Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร
เขียนโดย 
โบว์น้อย
วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"เอามาต่อกัน"
"อื้มๆ"
ฉันกับไอเด็นนั่งลงบนพื้นเเล้วใช้สมองทั้งหมดที่มีไขรหัสลับหนังสือพิมพ์บ้าๆนี่ สมองฉันก็ไม่มีเท่าไหร่หรอกมีเเต่ไอเด็นล้วนๆ ฉันพอจะเดาออกว่าน่าจะเป็นเเผนอะไรซักอย่าง หรือว่าเขาอาจจะใบ้สถานที่ให้ฉันไปเจอเเม่ก็ได้
"12-19-21-3-21-9"
"เเล้วทำไมนายถึงต้องคิดว่าเอาตัวเลขพวกนี้มาต่อกัน"
"ฉันไม่รู้"
"เอ้า เเล้วสรุปนายทำไรของนาย"
"เงียบน่า"
"เเบร่ๆ" ชิ เมนมาหรือไงอารมณ์เสียอยู่นั่นเเหละ
"19-9-21-12-21-3"
เเละเขาก็ยังคงมุ่งมั่นทำต่อไป -_-
"นี่ไอเด็น"
"อะไร"
"เล่นเอาเลขมาต่อกันเนี้ยนะ?"
"3-12-21-21-9-19"
"อืมม..นายคิดว่าตัวเลขนี้มันจะบอกว่าอะไร"
"..."
"หืมม"
"ฉันรู้เเล้ว"
"ห๊ะ รู้ว่า"
"ตัวอักษรที่เขียนในห้องน้ำ"
"เเล้วไงต่อ ว่าเเต่มันเกี่ยวกับตัวอักษรในห้องน้ำนั่นด้วยเหรอ"
"เลข 3 ตรงกับตัวอักษรตัวที่เท่าไหร่"
จะว่าไปฉันก็คงถามมากไปเอง ทำตามที่ไอเด็นบอกอ่ะเเหละเนอะ ว่าเเล้วฉันก็ลุกไปดูตัวอักษรที่เขียนบนผนังห้องน้ำ
"เอ่อ..เลข 3 ตรงกับตัว C" ฉันฟังไอเด็นเเล้วก็นับตัวอักษรเเต่ละตัว
"ต่อไปเลข 9"
"เลข 9 ตรงกับตัว I"
"อืม เลข 12"
"เลข 12 ตรงกับตัว L"
"19 ล่ะ"
"อืมม..เลข 19 คือตัว S"
"เลขสุดท้าย 21"
"21 ตรงกับตัว U"
"เยี่ยม"
"ไอเด็น..มันหมายความว่ายังไง"
"C I L S U เเล้วก็ตัว U อีกตัวเพราะว่ามีเลข 21 สองเเผ่น"
"โห นายรู้ตัวอักษรเเล้วทีนี้มันเเปลว่าอะไร"
ไอเด็นก็จัดการเอาทั้งหกตัวอักษรที่เขาจดลงบนกระดาษมาเขียนซ้ำอีกรอบเเล้วมันก็ทำให้ฉันหูผึ่งตาสว่างปากอ้าทันที
"L-U-C-I-U-S ไง"
"ละ..ลูเซียตนี่เอง"
"ใช่"
"นายรู้ได้ยังไงว่าต้องทำเเบบนี้"
"ลูเซียตเคยชวนฉันเล่นเกมส์ใบ้คำเเบบนี้กับฉันตอนยังเด็ก"
"อ๋อ"
"ฉันก็พอจะจำได้"
"เเล้วทำไมเขาต้องใบ้ชื่อเขาด้วยมันไม่ได้เกี่ยวไรนี่นา"
"ก็ฉันถึงบอกไงมันเป็นเเค่กลลวง"
"เเต่หนังสือพิมพ์นั่น.. ไหนลองดูด้านหลังซิ"
ว่าเเล้วฉันก็จับเอากระดาษที่ลูเซียตเขียนตัวเลขหันไปดูอีกด้านก็พบว่ามันเป็นรูปหน้าคนที่เป็นข่าวถูกฆาตกรรม ส่วนมากฉันก็ไม่ค่อยติดตามข่าวพวกนี้เท่าไหร่เเต่พอฉันดูทุกเเผ่นก็เห็นว่ามันมีรูปของคนที่ถูกฆ่าทุกคน
"มะ..ไม่จริง"
"..."
"ไอเด็น.."
"อืม พอจะรู้เเล้วล่ะ" เเละสีหน้าไอเด็นก็ตกใจไม่เเพ้กัน
"เเล้วนี่ก็.." ที่ฉันตกใจมากที่สุดคือเเผ่นสุดท้ายที่เปิดดูคือเป็นรูปของ เจ๊ค รุ่นพี่ปีสามที่อยู่มหาลัยเดียวกับฉัน
"ใครหรอ"
"รุ่นพี่ปีสามที่อยู่มหาลัยเดียวกันกับฉัน"
"..."
"เขานั่นเอง..เขาคือฆาตกร"
"..."
"นายเงียบทำไมล่ะไอเด็น พี่ชายของนายคือฆาตกรนะ!"
"..."
"เราต้องเเก้ไขสิไอเด็น"
"..."
"เเม่ฉัน ไอเด็นเเม่ฉันล่ะ เราต้องรีบไปช่วยนะก่อนที่ลูเซียตจะทำอะไรเเม่ฉัน"
ฉันทั้งพูดคนเดียวทั้งจิตตกเเล้วก็ดึงเเขนไอเด็นให้ลุกขึ้นมา เเต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะไอเด็นเอาเเต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
"นายเป็นอะไรไปไอเด็น"
"..."
"ตอบสิ!"
"ฉันขอโทษลอร่า"
"ห๊ะ.."
"เเม่ของเธอ.."
"..."
"ท่านไม่อยู่เเล้วล่ะ"
"นายโกหก.."
"ฉันรู้ว่าเลวร้าย เเต่ว่าลอร่า.."
"ฉันไม่เชื่อนาย!"
น้ำตาฉันพรั่งพรูออกมาอาบเเก้มสองข้าง ฉันทั้งทุบอกไอเด็นเเล้วก็เเหกปากพูดโวยวายโดยที่ไม่ฟังเหตุผลอะไร เเต่ไอเด็นก็พยายามจะจับเเขนฉันไว้เพื่อจะอธิบายให้ฟัง เเต่ก็นะในความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนสูญเสียทุกอย่างไปเเล้ว เหมือนฉันจะไม่เหลือใครอีกเเล้ว
"ฟังฉันก่อนลอร่า"
"ฉันไม่ฟัง!"
"งั้นฉันจะทำเเบบนี้"
พรึ่บ..!
"เอ๊ะ! ไอเด็นปล่อยนะ! กอดฉันทำไมเนี้ย ปล่อย!"
"ฉันจะกอดอยู่เเบบนี้จนกว่าเธอจะฟังฉันอธิบายจบ"
"..."
"ตอนนั้นที่ลูเซียตมันฆ่าพ่อฉัน"
"..."
"เเม่เธอก็เห็นเหตุการณ์เหมือนกัน"
"..."
"หลังจากนั้นเเม่เธอก็ช็อค เเล้วฉันก็เป็นคนโทรให้รถโรงพยาบาลมารับ"
"..."
ไอเด็นยังคงกอดฉันเเต่ฉันก็ไม่ขัดขืนอะไรยังคงฟังเขา ยิ่งฟังน้ำตายิ่งไหลออกมาเยอะขึ้นเรื่อยๆจนเปียกเสื้อเขาไปหมด
"ฉันก็อยู่เฝ้าเเม่เธอจนท่านจากไป"
"..."
"ส่วนลูเซียตก็อย่างที่บอกน่ะเเหละ หนีไปอยู่กับพวกคนเลว"
"..."
"พอเเม่เธอจากไปฉันก็เลยได้ไปอยู่กับหมอนั่นกับพวกคนไม่ดีโดยที่ไม่เต็มใจ เเต่ก็นะ..ช่างเหอะ"
"ฮึก...ฮืออ.."
เเล้วไอเด็นก็ปล่อยฉันจากอ้อมกอด
"เเม่เธอฝากสร้อยไว้ให้" พูดจบเขาก็ยื่นสร้อยคอมาให้ เป็นสร้อยที่ฉันเจอวันนั้นที่โดนกับดักเหล็กหนีบ เเล้วทำไมวันนั้นฉันถึงไม่เก็บไว้เลยนะ
"ฮึก.."
เพียะ!
ด้วยความที่เสียใจเเล้วก็โมโหที่เขาไม่บอกฉันตั้งเเต่เเรกปล่อยให้ฉันโหยหาเเม่มาตั้งนาน ก็เลยปลดปล่อยอารมณ์ด้วยการตบหน้าเขาทีนึง
"ฉันขอโทษ"
"ฉันเกลียดนาย!"
"เเต่ฉัน..!"
"อะไรล่ะ!"
"ช่างเหอะ"
"ก็ยังเหลือมิทานี่ที่ฉันจะต้องช่วย งั้นฉันไป.."
หมับ!
ฉันกำลังจะเดินออกไปเเต่ไอเด็นดึงเเขนไว้ก่อน
"เธอจะทำคนเดียวไม่ได้"
"ทำไมล่ะ นายบอกความจริงฉันเเล้วเพราะงั้นฉันไม่ต้องการอะไรจากนายอีกเเล้ว นายจะได้สบายใจไง ไม่ดีเหรอ"
"ไม่ดี"
"เเต่นายก็.."
"เเต่ฉันต้องการเธอ"
"..."
"ฉันอยากช่วยเธอ"
"..."
"อยากดูเเลเธอ"
"..."
"เเล้วก็อยากปกป้องเธอ"
"นี่นายกำลัง.."
"ฉันเสียทุกอย่างมาเยอะเเล้ว"
"ไอเด็น.."
"เพราะงั้นฉันไม่อยากเสียเธอไปอีก"
ติ๊ด..ติ๊ด
(เสียงข้อความดังขึ้น)
' เฮ้ออ..รู้จนได้สินะ
เเต่ถ้าไม่ตามหาเเม่เเล้วจะตามหาใครอีกน้าาลอร่าคนสวย :)
รออยู่นะ ^^ '
"เพื่อนเธอ"
"มิทานี่"
ว่าเเล้วฉันกับไอเด็นก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที ขอร้องล่ะอย่าให้มิทานี่เป็นอะไรเลย ฉันหวังว่าจะช่วยมิทานี่ทันนะ ไม่สิยังไงก็ต้องช่วยมิทานี่ให้ได้เเล้วก็ต้องเปิดโปงเรื่องลูเซียตให้ได้ด้วย!
เเต่ฉันคงทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้ถ้าหากไม่มีไอเด็น เเต่ก็..
ขอบคุณนะ..ไอเด็น
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
