The secret love รัก(ลับ)จับหัวใจนายสุดหล่อ
7.3
เขียนโดย Mersam
วันที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 เวลา 01.21 น.
2 ตอน
0 วิจารณ์
4,007 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 20 กรกฎาคม พ.ศ. 2559 14.24 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) รักแรกพบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ เฮ้ออออ~ ฉันลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ฝนตกพรำๆ และเป็นการเปิดเทอมวันแรกของฉันที่โรงเรียนมัธยมปลายไฮสคูลอันดับต้นๆของเมืองที่ฉันอยู่
กริ๊งงงงงงง~ ฉับๆ ! เสียงฝีเท้าฉันวิ่งด้วยความเร็วประหนึ่งว่าเป็นนักวิ่ง 4x100 เมตร
พลั่ก! ฉันวิ่งจนไม่ได้ดูทาง ทำให้ฉันไปชนกับ ชายผมเทา ตาสีฟ้า รูปร่างสูง ที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียน
" โอ๊ย นี่เดินดูทางหน่อยคนยิ่งรีบๆ อยู่ " ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา เห้ยแก หล่อเฟ่อร์
" ขอโทษครับ น้องไพลิน " ^^
หน้าฉันแดงแปร๊ด ผู้ชายบ้าอะไรมีเสน่ห์ชะมัด แต่ใครจะไม่รู้ล่ะ ป้ายชื่อฉันเบ้อเร่อ ซะขนาดนั้น
"ขะ ขอโทษค่ะ พี่ธันวา?"
"วันแรกก็มาสายเลยนะครับรีบไปเข้าแถวเถอะ"
ฉันเอามือปิดหน้าด้วยความเขินอาย "ค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ"
"ไว้เจอกันนะครับ น้องไพลิน :)"
แฮ่กๆ ฉันเดินขึ้นห้องเรียนอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับเหงื่อชุ่มจากการวิ่งรอบ สนาม 3 รอบ
เนื่องจากฉันพึ่งย้ายเข้ามาเลยทำให้ไม่มีเพื่อนนัก ที่นั่งข้างฉันก็ว่างอยู่ รอผู้โชคดีอะไรประมาณนั้น
"โถ่เว้ย วันแรกก็สายเวรละ นี่ๆยัยเด็กใหม่ นั่งด้วยนะ " เขารีบนั่งลงอย่างรวดเร็วโดยไร้ซึ่งเสียงอนุญาตจากฉัน
"นายเป็นใครเนี่ย แล้วใครอนุญาติให้นั่งห๊าาา" หึ ตาบ้านี่ คิดว่าหล่อแล้วทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ (น้อยกว่าพี่ธันวา)
"ฉันพอร์ช แล้วเธอล่ะ ไพลอย?"
"นี่ ไพลินย่ะ คนบ้าอะไรชื่อไพลอย"
"เออๆ ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคาบ 2,6 ฉันโดดนะ ครูถามก็บอกว่าไม่สบาย นอนอยู่ห้องพยาบาล เค๊?"
"ทำไมฉันต้องหลอกครูให้นายด้วย"
"ลองไม่ทำดูสิ แล้วจะได้เจอกัน ;)" ตาพอร์ชยื่นหน้าเข้ามาจนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา และเขาก็วิ่งออกไปทิ้งไว้แค่ปัญญากับชะนี 2 นาง ตาบ้าเอ้ย วันแรกก็สร้างปัญหาให้ฉันแล้ว
ฝากติชมเพื่อปรับปรุงด้วยนะคะ ❤️
กริ๊งงงงงงง~ ฉับๆ ! เสียงฝีเท้าฉันวิ่งด้วยความเร็วประหนึ่งว่าเป็นนักวิ่ง 4x100 เมตร
พลั่ก! ฉันวิ่งจนไม่ได้ดูทาง ทำให้ฉันไปชนกับ ชายผมเทา ตาสีฟ้า รูปร่างสูง ที่น่าจะเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียน
" โอ๊ย นี่เดินดูทางหน่อยคนยิ่งรีบๆ อยู่ " ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา เห้ยแก หล่อเฟ่อร์
" ขอโทษครับ น้องไพลิน " ^^
หน้าฉันแดงแปร๊ด ผู้ชายบ้าอะไรมีเสน่ห์ชะมัด แต่ใครจะไม่รู้ล่ะ ป้ายชื่อฉันเบ้อเร่อ ซะขนาดนั้น
"ขะ ขอโทษค่ะ พี่ธันวา?"
"วันแรกก็มาสายเลยนะครับรีบไปเข้าแถวเถอะ"
ฉันเอามือปิดหน้าด้วยความเขินอาย "ค่ะ ขอโทษจริงๆค่ะ"
"ไว้เจอกันนะครับ น้องไพลิน :)"
แฮ่กๆ ฉันเดินขึ้นห้องเรียนอย่างเหนื่อยล้า พร้อมกับเหงื่อชุ่มจากการวิ่งรอบ สนาม 3 รอบ
เนื่องจากฉันพึ่งย้ายเข้ามาเลยทำให้ไม่มีเพื่อนนัก ที่นั่งข้างฉันก็ว่างอยู่ รอผู้โชคดีอะไรประมาณนั้น
"โถ่เว้ย วันแรกก็สายเวรละ นี่ๆยัยเด็กใหม่ นั่งด้วยนะ " เขารีบนั่งลงอย่างรวดเร็วโดยไร้ซึ่งเสียงอนุญาตจากฉัน
"นายเป็นใครเนี่ย แล้วใครอนุญาติให้นั่งห๊าาา" หึ ตาบ้านี่ คิดว่าหล่อแล้วทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ (น้อยกว่าพี่ธันวา)
"ฉันพอร์ช แล้วเธอล่ะ ไพลอย?"
"นี่ ไพลินย่ะ คนบ้าอะไรชื่อไพลอย"
"เออๆ ช่างเถอะ เอาเป็นว่าคาบ 2,6 ฉันโดดนะ ครูถามก็บอกว่าไม่สบาย นอนอยู่ห้องพยาบาล เค๊?"
"ทำไมฉันต้องหลอกครูให้นายด้วย"
"ลองไม่ทำดูสิ แล้วจะได้เจอกัน ;)" ตาพอร์ชยื่นหน้าเข้ามาจนฉันรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา และเขาก็วิ่งออกไปทิ้งไว้แค่ปัญญากับชะนี 2 นาง ตาบ้าเอ้ย วันแรกก็สร้างปัญหาให้ฉันแล้ว
ฝากติชมเพื่อปรับปรุงด้วยนะคะ ❤️
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ