถามความจริงจากเขาให้ได้

         

          "เสร็จยังอ่ะ" ฉันพูดเเล้วก้มมองที่ข้อเท้า

          "เสร็จเเล้ว ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไหม"

          พูดจบเขาก็เงยหน้าขึ้นมาเลยทำให้หน้าเราใกล้กันมากขึ้นเเล้วในโมเม้นท์นี้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบกริบบวกกับความรู้สึกร้อนระอุที่หน้ายังไงชอบกล ความรู้สึกเเบบนี้มันหมายความว่ายังไงกานนนน >_< เเง๊ 

          ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาจ้องฉันซักพักเเล้วฉันก็จ้องเขาเช่นกัน อยากรู้ว่าเขาจะรู้สึกเเปลกๆเหมือนฉันไหม เพราะเขาใส่ผ้าปิดปากตลอดเวลาเลยดูสีหน้าเขาไม่ค่อยออก เเต่ฉันสิเก็บอาการไม่ได้นะเว้ย

          "มะ..ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเเล้ว" เเก้เขินค่าเเก้เขิน

          "เสื้อเธอ.." จากนั้นเขาก็หันหน้าหนีเเล้วลุกขึ้น เเล้วก็มองฉันอีกเเล้วววว 

          "อะ..อะไร ทำไม เสื้อฉันเสื้อนายทำไมหรอ เเล้วมองทำไมคิดอะไรกับฉันหรอ ห๊ะ" พอเขาพูดเเบบนั้นฉันรู้สึกไม่มั่นใจก็เลยเอามือมาปิดๆ ทำไมหรอเขาว่าฉันโป๊หรือไง ก็ไม่เห็นโป๊หนิมันก็เสื้อสีดำเเค่ตัวใหญ่เเค่นั้น

          "เปล่า เเค่เธอใส่เสื้อตัวนี้เเล้วไม่มีอะไรเลย" จุก..

          "หมายความว่าไงยะ"

          "ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก ^^" 

          เดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยเลยจ้าา หน่อยเเน่ หาว่าฉันไม่มีนมงั้นเรอะ น่าโมโหมันน่าโมโหหหห อีตาบ้าเอ้ยยยย

 

 

 

 

ป.ล

หลังจาก chapter นี้จะพยายามทำให้โรเเมนติกขึ้นนะคะบวกกับไขคะดีฆาตกรไปด้วย 

ชอบหรือไม่ชอบยังไง วิจารณ์ให้รู้หน่อยนะค้าา

 

          

          

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา