Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

 
               ฉันก็ไม่รู้ว่าบ้านมิทานี่มีดาดฟ้าตั้งเเต่ตอนไหน เเต่ที่รู้ๆคือไอเด็นพาฉันขึ้นมาเรียบร้อยเเละก็พบกับมิทานี่ที่ยืนอยู่ริมขอบดาดฟ้าเหมือนหล่อนกำลังคิดไม่ดีจะฆ่าตัวตาย ทำไมกัน มิทานี่ถึงได้เป็นขนาดนี้
               "มิทานี่!"
               "ละ..ลอร่า ฮึก.."
               "เเกจะทำอะไรของเเกน่ะถอยออกมาเดี๋ยวนี้นะ!" 
               "ฉันขอโทษลอร่า ฉันเป็นเพื่อนที่ไม่ดีเลยที่ผ่านมาฉันคอยเเต่จะเอาเปรียบเเกตลอด"
               "ไร้สาระน่ามิทานี่ เเกเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมีมา"
               "ไม่จริง! เเกโกหก ฉันไม่เคยดีสำหรับใคร เเม้เเต่คนที่ฉันชอบยังไม่เห็นค่าในตัวฉันเลย"
               "อะไรนะ ลูเซียตน่ะเหรอ"
               "ฮึก..ฉัน..ลอร่าฉัน.."
               "มิทานี่หมายความว่ายังไง ลูเซียตทำอะไร"
               "ฉันท้อง..ฮึก..ฮืออ"
               "..."
               "..."
               
               ในขณะนั้นทั้งฉันทั้งไอเด็นต่างมองหน้ากันเเล้วก็อึ้ง ใจหายไปกับสถานการณ์ มิทานี่ท้องงั้นเหรอ ลูเซียตนี่มันเลวซะยิ่งกว่าเลวทำไมมันถึงได้เกิดมาเป็นคนกันนะ ทำไมถึงต้องเผาผลานฉันทุกๆอย่าง ความสุขของฉัน คนรักของฉัน เวลา เเล้วก็ทุกๆสิ่ง ฉันไปสร้างกรรมอะไรกับหมอนี่ไว้ เเต่ถ้าจะให้ฉันชดใช้ฉันก็ขอชดใช้มันด้วยตัวฉันเองทำไมต้องไปลงกับคนที่ฉันรักหมดเลย
                "เธอใจเย็นๆก่อนมิทานี่" คราวนี้เป็นไอเด็นที่พูดขึ้น
                "ฮืออ.. ฉันอยู่ไม่ได้เเล้ว ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเเล้ว"
                "มิทานี่เเกอย่าทำเเบบนั้นเชียวนะ!"
                "พ่อฉัน เเม่ฉัน คนที่ฉันรัก ทุกๆคนไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้เเล้วฉันจะมีชีวิตไปเพื่ออะไรกันล่ะ!"
                "เพื่อเริ่มต้นใหม่ยังไงล่ะ"
                "..."
                "ฉันขอร้อง อย่าทำเเบบนี้เลยอย่างน้อยก็เห็นเเก่เด็กในท้องนะ"
                "ฮือออ..ฮืออ.."
                โธ่เอ๊ยจะทำยังไงดีวะเนี้ย ฉันกลัวตอนนี้มิทานี่ยังคงคิดสั้นเเล้วเธอก็อาจจะฆ่าตัวตายได้ เพราะตอนนี้เเค่ก้าวเดียวก็จบชีวิตเธอได้เลย ฉันจะปล่อยให้เธอทำอย่างนั้นไม่ได้ ขนาดนั้นไอเด็นเองยังคิดหนักเลยว่าจะทำยังไงถ้าเดินเข้าไปคงไม่ได้ยิ่งเสี่ยงเข้าไปอีก มิทานี่คงไม่ให้เเตะต้องตัวเเน่
                 "ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวดเเค่ไหนมิทานี่"
                 "..."
                 "ฉันรู้ว่าโลกใบนี้มันโหดร้าย"
                 "..." 
                 "ฉันรู้ว่ามันทำร้ายเธอเเต่ก็ยังไม่หนักเท่ากับฉันเเละก็ลอร่า" ไอเด็นพูดเเล้วก็หันมาสบตาฉัน 
                 "..."
                 "เเต่โลกจะไม่ทำเเบบนั้นถ้าหากไม่มีคนเลวที่คอยบังคับมัน"
                 "ฮือๆ.." มิทานี่ยังคงร้องไห้เเล้วก็เอามือกุมท้องตัวเอง
                 "เธอเเข็งเเกร่งมากกว่านั้น"
                 "ไอเด็น.." ฉันเรียกชื่อเขาเพราะฉันสังเกตุว่าสายตาเขาเหมือนกำลังมองอะไรซักอย่าง
                 "เพราะงั้น.."
 
          ฟรึ่บ..!
          ฟรึ่บ!
          กริ๊ก..
 
                 ไอเด็นหันหลังไปเจอกับลูเซียตพร้อมล้วงปืนออกมาโดยที่ฉันมองไม่ทันเลยว่าเขาใช้วินาทีที่เท่าไหร้ไปล้วงมันออกมา ทั้งลูเซียดเเล้วก็ไอเด็นต่างคนต่างจ่อปืนใส่กันอย่างไม่เกรงกลัว
                 ท่าของลูเซียตจับปืนข้างเดียวพร้อมยิ้มมุมปากอ่อนๆเหมือนพวกโรคจิต เนี้ยเเหละฆาตกรตัวจริงอ่ะนะ ส่วนไอเด็นจับปืนสองข้างก็คล้ายพวก FBI อะไรประมาณนั้นเเต่รู้เลยว่าไอเด็นมีความกล้าเเล้วก็ไหวพริบดีเเค่ไหน
                 "ฮ่าๆๆ นายนี่มันไวจริงๆไอเด็น"
                 "เเกก็เลวเหมือนกันลูเซียต"
                 "เรอะ อุตส่าห์จะเปิดฉากก่อนซะหน่อย"
                 "มอบตัวได้เเล้วลูเซียต"
                 "ห๊ะ ฮ่าๆๆๆๆ นายว่าไงนะ ฮ่าๆๆ"
                 "-_-" ไอเด็นยังคงทำหน้านิ่งเเบบอยากถามว่าหมอนี่กินยาผิดขวดเเน่ๆขำขี้เตกขนาดนั้น
                 "นี่ๆ นายดูนี่ รอยสักนี่เป็นขององค์กรลับ นายว่าตำรวจกระจอกๆจะกล้าจับอย่างงั้นเหรอ" ลูเซียตชี้ไปที่รอยสักตรงต้นคอของเขา
                 "เเกจะโดนจับไปนอนในคุกหรือจะตาย"
                 "อืมม..งั้นฉันขอตายอย่างมีศักดิ์ศรีก็เเล้วกัน"
 
          ปัง!
          ปัง!
 
                  เสียงปืนของไอเด็นกับลูเซียตดังขึ้นพร้อมกัน ฉันตกใจกลัวก็เลยนั่งลงยองๆพร้อมเอามือปิดหูทั้งสองข้าง บ้าจริง งานนี้มีตายกันไปข้างนึงเเน่ เมื่อกี้ไอเด็นน่าจะยิงโดนลูเซียตเเน่ๆ เเต่กระสุนที่ลูเซียตยิงเมื่อกี้มัน
                  "ไม่นะมิทานี่!"
 
           ฉันหันไปก็เจอมิทานี่ที่นอนฟุ่บลงกับพื้นเเล้วก็เอามือกุมหน้าอกตัวเอง
                  "ฉะ..ฉัน..มัน..น.."
                  "มิทานี่มองหน้าฉัน มองหน้าฉัน" ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงได้เเต่เอามือปิดเเผลที่หน้าอกมิทานี่ที่เลือดไหลไม่หยุด
                  "ลูเซียต..มัน.."
                  "ฉันไม่เข้าใจ มิทานี่เดี๋ยวๆ.."
                  "..โดน..บังคับ.."
                  "ไม่ๆๆ มิทานี่! อย่าตายนะ! ฮืออ"
                  "..."
                  "ไม่มีทาง! มิทานี่!!"
                  "..."
                  "ฟื้นสิ ฟื้น!"
                  "..."
                  "ไอ้ชั่ว.."
 
                  "โอ๊ะ พลาดไปโดนยัยนั่นได้ไงเนี่ย เเย่จัง :)" 
                  "ไอ้สารเลว!"
                  "เเลกๆกันไปจะได้จบ หึๆ" ลูเซียตพูดขึ้น
                  "ลอร่า เดี๋ยว!!" เสียงไอเด็นก็พูดห้ามเเต่ฉันก็ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
 
          ปัง! ปังๆ..! 
          ปัง!
 
          ปัง!
          ปังๆ..!
          
                  ด้วยความหัวร้อนบวกกับความโมโหที่พุ่งขึ้นมาจนเกินขีดจำกัดฉันเดินไปเเย่งเอาปืนจากไอเด็นเเล้วกระหน่ำยิงไปที่อกของเขาสามสี่ครั้ง เเล้วลูเซียตก็ยิงสวนกลับมาเหมือนกัน ฉันรับรู้ได้ถึงความเจ็บที่เเสนจะเจ็บเอามากๆ 
                  ไม่รู้ว่าวันนี้ฉันจะรอดไปถึงวันพรุ่งนี้ไหมเเต่ที่รู้คือฉันก็ได้ชดใช้กรรมที่มีต่อลูเซียตจนหมดเเล้ว ฉันมั่นใจว่าลูเซียตก็เจ็บมากเหมือนกันอาจจะถึงขั้นตายได้เพราะก่อนหน้านี้ไอเด็นก็ยิงเขาไปกระสุนนึงเเต่ฉันนี่ยิงรัวๆเลย น่าจะตายล่ะมั้งเงียบกริบเลย
                   เเต่ทว่า..
 
                   "เธอนี่มัน.."
                   "..อะ..ไอเด็น"
 
                   ไอเด็นก็โดนยิงเหมือนกันเเต่ความถึกของเขาก็มากกว่าฉันอยู่ดี เขาเเค่จับเเผลของเขาเเต่ฉันนี่นอนลงไปกองกับพื้นเลยจ้าา
                   โอ๊ย..เจ็บมากๆเลย เกิดมายังไม่เคยโดนยิงมาก่อนเเถมวันนี้ก็เพิ่งได้โดนเเล้วก็รับรู้เลยว่ามันโคตรจะเจ็บเเค่ไหน เจ็บจนทนไม่ไหวเลยจริงๆ
                   "ลอร่า!"
                   "..."
                   "ลอร่า ลุกขึ้นมา! ฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล"
                   "ฉัน..เจ็บ.."
                   "ฉันรู้ๆ ฉันขอโทษ"
                   "นายก็..เจ็บ"
                   "เป็นห่วงตัวเองก่อนไหม ฉันเจ็บจนชินเเล้ว"
                   "ฉันลุกไม่ไหวจริงๆ..โอ๊ย"
                   
                   ไอเด็นเดินไปฉีกเสื้อลูเซียตที่นอนตายอยู่เเล้วเอามาพันเเผลฉันไว้ไม่ให้เลือดไหลมาก มันจะได้ไหมเนี้ยไอเด็นกระสุนยังคาอยู่ที่ท้องฉันอยู่เลย โอ๊ยฮืออ เจ็บชะมัด
                   "ทนนิดนึงนะ เดี๋ยวฉันจะอุ้มเธอ"
                   "ไม่ได้ๆ ยิ่งอุ้มยิ่ง..เจ็บ"
                   "มันไม่โดนจุดสำคัญก็จริงเเต่ถ้าเลือดไหลมากๆเธออาจจะตายได้ มาเถอะ ทนหน่อยนะ"
                   เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเเถมยังอุ้มฉันขึ้นมาอย่างสบายไม่รู้สึกหนักเเล้วก็ไม่รู้สึกเจ็บที่เเผลของเขาเลย อะไรกันเขาฝึกมาก็จริงเเต่ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง เเต่ต่างจากลูเซียตโดนยิงเเค่นั้นถึงกับนอนนิ่งไปเลย มันก็เเปลกๆอยู่นะที่เขาจะตายง่ายขนาดนั้น
                   "โอ๊ยย.. ไอเด็น..เลือดนาย.."
                   "ฉันไม่เป็นไร"
                   "ฉะ..ฉันไม่ไหวเเล้ว.."
                   "เธออย่าตายนะ"
                   "..."
                   "ฉันจะอยู่ยังไงถ้า.."
                   "..."
                   "ถ้าเเกพลาดตอนนี้เเกจะพลาดตลอดชีวิตเลยไอเด็น"
                   "..."
                   "โธ่เอ๊ยย!"
 
   
     บรรยายพิเศษ: AIDEN
 
                    ผมพาลอร่าไปส่งที่โรงพยาบาล ดีที่เธอยังไม่ตายเเต่ก็สาหัสอยู่เหมือนกันเเต่ทางโรงพยาบาลก็ช่วยเธอไว้ทัน ส่วนผมก็เข้ารับการทำเเผลเอากระสุนออกเเล้วก็เย็บเรียบร้อย ทำไมผมถึงไม่รู้สึกอะไรน่ะเหรอเพราะผมเคยผ่านหนักกว่านี้มาเเล้ว เเค่โดนกระสุนสองนัดถึงจะเจ็บเเต่มันก็เเค่ชาๆ ง่ายๆคือผมถึกนั่นเอง
 
                    ส่วนเรื่องลูเซียตทุกคนก็คงเข้าใจนะครับว่าหมอนั่นก็เเบบเดียวกับผมไม่ได้ตายง่ายๆ ลูเซียตน่ะเก่งกว่าผมตั้งหลายเท่าเเต่เก่งไปในทางที่ผิดเเค่นั้น อืมม..ผมจะบอกว่ายังไงดี เรื่องที่ผ่านมาที่มันเกิดขึ้น เรื่องที่ลูเซียตทำมันขึ้นมาน่ะ..
 
                    ลูเซียตไม่ได้เป็นคนทำมันเองทั้งหมด เเต่เป็นเพราะองค์กรที่อยู่รัสเซียว่าจ้างลูเซียตให้ลงมือทำนั่นก็คือฆ่าผมคนเดียว เเต่ที่ผมยังไม่ตายเพราะลูเซียตยังอยากจะเล่นเกมส์กับผมอยู่ มันคงไม่ให้ผมตายง่ายๆ เเต่ลูเซียตเล่นเกมส์ใหญ่เกินไปมันดึงทุกคนเข้ามาเกี่ยวข้องจนทำให้มีการเเลกด้วยชีวิต เพราะงานที่ลูเซียตทำมันกัดกินจิตใจของเขาไปหมดเเล้ว
 
                     ครอบครัวของมิทานี่ต้องตาย..ผมก็ไม่พอใจเหมือนกัน คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยกลับต้องมาตาย ผมรู้ว่ามันทำให้ลอร่าเจ็บปวดเเค่ไหนเเละผมก็เจ็บปวดเหมือนกับที่เธอเจ็บ
 
                     กฎของการอยู่องค์กรนี้ก็คือถ้าใครโดนสั่งให้ฆ่าก็คือฆ่า ถ้าสู้จนเจ็บเจียนตายเเค่ไหนก็ต้องไม่ตาย คนที่ตายก็ตายไปเพราะความตายเรียกกลับให้มามีชีวิตคืนมาไม่ได้ นั่นก็เลยทำให้ผมมีสีหน้าที่ว่างเปล่า เพราะยังไงสุดท้ายเราก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้เเล้วก็เดินหน้าต่อไป 
 
                      เริ่มเเรกเลยว่าทำไมผมกับลูเซียตถึงไปเกี่ยวข้องกับองค์กรนี้ เพราะพ่อของผมเคยทำงานกับพวกเขาเเต่พ่อก็หักหลังองค์กรนี้ด้วยการไขความลับที่พวกเขาไม่อยากเปิดเผยให้องค์กรอื่นที่เป็นคู่เเข่งรู้ พวกเขาจะฆ่าผมทั้งครอบครัวเเต่กลับเปลี่ยนเเผนด้วยการใช้ลูเซียตเป็นเครื่องมือฆ่าพ่อของตัวเอง พวกเขาเห็นเเววของลูเซียตที่จะเป็นนักฆ่าที่เก่งกว่าคนอื่นๆก็เลยเอาตัวของลูเซียตเข้าไปเป็นสมาชิกเเละรวมผมด้วย เเต่ผมถอนตัวออกมาก่อน ผมถึงโดนหมายหัวไว้ยังไงล่ะ 
         
                       ผมยืนยันเลยว่าผมจะไม่ไปเหยียบที่นั่นอีก ผมจะสู้เเม้จะเจ็บเจียนตายเเละเเม้ว่าจะต้องตายจริงๆก็ตาม ให้ผมได้ทำในสิ่งที่ถูกต้องขอเเค่อย่าให้คนที่ผมรักเป็นอะไรก็พอ   
 
     จบบรรยายพิเศษ: AIDEN