Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร

 
               "เอามาต่อกัน"
               "อื้มๆ"
               ฉันกับไอเด็นนั่งลงบนพื้นเเล้วใช้สมองทั้งหมดที่มีไขรหัสลับหนังสือพิมพ์บ้าๆนี่ สมองฉันก็ไม่มีเท่าไหร่หรอกมีเเต่ไอเด็นล้วนๆ ฉันพอจะเดาออกว่าน่าจะเป็นเเผนอะไรซักอย่าง หรือว่าเขาอาจจะใบ้สถานที่ให้ฉันไปเจอเเม่ก็ได้
               "12-19-21-3-21-9"
               "เเล้วทำไมนายถึงต้องคิดว่าเอาตัวเลขพวกนี้มาต่อกัน"
               "ฉันไม่รู้"
               "เอ้า เเล้วสรุปนายทำไรของนาย"
               "เงียบน่า"
               "เเบร่ๆ" ชิ เมนมาหรือไงอารมณ์เสียอยู่นั่นเเหละ
               "19-9-21-12-21-3"
          เเละเขาก็ยังคงมุ่งมั่นทำต่อไป -_-
               "นี่ไอเด็น"
               "อะไร"
               "เล่นเอาเลขมาต่อกันเนี้ยนะ?"
               "3-12-21-21-9-19"
               "อืมม..นายคิดว่าตัวเลขนี้มันจะบอกว่าอะไร"
               "..."
               "หืมม"
               "ฉันรู้เเล้ว"
               "ห๊ะ รู้ว่า"
               "ตัวอักษรที่เขียนในห้องน้ำ"
               "เเล้วไงต่อ ว่าเเต่มันเกี่ยวกับตัวอักษรในห้องน้ำนั่นด้วยเหรอ"
               "เลข 3 ตรงกับตัวอักษรตัวที่เท่าไหร่"
                จะว่าไปฉันก็คงถามมากไปเอง ทำตามที่ไอเด็นบอกอ่ะเเหละเนอะ ว่าเเล้วฉันก็ลุกไปดูตัวอักษรที่เขียนบนผนังห้องน้ำ
                "เอ่อ..เลข 3 ตรงกับตัว C" ฉันฟังไอเด็นเเล้วก็นับตัวอักษรเเต่ละตัว
                "ต่อไปเลข 9"
                "เลข 9 ตรงกับตัว I"
                "อืม เลข 12"
                "เลข 12 ตรงกับตัว L"
                "19 ล่ะ"
                "อืมม..เลข 19 คือตัว S"
                "เลขสุดท้าย 21"
                "21 ตรงกับตัว U"
                "เยี่ยม"
                "ไอเด็น..มันหมายความว่ายังไง"
                "C I L S U เเล้วก็ตัว U อีกตัวเพราะว่ามีเลข 21 สองเเผ่น"
                "โห นายรู้ตัวอักษรเเล้วทีนี้มันเเปลว่าอะไร"
                ไอเด็นก็จัดการเอาทั้งหกตัวอักษรที่เขาจดลงบนกระดาษมาเขียนซ้ำอีกรอบเเล้วมันก็ทำให้ฉันหูผึ่งตาสว่างปากอ้าทันที 
                 "L-U-C-I-U-S ไง"
                 "ละ..ลูเซียตนี่เอง"
                 "ใช่"
                 "นายรู้ได้ยังไงว่าต้องทำเเบบนี้"
                 "ลูเซียตเคยชวนฉันเล่นเกมส์ใบ้คำเเบบนี้กับฉันตอนยังเด็ก"
                 "อ๋อ"
                 "ฉันก็พอจะจำได้"
                 "เเล้วทำไมเขาต้องใบ้ชื่อเขาด้วยมันไม่ได้เกี่ยวไรนี่นา"
                 "ก็ฉันถึงบอกไงมันเป็นเเค่กลลวง"
                 "เเต่หนังสือพิมพ์นั่น.. ไหนลองดูด้านหลังซิ"
 
                 ว่าเเล้วฉันก็จับเอากระดาษที่ลูเซียตเขียนตัวเลขหันไปดูอีกด้านก็พบว่ามันเป็นรูปหน้าคนที่เป็นข่าวถูกฆาตกรรม ส่วนมากฉันก็ไม่ค่อยติดตามข่าวพวกนี้เท่าไหร่เเต่พอฉันดูทุกเเผ่นก็เห็นว่ามันมีรูปของคนที่ถูกฆ่าทุกคน
                  "มะ..ไม่จริง"
                  "..." 
                  "ไอเด็น.."
                  "อืม พอจะรู้เเล้วล่ะ" เเละสีหน้าไอเด็นก็ตกใจไม่เเพ้กัน
                  "เเล้วนี่ก็.." ที่ฉันตกใจมากที่สุดคือเเผ่นสุดท้ายที่เปิดดูคือเป็นรูปของ เจ๊ค รุ่นพี่ปีสามที่อยู่มหาลัยเดียวกับฉัน
                  "ใครหรอ"
                  "รุ่นพี่ปีสามที่อยู่มหาลัยเดียวกันกับฉัน"
                  "..."
                  "เขานั่นเอง..เขาคือฆาตกร"
                  "..."
                  "นายเงียบทำไมล่ะไอเด็น พี่ชายของนายคือฆาตกรนะ!"
                  "..."
                  "เราต้องเเก้ไขสิไอเด็น"
                  "..."
                  "เเม่ฉัน ไอเด็นเเม่ฉันล่ะ เราต้องรีบไปช่วยนะก่อนที่ลูเซียตจะทำอะไรเเม่ฉัน"
                  ฉันทั้งพูดคนเดียวทั้งจิตตกเเล้วก็ดึงเเขนไอเด็นให้ลุกขึ้นมา เเต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะไอเด็นเอาเเต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดอะไร
                   "นายเป็นอะไรไปไอเด็น"
                   "..."
                    "ตอบสิ!"
                    "ฉันขอโทษลอร่า"
                    "ห๊ะ.."
                    "เเม่ของเธอ.."
                    "..."
                    "ท่านไม่อยู่เเล้วล่ะ"
                    "นายโกหก.."
                    "ฉันรู้ว่าเลวร้าย เเต่ว่าลอร่า.."
                    "ฉันไม่เชื่อนาย!"
                    น้ำตาฉันพรั่งพรูออกมาอาบเเก้มสองข้าง ฉันทั้งทุบอกไอเด็นเเล้วก็เเหกปากพูดโวยวายโดยที่ไม่ฟังเหตุผลอะไร เเต่ไอเด็นก็พยายามจะจับเเขนฉันไว้เพื่อจะอธิบายให้ฟัง เเต่ก็นะในความรู้สึกตอนนี้มันเหมือนสูญเสียทุกอย่างไปเเล้ว เหมือนฉันจะไม่เหลือใครอีกเเล้ว
                    "ฟังฉันก่อนลอร่า"
                    "ฉันไม่ฟัง!" 
                    "งั้นฉันจะทำเเบบนี้"
   
          พรึ่บ..!
                    "เอ๊ะ! ไอเด็นปล่อยนะ! กอดฉันทำไมเนี้ย ปล่อย!"
                    "ฉันจะกอดอยู่เเบบนี้จนกว่าเธอจะฟังฉันอธิบายจบ"
                    "..."
                    "ตอนนั้นที่ลูเซียตมันฆ่าพ่อฉัน"
                    "..."
                    "เเม่เธอก็เห็นเหตุการณ์เหมือนกัน"
                    "..."
                    "หลังจากนั้นเเม่เธอก็ช็อค เเล้วฉันก็เป็นคนโทรให้รถโรงพยาบาลมารับ"
                    "..."
                    ไอเด็นยังคงกอดฉันเเต่ฉันก็ไม่ขัดขืนอะไรยังคงฟังเขา ยิ่งฟังน้ำตายิ่งไหลออกมาเยอะขึ้นเรื่อยๆจนเปียกเสื้อเขาไปหมด
                     "ฉันก็อยู่เฝ้าเเม่เธอจนท่านจากไป"
                     "..."
                     "ส่วนลูเซียตก็อย่างที่บอกน่ะเเหละ หนีไปอยู่กับพวกคนเลว"
                     "..."
                     "พอเเม่เธอจากไปฉันก็เลยได้ไปอยู่กับหมอนั่นกับพวกคนไม่ดีโดยที่ไม่เต็มใจ เเต่ก็นะ..ช่างเหอะ"
                     "ฮึก...ฮืออ.."
               เเล้วไอเด็นก็ปล่อยฉันจากอ้อมกอด
                     "เเม่เธอฝากสร้อยไว้ให้" พูดจบเขาก็ยื่นสร้อยคอมาให้ เป็นสร้อยที่ฉันเจอวันนั้นที่โดนกับดักเหล็กหนีบ เเล้วทำไมวันนั้นฉันถึงไม่เก็บไว้เลยนะ
                     "ฮึก.."
   
          เพียะ!
                     ด้วยความที่เสียใจเเล้วก็โมโหที่เขาไม่บอกฉันตั้งเเต่เเรกปล่อยให้ฉันโหยหาเเม่มาตั้งนาน ก็เลยปลดปล่อยอารมณ์ด้วยการตบหน้าเขาทีนึง
                     "ฉันขอโทษ"
                     "ฉันเกลียดนาย!"
                     "เเต่ฉัน..!"
                     "อะไรล่ะ!"
                     "ช่างเหอะ"
                     "ก็ยังเหลือมิทานี่ที่ฉันจะต้องช่วย งั้นฉันไป.."
    
          หมับ!
          ฉันกำลังจะเดินออกไปเเต่ไอเด็นดึงเเขนไว้ก่อน
                     "เธอจะทำคนเดียวไม่ได้"
                     "ทำไมล่ะ นายบอกความจริงฉันเเล้วเพราะงั้นฉันไม่ต้องการอะไรจากนายอีกเเล้ว นายจะได้สบายใจไง ไม่ดีเหรอ"
                     "ไม่ดี"
                     "เเต่นายก็.."
                     "เเต่ฉันต้องการเธอ"
                     "..."
                     "ฉันอยากช่วยเธอ"
                     "..."
                     "อยากดูเเลเธอ"
                     "..."
                     "เเล้วก็อยากปกป้องเธอ"
                     "นี่นายกำลัง.."
                     "ฉันเสียทุกอย่างมาเยอะเเล้ว"
                     "ไอเด็น.."
                     "เพราะงั้นฉันไม่อยากเสียเธอไปอีก"
 
          ติ๊ด..ติ๊ด
          (เสียงข้อความดังขึ้น)
 
' เฮ้ออ..รู้จนได้สินะ
เเต่ถ้าไม่ตามหาเเม่เเล้วจะตามหาใครอีกน้าาลอร่าคนสวย :)
รออยู่นะ ^^ '
 
                    "เพื่อนเธอ"
                    "มิทานี่"
                    ว่าเเล้วฉันกับไอเด็นก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที ขอร้องล่ะอย่าให้มิทานี่เป็นอะไรเลย ฉันหวังว่าจะช่วยมิทานี่ทันนะ ไม่สิยังไงก็ต้องช่วยมิทานี่ให้ได้เเล้วก็ต้องเปิดโปงเรื่องลูเซียตให้ได้ด้วย!
                     เเต่ฉันคงทำเรื่องนี้คนเดียวไม่ได้ถ้าหากไม่มีไอเด็น เเต่ก็..
                     ขอบคุณนะ..ไอเด็น