Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร
เขียนโดย 
โบว์น้อย
วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
22)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
2 สัปดาห์ต่อมา..
ณ โรงพยาบาล
นี่ก็ผ่านไปสองสัปดาห์กว่าๆเเล้วฉันยังพักฟื้นที่โรงพยาบาลอยู่ บ่นบ้าอยู่คนเดียวทุกๆวันจนจะกลายเป็นคนบ้าจริงๆเเล้วเนี้ย ตามจริงหมอก็บอกให้กลับบ้านได้เเล้วเเต่ฉันยังอยากอยู่ที่นี่ก่อน เเต่เท่าที่จำได้ตอนนั้นที่ฉันโดนยิงคิดว่าตัวเองจะต้องตายเเล้วซะอีก พอรู้สึกตัวขึ้นมาก็เเทบจำอะไรไม่ได้
ส่วนไอเด็นน่ะเหรอเขาก็หายไปเลยตั้งเเต่ตอนนั้นติดต่อยังไงก็ไม่ได้ไม่รู้เขาเป็นยังไงบ้าง จำได้ว่าตอนนั้นเขาก็โดนยิงเหมือนกัน ..ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครให้พึ่งพาเเล้วคงไม่เหลือเลยซักคน ญาติๆฉันก็อยู่ที่อเมริกากันหมดเเล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี ก็น่าจะไม่ทราบข่าวอะไรเกี่ยวกับฉันเลยเเหละ
ฉันอยู่ในห้องที่เงียบงันมองไปที่เเจกันดอกกุหลาบสีขาวตรงหน้าที่วางไว้บนโต๊ะทีวี นั่งคิดทบทวนอยู่ซักพักกับเรื่องราวผ่านมาที่เกิดขึ้น มันเลวร้ายเกินกว่าที่ฉันจะรับไหวจริงๆเเต่ว่าทำไมชีวิตฉันถึงได้เกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้น เเต่ถ้าไม่เกิดเรื่องเเบบนี้ฉันก็คงไม่เจอกับไอเด็น
ถ้าตอนนี้ทุกๆคนที่ฉันอยากให้อยู่ยังมีชีวิตฉันอยากจะขอโทษพวกเขากับสิ่งที่เกิดขึ้น ขอโทษที่เอาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย ขอโทษที่คอยทำให้พวกเขาต้องหวาดกลัว
"ขอโทษ.."
เเหมะ..
เเหมะๆ..
คำขอโทษที่อัดอั้นอยู่ในใจก็ได้พูดมันออกมากับน้ำตาที่ไหลมาพร้อมกับความเจ็บปวด ถึงเเม้ว่าคนที่ฉันอยากให้อยู่เเล้วก็อยากขอโทษพวกเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ก็ตามหวังว่าความในใจของฉันจะสื่อถึงพวกเขานะ
"หนูขอโทษจริงๆ..ฮืออ"
ก๊อกๆ..
"หืม..ใครมา" ฉันหยุดร้องไห้เเล้วเอามือเช็ดคราบน้ำตาออก
ก๊อกๆๆ..
"ได้เวลาทานข้าวเที่ยงเเล้วค่ะ"
"อ๋อค่ะๆ เข้ามาเลยค่ะ"
"คนไข้เป็นยังไงบ้างคะ"
"ก็ยังปวดตรงเเผลเย็บนิดนึงค่ะ"
"เเล้วคนไข้ยังไม่อยากกลับบ้านเหรอคะ"
"ขออยู่ที่นี่อีกซักพักค่ะ"
"อ๋อค่ะ.. ถ้างั้นคนไข้ทานข้าวเเล้วทานยาที่หมอจัดไว้ให้นะคะ"
"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"
"พยาบาลขอตัวก่อนค่ะ"
"เดี๋ยวค่ะ!"
"คะ?"
"ตั้งเเต่ฉันพักฟื้นที่นี่มีใครมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่าคะ"
"อ๋อ มีเเต่ฝากกุหลาบไว้ให้ค่ะ ผู้ชายคนนั้นเอามาให้เป็นรากเลยค่ะพยาบาลก็เลยใส่ไว้ในเเจกันไว้ให้"
"ค่ะๆขอบคุณค่ะ"
เเล้วพยาบาลก็เดินออกจากห้องไป อืมม..เเจกันตรงนั้นเป็นดอกกุหลาบที่พยาบาลบอกว่าผู้ชายเอามาให้เเถมยังให้มาเเบบเป็นรากอีก ทำไมไม่ให้เป็นเมล็ดมาให้ฉันไปปลูกเองเลยล่ะยะ
"ก็นึกว่าของโรงพยาบาล.."
"..."
"กุหลาบสีขาว.."
"..."
"ใครเอามาให้กันนะ"
"..."
"หรือจะเป็นลูเซียต ไม่หนิ หมอนั่นจะเอามาให้ฉันทำไมเขาอยากฆ่าฉันจะตาย เอ๊ะ เเต่เขาตายไปเเล้วหนิ"
ซักพักฉันก็ได้ยินเสียงคนโวยวายข้างนอกห้อง
"หมอครับ! ช่วยภรรยาผมด้วยครับ!"
"ใจเย็นๆนะครับ ทางโรงพยาบาลจะช่วยอย่างเต็มที่"
"ลูกผมด้วย ช่วยลูกผม!"
"ครับๆ ช่วยรอข้างนอกก่อนนะครับ"
ฉันเดินไปส่องตรงประตูห้องก็เห็นผู้ชายคนนึงกำลังร้องขอให้หมอช่วยลูกเมียของเขา พอฉันเห็นเเบบนั้นเเล้วก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันคงเป็นเพราะฉันเคยกลัวเเบบนี้มาก่อน เเต่มันก็ต่างกันตรงที่ผู้ชายคนนั้นยังมีโอกาสที่จะเห็นคนที่เขารัก ต่างจากฉันที่เเม้จะอยากเจอเเค่ไหนก็ไม่มีวันได้เห็นพวกเขาอีกเเล้ว
ก๊อกๆ..
พอฉันกำลังจะเดินกลับไปนอนที่เตียงจู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูก็เลยเปลี่ยนใจไปเปิดประตูให้ซะก่อน พยาบาลคนเมื่อกี้ต้องมาดูว่าฉันยังไม่ได้กินข้าวกินยาตรงเวลาเเน่ๆเลย ด้วยความที่ฉันกลัวโดนดุก็เลยก้มหน้าก้มตาพูดไม่ดูอะไร
"กำลังจะทานยาเเล้วค่ะ!"
"เเน่ใจเหรอ"
"นะ..นาย"
ฉันตะลึงอ้าปากค้างดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไงดีใจจนอยากจะโผเข้ากอดเขาเเน่นๆเเต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เขาเดินเข้ามาข้างในห้องปิดประตูเเล้วก็ไปนั่งเก้าอี้ตรงริมหน้าต่างหน้าตาเฉย เขาก็ยังเป็นเขา..สีหน้าก็ยังเป็นสีหน้าเดิมอยู่ทุกที เเละชุดที่เขาใส่วันนี้ก็เป็นเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกางเกงขายาว ยิ่งหล่อลึกเข้าไปอีก โอ๊ยย ใจลัลลายย
"ไง"
"อะ..ไอเด็น.."
"ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
"นายหายไปไหนมา!"
"ก็..หายไปซักพัก"
"ฉันไม่ได้ถามว่าหายไปนานเเค่ไหน ฉันถามว่านายหายไปไหนมา!"
"ก็อยากหายไป"
"ห๊ะ?"
"อยากรู้ว่าเธอจะคิดยังไง"
"คิดอะไร ยังไง"
"เเค่นี้ก็รู้เเล้ว"
"รู้อะไรของนาย"
"ว่าเธอคิดถึงฉัน"
"ก็คิด..! คิดว่านายตายหรือยัง!"
"อย่างงั้นเลยเหรอ"
"อืมใช่!"
"ขนาดฉันไม่ตายเธอยังเป็นห่วงถึงขนาดบ่นอยู่คนเดียวทุกๆวัน ไอเด็น..นายจะเป็นไรไหม ไอเด็น..ฉันเป็นห่วงนาย ไอเด็นนายอย่า..."
"ยี้! ฉันไม่ได้พูดเเบบนั้นซะหน่อย" ฉันพูดตัดเเล้วเดินไปหยิบหมอนปาใส่เขาด้วยความเขินอาย
"เห็นพูดเเบบนี้อยุู่บ่อยๆ"
"เเล้ว..นายรู้ได้ยังไง"
"ฉันรู้เเล้วกัน"
"นายเเอบดูฉันบ่อยๆใช่ไหม ไอ้โรคจิต!"
"ฉันจะปล่อยให้คลาดสายตาได้ยังไงในเมื่อฉัน.."
"หืม.."
"ฉันเเค่ไม่อยากใหเธอเป็นอะไร"
"อ้อ อย่างงั้นสินะ" ฉันพอจะเดาได้เเล้วว่าเขากำลังจะพูดอะไรเพราะฉันก็คิดเหมือนกับที่เขาคิด "เเล้วเรื่องวันนั้นที่บ้านมิทานี่.."
"ฉันเเจ้งตำรวจเคลียร์ไปเรียบร้อยเเล้ว"
"เเต่มิทานี่.."
"ก่อนเอาศพไปฝังตำรวจก็ให้เอาไปตรวจที่โรงพยาบาลก่อน เพื่อนเธอไม่ได้ท้องหรอก เขาโดนลูเซียตบังคับให้พูดเเบบนั้น"
"อืม.."
"ฉันเสียใจด้วย"
"อื้มขอบคุณ"
"ถ้างั้นฉันขอตัวก่อน"
"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน"
"ทำธุระ"
...
"กุหลาบนี่..ของนายใช่ไหม"
"ประมาณนั้น" ยังอีก ยังจะอ้อมไปเรื่อย "ไปล่ะ"
"ขอบคุณนะไอเด็น"
"..."
"ถึงเเม้ว่าฉันจะไม่เหลือใคร"
"..."
"ฉันจะยังเหลือนาย..ใช่ไหม"
"..."
"หืม?"
"ฉันคงไม่ได้อยู่ที่อังกฤษอีกเเล้ว"
"อะไรนะ.."
"ยิ่งเธออยู่กับฉัน"
"..."
"ยิ่งเราอยู่ใกล้กัน เธอจะยิ่งไม่ปลอดภัย"
"ไอเด็น..นายหมายความว่ายังไง"
"..."
"ไหนนายบอกว่าไม่ปล่อยให้คลาดสายตาไง เเต่ทำไม..ทำไมนายถึงมาบอกเเบบนี้อ่ะ"
"ชีวิตฉันกับชีวิตเธอมันต่างกัน"
"เเล้วไงล่ะ ตอนนี้เราก็ไม่ปลอดภัยทั้งคู่นั่นเเหละเเต่เราก็ช่วยกันเเก้ไขได้ไม่ใช่เหรอ"
ฉันเดินไปพูดต่อหน้าเขาเสียงสั่นของฉันที่บ่งบอกว่าฉันเริ่มใจคอไม่ดีเเล้วพร้อมที่จะร้องไห้อย่างเต็มที่ ฉันไม่เข้าใจทำไมไอเด็นถึงพูดเเบบนี้เพิ่งจะเจอเขาวันนี้ตอนนี้ด้วย เเล้วอยู่ๆจะหนีกันเเบบนี้เหรอทั้งที่ฉันไม่เหลือใครเเล้วเนี้ยนะ
"ก็เพราะฉันไม่อยากให้เป็นเเบบนั้นยังไงล่ะ!"
"ไร้สาระมาก! ทั้งๆที่ฉันก็ไม่เหลือใครเเล้วเเต่นายกลับจะทิ้งฉันไปอีกคน"
"เธอยังมีญาติของเธออยู่ เเล้วฉันก็ไม่ได้ทิ้งเธอเเต่ฉันเเค่.."
"เเค่อะไร!"
"เธออาจตายได้"
"ไม่จริงไม่เชื่อ! นายเเค่ไม่อยากอยู่กับฉัน"
"ฟังนะลอร่า ฉันไม่ได้จะทิ้งเธอไปไหนเเต่ในช่วงนี้เธอยังมีอันตรายอยู่เเล้วคนที่จะนำอันตรายมาให้เธอก็คือฉัน เพราะงั้นเราอยู่ด้วยกันไม่ได้ฉันไม่อยากให้เธอต้องเป็นอะไรมากกว่านี้ ที่เธอต้องนอนโรงพยาบาลก็เป็นเพราะฉันมันเป็นเพราะฉันทั้งหมด"
"ไม่นะไอเด็น นายอย่าพูดเเบบนี้"
"หลังจากวันนี้ไปเธอจะต้องลืมฉัน เธอจะไม่จำว่าฉันเป็นใคร เธอจะลืมว่าเราเคยรู้จักเเละเคยทำอะไรด้วยกัน"
"ไม่มีทาง! ฉันจะจำ! ฉันจะจำมันทั้งหมด ฮือๆ..ไอเด็นนายอย่าทิ้งฉัน ฮึก..ฮือออ ไอเด็นฉันขอร้องล่ะ ได้โปรดอยู่กับฉัน ฮืออ..อ.."
บรรยายพิเศษ: AIDEN
ลอร่าเเทบจะคุกเข่าขอร้องไม่ให้ผมไปไหนเเต่ผมก็พยายามจับเเขนเธอไว้ให้เธอตั้งสติ ผมรู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไงเจ็บปวดทรมานเเค่ไหน เเต่ผมคงจะไม่ห่วงมากอีกเเล้วเพราะผมสืบเเล้วก็ติดต่อไปหาญาติของเธอพวกเขาจะเดินทางมาในอีกไม่กี่วัน เเล้วผมก็มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ให้คอยดูเเลเธออยู่ห่างๆ
ตอนนี้ลอร่าไม่มีสติเลยผมเเกะมือเธอออกเพราะผมต้องไปเเล้ว ผมรีบเดินไปที่ประตูห้องลอร่าก็เดินตาม เเต่ผมผลักเธอเบาๆให้อยู่ในห้อง จากนั้นพยาบาลได้ยินเสียงโวยวายก็เดินมาถาม
"เกิดอะไรขึ้นคะ"
"คนไข้เป็นอะไรก็ไม่รู้ครับอยู่ๆก็โวยวาย รบกวนพยาบาลช่วยดูหน่อยนะครับ พอดีผมต้องรีบไปทำธุระ"
"ค่ะได้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
"เอ่อ..ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้คะ"
"..เป็นเพื่อนครับ"
"อ๋อค่ะๆ"
พอพยาบาลสองสามคนเข้าไปสงบสติลอร่าก็ยังคงโวยวายอยู่เธอทั้งพูดไปร้องไห้ไป ผมรู้ว่าผมผิดที่ผมหายจากเธอไปช่วงนึง เเล้วพอวันนี้ผมกลับมายังทำให้เธอเสียใจอีก ผมรู้ดีเเละผมก็เสียใจเเละเจ็บปวดไม่เเพ้กัน เเต่ผมต้องทำเเบบนี้เพราะผมทำเธอเจ็บมาเเล้วถ้าช้ากว่านี้เธออาจตายได้ผมคงเสียใจไปตลอดชีวิต
ยิ่งผมกับลอร่าอยู่ด้วยกันเธอจะยิ่งมีอันตรายมากขึ้น ชีวิตเธอเคยดีกว่านี้เเต่พอเรื่องเเบบนี้มันเกิดทุกสิ่งทุกอย่างของเธอก็พังหมด ให้เธอเสียใจมากๆในวันนี้เเล้วก็ขอให้มันจบสิ้นทุกอย่างในวันนี้เลยก็เเล้วกัน
อีกอย่างผมเคยทำไม่ดี ผมเคยเป็นคนไม่ดีมาก่อนถึงตอนนี้ผมจะถอนตัวออกมาเเต่รอยสัก รอยเเผลเป็นบางส่วนก็ยังทำให้ผมนึกถึงสถานที่นั้น นั่นก็เเปลว่าผมยังนึกถึงเเละยังลืมสิ่งที่ไม่ดีนั้นได้เลย เเล้วจะให้ผมอยู่กับเธออย่างมีความสุขโดยไม่กังวลอะไรเลยได้ยังไง ผมไม่กลัวหรอกว่าผมจะเป็นตายร้ายดียังไงเเต่ผมไม่อยากให้ลอร่ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีก
"ฮืออ..ไอเด็นอย่าทิ้งฉัน"
"คนไข้คะสงบสติก่อนค่ะ"
"ไม่! ขอร้อง..ไอเด็น ฮึก..ฮือๆ"
"ใจเย็นๆนะคะ"
"ฉันรักนายไอเด็น..ได้ยินไหมว่าฉันรักนาย! ฮืออ.."
ผมยังคงยืนอยู่หน้าห้องเเต่ก็หลบไม่ให้เธอเห็น ผมได้ยินทุกอย่างที่ลอร่าพูดออกมาเเม้ว่าคำนั้นจะทำให้ผมใจอ่อน เเม้ว่าผมจะอยากจูบเธอมากเเค่ไหน เเล้วก็สงสารเธอเเทบอยากจะเข้าไปกอดเธอ เเต่ผม..ผมไม่รู้ว่าถ้าถึงตอนนั้นเธอยังจะให้อภัยผมไหม
"ฉันขอโทษ.."
"..."
"ฉันรักเธอมากเกินไปเเละฉันไม่อยากให้เธอต้องเจ็บปวดอีกเเล้ว"
"..."
"ได้โปรดอย่าลืมฉันนะลอร่า"
เเหมะ..
เเหมะ..
เเละสุดท้ายผมก็ร้องไห้อีกครั้งในรอบสิบกว่าปี
"ให้ฉันได้สะสางเรื่องทั้งหมด"
"..."
"เเล้วฉันจะกลับมา"
จบบรรยายพิเศษ: AIDEN
THE END
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
