BUGS_01 นักเรียนทุนและคนไข้พิเศษ

             ลินเดินเหมือนผีตายซากมาที่โรงเรียน เพราะนอนไม่พอ คืนที่แล้วเขาต้องระวังตัวเป็นพิเศษ เมื่อต้องนอนห้องเดียวกับชายที่ชอบเพศเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นหมอนั่นยังบอกชอบเขาอีก แถมรู้สึกหน้าชาเล็กน้อยจากการถูกรุมทำร้ายที่ชมรม  ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เรียกความสงสารจากแฟนคลับสาวหลายคน พวกเธอนำของมาให้อย่างเคย บางคนก็เช็ดหน้าให้เขาเบาๆ ลินยิ้มให้สาวๆ คิงที่ตามหลังมาเห็นตบหลังเพื่อนเบาๆ แล้วสะดุดกับใบหน้าของเพื่อน

          “เฮ้ยเมื่อวานเป็นไงบ้างวะ โดนไอ้หัวหน้านั่นแกล้งอะไรอีกไหม ดูหน้าตาแก” คิงจับรอยฟกช้ำอย่างแรงทำให้ลินร้องเสียงหลง ทำให้สาวที่มุงอยู่จ้องตาขวาง คิงรู้สึกตัวหลบไปอยู่หลังอินดา

              “ผมว่าลินไปบอกอาจารย์ดีกว่า” อินดาที่ตามมาเงียบบอกพร้อมช่วยถือของขวัญ

             “อย่าดีกว่าฉันไม่อยากให้เป็นเรื่อง เดี๋ยวมีผลต่อพฤติกรรม” คิงส่ายหน้า อินดาพยักหน้าเข้าใจ ทั้งสามคนขอทางสาวๆเดินต่อไปยังห้องเรียนของตน

               “ถึงละถ้ามีอะไรอีก ทีหลังโทรหาฉันนะ” คิงบอกลินก่อนเข้าไปห้องเรียนของตนพร้อมอินดา

               ในห้องเรียน อาจารย์เดินตามหลังมาไม่นาน เธอเป็นอาจารย์ที่สวยที่สุดในโรงเรียนและเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มรวมถึงลินด้วย อาจารย์สาวกล่าวทักทายพร้อมเรียกเก็บการบ้าน ลินควานหาการบ้านเขานึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมไว้ที่หอ เพื่อนทยอยส่งการบ้านจนหมด ลินนั่งกุมขมับหลังห้องคนเดียว อาจารย์เดินออกไปข้างนอกแล้วกลับมาพร้อมใครบางคน ลินผงะเกือบตกเก้าอี้

               “ครูขอแนะนำเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ เอ้าแนะนำตัวสิ” ไอยรัณมองไปรอบๆเห็นลินที่จ้องตนเขม็งก็ยิ้มให้ สาวๆที่เห็นถึงกับหลงเสน่ห์ผู้มาใหม่ ชายหนุ่มเดินไปข้างๆลินโดยไม่แนะนำตัวตามที่อาจารย์บอกให้ทำ เธอถึงกับหน้าเสีย

               “นี่นักเรียนตามมารยาทเธอควรมาทักทายเพื่อนๆก่อนนะ” ไอยรัณมองอาจารย์ด้วยสายตาเย็นชา

               “รัณ” เอ่ยเพียงคำเดียวแล้วหันมายิ้มให้ลิน ลินหันหน้าหนี เพื่อนๆในห้องอึ้งไปตามๆกันที่มีคนกล้าเมินอาจารย์คนสวยขนาดนี้ อาจารย์ส่ายหน้าระอา เธอคิดว่าตนคงเจอพวกคนใหญ่คนโตเข้าให้อีกแล้ว

               “เอาละนักเรียนเรามาเริ่มเรียนดีกว่า ไอยรัณ ถ้าจะนั่งตรงนั้นก็ช่วยยกโต๊ะใหม่มาให้เพื่อนด้วยนะ” ไอยรัณเรียกโทรเรียกเฟยหลิว คนสนิท ให้ยกโต๊ะเข้ามาแทนตัวที่ตัวเองนั่ง

               “คุณลินลืมกระเป๋ารัณเลยเอามาให้ด้วย” ลินแย่งกระเป๋าไปโดยไม่พูดอะไรเปิดการบ้านส่งอาจารย์ ตลอดชั่วโมงการเรียนไอยรัณจ้องลินตลอดจนเขารู้สึกอึดอัด เมื่อถึงช่วงพักเที่ยงลินเลยไปนั่งข้างหน้าแทน นักเรียนสาวๆในห้องเข้ารุมถามไอยรัณถึงเรื่องต่างๆ ไอยรัณมีสีหน้าเย็นชา

               “นี่ไอยรัณชอบผู้หญิงแบบไหนอ่ะ” ดาวโรงเรียนถามเขาหล่อนเชื่อว่าจะตีสนิทคนหล่อๆแบบนี้ได้ก่อนใคร

               “รัณ ชอบลิน” หญิงสาวต่างอยากรู้ว่าคนชื่อลินเป็นใคร

               “อะไรนะชอบลิน ลินไหน” สายตาของไอยรัณตรงไปที่ลินคชา หญิงสาวต่างกรี๊ดกร๊าด ไม่ยอมรับ ลินที่กำลังคุยกับเพื่อนตกใจเสียงของพวกเธอ

               “นี่ไอยรัณ เป็นเกย์หรือ น่าเสียดาย”

               “และเราไม่อนุญาตให้เธอรักลินของพวกเราหรอกนะ” พวกเธอบอกแล้วเข้าไปหาลินแทน ไม่มีใครสนใจไอยรัณอีกเลยซึ่งนั่นทำให้เขาพอใจมาก

               “ลินคชา มีคนมาหา” ลินเดินออกไปข้างนอกคิงมาหาเรื่องการแข่งขันยิงธนูสิ้นเดือน ไอยรัณมองตามไป

               เรื่องราวที่ไอยรัณเด็กใหม่เป็นเกย์เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ รู้ถึงหูของใครหลายคน ส่วนใหญ่ไม่ชอบใจ ยิ่งรู้ว่าเป็นเด็กใหม่ต่างรุมแกล้งชายหนุ่ม จนไม่มีใครกล้ามายุ่งด้วย ปัทพลจำไอยรัณได้ จึงคิดแกล้งโดยการแอบนำชุดนักเรียนไปทิ้ง ทำให้ไม่มีชุดใส่เรียน ร่างสูงถูกอาจารย์ประจำวิชาทำโทษให้วิ่งรอบสนามร้อยรอบก่อนเที่ยง เฟยหลิวที่คอยดูแลไอยรัณหาเสื้อผ้าใหม่มาให้แทนนชุดนักเรียนที่หายไป

               “ทำไมไม่บอกนายใหญ่ละขอรับท่านห้า” ไอยรัณยิ้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

               “หึอีกไม่นานพี่ใหญ่คงเรียกรัณไปพบแน่ไม่ต้องไปฟ้องหรอก อีกอย่างรัณไม่สนพวกขยะหรอก” เขาเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว

               “เฟยหลิวไม่ต้องตามมานะ นี่เป็นคำสั่ง” บอกแค่นั้นแล้วเดินจากไป เฟยหลิวกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายอีก แต่ไม่สามารถตามไปได้

               ฝ่ายลินเมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับไอยรัณก็สงสาร แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไงดี ขนาดแฟนยังรักษาไม่ได้แล้วจะให้ไปช่วยคนอื่นยังไง คิดได้เท่านั้นก็ขึ้นไปบนดาดฟ้าเพื่อทานอาหาเที่ยงอย่างเคย เมื่อเปิดประตูเข้ามาลินถึงกับตกใจ เมื่อเห็นร่างใครคนหนึ่งอยู่บนราวดาดฟ้า กางแขนราวกับจะบินออกไป เขาไม่รอช้ารีบไปกอดขาคนๆนั้นไว้ ร่างสูงมองลงมานัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องลินตาไม่กะพริบ ชายหนุ่มรู้จักคนตรงหน้าดี

                “ไอยรัณทำไมคิดฆ่าตัวตายกัน ห๊ะ แค่คนอื่นต่อต้านนาย ไม่ยอมรับนาย ไม่ได้หมายความว่าจะเกลียดนายทุกคนหรอกนะ” ลินตะโกนว่าแข่งกับเสียงลมที่เริ่มแรงขึ้น ไม่มีเสียงตอบกลับ ไอยรัณขำไม่หยุด ร่างบางไม่เข้าใจคิดว่าคนตรงหน้าถูกแกล้งจนเพี้ยนหรือเปล่า เขาใช้แรงที่มีดึงคนข้างบนลงมา หัวเขามึนไปชั่วขณะรู้ตัวอีกที ลินก็นอนทับอยู่บนตัวไอยรัณแล้ว

                “ทำไมคิดสั้นแบบนี้ รู้ไหมกว่าพ่อแม่จะเลี้ยงนายมาจนโตมันยากแค่ไหน เจ้าบ้า” คนเบื้องล่างนิ่งแล้วขำเสียงดัง ลินไม่เข้าใจ ไอยรัณโน้มคอลินลงไปจูบอย่างง่ายดาย ลินตกใจทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นจูบแรกที่เขาตั้งใจเอาไว้ให้เจ้าสาวในอนาคต ไอยรัณเลียซอกคอ ลินได้สติชกหน้าไปทีหนึ่งแล้วยันตัวลุกขึ้น

                “ไอ้บ้า อุตส่าห์ช่วยไว้ รู้งี้ปล่อยให้ตายซะก็ดี” ร่างบางเมินแล้วเก็บกระเป๋าเดินลงไป เที่ยงครึ่งมีซ้อมที่ชมรมไม่อยากสุงสิงกับคนๆนี้มากนัก ไอยรัณมองตามสังเกตรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม

                ลินเดินหัวเสียมาที่ห้องเรียน ใบหน้าแดงก่ำ แฟนคลับสาวในห้องเห็นก็เป็นห่วง กรูกันเข้ามาถาม บางคนเช็ดหน้าให้ ลินยิ้มให้ทุกคนบอกไม่เป็นไร เมื่ออาจารย์เข้ามาทุกคนจึงไปนั่งที่เดิม ไอยรัณเดินมานั่งที่ตนส่งยิ้มให้ลิน ร่างบางขนลุกระคนเคืองเรื่องที่ดาดฟ้าด้วยจึงหันหน้าหนี เมื่อเลิกเรียนลินรีบออกไปทันที  เขามาที่บ้านตนเองไม่อยากกลับไปที่หอ รดาเห็นน้องชายแปลกไปไม่ร่าเริงอย่างเคยจึงถามด้วยความเป็นห่วง

                “ที่โรงเรียนมีอะไรหรือเปล่าลิน” คนถูกถามส่ายหน้า รดาไม่เชื่อ แต่ไม่ถามต่อ

                “งั้นเอางี้ไปส่งกาแฟให้พี่ที่โรงพยาบาลหน่อยละกัน เปิดหูเปิดตา เอาปิ่นโตไปให้เลด้วยนะ” ลินพยักหน้ารับ แล้วปั่นจักรยานคู่ใจออกไปทันที

                ที่โรงเรียนไอยรัณถูกผู้บริหารเรียกพบเรื่องข่าวลือที่ดังทั่วโรงเรียน ชายหนุ่มเข้ามาในห้องทึบแสง ใครคนหนึ่งนั่งรอที่โต๊ะตัวใหญ่ ไอยรัณยิ้มให้ท่ามกลางความมืดแต่คนๆกลับรับรู้ได้

                “ไม่ต้องมายิ้มเลยนะน้องห้า นั่งลงสิ” ชายคนนั้นบอกไอยรัณด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

                “พี่ใหญ่พูดเพราะกว่าปกตินิดนึงนะ รัณรู้สึกได้” ไอยรัณเอ่ยขึ้น ชายเบื้องหน้าขำก่อนตบมือหนึ่งครั้ง ไฟในห้องส่องสว่าง ทั้งสองเห็นใบหน้ากันชัดเจน ชายเบื้องหน้าไอยรัณเป็นชายอายุประมาณ สามสิบกว่า หากแต่ใบหน้ากลับดูเด็กอย่างเหลือเชื่อ ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง สวมชุดจีนคล้ายพวกแก็งเจ้าพ่อแถบเยาวราชก็ไม่ปาน

                “แน่นอน คุยกับน้องชายหัวแก้วหัวแหวนต้องพูดจาดีๆ คงรู้แล้วสินะว่าเรียกมาเรื่องอะไร พี่เคยบอกให้อยู่เงียบๆ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเป็นจุดสนใจได้” ไอยรัณยิ้มให้พี่ชายไม่สะทกสะท้าน

                “พี่ใหญ่สนใจเรื่องขยะแบบนั้นหรือ” ใบหน้าของคนถูกถาม เปลี่ยนเป็นเย็นชาแต่คงรอยยิ้มไว้ เป็นใบหน้าที่ไอยรัณคุ้นเคยตั้งแต่เกิด ใบหน้าที่พี่น้องเขาทุกคนต้องเกรงกลัว หากแต่ไอยรัณต่างออกไปเขาไม่เคยกลัวหรือเกรงพี่ใหญ่เพราะเฟยซูที่เลี้ยงเขามาบอกว่าเขากับพี่ใหญ่มีอะไรคล้ายกันแม้กระทั่งหน้าตา ทำให้ไอยรัณคิดว่าตัวเองก็เทียบเท่าพี่ใหญ่ได้ แต่นั่นก็เป็นแค่ความคิด เหมือนอารัณจะรู้ว่าน้องกำลังคิดสิ่งใด เขาหุบยิ้ม

                “ยังไงก็ตาม พี่จะจัดการเรื่องนี้ให้ แล้วอย่าให้ตัวเองเด่นแบบนี้อีกนะ” ไอยรัณโค้งให้พี่ชาย แล้วเดินออกไป อารัณมองตามหลัง สีหน้าเย็นชาปรากฏขึ้น

                ลินมาส่งกาแฟที่โรงพยาบาล จากนั้นจึงเอาปิ่นโตมาให้เลที่ห้องพัก คุณหมอหนุ่มกำลังตรวจคนไข้ หญิงสาวในชุดสีม่วงจ้องลินเขม็ง เธอขยิบตาให้เขาพร้อมรอยยิ้ม ชายหนุ่มขนลุก เขารู้สึกว่าช่วงนี้มีเสน่กับคนไข้โรคจิตเสียจริง เลตรวจคนไข้เสร็จแล้วพาเธอไปอีกห้อง

                “วันนี้มาเร็วจังเลยนะ” ลินจัดแจงอาหารในปิ่นโตอย่างรวดเร็ว

                “พอดีวันนี้ผมโดดเรียน” เลหัวเราะน้องชาย

                “โกหก อย่างนายไม่มีทางที่จะโดดเรียนหรอก” ลินอมยิ้ม สมกับเป็นคนที่คอยดูแลเขามาตั้งแต่เด็กจริงๆ รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา แม้แต่ความคิด

                “ฮะฮะ ปิดจิตแพทย์ไม่ได้จริงๆ พอดีคาบบ่ายไม่มีเรียน เลยมาช่วยพี่รดาดูแลร้าน” เลเข้าใจ ทานอาหารกับน้องชายอย่างมีความสุข ลินสังเกตเห็นพี่ชายอารมณ์ดีขึ้นกว่าเดิม คิดว่าคงทำใจเรื่องหย่าได้แล้ว หลังจากนั้นลินขอตัวกลับหอเพื่อไปซ้อมต่อในตอนเย็น แต่ยังไม่กลับห้องตนเขาเลยไปที่ห้องของอินดายืมชุดของเพื่อนแทน

                ลินเดินมาถึงทางเชื่อมโรงยิมโดยลำพัง เนื่องจากพรุ่งนี้เป็นวันหยุดนักเรียนเลยมีน้อยกว่าปกติ เพราะต่างคนต่างเตรียมตัวกลับบ้าน แต่ลินเป็นนักเรียนทุนเขาต้องซ้อมกีฬาทุกวันทำให้กลับบ้านไม่ได้ ตอนนี้เขาได้แต่หวังว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาจะกลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ เมื่อมาถึงหน้าประตูโรงยิม ลินได้ยินเสียงชายหนุ่มสองคนคุยกันเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย

                “พี่ใหญ่ ใช้ให้พี่สี่มาคอยดูรัณใชไหมอ่ะ” ไอยรัณเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มอีกคนที่ลินรู้จัก ไอยลิน อธิการ น้องชายผู้บริหารโรงเรียน ร่างบางที่แอบดูคิดในใจ ‘ทำไมรัณถึงเรียกรุ่นพี่ไอลินว่าพี่สี่ หรือว่า...’

                “ใช่ถ้าแกทำเรื่องบ้าๆ ปล่อยให้มีข่าวบ้าๆ อีก ฉันคงปล่อยแกไปไม่ได้ น้องห้า” ไอยลินเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง ต่างจากไอยรัณที่ยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่เกรงกลัวสิ่งที่พี่ชายขู่

                “รัณรู้แล้วน่า รัณไม่ทำเรื่องบ้าๆอีกแล้ว หึหึ”

                “อ้ออีกอย่างเรื่องที่แกนามสกุลอธิการอย่าให้ใครรู้นะ แกมันตัวทำให้สกุลเสียชื่อทั้งโรคที่แกเป็น ทั้งสิ่งที่แกทำ แกควรเจียมตัวไว้” พูดได้แค่นั้น ก็ออกไปจากโรงยิม ไอยรัณยิ้มเย็น เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง กุมศีรษะตนเองไว้ราวกับมันจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ ลินที่แอบมองถึงกับอึ้ง กับสิ่งที่ได้เห็นได้ยิน ความรู้สึกที่เคยเคืองหายไปความสงสารเข้ามาแทนที่ เขาเดินเข้าไปหาเพื่อนร่วมห้องที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงหน้า

                “เป็นไรมากไหม” ไอยรัณหยุดหัวเราะ หันกลับไปทางผู้มาเยือนดวงตาแดงก่ำ

โปรดติดตามตอนต่อไป..............