[Annie Annali Diary]อันนาเลไดอารี่

   เช้าวันที่ 2 20/5

 

 

   สวัสดี พวกเธอคงรู้จักฉันกันแล้วสินะ ฉันเอง แอนนี่ อันนาเล 

สาวสวีเดนที่ย้ายมาอยู่เมืองเล็กๆ และมาเรียนต่อที่ มินิน หอพักที่ไร้

เฟอร์นิเจอร์ แต่ตอนนี้ก็มีแล้วล่ะ 

 

 

   วันนี้วันไปโรงเรียนวันแรกซะด้วยสิ... แอบตื่นเต้นนิดหน่อยล่ะแต่

ก็ต้องเก็บไว้ล่ะนะ...ฉันตื่นแต่เช้าเลยล่ะ เอาเถอะโรงเรียนของฉันก็

ไม่ได้อยู่ไกลมากซึ่งฉันยังสามารถที่จะเดินสโลวไลฟ์ไปได้ ชมนกชมไม้

 

 

   วันแรกของฉันค่อนข้างเยอะนิดหน่อย แต่เดี๋ยวฉันค่อยเอาไปเก็บที่

ล็อคเกอร์โรงเรียน ชุดนักเรียนเสื้อเชิ๊ตสีขาวเนกไทดำ เสื้อกั๊กสีดำและ

กระโปรงจีบสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย รองเท้านักเรียนสีดำทั่วไปถุงเท้าขาว

 

 

   ฉันแต่งตัวเสร็จก็ปิ้งขนมปังและชงโกโก้ เปิดทีวีไว้ฟังนั่นนี่ วันนี้

ฉันคิดว่าช่วงหลังเลิกเรียนจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้ออาหารซะหน่อย

มากักตุนเอาไว้ เพราะถ้าฉันไปร้านLyckaบ่อย รับรองเงินฉันหมดแน่ๆ

 

 

   รับประทานอาหารเช้าเสร็จก็จัดการคว้ากระเป๋าและกุญแจล็อคห้อง

จากนั้นเดินลงด้านล่างไปดูตู้จดหมายว่ามีใครส่งอะไรมาหรือไม่ สุดท้าย

ก็ว่างเปล่า...ก็แหงสิ ฉันเพิ่งมาได้2วัน จะให้ใครส่งอะไรมาล่ะ 

 

 

   ทางที่จะเดินไปเป็นทางลัด ที่คนไม่ค่อยผ่านเท่าไหร่เพราะทางเดิน

เข้าไปนั้นค่อนข้างจะมืด แต่สำหรับฉันมันดูลึกลับมากดึงดูดให้ฉันเข้า

ไป ทางมืดๆแคบๆ

 

 

   คนเรามักจะตัดสินกันแค่นั้นแหละ สำหรับฉันยิ่งแบบนี้ฉันจะชอบคิด

เสมอว่ามันน่าตื่นเต้น เพื่อนๆของฉันยังเคยบอกเลยว่าฉันอ่านนิยายมาก

เกินไป 

 

 

   หลังจากเดินผ่านทางมืดๆแคบจะมีไม้ที่เลื้อยอยู่บนราวอะไรซักอย่าง

ที่อยู่ระหว่างตึก2ตึก ใบสีส้มสวยงาม หยดน้ำที่ค้างอยู่หยดลงมาติ๋งๆ

แมวสีขาวสลับดำนอนบนลังไม้ และเก้าอี้ไม่สิ ลังไม้เล็กๆอยู่ข้างๆพร้อม

แก้วน้ำและกระป๋องเบียร์ที่ดื่มไปแล้ว มีกระถางต้นไม้เล็กๆมีดอกไม้อยู่

มีเงียบมากๆเลยล่ะ ฉันคงจะผ่านมาทางนี้ทุกเช้าเลยล่ะ แต่ตอนเย็นที่นี่

คงจะอันตรายเกินไปสำหรับฉัน ฮ่าๆ 

 

 

   ถึงโรงเรียนฉันก็เดินตรงดิ่งเข้าไป เป็นโรงเรียนที่ไม่ได้เล็กแต่ก็ไม่

ได้ยิ่งใหญ่เหมือนโรงเรียนเก่าของฉัน ทางเข้าก็พื้นหินเรียงเดินเข้า

ประตูสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ด้านในนักเรียนเดินกันบางตา คงเพราะเช้า

เกินไป 

 

 

   ฉันเดินตรงดิ่งไปห้องผู้อำนวยการเพื่อจะไปซักถามเรื่องโรงเรียนนี้

ว่าฉันควรจะปฏิบัติตนอย่างไร แต่ข้างในก็กว้างใช่เล่นจะหาอย่างไรดี

สงสัยคงจะต้องพึ่งคนช่วยซะแล้ว

 

 

   ฉันเดินตรงดิ่งไปหาผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแล้วถามทางไป

ห้องผู้อำนวยการ กว่าจะเดินไปถึงก็นานทีเดียวเพราะห้องเยอะมาก

 

 

   ที่ห้องผู้อำนวยการก็ดีมีระดับดี เก้าอี้หนัง โต๊ะไม้พร้อมคอมพิวเตอร์

ตู้วางนั่นนี่ กองเอกสาร ฉันเดินดุ่มๆเข้าไปพบผู้อำนวยการ

 

 

   ผู้อำนวยการของโรงเรียนนี้เป็นผู้หญิงตัวสูงผมลอนๆสีน้ำตาล ขนาด

ใหญ่... เสื้อเชิ๊ตสีขาว กระโปรงดำสั้น รองเท้าส้นสูงสีดำ และแว่นตา

ดูแล้วค่อนข้างมีความเซ็กซี่และน่าจะนิยมในหมู่นักเรียนชายเสียด้วย

 

 

   ในที่สุด...ฉันก็ได้ประวัติของฉันมายื่นให้ครูประจำชั้นและได้ข้อมูล

ห้อง รหัสล็อคเกอร์ และตารางเรียนมาด้วย

 

 

   ฉันเรียนห้อง 1-E ฉันเรียนอยู่ในระดับเกรด10(ม.4) และฉันเรียน

Class Writing เป็นคลาสที่เน้นการเขียน ในตารางเรียนของฉัน มี

วิชาการเขียนตั้ง3วันเลยล่ะ แต่อาทิตย์นี้ฉันเรียนแค่2วัน

 

 

   ฉันเดินไปที่ล็อคเกอร์แล้วลองเปิดดู ก็เหมือนหอของฉัน...โล่งโจ้ง

แต่ไม่หนักเหมือนห้องพักของฉัน เพราะที่นี่มีหนังสือเรียนให้พร้อม

รองเท้าเปลี่ยน ฉันก็แค่เอาพวกของจุกจิก ผ้าพันคอ อุปกรณ์การเรียน

และนิยาย

 

 

   วันนี้ฉันมีเรียน4วิชาคือ คณิต ประวัติ ดนตรี และการเขียน ฉันต้อง

หอบเอาหนังสือไป2วิชาคือ คณิต และ ประวัติ ยัดใส่เป้ไป

 

 

   ฉันเดินเล่นในโรงเรียนซักพักระหว่างรอเข้าห้องในคาบโฮมรูม 

เดินไปบริเวณสนามบาสกลางแจ้ง ก็เห็นพวกผู้ชายเล่นบาสกัน

ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะกรี๊ดกร๊าดกัน สำหรับฉันก็เฉยๆน่านะ เพราะ

ฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ 

 

 

   จากนั้นฉันก็ไปเดินดูสนามหญ้าอเนกประสงค์ขนาดใหญ่ตรงนี้ค่อน

ข้างสบายมาก ฉันแผ่ตัวลงนอนบนหญ้าซึ่งค่อนข้างสบาย แต่ก็อยู่

ได้ไม่นานก็รีบออกเพราะความหนาวแล้ววิ่งเข้าอาคารทันที

 

 

   คาบโฮมรูม ฉันเดินเข้าไปที่ห้องเพื่อแนะนำตัวแบบปกติเฉยๆหน้านิ่งๆ

นั่นแหละ 'สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ แอนนี่ อันนาเล จะเรียกฉันว่าแอนนี่ก็ได้ค่ะ

ฉันมาจากสตอกโฮล์มยินดีที่ได้รู้จักค่ะ'นั่นแหละ แล้วฉันก็เข้าไปนั่งที่

โต๊ะ ซึ่งห้องของฉันเป็นโต๊ะคู่

 

 

   เพื่อนที่นั่งกับฉันชื่อว่า 'แอชลี่ย์' เป็นผู้หญิงที่ส่วนสูงพอๆกับฉัน

เป็นคนที่นิ่งๆ และเป็นสาวแว่นด้วย เธอค่อนข้างฮอตในห้องเหมือนกัน

เพราะหุ่นเธอไม่ต่างจากผู้อำนวยการเลย แต่เธอคุยด้วยก็สนุกดีและ

เหมาะกับฉันด้วย เพราะนิสัยฉันกับเธอก็ไม่ต่างกัน

 

 

   คาบแรกคือวิชาคณิตศาสตร์ ก็เรียนเหมือนวิชาคณิตทั่วไปและส่วน

ใหญ่ฉันก็เคยเรียนมาแล้วล่ะ ฉันก็ยังคงนั่งฟังต่อไปมีแอบคุยกับแอช

นิดหน่อยไม่ได้ดังมากเหมือนพวกกลุ่มผู้ชายกลุ่มหนึ่งในห้อง

 

 

   คายแรกก็ผ่านไปได้ด้วยดี ซึ่งฉันก็ไม่รู้จะอธิบายอะไรเพราะมัน

ก็ปกติทั่วไปน่ะ ต่อไปเป็นประวัติศาสตร์ คุณครูวิชาประวัติศาสตร์

ค่อนข้างสูง ผมสีน้ำตาล เป็นผู้ชายและหล่อมากเลยล่ะ ทำให้ฉันแอบ

สนใจวิชานี้เป็นพิเศษ... ฮ่าๆ แต่ก็เรียนประวัติยุโรปทั่วไป 

 

 

   คาบดนตรีมาต่อ ฉันต้องเดินไปห้องดนตรีซึ่งต้องผ่านล็อคเกอร์

อยู่แล้วก็เลยแวะเก็บของนิดหน่อย 

 

 

   คาบดนตรีวันนี้คุณครูปล่อยคาบฟรี แต่ละคนก็พากันหาอะไรทำเช่น

เล่นโทรศัพท์ พูดคุย อะไรประมาณนี้ ฉันจึงขออนุญาตอาจารย์ไปเอา

หนังสือนิยาย และแวะไปเข้าห้องน้ำ 

 

 

   หลังจากไปเอาของเสร็จฉันก็ไปนั่งอ่านหนังสืออยู่กับแอช ฉันกับแอช

เองต่างชอบอ่านนิยายเหมือนกัน แต่ก็มักจะโดนจับจ้องบ่อยครั้งโดย

เฉพาะพวกผู้ชาย แต่พวกนั้นก็ไม่ได้เข้ามาใกล้เพราะเวลาเข้าใกล้

ฉันจะทำตาขวางใส่ 

 

 

   ห้องดนตรีมีเปียโนด้วยล่ะ ฉันเคยเล่นที่โรงเรียนเก่าเหมือนกันแต่

ฉันชอบเล่นอูคูเลเล่มากกว่า 

 

 

   หมดคาบฉันก็เดินไปโรงอาหาร ฉันซื้อ แซนวิส มากินพร้อมกับโกโก้

แล้วไปนั่งกินพร้อมกับแอช ซึ่งแอชพูดกับฉันว่า 'รู้สึกดีใจจังที่แอนมาที่

นี่ เพราะไม่มีใครล้อเลย'แล้วแอชก็เล่าให้ฉันฟังว่า ตั้งแต่ที่มาอยู่มักจะ

โดนพวกผู้ชายแซวตลอด แถมโดนพวกผู้หญิงหาว่าเป็นตัวประหลาด

ไม่ให้เข้ากลุ่ม 

 

 

   หลังจากกินเสร็จเราแยกทางกัน เพราะแอชต้องไปทำงานที่ห้องสมุด

ส่วนฉันก็หาที่พักผ่อนสบายๆเงียบๆ ฉันไปพักที่มุมโต๊ะๆหนึ่งที่ดูเหมือน

ไม่ได้ใช้นาน มีฝุ่นขึ้นเพราะบริเวณนี้คงไม่มีใครสนใจ ฉันเลยยึดซะเลย

แล้ววางแก้วโกโก้พร้อมอ่านหนังสืออย่างมีความสุข

 

 

   คาบสุดท้าย การเขียน เป็นวิชาที่ถ้าใครอยากเป็นนักเขียนจะเหมาะ

มากและจะมีการเสริมเติมภาษาอื่นๆไปด้วย คุณครูเป็นผู้หญิงร่างเล็ก

น่ารัก แบนๆ และมีวิธีการสอนทีเด็ดคือพยายามให้เห็นภาพแล้วเขียน

บรรยายลงไป เปิดเพลงแล้วมีเสียงแทรกเช่น น้ำไหล...เสียงลมแผ่ว

เบาๆ...เสียงหัวเราะ.... ฉันรักวิชานี้เลยหล่ะ! 

 

 

   คำว่า 'โรงเรียน'ก็ย่อมคู่ควรกับคำว่า 'การบ้าน' ฉันได้รับการบ้านมา

2วิชาคือ การเขียน และ คณิตศาสตร์ ถือว่าน้อยนะ ถ้าเทียบกับ

โรงเรียนเก่าของฉันน่ะ....

 

 

   ฉันกลับบ้านอีกทางหนึ่งเพราะตอนนี้ก็4โมงกว่าแล้ว ถ้าไปทางลัด

จะอันตรายเกินไป อีกทางหนึ่งจะผ่านซุปเปอร์มาเก็ตด้วยเพราะอย่างนี้

ไงฉันถึงมาทางนี้ด้วย

 

 

   'Mayo'ซุปเปอร์มาร์เก็ตขนาดย่อม ฉันว่ามันดูดีนะ แต่ฉันยังงงๆอยู่

นิดหน่อยเพราะที่บ้านหลังเดิมคุณน้าจะเป็นคนดูแลเรื่องนี้ ส่วนฉันก็

แค่เรียนตามหน้าที่และดูแลน้องๆถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยอยากก็ตาม

 

 

   ฉันตรงดิ่งไปที่แผนกอาหารสดไปดูพวกผักผลไม้ และเนื้อสัตว์ ถึงฉัน

จะไม่ค่อยได้ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตแต่ฉันก็รู้จักเลือกซื้อของอยู่พอตัว 

 

 

   เมื่อฉันเลือกซื้อตรงนี้เสร็จก็เดินไปแผนกอาหารสำเร็จรูปเพื่อซื้อ

บะหมี่สำเร็จรูปและตรงไปอีกที่หนึ่งเพื่อไปเอาชากระป๋องและกาแฟซอง

แล้วไปแผนกขนมเพื่อซื้อขนม จากนั้นไปแผนกของใช้เพื่อเอาพวก

แชมพู โลชั่น คอนดิชั่นเนอร์ ฯลฯ

 

 

   ฉันเดินตรงไปจ่ายเงิน นั่นคือช่วงที่โกลาหลที่สุดเพราะแต่ละแถวคน

ก็เยอะอยู่ฉันต้องสังเกตุให้ดีเพื่อจะได้แถวที่ไว ฉันเลยเลือกช่องที่

เป็นคนวัยหนุ่มสาวของน้อยและแคชเชียร์น่าจะเช็คเงินไว...

 

 

   ผิดคาดกลับกลายเป็นว่าพวกเขาซื้อของไม่ครบ แถมระบบเครื่องรวน

เกิดปัญหาอีก และแคชเชียร์เป็นเด็กฝึกงานด้วย!! ฉันเลยต้องรอไป

นานเลยล่ะ ฮ่าๆๆ ถือว่ามันโกลาหลสุดๆเลยล่ะนะ และเอาซะฉันหน้าแตก

เลย อายนิดหน่อยด้วยล่ะนะ

 

 

   ฉันรีบวิ่งขึ้นไปที่หอพัก พอเข้าเขตห้องได้ฉันแอบดีใจนิดหน่อยเพราะ

มันเป็นที่ๆฉันน่าจะปลอดภัยสุดๆแล้วล่ะ ฉันจัดเก็บของเข้าที่ก่อนจะวิ่ง

เข้าห้องแล้วทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ ชุดยังคงเป็นเครื่องแบบ

นักเรียนที่เนกไทหลุดรุ่ย

 

 

   หลังจากกลิ้งไปมาสักพัก ฉันกฌลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะพับ แล้วลงมือทำ

การบ้านทั้ง2วิชาอย่างรวดเร็ว พร้อมฟังเพลงในไอพอดไปด้วย

 

 

   จากนั้นก็ไปที่ห้องครัวเพื่อลงมือทำอาหารซึ่งก็คือ...มีทบอล~ และ

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำ มีทบอล อร่อยมาก ทุกๆครั้งที่น้าสอนที่บ้านน้า

ยังไงก็ไม่ผ่าน แต่ครั้งนี้ผ่านเลย แล้วก็มีของหวานเป็นชินนาม่อนที

ซื้อมาแบบสำเร็จรูป เป็นมื้อที่มีความสุขมากๆเลยล่ะ นั่งกินไปดูทีวี

ไปด้วย

 

 

   หลังจากเก็บจานอาหารเสร็จ ตอนนั้นก็ประมาณ6โมงเย็นจะ1ทุ่มแล้ว

ฉันก็ไปอาบน้ำ และเปลี่ยนเป็นชุดนอนแล้วก็จัดชุดสำหรับพรุ่งนี้ 

 

 

   ยังเหลือเวลาอีกมากมายฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรก็อ่านนิยายบ้าง ไม่งั้นก็

ออกไปรับลมที่ระเบียง อีกอย่างฉันว่าพรุ่งนี้จะไปร้านดอกไม้ที่เดินผ่าน

ตอนกลับด้วย 

 

 

   ฉันใช้เวลาเรื่อยเปื่อยนั้นไปถึง2ชั่วโมง จนเวลา 3 ทุ่มฉันก็ไปเข้า

นอนเหมือนเดิม...

 

 

ฝันดีนะทุกคน...

 

 

Annie Annali

16 May

Love you all

 

 

 **เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นโดยไม่ได้กล่าวถึงใครทั้งสิ้น