Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

 
         ตกเย็น..
         ณ บ้านมิทานี่
 
               ไอเด็นกับฉันนั่งรถไฟฟ้าเเล้วก็ต่อด้วยรถบัสจนมาถึงหน้าบ้านมิทานี่ เเต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันกังวลเเล้วก็สงสัยก็คือที่มิทานี่กลายเป็นโรคซึมเศร้าอาจจะเป็นฝีมือของลูเซียตก็ได้ เเต่ว่านะยังไงฉันก็จะช่วยให้มิทานี่กลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้
                สภาพบ้านมิทานี่เหมือนกับบ้านไอเด็นเลย เงียบเหงาเหมือนไม่มีใครอยู่เเถมประตูรั้วบ้านก็ไม่ได้ใส่กุญเเจ เอาว่ะ บุกเข้าไปเลยเนี้ยเเหละ
 
          ตึก..ตึก..ตึก
          พรวด!
          ตุ้บ!
 
               ไอเด็นพังประตูเข้ามาเเล้วเราทั้งสองก็เจอกับห้องที่ว่างเปล่า ว่างเปล่าซะจนได้ยินเเม้กระทั่งเสียงหัวใจที่เต้นรัวด้วยความตกใจของตัวเอง เเล้วก็ลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะ ทั้งห้องเต็มไปด้วยฝุ่น เลอะเทอะอย่างกับไม่มีใครเคยอยู่มาก่อน เเต่เเปลกใจตรงที่..
               "ทำไมหน้าต่าง..อย่าบอกนะว่ามิทานี่โดดลงไปนอกหน้าต่างน่ะ"
               "ไม่ใช่หรอก"
               "เเล้วยังไงล่ะ เเต่มิทานี่ที่ฉันเจอครั้งล่าสุดคือเธอป่วยเป็นโรคซึมเศร้า"
               "อืมม..อาจจะเป็นเเผนของลูเซียตก็ได้" ไอเด็นทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิด
               "หรือว่าหมอนั่นจับเพื่อนฉันไป"
               "คงใช่"
               "เเล้วทำไมเขาต้องเเบบนี้ด้วย เขามีเหตุผลอะไร"
               "ไม่มีเหตุผลหรอก เเค่อยากปั่นหัวพวกเราเล่น"
               "อะไรนะ! บ้าเอ๊ย"
 
          20 นาทีผ่านไป..
               
               ฉันนอนลงบนเตียงในห้องของมิทานี่ซักพักเพราะรู้สึกเหนื่อยล้ากับวันนี้มามาก คิดทบทวนเรื่องทุกอย่าง เเต่ก็ไม่ได้ร้องไห้นะกลับรู้สึกโมโหมากขึ้นกับสิ่งที่ลูเซียตกำลังทำอยู่ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำเเบบนี้มันชักจะไปกันใหญ่เเล้ว ลูเซียตคือฆาตกร..เขาเป็นคนทำมันทั้งหมดเเถมหมอนี่หาตัวยากมาก
               "โธ่เอ๊ย เเล้วฉันจะทำยังไงต่อไป" ฉันนอนอยู่บนเตียงเเล้วก็บ่นพึมพำอยู่คนเดียว
               "บ่นไรของเธอ"
               "เเล้วนายไปไหนมา"
               "ไปหาของกิน"
               "โห ทำอย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง" 
               "เอ้า ในตอนนี้เราจะทำอะไรก็ได้" ไอเด็นเดินมาพร้อมกาเเฟร้อนๆกับขนมปัง
               "เออเนอะ รู้สึกกลายเป็นคนจรจัดเลย"
               "ก็ดีหนิ จะนอนที่ไหนทำอะไรยังไงกับใครก็ได้"
               "คำสุดท้ายนี่หมายความว่าไง"
               "ก็หมายความว่าจะทำอะไรกับใครก็ได้"
               "ใช่เหรออ"
               "ไม่ได้ทะลึ่งนะ เธอคิดไปเองต่างหาก"
               "เปล่าซะหน่อย"
               "มันก็มีหลายความหมายนะ"
               "รู้เเล้วน่า"
               "งั้นขอนอนด้วยคน เหนื่อยเหมือนกัน"
 
                พูดยังไม่ทันขาดคำเขาก็วางถ้วยกาเเฟบนโต๊ะเเล้วทิ้งตัวลงบนเตียงข้างฉัน เอาอีกเเล้วนะหมอนี่ทำฉันใจเต้นเเรงอีกเเล้ว ใจคอไม่ดีอีกเเล้วสิฉัน เเต่เราก็ยังนอนหันหน้าคุยกันด้วยนะทำอย่างกับเป็นผัวเมีย เอ๊ย เป็นเเฟนกัน
 
                "นายจะนอนเเบบนี้เลยหรือไง"
                "ทำไมล่ะ ฉันไม่ได้จะทำไรเธอซะหน่อย"
                "กะ..ก็.."
                "หรืออยากให้ทำ?"
                "บ้า! เปล่าซะหน่อย เเล้วดื่มกาเเฟจะนอนหลับเหรอ"
                "ฉันกินไรก็หลับได้หมดเเหละถ้าเหนื่อยมากๆ"
                "อืมม..ฉันขอโทษนะ"
                "ขอโทษทำไม"
                "ที่ทำให้นายต้องลำบาก"
                "ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆหายใจทิ้งไปวันๆ"
                "นายนี่เป็นคนยังไงกันนะ"
                "ยังไงล่ะ"
                "นายเคยจริงจังกับอะไรบ้างไหมเนี้ย"
                "ก็นี่ไง ทำอยู่ตอนนี้ไง"
                "ทำอะไร ดูเหมือน.."
                "จริงจังกับเธอ.."
                "..."
                "เอ่อ..เปล่า..ฉันง่วงเเล้ว ราตรีสวัสดิ์"
                "..."
          พูดจบเขาก็นอนหันหลังให้ฉัน
                "..."
                "เมื่อกี้นายพูดว่าไงนะ" ฉันมองเเผ่นหลังเขาซักพักก็ถามขึ้น
                "..."
                "นี่ไอเด็น"
                "ครอกก..ฟี้.."
                "ไรเนี้ย อะไรจะหลับไวปานนั้น ชิ"
               
                เเต่ทำไมต้องนอนหันหลังให้ฉันด้วยหันหน้าไม่ได้หรือไงยิ่งอยากเห็นหน้า เอ๊ะ..ฉันคิดไรอยู่ ฉันอยากเห็นหน้าเขางั้นเหรอ อืมมมม งั้นขอไปดูเองล่ะกันหวังว่านายจะไม่ว่าอะไรนะไอเด็น
                คิดจบฉันก็ลุกจากเตียงย่องๆมาอีกด้านเเล้วก็นั่งยองๆตรงหน้าไอเด็นเเล้วก็ทำการจ้องหน้าเขาซักพัก ถึงเเม้ว่าห้องจะมืดได้รับเเค่เเสงสลัวๆจากดวงจันทร์มาจากหน้าต่างเเต่ก็รับรู้ได้ถึงความหน้าละมุนของเขา ทำไมเขาถึงดูดีขนาดนี้นะ ดวงตาคู่นั้น จมูกนั่น เเม้กระทั่งริมฝีปากนั่นมันน่า... เเต่ว่าถ้าได้ลองซักครั้งมันจะเป็นยังไงน้าา
                 ไม่เอาสิลอร่า สะบัดความคิดนี้ออกไปจากหัวเลย! ฉันเป็นผู้หญิงเเละฉันควรจะ..
 
          หมับ!
          อุ๊บ :X
          O_O!!
 
               อะ..ไอเด็นจูบฉัน! นี่เขายังไม่หลับหรอกเหรอเนี้ย ไม่ใช่เเค่จูบอย่างเดียวเขาเอามือดันหัวฉันเเล้วล็อคไว้ตอนที่ยังมองหน้าเขาเพลินอยู่
               ฉันหลับตาไปชั่วครู่พอรู้สึกตัวก็ผลักเขาออกทันที
               
               "นายจูบฉัน!"
               "ก็เธอจ้องฉันนานเกินไป"
               "นายยังไม่หลับอีกเหรอ!"
               "ฮ่าๆ ใครจะหลับเร็วขนาดนั้น"
               "ไหนนายบอกว่าหลับได้ทุกที่ถ้านายเหนื่อย"
               "ก็ใช่ เเต่ไม่ใช่วันนี้ ^^"
               "ไอ้บ้า! ฉันเกลียดนาย"
               "ฮ่าๆๆ เกลียดฉันอีกเเล้ว ดูหน้าเธอสิเเดงปรี๊ดเลยขนาดห้องสลัวฉันยังเห็น"
               "ชิ"
               "เขินเหรอ"
               "เขินบ้าไร ฉันไม่ได้คิดจะจูบนายซะหน่อย"
               "เเน่ใจ๋?"
               "อื้มม"
               "เป็นไง อร่อยไหม"
               "ก็..ดี เอ๊ย อร่อยตายเเหละ ยี้ๆ" ฉันยี้เเล้วก็เอามือถูๆปากตัวเองจนเเสบไปหมด
               "ฮ่าๆ เลิกเสเเสร้งได้เเล้วฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ^_^"
               "ไม่ต้องมายิ้ม!"
               "นอนได้เเล้วยัยซื่อบื่อ"
               "อื้มม" เเล้วก็เดินอย่างเขินอายกลับมานอนฝั่งตัวเอง 
               "ฝันดีนะ"
               "ฝะ..ฝันดี"
 
          10 นาทีต่อมา..
 
               เเละคราวนี้เขาก็หลับจริงๆเเต่ฉันนี่สินอนไม่หลับซะทีโว้ยย สมองมันเอาเเต่คิดเรื่องเมื่อกี้ตลอดเวลา ทำไมๆๆ เราจูบกันเเล้วส่วนความรู้สึกเมื่อตอนนั้นมันรวดเร็วมากจนฉันลืมอะไรไปชั่วครู่เเต่ก็จำได้เเค่ว่ารู้สึกนุ่มๆเเค่นั้น โอ้ยย จะบ้าตายใจฉันเต้นตุ๊มต่อมๆอยู่เรื่อย ตอนนั้นฉันก็เอาเเต่จ้องเขาเพลินเเถมหมอนั่นก็หลับจริงซะที่ไหน เเย่ๆ เเย่มากๆ
 
          เช้าวันต่อมา..
 
               เช้าล่ะจ้าา เมื่อคืนหลับไปตอนไหนไม่รู้ที่รู้ๆคือเป็นคืนที่ข่มตาให้หลับข่มสมองไม่ให้คิดได้ยากมากๆเลยล่ะค่ะคุณผู้ชม ฉันจะมองหน้าไอเด็นได้ไหมเนี้ย เดี๋ยวเขาก็ยิ้มเยาะเย้ยเเหงๆ
               เอาเถอะ ล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่า
               
                "อรุณสวัสดิ์"
                "อื้ม สวัสดี" ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำเเต่ไม่ได้มองหน้าเขามัวเเต่ก้มหน้า
                "สวัสดี?"
                "อะ..อรุณสวัสดิ์" เเถมพูดติดๆขัดๆ
                "ยังไม่หายเขินอายจากเมื่อคืนเหรอ"
                "เขินบ้าไรก็บอกว่าไม่ได้เขิน"
                "เเล้วทำไมไม่มองหน้าฉัน หืม"
                ไอเด็นก้มหน้าเเล้วก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนฉันต้องพยายามยื่นหน้าไปทางอื่น เหนียงโผล่พอดี -_-* จะจับผิดเกินไปเเล้วอีตาบ้านี่
                 "บ้า! อะไรของนายเนี้ย" ฉันผลักเขาออก
                 "ฮ่าๆ ซื่อบื่อจริงๆ"
 
                 จากนั้นฉันก็เดินไปนั่งตรงโต๊ะเเต่งหน้ามิทานี่เเล้วสายตาก็เหลือบไปเจอกับซองอะไรซักอย่างที่โผล่ออกมาจากลิ้นชัก
                  "ไอเด็น มาดูนี่สิ"
                  "หืม จดหมายเหรอ"
                  "สมัยนี้ยังฮิตกันเขียนจดหมายอีกเหรอ"
                  "ไม่ใช่"
                  "เเต่ซองนี่มีรอยเลือดด้วย จดหมายลาตายหรือเปล่า"
                  "จดหมายลาตาย.. ขออ่านก่อน"
 
 
' ถึง ลอร่า..
ฉันขอโทษนะที่ฉันช่วยเธอตอนที่โดนกับดักเหล็กหนีบไม่ได้
เเต่พอฉันกลับมาถึงบ้านพ่อกับเเม่ฉันก็ไม่ให้ฉันออกจากบ้านอีก
เเล้วที่ผ่านมาฉันเป็นเพื่อนที่เเย่มากๆ
ฉันไม่เคยช่วยอะไรเธอได้เลยเพราะงั้นฉันควรจะปล่อยเธอ
ไปเจอเพื่อนคนอื่นที่ดีกว่านี้
ฉันเสียใจ ฉันขอโทษ ลาก่อน '
 
 
               "อะไรเนี้ย ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย"
               "ก็ดูเเปลกๆ"
               "เเต่มิทานี่ไม่เคยคิดเเบบนั้นกับฉันเลยนะ หรือว่านี่จะเป็นจดหมายลาตายจริงๆ"
               "มันไม่ใช่"
               "จะไม่ใช่ได้ไง เห็นไหมหน้าต่างน่ะ มิทานี่โดดลงจากหน้าต่างเพื่อฆ่าตัวตายเเล้วมันก็ไม่เเปลกเพราะมิทานี่เป็นโรคซึมเศร้า"
               "ที่เพื่อนเธอเป็นเเบบนั้นเพราะใครกันล่ะ!"
               "...!"
               "มันไม่ใช่จดหมายลาตาย! เพื่อนเธอยังไม่ตายเขาโดนบังคับให้เขียน เป็นเเผนของลูเซียต! เข้าใจหรือยัง"
               "ฉะ..ฉัน ฮึก.."
               ไม่รู้จะทำยังไงเเล้วจริงๆฉันก็เลยร้องไห้ออกมา เเต่ไอเด็นก็ดึงฉันเข้าไปกอดพร้อมลูบหัวเบาๆ เเล้วสุดท้ายก็ปล่อย
               "มาเถอะ"
 
          อีกครั้ง.. ไอเด็นก็ยังคงยืนยันที่จะช่วยฉันอีกครั้ง
          ต่อไปฉันจะเชื่อนายให้มากๆนะ