Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

          "!!? ฮ่า ฮ่า ตลกเเล้ว นายเนี้ยนะรู้จักฉันเราไปรู้จักกันตอนไหนไม่ทราบ"
          "เอาเถอะ ฉันไปนอนละ" พอเขาลุกขึ้นจะออกจากห้องฉันก็รีบเดินไปขวางประตูก่อน
          "เฮ้ๆ เดี๋ยวสิ นายจะขังฉันไว้ที่นี่ทำไม ฉันอยากกลับบ้านต้องไปเรียนต้องกลับไปหามิทานี่ เเล้วก็จะตามหาคนที่จับเเม่ฉันไป ถ้านายไม่ใช่คนที่โทรหาฉันเเล้วเป็นใครละ"
          "ฉันยังให้เธอไปไหนไม่ได้ อยู่ที่นี่เเหละ เเล้วฉันก็ไม่รู้ใครจับเเม่เธอเพราะงั้นมันไม่เกี่ยวไรกับฉัน"
          "เเล้วการที่นายขังฉันไว้ที่นี่มันเกี่ยวไรไม่ทราบฉันไม่รู้จักนายเเล้วฉันไปทำไรให้เนี้ย"
          เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเเต่ก็เดินผ่านฉันไปจากนั้นก็ปิดประตูเเล้วก็ล็อกด้านนอกด้วยจ้าา ติดเเหง็กอยู่ในนี้ซะเเล้ว
          "นี่..!"
          "อ้อ เเล้วก็อย่าคิดหนีล่ะ เพราะฉันได้ยินทุกอย่างเเม้เเต่เสียงหายใจเธอ" 
          "ห๊ะ ปั๊ดโธ่เว้ย ไอ้บ้า!"
          ทำไงดีจะหาทางออกจากที่นี่ได้ยังไง ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเเล้วสิ่งที่เขาพูดก็งงไปหมด เขารู้จักฉันเเต่ฉันไม่เคยรู้จักเขามาก่อน เออใช่ รอยสักบนคอเขา เอ๊ะ หรือว่าเขาคือลูเซียตเขาต้องใช่ลูเซียตเเน่ๆเลย เพราะเขาบอกว่ารู้จักฉันนี่นา เเต่ก็ไม่เเน่ใจอยู่ดี เขาไม่ยอมเอาผ้าปิดปากออกเลย เเล้วเขาไม่ไปเรียนเเต่กลับมาอยู่คนเดียวเเบบนี้ ห๊ะ งงค่ะงงๆ
          เฮ้ออ เหนื่อยจัง เดี๋ยวเรื่องนั้นค่อยคิดละกัน คืนนี้ขอนอนก่อน (-.-)ZzzZz
 
     วันถัดมา..
     เเต๊กๆ..
     เเต๊ก..เเต๊ก
     บรื๊นนนนน!
          หนวกหูเเต่เช้าเลยจ้าาาา นี่ฉันเอาหมอนอุดหูมาสิบนาทีเเล้ว หมอนี่ทำอะไรก็ไม่รู้เสียงดังตั้งเเต่หกโมงเช้าเเล้ว ซักพักก็เงียบไปเเล้วก็มาอีกละ เเล้วเขาทำอะไรขอดูหน่อย
          เดินมาดูทางหน้าต่างก็ยังไม่เห็นอีกต้องยืดคอให้ยาวเท่ายีราฟเลยไหม ไม่รู้ตัวฉันเตี้ยหรือหน้าต่างมันสูง อ้ออ นั่นเข้ากำลังเลื่อยไม้อยู่ เอ๊ะ เขาทำอะไร อยู่คนเดียวนานเกินไปจนเพี้ยนหรือเปล่า
          "นี่นาย! ทำอะไรน่ะ"
          "..." ไม่ได้ยินจ้ะ หูหนวกอีกเเล้วยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป
          "นายยยย นายทำอะไรฉันหนวกหูจะตายเเล้วว!"
          "..."
          ไม่ได้ยินเหมือนเดิม เห็นทีจะต้องลงไปตะคอกใส่รูหูซะเเล้ว
 
          "เออ ตื่นเเล้วเหรอ" เขาปิดเลื่อยเเล้วหันมาพูดกับฉัน
          "อ้อ เสียงเลื่อยนายคงกล่อมให้ฉันหลับสินะ"
          "นี่ฉันทำเธอตื่นเหรอ โทษที" 
          "เเล้วนายทำไร"
          "หืม?" ฉันว่าเขาเริ่มกวนตีนเเล้ว
          "ฉันถามว่านายทำไร หูหนวกเหรอ" 
          "เดี๋ยวก็รู้ เเล้วหิวยัง กับข้าวอยู่ข้างใน"
          "อื้ม ว่าเเต่เมื่อวานฉันเข้ามาเเล้วได้กลิ่นเหมือนศพ มันมีอะไรเหรอ"
          "บ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากฉันอาจจะเป็นบ้านร้างสำหรับคนอื่นเเล้วพื้นที่มันก็เยอะ เวลาหมูหมาเเมวหรือเป็ดหรือไก่สุดที่รักตายเขาก็จะเอามาฟังที่นี่ เเต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาข้างในบ้าน" อ๋อ นึกว่าเขาฆ่าคนตายซะอีก คิดในเเง่ลบมากๆ "เเล้วส่วนกับดักเหล็กที่เธอโดน ฉันเป็นคนวางกับดักเองเเหละเผื่อมีตัวอะไรเข้ามาในห้องครัวจะได้จับมาต้มกิน ไม่คิดว่าเธอจะโดน"
          "เเล้วจากนั้นก็จับฉันไปทำสตูสินะ"
          "ไม่ใช่ เเล้วข้อเท้ายังเจ็บอยู่หรือเปล่า"
          "ก็ยังเจ็บอยู่ เเต่เดี๋ยวก็หาย"
          "เธอนี่ถึกจังเลยนะ"
          "เเน่นอน ฉันไม่ได้อ่อนเเอเหมือนคนอื่นๆ เดี๋ยวไปกินข้าวก่อน"
          พอคุยกันเสร็จฉันก็เข้าไปกินกับข้าวที่เขาเตรียมไว้ เเปลกเเฮะเขาอยู่ที่นี่คนเดียวช่วยเหลือตัวเอง ไม่ค่อยจะออกไปเจอผู้คน ฉันคิดว่าต้องเป็นลูเซียตเเน่ เเล้วทำไมเขาไม่ยอมบอกความจริงว่าเขาคือลูเซียตนะ ฉันจะไม่ถามจนกว่าจะอดอยากรู้ไม่ได้ถึงจะถามตรงๆ เเล้วเขาก็ชอบใส่เสื้อปิดมิดชิดมากไม่ค่อยเห็นรูปรอยสักเขาเลย เเต่เป็นลูเซียตชัวร์ๆๆ 
          ว่าเเต่ลูเซียตเคยเป็นมือปืนมาก่อนเหรอ เอ้อนั่นมันเรื่องส่วนตัวใครเขาจะอยากเปิดเผยกันล่ะ เนอะ อีกอย่างเรื่องนี้เป็นเรื่องลับมากๆ เเล้วที่เขาบอกฉันเเบบนี้เปลว่าเขาชอบฉันหรือเปล่า ฮ่าๆ (คิดไปเองล้วนๆ)
          ตอนเเรกคิดว่าคนที่โทรหาฉันคือลูเซียตเป็นคนจับตัวเเม่ฉันไปซะอีกถ้าไม่ใช่เเล้วเป็นใครกันนะ กำลังสงสัยอยู่ ตอนนี้คนที่จับเเม่ฉันไปคือคนที่เคยเเอบดูฉันไปไหนมาไหน ให้ตายเถอะพูดเเล้วขนลุกชะมัดนั่นมันโรคจิตของเเท้เลย
          บางทีฉันอาจจะให้ลูเซียตช่วยฉันสืบเรื่องนี้ก็ได้ เขาน่าจะเก่งเรื่องนี้