It's love to you จะรักทั้งทีผมขอเรื่องมาก [HLW]
เขียนโดย 
Hai_12
วันที่ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2559 เวลา 18.05 น.
แก้ไขเมื่อ 27 มิถุนายน พ.ศ. 2559 18.24 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) Chapter Two
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
'you’re so sexy lady รู้ไหมใจฉันละลาย!!'
'...'
'ใครว่านางฟ้าอยู่แค่บนฟ้า!!'
'ธีร์!'
'ห่ะ!?'
'หยุดหอนได้แล้ว'
'ไอ้คนไม่มีดนตรีในหัวใจ!!'
Chapter Two
มันเปิดประตูบ้าน คว้านหาสวิตช์ไฟแล้วกดเปิด
"หิว ทำไรให้แดกหน่อย"
ผมร้องครวญคราง เกาะแขนมันมองด้วยสายตาออดอ้อน นอกจากไอ้ซันมันจะหล่อ รวย เก่ง งานบ้านงานเรือนมันก็เป็นครับ
ส่วนผมนะเหรอ?
ได้ประโยชน์เต็มๆ! วะฮ่ะฮ่า!
"กินไร"
มันวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ในห้องรับแขก หันมามองหน้าผมยิ้มๆ
"อะไรก็ได้"
"มาม่า"
"กรูขอเมนูที่มันสร้างสรรค์กว่านี้จะได้มั้ยครับซัน"
ผมหันขวับไปมองหน้ามันทันที อะไรก็ได้แต่ขอดีๆกว่ามาม่าหน่อยสิครับ ผัดกระเพราก็ได้ ข้าวผัดก็ได้ หรือมันทอดไข่ดาวกับขนมปังปิ้งให้ผมก็ได้...
แต่ดูมันเลือกเมนู!!
"ล้อเล่นน่า"
มันยิ้ม ลูบหัวผมไปมา
ตอแหล!
"กรูไปอาบน้ำดีกว่า"
"ผ้าเช็ดตัวที่ยังไม่ได้ใช้อยู่ในห้องนอนกรู ตู้สีขาวเล็กๆ"
ผมพยักหน้า ลุกขึ้นยืนเดินขึ้นบันไดวนไปชั้นสองไปหยิบผ้าเช็ดตัวบนห้องมัน ผมเดินหาตู้สีขาวตามที่มันบอกรอบๆห้อง เมื่อผมดึงผ้าออกมากลิ่นหอมลอยแตะจมูก...
นี้ขนาดไม่ได้ใช้บ้านมันยังเอาไปซัก...
ผมคิดในใจ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องนอนมัน ที่ดูกี่ทีๆก็อลังการ พื้นกระเบื้องสีขาว ผนังสีขาว อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ทีวีข้างๆอ่าง รูปปั้นเทพีอะไรสักอย่าง แชนเดอร์เลียกลางห้อง กระทั้งสวนดอกไม้...
อีพวกรักธรรมชาติ!
ผมถอดเสื้อผ้า เดินไปนั่งในอ่าง เปิดก๊อกให้น้ำไหลออกมา หลับตาพริ้มปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสายน้ำ
ทั้งๆที่ผมกับมันดูไม่มีอะไรลงตัวกัน แต่ผมก็คบกับมันมานานหลายปีแล้ว
ผมโง่ มันฉลาด
ผมชอบใช้กำลัง มันใช้เหตุผล
ผมขี้เกียจ มันขยัน
ผมไม่ได้รวย มันรวยล้นฟ้า
ผมชอบสีดำ มันชอบสีแดง
ผมแค่ไข่ดาวยังไหม้ มันหลับตาทำยังได้
"เฮ้อ"
ผมถอนหายใจออกมา หยุดคิดแล้วอมยิ้ม คำตอบมันแสนง่ายดาย...
เพราะผมคือธีร์และมันคือไอ้ซันเดย์...
หมับ!!
ผมโผล่เข้าไปกอดเอวมัน ซุกหัวกับหลังมัน
"ทำไรอะ"
ผมถามเสียงอู้อี้ ก่อนชะโงกหน้าไปดูในกระทะ
"ทำข้าวผัด ขนมกับพวกแยมอยู่บนโต๊ะนะ"
มันหันมาพูดคุยกับผมพลางใช้ตะหลิวชี้ไปอีกทาง
ผมเดินไปกลางห้องครัวซึ่งมีโต๊ะเก้าอี้วางไว้
บ้านคินมีสามชั้นครับ กว้างมากและหรูมาก ดูจากห้องน้ำเมื่อกี้ ด้านหน้าทางเข้ามีสวนใหญ่กว้างขวาง ไม้ประดับเต็มไปหมดครับ
ผมนั่งลง แอบรู้สึกวูบวาบเพราะทั้งตัวผมพันผ้าท่อนล่างกับผ้าเช็ดผมผืนเล็กพาดคอไว้แค่นั้น มือเอื้อมหยิบขนมปัง เปิดกระปุกแยม ซอส ทุกอย่างแล้วตักปาดหน้าขนมปัง ก่อนเอาเข้าปากเคี้ยวหยุบหยับ พอหมดก็ทำใหม่เรื่อยๆ
"ปากเปื้อน"
เสียงทุ้มดังขึ้นข้างใบหู ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดใบหูจนผมต้องแอบสะดุ้ง
ซันเอี้ยวตัวมายืนอยู่ข้างหน้า ก้มหน้าลงมาหาผม ปลายนิ้วมือปาดเอาคราบจากตรงมุมปากออกไป
ซันผละออกมายืนจ้องหน้าผม คิ้วหนาขมวดเป็นปม
"ผมยังไม่แห้งเลย?!"
ผมสะดุ้งเฮือกใหญ่กับน้ำเสียงดุๆของซัน ก่อนสบกับนัยน์ตาน่ากลัวคู่นั้น
"เอ่อ แหะๆ"
ผมหัวเราะแก้เก้อ ยกมือเกาหัวตัวเองเบาๆ
ซันลอบถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ มือหนาหยิบผ้าผืนเล็กนั้นขึ้นมาขยี้หัวเปียกๆของผม ผมรีบเคี้ยวขนมปังในมือ ก่อนเอามือคล้องแถวๆเอวของมันเอาไว้ เขยิบเข้าไปใกล้ๆหน้าท้องมัน หลับตาลงจนรู้สึกว่าอะไรเริ่มเลือนลางหายไป
"ธีร์!"
ผมลืมตาตื่นขึ้นกระพริบตาปริบๆ ตอนนี้ผมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วครับ ซันคงจะใส่ให้ตอนที่ผมหลับ
แม้กระทั่ง...กางเกงใน...
ผมมองหน้ามันตาปรือๆปรอยๆ และตอนนี้ผมอยู่บนเตียง ถามว่าผมทำไงต่อนะหรอ?
มุดตัวลงผ้าห่มแล้วคลุมโปงอีกที...
"ธีร์ลุกขึ้นมา..."
มันพูดเสียงทุ้มต่ำนิ่งเรียบ จากนั้นถอนหายใจออกมา
"จะปิดไฟแล้วนะ"
มันบอกเมื่อเห็นว่าผมยังใบ้กิน
ทุกอย่างมืดสนิทก่อนเตียงข้างตัวผมยวบลง ผมลืมตาเลิกผ้าห่มลงเหลือบมองมัน ผมใช้ผ้าห่มอยู่คนเดียวแล้วห้องมันเปิดแอร์ด้วย
ผมยื่นมือออกไปนอกผ้าห่ม ความหนาวของแอร์กระทบผิวทันที
"ซัน"
ผมเรียกมันเสียงอ่อน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ
"ซัน"
ผมเรียกชื่อมันออกมาอีกรอบ แต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม
ผมพยายามเรียกชื่อมันอีกสองสามรอบ ก่อนตัดสินใจเขยิบไปใกล้ๆเอาผ้าห่มคลุมตัวมัน จากนั้นซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของมันแล้วหลับตาจมลงสู่ความฝัน
ผมตื่นขึ้นมาในที่แปลกๆเหมือนสนามหญ้าโล่งๆยาวไกลจนไม่เห็นที่สิ้นสุด
'ชุนชุนลูกพ่อ!!'
ผมตะโกนเสียงดังอย่างดีใจเมื่อเจอหมาสุดที่รัก มันกระโดดเข้าใส่ผมเต็มแรง ชุนชุนเป็นตัวใหญ่ครับ ดังนั้นผมเลยล้มตึ้งไปนอนบนพื้นทันที
'อื้อ'
ลิ้นอุ่นๆของมันเลียหน้าผมไล่ลงไปจนถึงคอ ไหปลาร้า หัวไหล่
'ชุนชุน!'
ชุนชุนแตะลิ้นลงบนหัวนมผมจนผมสะดุ้งเฮือกครางออกมา ฝ่ามือพยายามพลักหัวชุนชุนออกไป แต่ที่ผมเริ่มงงคือชุนชุนรวบข้อมือผมได้... ลิ้นร้อนไล่วนจนมันเริ่มตั้งชัน มืออีกข้างสอดแทรกเข้าไปลูบไล้แถวๆขาอ่อน
เชี่ยแล้วไง!!
ผมพยายามดิ้นพล่านแต่ยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งรุกล้ำเข้ามามากขึ้นจนผมต้องเผลอครางออกมา
"อ้ะ!ไม่...อื้อ~"
ผมพยายามถอยอกห่างจากมันแต่มันก็ใช่ฝ่ามือดันหลังผมไว้ รุกรานอย่างรุนแรงขึ้น อ่อนโยนขึ้นสลับกันไปมา
"ชุน...ม...ไม่เอา อื้อ~"
"อ๊า~ซัน..."
"ซันช่วยด้วย..."
ผมเรียกชื่อซัน ชุนชุนหยุดชะงักลง ฝ่ามือมันกุมหัวผมไว้ดึงเข้ามาใกล้ๆ ก่อนรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆมาประกบปากบดขยี้ไปมา เลื่อนลงมาด้านล่างขบเบาๆ ผมเผลอตัวแป๊บเดียวเผยอปากออก ลิ้นร้อนชื้นแฉะก็เข้ามาข้างใน ตวัดหาความหวานทั่วปากผม รสจูบมันละมุนละไมจนผมขยุ้มหัวมันให้เข้ามามากขึ้น
จูบยังดำเนินต่อไปอีกนานจนผมเผลอตัวหลับตาลงแล้วทุกอย่างก็เริ่มเลือนราง ได้ยินเพียงเสียงเรียกชื่อผมกับเสียงจูบดังก้องทั่วหัว
"อือ~"
ผมขยับตัวไปมานิดหน่อยแล้วลืมตาตื่นขึ้น ผมอยู่ในอ้อมกอดของซัน เห็นใบหน้าของซันใกล้กับตัวเอง ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดศีรษะ
"ตื่นแล้วเหรอ"
แรงขยับของผมทำให้มันรู้สึกตัว อ้อมกอดเริ่มคลายออก
"อื้อ"
ผมซุกหน้าลงกับอกมัน แขนสองข้างกอดรอบๆลำตัวมันไว้แน่น
"เดี๋ยวไปสายนะ"
ถึงมันจะบอกแบบนั้น แต่มือของมันก็ยกขึ้นมากอดเอวผม ใบหน้าซุกอยู่ที่หัวจนผมรู้สึกแปลกๆ
"ซันเมื่อคืนกรูฝันแปลกๆอ่ะ"
ผมผละออกเงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับมัน
"เมื่อคืนไอ้ชุนชุนมันจูบกรู แล้วยังจะเอ่อ..."
ผมหน้าแดงทันทีเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อคืน สองมือกำเข้ากับเสื้อของมันจนเริ่มยับยู่ยี่ มือหนายกขึ้นลูบหัวของผม ผมชอบเวลาโดนลูบหัวนะ แต่ตอนนี้ผมว่ามันคงยุ่งแล้วครับ
"ลุกได้แล้ว"
มันบอกแกะมือของผมออกแล้วลุกขึ้นนั่ง ผมค่อยๆลุกขึ้นมานั่งข้างมันแล้วบิดขี้เกียจ
"ธีร์ เอ่อ...เสื้อ...."
ผมก้มลงมองตามมันเสื้อที่ผมใส่อยู่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวเลยมือผมสีขาวผมว่าคงเป็นของซัน เพราะมันหลวมจนเห็นหัวไหล่ กระดุมหลุดออกมาจากสองสามเม็ดข้างบน
ผมจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้วลุกขึ้นจากเตียง ยืนมองสภาพตัวเองในกระจก
ถ้าเปลี่ยนจากผมเป็นสาวสวยน่ารักคงเหมาะกว่านะ...
ผมถอนหายใจออกมา สองเท้าย่างก้าวไปทางประตู
"จะกลับแล้วเหรอ"
เสียงซันถามขึ้นขณะที่ผมเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ผมหันไปพยักหน้ารับ
"ไปสภาพนี้คงไม่ดีเท่าไหร่นะ..."
"คงไม่มีใครเห็นขาอ่อนกรูแล้วเกิดอารมณ์ข่มขืนกรูหรอก"
ผมบ่นมัน เดินออกมาจากห้อง
พรึบ!
มันเดินมาเอากางเกงขายาวมาพาดไว้ที่ไหล่ผม
"ใส่ด้วย"
ผมมุ้ยหน้าใส่ก่อนใส่กางเกงขายาว
ที่แม่งลากยันพื้นอ่ะ...
ผมแอบบ่นกระปอดกระแปดกับกางเกง จากนั้นก็เดินลงบันไดมาด้านล่าง
"อ้าว! หนูธีร์ไม่เจอกันนานเลยนะ"
ผมหันขวับไปด้านหลัง
"แม่ปริ่ม"
แม่ปริ้มคือแม่ของซันครับ ชื่อเต็มคือปลื้มปริ่ม ผมเดินไปสวมกอดแม่ปริ่มหอมแก้มฟอดใหญ่ๆ
"นึกว่าซันนัดสาวที่ไหนมาซะอีก"
ผมแซว แม่ปริ่มแก้มแดงทุบตีแขนผมเล็กน้อย
"มาสงมาสาวอะไรกัน แม่อายุตั้งปูนนี้แล้ว"
แม่ปริ่มพูดยิ้มๆ
"ว่าแต่เราเถอะ มาหาตาซันซะเช้าเชียว"
แม่ปริ่มถามมองสภาพผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"เมื่อคืนผมนอนค้างที่นี่น่ะครับ เมื่อวานผมลืมหยิบกุญแจบ้านออกมา"
ผมตอบเกาแก้มแก้เขินพลางๆ
"งั้นรีบกลับเถอะ เดี๋ยวยัยไหมจะดุเอา"
ผมตอบรับนิดหน่อย ยกมือไหว้แม่ปริ่มแล้วเดินออกมา ไหมหรือผ้าไหมคือชื่อแม่ของผมเอง ถ้าจำไม่ผิดเหมือนได้ยินแม่ปริ่มพึมพำอะไร ซันๆ ตบะๆ แล้วก็อะไร แตกๆ นี้แหละ...
ตอนนี้ผมกำลังทานข้าวเช้าอยู่ครับ เปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนแล้วเรียบร้อย ตอนเข้าบ้านมาผมเจอแม่บ่นนิดหน่อยเรื่องกุญแจ
แกร๊ก!
ผมล็อคประตูรั้วบ้าน หันกลับมาเจอไอ้ซันกำลังยืนส่งยิ้มแฉ่งมาให้
"ยิ้มอะไรนักหนาครับ"
ผมขมวดคิ้วมองมัน แล้วเดินไปดึงแขนมันให้เดินตามมาเพื่อไปโรงเรียน ระหว่างทางผมแอบแวะซื้อขนมจีบไส้หมูร้านพี่หลิวมากินไปตามทางครับ
"อะไร?"
ผมหยุดเดินเพราะโดนไอ้ซันสะกิด จิ้มขนมจีบเข้าปากไปอีกลูกแล้วหันไปมองหน้ามัน
"ป้อนหน่อย"
สั้นๆง่ายๆ สองพยางค์...
แล้วทำไมมรึงไม่ซื้อแว้!
"แล้วทำไมไม่ซื้อห่ะ"
ผมบ่นใส่ก่อนจิ้มขนมจีบใส่ปากมัน ผมมองหน้ามันที่เคี้ยวตุ้ยๆ
"อร่อยดี"
"แน่นอน! ร้านพี่หลิวทำอร่อยอยู่แล้ว กรูซื้อกินตั้งแต่เด็ก"
ผมยิ้มแป้นยืดอกภูมิใจ ร้านพี่หลิวนี่มีมาตั้งแต่ผมอยู่อนุบาล ปล.พี่หลิวอายุ 20 ครับ ทำขายตั้งแต่พี่แกอยู่ประถม เรื่องกับข้าวฝีมือพี่หลิวนี่อย่าให้บอก ผมนี่อร่อยจนตัวลอย
"หงิง"
ผมก้มลงมองขาตัวเอง ลูกหมาตัวผอมๆสีขาวน้ำตาลกำลังใช้หัวของมันถูไถกับขาของผม เหลือบตามองผมตาแป๋ว
ไม่ใจอ่อนท่าจะบ้า...
ผมก้มตัวลงจิ้มขนมจีบป้อนมัน มันอ้าปากงับขนมจีบไว้ครับแต่ไม่ได้ดึงออกมา ผมต้องค่อยๆดึงไม้เสียบออกมันถึงจะยอมกิน
ผมใช้มือข้างที่ว่างจับมันขึ้นมาไว้บนตักค่อยๆจิ้มขนมจีบป้อนมันเรื่อยๆจนหมดถุง
"ขอมือ"
มันยกเท้าซ้ายมาวางไว้บนมือผม
"เปลี่ยนข้าง"
มันหดเท้าซ้ายเก็บ ยื่นเท้าขวามาแทน
"เก่งมาก"
ผมยิ้มหวานลูบหัวมันไปมาเบาๆ จับมันยกขึ้นกดจูบลงบนจมูกสีดำของมันแล้วเอาวางลง
"เมิงว่ามันต้องมีเจ้าของมาก่อนป่ะซัน?"
ท่าทางแสนรู้ ขี้อ้อน ฟังภาษาคนรู้เรื่องคงต้องมีเจ้าของมาก่อน
มันไม่ตอบแต่สะกิดไหล่ผมแล้วชี้ไปทางขวา พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นกล่องลังใบใหญ่ มีกระดาษแปะไว้ว่า 'ช่วยรับเลี้ยงหน่อยค่ะ' ผมจึงหันกลับมาหาหมาน้อยตรงหน้า
"นั่งรอก่อนนะเดี๋ยวตอนเย็นมารับ"
"บ๊อก!บ๊อก!"
มันขานรับด้วยเสียงเห่าพร้อมกับหางเล็กๆที่สะบัดไปมา ผมยิ้มหวานให้มันลุกขึ้นยืน โบกมือบ๊ายบายมันก่อนเดินไปโรงเรียนต่อ
"ธีร์สองมาตรฐาน..."
"ห่ะ? เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?"
เสียงซันบ่นพึมพำกับตัวเองทำให้ผมต้องหันมามอง ผมถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
"เปล่าหรอก ไม่มีอะไร"
Writer Talk
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
