ดราม่ามากมาย

 

 

 

  "คุณหนูครับ นายท่านเรียกไปพบครับ" 

 

  "อือ..." 

 

 ฉันเดินอย่างเหนื่อยหน่ายไปหาป๊า ฉันก็รู้นะที่ป๊าเรียกไปหาเพราะอะไรมันไม่บ่อยหรอก

 

 ฉันกับป๊าเริ่มห่างกันเรื่อยๆ ตั้งแต่ม๊าเสีย เหอะน่าสมเพชชะมัด

 

 ป๊าไปมีเมียน้อยเลยทำให้ม๊าทนไม่ได้

 

 ...เลยตรอมใจตาย แล้วป๊าก็รับอีสองแม่ลูกเข้ามาอยู่ด้วย

 

 ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่อยากอยู่บ้าน เพราะฮาริลูกติดแม่เลี้ยงฉันคอยจิกกัดฉันเสมอ

 

 มันน่ารำคาญมาก .. 

 

 "ป๊าเรียกเหม่ยมามีอะไรคะ" ฉันถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

 

 "วันนี้ฮาริเค้าจะหมั้น...หมั้นกับ 'พีค' รู้จักเค้าไหม ? " 

 

 พีค ชื่อนี้เหมือนก้องในหัวฉัน ..มันทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเก่าๆ ตอนนั้นฉันอยู่อเมริกา

 

 และฉันก็ได้เจอกับเขาโดยบังเอิญ ตอนนั้นเราก็เริ่มสนิทกันเรื่อยๆ 

 

 จนฉันเผลอให้ใจเขาไปทั้งดวง .. ฉันทนอึดอัดกับความรู้สึกบ้าๆ นี่ไม่ไหว

 

 จึงสารภาพความในใจกับพีค แต่กลับโดนเขาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย .. 

 

 'พีคเหม่ยรักพีคนะ'

 

 '....ขอโทษนะฉันไม่รักเธอ ไม่เคยคิดอะไรเกินคำว่าเพื่อนเลยสักนิด..'

 

 ฉันฝืนยิ้มอย่างข่มขื่น รู้สึกสมเพชตัวเองว่ะสมเพชชิบหาย

 

 จากนั้นฉันก็พยายามทำทุกๆ อย่างให้เป็นปกติแต่..มันไม่เหมือนเดิมแล้ว

 

 เขาเริ่มตีตัวออกห่างฉัน ตลอดช่างมหาลัยที่นั่น ฉันไม่มีเพื่อนเลย

 

 เขาไม่เคยสนใจใยดี เนื่องจากเขาเป็นคนมีเพื่อนเยอะและฮอตมากๆ 

 

 ผู้หญิงที่หมั่นไส้ฉันพอเห็นเค้าตีตัวออกห่างอีพวกนั้นก็มาทำร้ายฉันซ้อมฉันทุกวัน .. 

 

 เหี้ยมาก มันเป็นความทรงจำที่เหี้ยที่สุด

 

จากนั้นไม่นานฉันก็ย้ายกลับมาที่ฮ่องกงเนื่องจากแม่ฉันเสีย

 

 และเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย .. ช่วงนั้นอะไรเหี้ยๆ มันก็ถาโถมเข้ามา

 

 ไม่มีใครอยู่เคียงข้างฉันเลย .. ฉันก็เริ่มหนีออกมาหางานทำแก้เบื่อจนได้งานเดินแบบ

 

 จนเริ่มโด่งดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันพยายามทำตัวไม่ติดบ้าน ก็นี้แหละเหตุผล

 

 ฉันบอกได้เต็มปากเลยว่าฉันเกลียดพีคมาก ทั้งๆ ที่บอกจะเป็นเพื่อนกันแท้ๆ แต่กลับตีตัวออกห่าง

 

 ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว พอเดินสวนกันก็เมินใส่ เมื่อก่อนยอมรับว่าฉันเจ็บปวดมาก

 

 เจ็บจนชินชา ฉันชินแล้วล่ะ .. ถ้าเจออีกคงไม่รู้สึกอะไรแล้ว 

 

  "ทำไมไม่ตอบล่ะ ป๊าถามว่ารู้จัก พีคมั้ย ? " คำถามของป๊าทำให้ฉันตื่นจากความทรงจำเหี้ยๆ 

 

  " ไม่ค่ะ " ฉันตอบ

 

 จากไม่มีใครให้ระบายช่วยแบ่งเบาความรู้สึกแย่ๆ ฉันก็กลายเป็นคนประหยัดคำพูดไปแล้ว

 

  " แต่งตัวดีๆ ล่ะ งานหมั้นจะเริ่มเย็นนี้ ประมาณ 6 โมง "

 

  " ค่ะ " 

 

 ฉันเดินขึ้นไปข้างบน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มๆ รู้สึกไม่อยากเป็นเหม่ยแล้ว

 

 อยากเป็นคนอื่น อยากเป็นคนธรรมดา ไม่มีอะไรเลย แต่มีความสุขมีครอบครัวที่อบอุ่น 

 

  มีเพื่อนดีๆ สักคนมันจะดีมาก

 

  'เหนื่อย' 

 

  

 

 

 

 

 

 

   5 โมงครึ่ง

 

 ฉันยืนส่องตัวเองในกระจก .. ฉันเลือกแต่งหน้าบางๆ เท่านั้นและใส่ชุดเดรสสีขาว 

 

 ฉันค่อยๆ เดินลงบันได อย่างแผ่วเบา ในห้องโถงใหญ่วุ่นวายเต็มไปด้วยคนใช้วิ่งวุ่นไปทั่ว

 

 " พี่เหม่ยคะ ป๊าเรียกไปดูตัวว่าที่เจ้าบ่าวด้วยกัน " 

 

 เสียงใสๆ เคลือบด้วยยาพิษชั้นดี ก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละ ..น้องสาวสุดที่รักฉันเองฮาริ

 

 " จ้ะงั้นเราไปกันเถอะเนอะ " 

 

 ฉันส่งยิ้มสบายๆ ให้ฮาริ 

 

 

  " ป๊าเหม่ยมาแล้ว " 

 

 ขณะนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นผู้ชายใบหน้าคมคาย ดวงตาคมกริบ ดูเย็นชาลึกลับ ..

 

 'พีค' 

 

 ฉันมองเขานิ่งๆ แล้วก็หันกลับไปมองป๊า 

 

 " มีอะไรคะกับเหม่ยคะป๊า " 

 

 ฉันถามอย่างเยือกเย็น รู้สึกอยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด 

 

 " เหม่ย..ป๊าขอร้องอย่างหนึ่งได้มั้ย "

 

 ป๊าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ มีสีหน้าลำบากใจ ตอแหล !

 

 " เป็นเมียคนที่สองให้พีคเขาได้มั้ยลูก " 

 

 เหี้ย เหี้ยมาก ฉันจ้องป๊าด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อฉันไม่เคยรู้สึกโกรธเท่านี้มาก่อน

 

 ป๊าเห็นฉันเป็นอะไรกัน ..อยากให้ฉันไปเป็นเมียเก็บเขาอ่ะนะ? 

 

 เขายังเห็นฉันเป็นลูกสาวอยู่รึเปล่าวะ !   เออลืมไปไม่มีใครอยู่กับฉันแล้วนี่

 

 ตั้งแต่เสียแม่ไปฉันก็ไม่เหลือใครอีกแล้ว ..ฉันหวังอะไรอยู่ สมเพชตัวเองว่ะ ! 

 

 " ไม่ค่ะ " 

 

 ฉันตอบเสียงเรียบๆ 

 

 " นี้ !  แกกล้าขัดคำสั่งป๊าเหรอ " 

 

 " เออป๊าไม่เคยเห็นเหม่ยเป็นลูกอยู่แล้ว ทำไมเหม่ยต้องเห็นป๊าเป็นพ่อด้วยล่ะ "

 

 ฉันตอบกลับด้วยเสียงเรียบๆ เช่นเดิม ชินแล้วล่ะ

 

  " ผมต้องขอโทษท่านด้วยนะครับที่ลูกสาวผมทำเสียมารยาท ขอโทษจริงๆ ครับ " 

 

 ป๊าหันไปโค้งคำนับให้พ่อของพีคและพีค 

 

 แต่พีคไม่ได้มองพ่อแต่กลับมองมาที่ฉัน สายตาของเขา...มันแปลก 

 

 ฉันเพียงแค่มองตอบเขาแบบนิ่งๆ 

 

 " แกก็รีบขอโทษท่านซะ ! " พ่อพูดด้วยเสียงดัง

 

 ฉันเหลือบตามองพ่อเท่านั้นแล้วก็สะบัดหน้าเดินขึ้นไปบนห้องทันที .. 

 

 

 

        จากนั้นพ่อก็ตามฉันเข้ามาในห้องนอน

 

 " แกทำอะไรลงไปแกรู้มั้ย !? " พ่อตะคอกใส่ฉันไม่เหลือภาพพจน์สุขุมเลยนะ ..

 

 " เหม่ยรู้ รู้ตลอดแหละ " ฉันตอบพลางเบนหน้าหนีไปทางอื่น

 

 "นี่แกชักจะมากไปแล้วนะ ! "

 

  " มากไป ?  เหม่ยมากไปตรงไหนเหรอ มันน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับที่คุณ

ทำม๊าฉันตาย ! " 

 

 ฉันโต้กลับอย่างอัดอั้น แล้วเหลือบไปมองทางฮาริที่ยืนดูอยู่ข้างหลัง

 

 เสือกได้ทุกสถานการณ์จริงๆ สินะ ...

 

  " เหอะ !  อีนั่นมันขี้น้อยใจเอง อ่อนแอเอง มึงก็มาเหมารวมว่ากูเป็นคนฆ่าซะงั้น "

 

 ป๊าโกรธมากถึงขั้นขึ้นมึงกู 

 

  " บอดี้การด์จับมันไปขังไว้ห้องใต้ดิน ! " 

 

 

 

 

 ฉันนั่งอยู่ในห้องมืดๆ ในชั้นใต้ดิน มันสร้างขึ้นเพื่อหลบภัย เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน .. 

 

 เป็นครั้งแรกที่ป๊าขังฉันในนี้ มันมืด หนาว 

 

 ฉันมองรอบๆ ห้อง ลูบขาตัวเองเบาๆ อา เลือด 

 

 คนของป๊าลากฉันมาอย่างไม่ให้เกียรติไม่สนว่าฉันจะตัวฉันจะขูดกับอะไรบ้าง

 

 เลว เลวทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง ! 

 

 มือฉันบาดกับอะไรบางอย่างมันคมมาก เลือดค่อยไหลลงมาอย่างรวดเร็ว

 

 ฉันหยิบมันขึ้นมา มีด ... 

 

  ฉันมองประกายของมันที่สะท้อนกับแสงจันทร์ที่ลอดจากหน้าต่างบานเล็กๆ

บานเดียวในห้อง

 

  ฉันอยากไปอยู่กับม๊า ฉันเหนื่อย  ฉันไม่อยากทำอะไรโง่ๆ สิ้นคิดแบบนี้หรอกนะ

 

 แต่แม่งไม่ไหวจริงๆ ว่ะ รู้หรอกว่าทุกอย่างมีทางออกแต่มันไปต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ ..

 

  .. ฉัวะ ! 

 

  เลือดออกมาจากข้อมือไปปนกับเลือดอยู่อยู่ขา ..กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปทั่วห้อง

 

  ฉันพิงผนังอย่างอ่อนล้า .. รู้สึกดีจังรู้สึกเป็นอิสระ 

 

  ตาของฉันพร่ามัวแล้วมืดไปในที่สุด ...

 

 

 

 

// ไม่ดีนะลูกไม่ทำตามค่ะ 55555555