It's love to you จะรักทั้งทีผมขอเรื่องมาก [HLW]

3.5

เขียนโดย Hai_12

วันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2559 เวลา 18.05 น.

2 ตอน

1 วิจารณ์

4,666 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2559 18.24 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) Chapter one

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

'เมิงๆกรูเห็นพี่แกวเขาชอบมองกรูว่ะ'

'แล้ว?'

'เมิงว่าพี่เค้าจะแอบชอบกรูป่ะ'

'กรูว่าพี่เค้าคงแปลกตาแปลกใจมากกว่า'

'ทำไมวะ'

'ก็เห็นตัวเหี้ยมาเดินอยู่ในโรงเรียนไง'

'...'

Chapter one

'ธีร์กรูรักเมิง'

เสียงทุ้มพูดอย่างจริงจัง ฝ่ามือกอบกุมมือผมเอาไว้บีบแน่นจนผมต้องเบ้หน้าออกไป

'เมิง'

การที่มีคนมาสารภาพรักมันก็ดีอยู่หรอก

แต่มันเป็นผู้ชายนี่แหละครับ...

'เมิงอย่าทำเป็นเล่น'

ผมตอกกลับไป มืออีกข้างกำลังจะยกขึ้นไปตบหัวมันแต่ก็โดนฝ่ามือใครบางคนจับเอาไว้

'ธีร์'

เสียงออดอ้อนนุ่มหูเรียกชื่อผม ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที

เมิงก็ด้วยเหรอวะครับ..!?

'กรูก็ด้วย กรูรักเมิง'

มันบอกบีบมือผมแน่นขึ้น

พวกเมิงครับกรูเจ็บ...

'พวกเมิงปล่อยกรูก่อน เฮ้ย'

ผมบอกให้พวกมันปล่อยมือผมแต่พวกมันกลับใช้อีกมือมาลูบไล้ตัวผมแถมยังปลดเข็มขัดกับกระดุมเสื้อผมออกอีก

ม่าย!!!!! ไอ้เหี้ยปล่อยกรู!!!!!

.
.
.
.
.
.
.
.
.

"ธีระ!!"

โป๊ก!!

"โอ๊ย!อะไรวะ--- เอ่อจารย์..."

ผมร้องขึ้นเสียงหลงเมื่อมีอะไรบางอย่างกระทบหัวผม กำลังจะโวยวายแต่พอเงยหน้าขึ้นไปเจอหน้าอาจารย์ธาราเข้าไป

ไอ้ฉากเมื่อกี้นี้ก็ลอยเข้ามาในหัว...

"จารย์~~~!ฮือออ"

ผมปล่อยโฮโผล่เข้ากอดอาจารย์แกทันที

อาจารย์เป็นผู้ช่วยชีวิตผม!

"อะไรของเมิงเนี้ย"

"จารย์ผมฝันร้าย!"

โป๊ก!!

"หลับในคาบกรูแล้วยังมีหน้ามาพูดอีกนะ"

"โอ๊ย!"

หลังจากอาจารย์แกพูดจบดิคชันนารีหนาๆก็ฟาดหัวผมเต็มๆ ทำเอาผมเวียนหัวเล็กน้อย แล้วแกก็เดินจากไปดูเหมือนว่าจะหมดเวลาพอดี แต่ผมก็แอบโล่งอก

โล่งที่จารย์ไม่ใช่สันฟาด...

เสียงหัวเราะคิกคักดังลั่นห้อง โดยเฉพาะไอ้คนข้างๆผม ก่อนตบหัวมันไปหนึ่งทีเน้นๆ

"เมิงหยุดขำไอ้ห่า"

ผมสั่ง 'ไอ้ซันเดย์' คนแรกที่สารภาพรักกับผมในความฝันเมื่อกี้นี้ พอนึกภาพเมื่อกี้แล้วผมก็มองมันด้วยสายตาขยะแขยง ถ้ามันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายร่างเล็กอ้อนแอ้นผมจะไม่ทำสีหน้าแววตาแบบนี้ใส่มันหรอก

แต่มันหล่อ!

มันสูง!

มันตัวใหญ่!

มันฉลาด!

มันรวย!

มันฮอต!

และมันสารพัดประโยชน์...

"เมิงมองหน้ากรูแบบนั้น กลัวความหล่อเข้าตาอะดิ"

มันหันมาขยิบตาเก็กหล่อใส่ผม กับสาวๆอาจจะได้ผลแต่เมิงครับกรูเป็นผู้ชาย เห็นด้านเหี้ยๆเมิงมาตั้งแต่เด็กครับ

ผมกับไอ้ซันเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทด้วย เพราะผมยังไม่เคยเห็นว่ามันไปเจาะแจะเกาะติดใครนอกจากผมเลย หรือนี่อาจจะเป็นสาเหตุ!?

"เชี่ยซัน"

"ว่า"

"เมิงคงไม่ได้ชอบกรูใช่ป่าว"

แหม กรูนี่ปากไวกว่าสมอง...

แต่ที่ผมสงสัยก็คงจะเป็นมันชะงักรอยยิ้มเก็กหล่อ ดูตกใจ ก่อนกลับมายิ้มเก็กใส่ผมเหมือนเดิม

"หลงเสน่ห์กรูก็บอก อย่าทำเป็นถาม"

มันยักคิ้วหลิ่วตาส่งมาให้ ถ้ากรูตบหัวเมิงให้ความจำเสื่อมจะเป็นอะไรไหมครับ

ผัวะ!

ฝ่ามือไปเร็วกว่าสมอง...

"แหวะ!จะอ้วก!"

ฝีปากก็เช่นกัน...

มันหน้าทิ่มโต๊ะ ลูบหัวตัวเองไปมา

"ไปได้แล้วกรูหิว"

ผมลุกขึ้นเดินไปจับมือมันให้ลุกขึ้น แต่มันดันไม่ได้ขยับเขยื้อนสักนิดเดียว...

"ลุก"

"..."

นอกจากมันจะไม่ตอบคำถามของผมแล้วมันยังหันหน้าหนีผมอีก

แหนะ ไอ้นี่มีเล่นตัว

"เป็นไรเมิง เชี่ยซัน"

ผมกอดอกนั่งบนโต๊ะตัวเองนั่งมองมัน

"กรูงอน"

"แล้ว?"

"ง้อกรูหน่อย"

"ต้องให้กรูจูบเมิงไหมครับ?"

"เออ"

"ไอ้เหี้ย"

ผมเอาเท้ายันอกมันแรงๆอย่างหงุดหงิด

"ไปได้แล้วเชี่ยซันกรูหิวเนี้ย พยาธิแย่งข้าวเช้ากรูไปหมดแล้ว"

"..."

"เฮ้ย!อยู่นิ่งๆ"

ผมถอนหายใจแล้วจับหัวมันให้อยู่นิ่งๆ ริมฝีปากผมกดลงทับกับเส้นผมนุ่มๆของมัน

ผมยอมจูบมัน

แต่มันไม่ได้บอกนี่ว่าตรงไหน...จริงไหมครับ?

"กรูจูบเมิงแล้ว"

ผมปล่อยมือจากหัวมัน มันหันมามองหน้าผม ก่อนผมจะยักคิ้วหลิ่วตาใส่มัน

"ไป--- อ้าวเฮ้ย!"

ผมร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำออกไปอย่างรวดเร็วจนผมต้องวิ่งตามไป

"ไอ้เหี้ยซัน!"

ผมตะโกนเรียกชื่อมันเสียงดัง มันหยุดชะงักแล้วเดินกลับเข้ามาหาผม

ผัวะ!!

แน่นอนว่าผมโบกหัวมันไปหนึ่งที...

"ขอโทษนะ"

มันพูดก่อนยื่นมือมาช่วยดึงผมขึ้นเพราะพอผมโบกหัวมันเสร็จ ผมก็นั่งลงกับพื้น ด้วยความที่อากาศร้อนผมเลยปลดกระดุมเสื้อออกสองสามเม็ด

"เมิงทำกรูเหนื่อย"

ผมชี้หน้าคาดโทษมันก่อนเดินนำหน้ามันไปโรงอาหาร

"กินไร"

ซันถามผมพร้อมมือที่กระชับเอวผมให้เข้าไปหามันมากขึ้นเพราะตอนเข้ามาคนในโรงอาหารมันเยอะจนเบียดผมไปหมด ตัวผมจะรวมร่างกับมันอยู่แหละ

"เอาแบบเมิงแหละ"

ผมตอบพยายามหลีกเลี่ยงคนอื่นที่เข้ามาเรื่อยๆ

พลั่ก!

"อุ้ย! ขอโทษค่ะ"

ไม่ทันขาดคำ ผู้หญิงที่น่าจะรุ่นน้องเดินมาชนหลังผมแล้วด้วยความที่ผมยังหันหน้าเข้าหามันอยู่ ปากผมโดนปากมันเต็มๆ

จะ จะ จูบกรู!!

แต่เหี้ยสุดตรงที่มันค่อยๆขบเม้มริมฝีปากผมแบบค่อยเป็นค่อยไปนี้แหละ

"เมิงหยุด!"

ผมกระทืบเท้ามันแรงๆ มันผละออกไปแล้วมองผม ผมเอามือปิดหน้าเพราะรู้ว่ามันต้องแดงแน่

พ่อครับ! แม่ครับ! ผมเสียจูบให้ผู้ชาย!!

ที่หล่อกว่า

สูงกว่า!

ตัวใหญ่กว่า!

ฉลาดกว่า!

รวยกว่า!

ฮอตกว่า!(?)

ผมหันหน้าไปอีกข้างๆ ได้ยินเสียงมันหัวเราะในลำคอ ผมแกะมือมันออกจากเอว

"อ๊ะ!"

ผมร้องออกมาเพราะทันทีที่หลุดพ้นจากมือของมัน ผมก็โดนคนอื่นชนจนเกือบหน้าคว่ำ แต่วงแขนกว้างก็โอบกอดผมเอาไว้...

"ระวังหน่อย"

ฟังไม่ผิดหรอกครับ 'โอบกอด'

"เมิงปล่อยกรู"

มือข้างขวามันอยู่ที่หน้าอกผมส่วนอีกข้างอยู่ที่เอวผม

แต่เมิงก็ไม่ต้องกอดแน่นขนาดนี้ก็ได้มั้ง!

"เมิงไปซื้อข้าวมาให้กรูเลย "

"ก็ได้ แต่เมิงต้องไปหาที่นั่ง โอเค?"

"เมิงต้องเลี้ยงกรูด้วย กรูจะล่อให้เป๋าเมิงแฟบเลยคอยดู"

"เอาไรมั้งว่ามา"

มันถอนหายใจแล้วปล่อยมือจากผม

กรูจะเหมามันแม่มทุกร้านเลย!

แต่จู่ๆสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือจานข้าวเดินผ่านไป...

.
.
.
.
.
.

"ข้าวแกงเขียวหวาน..."

บอกเลยกระเป๋าแฟบมาก...ถุ้ย!!

มันหัวเราะในลำคอออกมา จ้องหน้าผมอย่างล้อเลียน

"เอาน้ำแดงกับลูกชุบมาด้วย"

ผมอยากสั่งอะไรแพงๆ หรือเหมาหมดมันทุกร้านเลยนะ

แต่ของที่ผมอยากกินมันมีแค่นี้...

ที่บ้านผมสอนมาดีครับ...

"เยสสสสสส!!!"

ผมร้องออกมาเสียงดังพอสมควร

เพราะเจอที่ว่าง...

โต๊ะสะอาด

ไม่ค่อยมีคน

มีร่มไม้บังแดด

ที่กรูนะใครห้ามนั่ง!!

ฉี่ใส่ได้ฉี่ไปแล้ว...

ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สัมผัสเย็นๆทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมา เพราะมันเป็นโต๊ะหินอ่อนครับ

แกร็ก!

เสียงวางจานดังกระทบกับโต๊ะ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมอง

ไอ้เหี้ยใครวะ...?

ผมกระเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งตัวตรงทันที

พินิจพิจารณาใบหน้าของคนตรงหน้า

อ๋อ! ผมจำได้แล้ว!

"นึกว่าใครประธานนักเรียนนี้เอง..."

ก็แค่ประธานนักเรียนที่หล่อควายตายวัวล้ม เก่งแบบไอร์สไตร์ รวยแบบ---

แต่เดี๋ยวนะ...

มานั่งกับกรูทำมายยยย!!

ผมก้มหน้าก้มตามองสำรวจว่าตัวเองทำอะไรผิดหรือเปล่า

"น้องธีร์ครับ"

"เอ่อ...ครับ!"

ผมตอบออกไปอย่างรวดเร็วจนเผลอกัดลิ้นตัวเอง เบ้หน้าเล็กน้อยกับรสชาติคาวฝาดๆของเลือด

"ขอพี่ดูหน่อยซิครับ"

พี่ประธานพูดแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนจมูกผมจะชนกับเขาอยู่แล้ว

มือใหญ่ๆจับปลายคางผมให้เชิดขึ้น ผมอ้าปากไม่กว้างมาก หลับตาลงรังสีความหล่อมันแยงตาครับ

พี่มันปล่อยมือ ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินกับเสียงวางของเบาๆ

เดี๋ยวอะไรนุ่มๆมาโดนปากผม?!

ผมปรือตามองภาพตรงหน้ากระพริบตาปริบๆสองสามที ก่อนเบิกตากว้าง

"ไอ้เหี้ยซัน!!"

ผัวะ!!

"ธีร์"

"..."

"ธีร์"

"..."

ผมหยิบหนังสือลุกขึ้นหันหลังเดินออกไปจากนอกห้องเรียน เพื่อไปเรียนคาบอาจารย์สุชาติ
มันรีบลุกขึ้นวิ่งตามผมมา ผมพยายามก้าวเท้าเร็วๆแต่มันขายาวกว่าผมมันจึงเดินมาอยู่ข้างๆผม
ใช่ครับ ผมกำลังงอนมันอยู่...

คาบวิทยาศาสตร์

"ธีร์"

คาบภาษาจีน

"ธีร์"

คาบศิลปะ

"ทำความเคารพ!"

เสียงหัวหน้าบอกทำความเคารพซึ่งไม่ใช่ใครไอ้ซันนั้นแหละ...

"ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ"

ผมเก็บอุปกรณ์ต่างๆ ลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป ผมไม่รีบเดินเหมือนครั้งก่อนๆเพราะเห็นมันโดนอาจารย์แกเรียกตัวไว้

ผมสะพายกระเป๋ากำลังจะเดินออกไปนอกอาคาร

แปะ!

แปะ!

ซ่าาาา!!!!

เหยดแม่...ดีนะพกร่มมา

ผมกางร่ม กำลังจะเดินออกไปแต่สายตาดันเหลือบไปเห็นมันกำลังยืนหลบฝนอยู่อีกฝั่ง

และเด็กผู้หญิงที่กำลังถือร่มทำท่าทำทางทะเลาะกันอยู่ไกลจากมัน...

ผมถอนหายใจ ขาค่อยๆก้าวเดินไปทางด้านหลังมัน

"เฮ้ย!"

ผมเรียกมันให้รู้สึกตัวพลางใช้ปลายเท้าสะกิดขามัน

"ธีร์"

มันหันขวับมาจ้องหน้าผมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

"อึ้งอยู่นั้นแหละ จะกลับป่ะบ้านอ่ะ อึ่ก!"

เสียงของผมขาดหายไปเพราะจู่ๆมันก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้ หน้าผมซุกอยู่ที่อกมัน แขนผมก็ถูกตัวมันรวบเอาไว้ มือมันโอบเอวผมไว้แน่น ส่วนอีกข้างกุมหัวผมลูบไปมาเบาๆ

ไม่ได้อยากขัดอารมณ์มันนะ แต่เมิงกรูหายใจไม่ออก!

"อื้อ! อ่อยอู"

ผมเค้นเสียงบอกมัน พยายามออกแรงดิ้นไปมา จนมันยอมปล่อย

"หายแล้วใช่มั้ย?"

"เออ"

ผมกระแทกเสียงตอบกลับมันไป

"ปล่อยกู"

ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารำคาญ

แม่มกอดกรูอยู่ได้...

"เอ้า! ถือดิ!"

ผมยื่นกางร่มไปให้มันถือ ส่วนมันน่ะเหรอ กำลังยิ้มแย้มหน้าชื่นบานแบบชีวิตดี๊ดี...

ผมกับมันเดินมาตามทางเรื่อยๆ จริงๆมันบอกจะขึ้นรถกลับ แต่เพราะผมกลัวอุบัติเหตุเวลาฝนตกแบบในข่าวผมจึงบังคับให้มันเดินกลับกับผม

ถึงอุบัติเหตุจะไม่เกิดขึ้นจริงๆแต่ผมก็ขอมโนไปก่อน เหอะๆ...

"ซันถามหน่อยดิ"

มันหันมามองหน้าผมก่อนพยักหน้ารับ

"มีผู้หญิงถือร่มจะเอามาให้เมิงตั้งเยอะแยะ เมิงไม่เดินไปหยิบๆมาสักอันล่ะ?"

"ไม่เอา"

"เรื่องมากครับซัน"

ผมด่ามันไปหนึ่งดอก ก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็น

"เมิงเหยิบมาใกล้ๆกรูดิ"

ผมดึงแขนมันให้เข้ามาใกล้ๆตัวผม

ไหล่มันเปียก...

"มานี่ เมิงเกลียดฝนไม่ใช่เหรอ?"

"อืม"

"แล้วทำไมไม่หลบ"

"ไม่เป็นไร"

ผมถอนหายใจออกมาจากนั้นพวกเราก็เดินเงียบๆมาจนถึงบ้าน

ผมกำลังยืนล้วงกระเป๋าหากุญแจเปิดประตูรั้วโดยมีมันคอยกางร่มให้แต่แล้ว...

แกะหาย...

โล่งโจ้ง!!

"เชี่ยแหละ"

"มีไร"

"กรูลืมหยิบกุญแจออกมาจากบ้าน"

"โทรบอกแม่เมิงดิ"

"แม่กรูกลับพรุ่งนี้เช้า"

กริบ...

"รับเลี้ยงกรูด้วยครับ"

Writer Talk

สั้นมากบอกเลย วิฟอ่านประมาณ 2-3 นาที ตัดฉากไปๆมาๆ พอมานั่งอ่านดูเองแล้วงงมาก ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน 555

คำหยาบเรื่องนี้เยอะนะ ส่วนที่ประธานหายไปแล้วกลายเป็นซันคงมีคนเข้าใจ หึงจ้าหึง 555

หนึงเม้นเท่ากับ 1 ล้านกำลังใจเลยน้าาาา มาพลักดันวิฟหน่อยค่าาาาา

TBC.

เพจ

>>จิ้ม<<

Line

ID : hai_12

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2