BUGS_01 นักเรียนทุนและคนไข้พิเศษ

     คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่เราจะได้รับความรักจากคนอื่น สำหรับลินเขาชอบรับความรักมากกว่าเป็นผู้ให้ ไม่อยากเสียใจเมื่อถูกทิ้ง เมื่อหมดรัก หรือเรื่องน่าเศร้าต่างๆที่มักเกิดขึ้นกับคนมีคู่

     ตอนนี้เขาเป็นเพียง ลินคชา นักเรียนทุนธรรมดา เขาเข้ามาเรียนในโรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้จากการได้ทุนของโรงเรียนแถบชานเมืองซึ่งถูกขายต่อให้อยู่ภายใต้ความควบคุมของอธิการกรุ๊ป เขาคงจะดีใจหากโรงเรียนแห่งนี้ไม่ห้ามนักเรียนทุนทำงานพิเศษ คนรวยไม่ได้คิดหรอกว่าเงินแค่นี้มันไม่ได้เพียงพอเท่าไรนัก ถึงอย่างนั้นแต่มีอย่างหนึ่งที่ทำให้ลินพอใจที่ได้อยู่โรงเรียนนี้คือ...

        “รุ่นพี่ลิน พักเที่ยงนี้จะไปไหนไหมคะ” เสียงสาวๆกลุ่มหนึ่งร้องเรียกเขาระหว่างทางกลับหอ

        “อ่า ครับ ผมมีซ้อมที่ยิมต่อเลยจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ” นี่ละความสุขของเขาการเป็นคนดังของโรงเรียน ซึ่งแบบนี้ทำให้เขาได้รับของจากแฟนๆฟรี ทุกอย่างที่ใช้ในชีวิตเพียงแค่เขาโพสต์ลงอินสตาแกรมว่าอยากได้ สาวๆที่เป็นแฟนคลับของเขาค่อนโรงเรียนก็พร้อมประเคนให้ทุกอย่าง

       “วันนี้พวกเราซื้อขนมกับอาหารมาเผื่อให้รุ่นพี่ด้วยนะคะ เผื่อซ้อมเหนื่อยแล้วหิว” ลินคชายิ้มรับของอย่างรวดเร็ว หญิงสาวข้างหลังต่างกรี๊ดกราดเข้ามามอบสิ่งของให้ ร่างของคนดังถูกกลุ่มสาวๆบังจนมิด แต่แล้วเสียงของใครบางคนทำให้วงล้อมต้องเปิดทางให้

       “เฮ้ สาวๆ ใกล้เวลาที่เพื่อนผมต้องไปซ้อมแล้วคงต้องขอตัวก่อน แล้วเจอกันนะ” คิงเพื่อนร่วมชมรมขยิบตาให้สาวๆ ทำให้ลินรู้สึกหมั่นไส้ เมื่อมาถึงหอพักเขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปให้ทันซ้อมยิงธนูในตอนเย็น เสียงเคาะประตูดังมาจากเบื้องหลัง

         “เฮ้อ พวกได้อยู่ห้องคนเดียวสบายชะมัด ห้องดูกว้างเชียว ไม่เหมือนฉันเจ้าอินเล่นขนหนังสือมาไว้ยังกะห้องสมุด เฮ้อ” คิงเดินเข้ามานั่งบนที่นอนของเพื่อนโดยไม่เกรงใจ

          “ฮะฮะ ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้แกจับฉลากได้เลขเดียวกับอินละ อีกอย่างฉันมันเป็นเศษเหลือนี่หว่า” ลินเก็บของใส่กระเป๋าแล้วลากคิงออกไป สร้อยคอสีเงินหล่นออกจากกระเป๋า คิงเก็บขึ้นมาให้ลิน

        “แกยังไม่ได้ให้แฟนแกหรือวะ” ลินโยนสร้อยไปที่โต๊ะหนังสือ

        “เธอคืนมันให้ฉัน เฮ้อผู้หญิงนี่เข้าใจยากชะมัด” คิงขำ ที่เพื่อนซื่อบื้อเรื่องความรักจนดูโง่เกินกว่าจะรักษาได้

          “งั้นแกก็คบกับผู้ชายสิวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ลินถีบขาคิงเบาๆ

         “บ้าสิ ฟ้าได้ผ่าหัวพอดี ไปเถอะ เดี๋ยวไอ้ปัท หัวหน้าชมรมหาเรื่องฉันอีก” คิงพยักหน้ารู้สึกไม่สบอารมณ์เมื่อนึกถึงหัวหน้าชมรมตน

         ทั้งสองมุ่งหน้าไปตามทางเชื่อมระหว่างหอพักกับโรงฝึกยิงธนู อินดาเพื่อนอีกคนของลินเข้ามาพอดี อินดาเป็นชายหนุ่มหน้าหวานที่สุดในกลุ่มทั้งยังเรียนเก่งมากที่สุด เปรียบเทียบกับลินและคิงยากมาก ลินได้ทุนนักกีฬา คิงเข้ามาได้ด้วยเส้นสายของพ่อซึ่งเป็นหุ้นส่วนของอธิการกรุ๊ป ส่วนอินดาได้ทุนเรียนดี

         “นายไม่มีสอนพิเศษหรืออิน” คิงถามเมื่อเห็นอินดาอยู่ในชุดเตรียมฝึก

        “ไม่อ่ะ วันนี้โรงเรียนหยุด เลยมาฝึกกับพวกนาย” อินดาตอบพร้อมส่งเงินจำนวนหนึ่งให้คิง

        “แหม คืนเร็วจังแฮะ กะจะเพิ่มดอกจนต้องใช้ร่างกายขายให้ฉันซะหน่อย” คิงแลบลิ้น ดึงเงินใส่กระเป๋าโดยไม่นับ

         “ไม่อยากเป็นหนี้พวกหน้าเลือดนานนาน มันไม่ดี อีกอย่างฉันไม่มีวันขายร่างกายให้แกหรอก ให้สาวๆ อกอึ๋มๆ ยังดีกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า” ลินขำเพื่อนที่กระแซะกันแรงไป พวกเขาพูดคุยกันโดยไม่สังเกตว่ามีคนเดินสวนมา ลินชนเข้ากับคนคนนั้นอย่างจัง กระเป๋าใบใหญ่ตกลง ข้าวของภายในกระจายเต็มทางเดิน

         “ขอโทษครับ” ลินเอ่ยเพราะรู้ว่าพวกตนไม่ได้มองทาง แถมยังเล่นกันริมทางเดิน ชายหนุ่มถูกชนลุกขึ้นพร้อมสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า ใบหน้าคมเข้มยิ้มให้ลิน ผมยาวประบ่าปลิวไสวไปตามแรงลม ลินรู้สึกคุ้นคนตรงหน้ามากแต่ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน ไม่ทันที่จะได้ถาม เสียงหัวหน้าชมรมเรียกพวกเขาก็ดังมา คนตรงหน้ายิ้มให้อีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ติดอยู่ในหัวของร่างบางแต่เขาจำไม่ได้ว่าเคยมีความรู้สึกนี้จากที่ไหน

        ไอยรัณเข้ามาในหอพักนักเรียนชายอย่างง่ายดายเพียงยื่นใบส่งตัวที่ได้จากพี่ชายให้ยามด้านหน้า  เขาหยุดอยู่หน้าห้องสุดทางเดิน ป้ายชื่อเล็กๆหน้าห้องทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมา

         “ลิน-คะ-ชา หึหึ ชื่อแปลกดีแฮะ”  เขาเข้ามาในห้องเต็มไปด้วยโปสเตอร์ของแพทย์อยู่เต็มกำแพง มันบ่งบอกว่าคนๆนั้นอยากจะเป็นแพทย์ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาจากกระเป๋าใบเล็ก ชายหนุ่มกดรับใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มเปลี่ยนไป

        “ครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นทางการและทำตัวให้ปกติเท่าที่ทำได้

          ‘ไอยรัณ ถ้าถึงแล้วให้มาพบพี่ใหญ่ที่ห้องผู้บริหารด้วย’ เป็นพี่ชายคนกลางที่โทรมาบอกเขาที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลซึ่งเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ เพราะเป็นสถานที่เดียวที่รับคนที่ไม่เคยเรียนมาก่อนอย่างเขาเข้าเรียนตามอายุที่สมควร

         “เข้าใจแล้ว รัณจะไปเดี๋ยวนี้” ไอยรัณวางของทิ้งไว้ข้างเตียงก่อนออกไปจาห้อง

          ที่โรงยิม ลินแบ่งอาหารที่มีให้เพื่อนคนอื่นๆได้ทานด้วยกัน ทั้งหมดชอบที่ลินเป็นมิตรกับพวกเขาแม้ตัวเองจะเป็นคนดัง แต่ก็ไม่ทุกคน โดยเฉพาะปัทพล หัวหน้าชมรมที่ไม่พอใจที่อาจารย์ให้ลินลงแข่งแทนตน อีกทั้งยังคอยถากถางลินว่าเป็นขอทานที่รับของทานจากคนอื่นๆ เมื่อทุกคนกลับกันหมดแล้ว เหลือลินถูกลงโทษให้เก็บของในฐานะที่มาสาย

          “เป็นขอทานนี่ดีนะ มีแต่คนสงสารเอาของมาให้แถมยังได้ฟรีๆ” หัวหน้าชมรมเดินเข้ามาหาเรื่องลิน เขาทำเป็นหูทวนลม

          “นี่แกฟังอยู่รึเปล่าวะ” ลินรำคาญลุกขึ้นประจันหน้า

         “ผมเก็บของเสร็จแล้ว ขอตัวครับกัปตัน” หัวหน้าชมรมไม่พอใจ กระชากคอเสื้อลินแล้วชกหน้าอย่างแรง พรรคพวกที่รอจังหวะเข้ามาล้อมลินไว้

     “คิดว่าดังแล้วฉันจะทำอะไรไม่ได้รึไงวะ” ลินมองไปรอบๆ ถ้าประเมินสถานการณ์ตอนนี้เขาเสียเปรียบเห็นๆ หัวหน้าบีบหน้าของลินแน่น ยิ้มอย่างมีชัย

     “คิดจะหมาหมู่หรือครับกัปตัน” ลินยิ้มเยาะ

     “ฮึฉันไม่สนว่าหมาหมู่หรืออะไร แค่แกไปแข่งไม่ได้เป็นพอ ลองแกไปฟ้องอาจารย์ได้ออกจากโรงเรียนแน่” ลินนิ่งไป พวกที่ล้อมเข้ามารุมทำร้ายเขา ถ้าสู้ต้องเจ็บกว่าเดิมแถมเหนื่อย นั่งให้มันรุมนี่แหละเจ็บตัวแต่ไม่เหนื่อย ไม่ได้แข่งก็ดีกว่าถูกไล่ออกละนะ พ่อของปัทพลเป็นถึงรองคณะบดีของมหาวิทยาลัยอธิการหากมีเรื่องคงแย่ และแล้วเสียงกระจกแตกทำให้พวกที่รุมทำร้ายลินตกใจ ชายหนุ่มคนหนึ่งตกลงมาจากชั้นสามของอาคารโรงยิม ใบหน้าใบหน้ากระทบกับพื้นเสียงดัง เลือดสีแดงไหลอาบจมูก เขาเช็ดมันออกพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้น หัวหน้าเข้าไปกระทืบซ้ำ

     “แกเป็นใครวะ อยากมีปัญหาหรือ” ไอยรัณยิ้มให้จับเท้าของหัวหน้าสะบัดไปข้างๆ แล้วลุกขึ้นปัดเศษดินออกจากเสื้อผ้า พวกที่รุมลินเข้ามาล้อมเขาไว้แทน

     “แหมแหมใจเย็นๆสิ รัณตกมาจากชั้นบนนู่นนะ ไม่ได้จะมาหาเรื่องซะหน่อย” เขากำลังจะเดินจากไปแต่ทว่าสายตาของไอยรัณเห็นลินเข้าพอดี ร่างสูงยิ้ม จากที่คิดว่าไม่ยุ่งคงไม่ได้ ร่างบางที่นั่งตรงนั้นคือคนที่เขาสนใจ เมื่อมีสวะขวางไว้คงต้องจัดการให้พ้น

     “ดีงั้นก็หลีกไปซะ” หัวหน้าจะนำเพื่อนไปจัดการกับลินต่อ หากแต่มือของไอยรัณเร็วกว่าคว้าคอเสื้อมันไว้

     “แก ทำไรวะ” ดวงตาสีดำขลับจ้องตาหัวหน้าชมรม คู่กรณีหนาวไปถึงขนหน้าแข้ง

     “รัณว่า เราค่อยๆคุยกันดีไหม” ไอยรัณเข้าไปกระซิบข้างหูหัวหน้า พวกที่ล้อมอยู่ไม่กล้าเข้าไป ไอยรัณดึงมีดจากมือหัวหน้า วาดไปที่คอของเจ้าของมีด คนถูกจ้องหน้าซีด

     “เฮ้ยเอาไปได้ไงวะ  กะ แก ล้อเล่นใช่ไหม“ ไอยรัณใช้มีดปาดมือตนเองแล้วเอาเลือดปาดไปที่ปากของหัวหน้า

     “กับคุณรัณล้อเล่นจริงๆ แต่คนนั้นรัณขอได้ไหม ของอร่อยๆ แบบนั้น เสียดายถ้าจะให้มีราคี” หัวหน้ามองที่คราบเลือดบนมีด กลืนน้ำลายลงคอ ไม่กล้าขัดเมื่อเห็นสายตาจริงจังภายใต้รอยยิ้มของไอยรัณ

     “ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้เด็กบ้า” ปัทพลชี้หน้าไอยรัณก่อนจะพาลูกน้องวิ่งลงจากดาดฟ้าไป ลินที่นั่งนิ่งอยู่นานได้สติ รีบลุกขึ้นมาขอบคุณไอยรัณ ร่างสูงมองร่างลินตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เลียริมฝีปาก เลือดบนข้อมือไหลไม่หยุด ลินรีบฉีกเสื้อของตนไปมัดให้

     “ขอบใจนะ ฉันลินคชา เกรดสิบ นาย....” ไอยรัณยิ้มให้ ไร้ซึ่งอารมณ์เจ็บปวด

     “รัณ ชอบคุณ” ลินผงะ การถูกผู้ชายบอกรักกะทันหันเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย ยิ่งกว่านั้นเขาไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน เมื่อได้ฟังประโยคนี้ทำเอาเขาไปต่อไม่เป็น

     “เฮ้ย นี่นายเป็นเกย์หรือ” เขากระโดดลุกขึนอย่างเร็ว รู้สึกขนลุก

     “รัณไม่ได้เป็นเกย์ แต่รัณชอบคุณลิน รัณกับลินชื่อเข้ากันดีออก” ลินไม่รอฟังคำต่อไปรีบวิ่งหนีไป เขากลับมาที่ห้องรู้สึกเหนื่อยเลยนอนโดยไม่เปิดไฟ ลินรู้สึกตัวตื่นในตอนเข้าเขากอดไม่ตื่นทันทีหากแต่กอดหมอนข้างแน่น

     “เอ๊ะวันนี้หมอนข้างทำไมใหญ่จัง” ลินลืมตาแล้วก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อหมอนข้างที่เขากอดทั้งคืนคือผู้ชายที่เพิ่งบอกรักเขาไปเมื่อวานนี้ ลินขยับหนีจนตกจากเตียง ไอยรัณปรือตาเบาๆก่อนลุกขึ้นเห็นลินจ้องเขาด้วยความแปลกใจก็ยิ้มให้

     “นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” ไอยรัณหยิบกุญแจขึ้นมาให้ดู

     “นี่ห้องของรัณต่างหาก นี่ไงกุญแจ” ลินไม่อยากเชื่อดูกุญแจของไอยรัณ แล้วก็รู้ว่าเป็นของจริง แต่ที่นอนที่ไอยรัณนอนมันเป็นของลิน ทำให้เจ้าของห้องคนเก่าอย่างลินทนไม่ได้ที่ถูกแย่งของ

     “หรือว่านายย้ายเข้ามาใหม่” ไอยรัณพยักหน้าลุกขึ้นนั่งเบื้องหน้าลิน ส่งสายตาอ้อนวอนราวขออยู่ด้วย ลินคงจะใจอ่อนหากไอยรัณใส่เสื้อผ้าสักชิ้นเมื่อพูดกับเขา ตอนนี้ร่างสูงเปลือยทั้งตัว เป็นธรรมดาของไอยรัณที่เขามักไม่สวมอะไรเวลานอนเพราะเป็นคนขี้ร้อน

     “รัณนอนอีกเตียงหรือ”ไอยรัณชี้ไปยังเตียงข้างๆกัน ลินพยักหน้า

      “เอ่อ มันจะดูสดใสกว่านี้ถ้านายไปใส่เสื้อผ้า เร็วๆด้วยฉันจะนอนละ”  ไอยรัณก้มดูตัวเองตั้งแต่หัวจดเท้า แล้วหอมแก้มลินเป็นการขอบคุณที่เตือน

     “ไม่นะนี่ฉันต้องมาอยู่ในห้องกับเกย์สองคน โลกนี้ได้ถล่มแน่” ลินรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเรียนโดยสติยังหลุดอยู่ เขาจึงลืมทุกอย่างแม้กระทั่งกระเป๋าไว้ที่หอ

โปรดติดตามตอนต่อไป.......