Born to be the Killer สืบปมร้ายนายฆาตกร
เขียนโดย 
โบว์น้อย
วันที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.52 น.
แก้ไขเมื่อ 26 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 16.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
18)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
สภาพข้างนอกของบ้านจะดูเก่าไปหน่อยเเต่พอเราเข้ามาข้างในก็ดูเรียบร้อยดี เหมือนว่ายังมีคนอยู่เเล้วก็คอยทำความสะอาด บ้านใหญ่เลยทีเดียว เพิ่งรู้ว่าไอเด็นมีบ้านหลายหลัง ฉันกับไอเด็นเดินวนไปมาในบ้านซักพักก็เกิดคำถามอยากถามเขาขึ้นมา
"นายว่าลูเซียตอยู่ที่นี่ไหม"
"มันอยู่ทุกที่น่ะเเหละ มันคอยดูเธออยู่ทุกเวลาไม่รู้เหรอ"
"เหมือนเเยกร่างได้เลยเนอะ"
"คนของมันเยอะ"
"เเล้ววันนี้เขาก็รู้ด้วยนะว่าเรามาที่นี่"
"ใช่ เเน่นอนอยู่เเล้ว"
"..."
"ฉันก็..ไม่ได้มาที่นี่นานมากเเล้ว"
"เเล้วนาย.."
"เอ่อ..ช่างเถอะ" พอฉันกำลังจะถามว่าเขาคิดถึงบ้านหลังนี้ไหมเเต่เขาก็พูดตัดบทซะก่อน
ฉันกับไอเด็นก็เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของลูเซียต เเต่พอฉันดูจากสีหน้าของไอเด็นเหมือนเขากำลังครุ่นคิดอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่เเค่เรื่องการตามหาเเม่ของฉัน เเล้วเขาดูจริงจังมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
หรือว่าเขามีอะไรที่ไม่ได้เล่าให้ฉันฟังหรือเปล่า ไม่สิ อาจจะไม่อยากให้ฉันรู้ก็ได้มั้ง
"คิดอะไรอยู่หรอ"
"เปล่า..ไม่มีอะไร"
"เดี๋ยวฉันไปดูโต๊ะตรงนั้นนะ"
"อืม"
ฉันเดินเข้าไปดูโต๊ะที่เเสนจะเละเทะของลูเซียต มันไม่ได้เป็นโต๊ะทำการบ้านเล็กๆนะเเต่มันเป็นโต๊ะสีเหลี่ยมขนาดใหญ่ บนโต๊ะมีเเต่สมุดเต็มไปหมด รวมทั้งกระดาษที่ขีดเขียนไปมั่วซั่วเเถมหนังสือพิมพ์ก็กองเต็ม มีทั้งปากกา ดินสอ ต่างๆนาๆ
ฉันจับกระดาษเเต่ละเเผ่นขึ้นมาดูว่ามันเกี่ยวกับอะไร เเต่หมอนี่วาดการ์ตูนเก่งนี่นามีเเต่รูปสวยๆทั้งนั้นเลย ไหนขอดูหน่อยซิ๊
"อืมม..นี่มันรูปไดโนเสาร์"
"..."
"ส่วนนี่รูปอะไร หอยทากเหรอ ฮ่าๆ ตลกชะมัด"
"..."
"นี่รูปครอบครัว..น่ารักจัง"
"..." ดูไปดูมาฉันก็ยกสมุดเล่มนึงขึ้นก็เจอกับกุหลาบสีเเดงที่โดนสมุดทับเเต่มันก็เหี่ยวตายเเล้ว
"เอ๊ะ..มีกุหลาบด้วยหรอ.. เเต่เหี่ยวเเล้วน่าจะเป็นของมิทานี่ให้หรือเปล่า เเต่ช่างเถอะ"
ฉันยืนหาดูรูปเเต่ละรูปไปซักพักก็ไปเจอกับรูปนึง
"นี่รูปตอนเขา..ยังเด็กเเละเรา..สามคน"
"..."
"นายดูเป็นเด็กน่ารักดีนะ"
"..."
"ทำไมนายถึง..เเต่ว่า..ฉันขอเเค่ให้เเม่ฉันกลับมา"
ฉันดูรูปเราตอนยังเด็กที่เคยถ่ายด้วยกันเเล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา ฉันไม่รู้ว่าที่ร้องไห้เพราะคิดถึงเเม่หรือเพราะลูเซียตที่กลายเป็นคนเเบบนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงต้องรู้สึกเสียใจ
"เฮ้ ร้องไห้ทำไม" เเล้วไอเด็นก็เดินมา
"ฉันอยากเจอเเม่ ฮึก.."
"อืม.."
"นายต้องช่วยฉันนะไอเด็น" ฉันทั้งพูดไปน้ำตาไหลไปเเล้วก็เขย่าเเขนเขา
"ถ้าสมมุติเเม่เธอไม่อยู่ล่ะ"
"อะไรนะ ไม่อยู่ยังไง"
"เปล่า ไม่มีไร"
"นี่ไอเด็น! ไม่อยู่ยังไงบอกฉันมาสิ ห๊ะ"
"ก็บอกว่าไม่มีไรไง"
"หมายความว่าไง นาย.."
"เดี๋ยวนะ"
"อะไร"
พอเขาเปลี่ยนเรื่องเขาก็หันไปมองหนังสือพิมพ์ที่วางอยู่บนโต๊ะเเล้วก็ทำให้ฉันหันไปมองตามเขา สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะคือหนังสือพิมพ์ เเต่มันกลับเป็นหนังสือพิมพ์ที่เก่าๆขาดๆเเล้วก็เขียนตัวเลขตัวใหญ่ๆทับมันลงไป
"นี่มัน.."
"อะไรไอเด็น มันคืออะไร"
"เธอหาหนังสือพิมพ์ที่มีตัวเลขเเบบนี้หน่อย ดูว่ามีกี่เเผ่น"
"เเต่ฉันคิดว่า.."
"ฉันบอกให้หายังไงล่ะ!"
"โอเคๆ ไม่เห็นต้องตวาดกันเลยหนิ"
ฉันก็เดินไปหาหนังสือพิมพ์ตามที่ไอเด็นบอกทุกซอกทุกมุมเเล้วก็เจออยู่สองเเผ่น เขียนเป็นตัวเลขเเต่ไม่ใช่ตัวเลขเดียวกัน ทำไมยับเยินไปหมดเเถมทำให้ฉันรู้สึกขยะเเขยงด้วยสิ
"นี่ไอเด็น เจออยู่สองเเผ่น"
"ไหนดูหน่อย 12 กับ 21"
"นายเจออีกเเผ่นหรอ 21 กับ 3"
"ทำไมมีเลขเหมือนกัน"
"นั่นดิ"
"ลองไปหาดูอีก ฉันว่ามันต้องมีอีก"
"นั่นไงไอเด็น อยู่บนเตียงสองเเผ่นเลย เน่าทั้งคู่"
"9 กับ 19 หรอ.."
"มันหมายความว่ายังไง"
"..."
"รหัสลับหรืออะไร"
"..."
"นี่ไอเด็น"
"มันเขียนด้วยเลือด"
"ละ..เลือดเนี้ยนะ ก็นึกว่าสีเเดงเลือดหมูซะอีก ยี้ สยองชะมัด"
"เธอไปหาดูอีกรอบสิ"
"อืมๆ"
เเต่ในห้องนี้ก็เดินหาทุกมุมเเล้วนะมันจะมีอะไรอีกเนี้ย ทั้งในตู้เสื้อผ้า ตู้ลิ้นชักหัวเตียง ใต้โต๊ะเเถมบนเตียงก็มีเเล้ว พอเดินไปหาใต้เตียงก็ไม่มีอีก เอ๊ะ..ในห้องน้ำจะมีไหมนะ พอเข้าไปดูในห้องน้ำปุ๊บก็เจอกับตัวอักษรเต็มผนังห้องน้ำเลย ฉันตกใจก็เลยร้องเสียงหลงออกมา
"กรี๊ด ไอเด็นในห้องน้ำเต็มเลย"
"ไหน อะไร"
"..." ตอนนี้ฉันกำลังกัดเล็บอยู่เพราะตัวสั่นเเละกำลังจะเคี้ยวนิ้วตัวเองในไม่ช้า
"นี่มัน..เลือด"
"เขาเพิ่งหัดเรียน A B C เหรอ ทำไมต้องเอาเลือดมาเขียนเต็มผนังเเบบนี้"
"มันเป็นเเค่กลลวงเท่านั้น"
"ยังไงนะ"
"เลิกซื่อบี่อได้เเล้ว"
"ด่าฉันอีกเเล้วนะ!"
"มีหกเเผ่น เอามาต่อกัน"
"อ๊ะ..อื้มๆ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
