รักวุ่นวายของยัยsตัวแม่

ราตรีหยิบเสื้อกันหนาวสีครีมขึ้นมาใส่พร้อมกับยื่นมือไปให้ฟ้าใส“ไปกัน”ฟ้าใสยิ้มรับพลางจูงมือราตรีให้ออกไปเล่นข้างนอก
แต่แล้วเพียงแค่เธอก้าวเท้าออกจากบ้านเท่านั้นกระจกแผ่นหนาที่อยู่บริเวณชั้นสองกลับหลุดร่วงลงมาอย่างไม่อาจทราบสาเหตุราวกับว่ามีคนดึงมันออกมาทั้งๆที่บริเวณชั้นสองไม่มีใครเลย
เพล้ง!! กระจกบานใหญ่แตกจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเศษกระจกปลิวว่อนไปทั่ว
เร็วกว่าที่ฟ้าใสจะปัดป้องหนึ่งในเศษกระจกที่ปลิวไปทั่วนั้นกระเด็นเข้ามาที่ดวงตาของราตรีจนเด็กสาวลงไปนอนดิ้นด้วยความเจ็บปวด น้ำตนกลายเป็นสีเลือดจากพิษของบาดแผล สายตาพร่ามัวไปหมดฟ้าใสทำได้เพียงแค่วิ่งไปตามแม่ของราตรีที่กำลังนั่งเม้าอยู่กับแม่ของเธอที่ข้างบ้านเท่านั้น
นภาตาโตเมื่อรู้ข่าวเธอวิ่งไปหาลูกสาวจนแทบล้มก่อนจะเข้าไปประคองร่างน้อยๆนั้นขึ้นมาแนบอก ตะวันกับอีฟสติแตกวิ่งวนไปวนมาราวกับหนูติดจั่นรอบๆร่างที่ไร้สติของราตรี ฟ้าใสวิ่งตามมาในเวลาไม่นานนักเธอปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นก่อนที่ขาทั้งสองข้างของเธอจะไร้สิ้นเรี่ยวแรงและล้มพับไป

“คุณหมอครับลูกสาวผม...ลูกสาวผมจะเป็นอะไรรึปล่าวครับ”ชายวัยกลางคนตะโกนทั้งน้ำตาเขาคิดโทษตัวเองมาตลอดที่ไม่มีเวลาให้ลูกสาวจนต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“คุณพ่อใจเย็นๆก่อนนะคะตอนนี้หมอได้ผ่าตัดเอาเศษกระจกออกจากตาของน้องไปแล้วค่ะแต่...”หมอสาวทำสีหน้าหม่นลงเธอรู้สึกสงสารคนไข้ตัวน้อยคนนี้จับใจจนไม่กล้าเอ่ยต่อเพราะกลัวว่าร่างน้อยๆนั้นจะได้ยิน

“แต่..แต่อะไรครับ”คนเป็นพ่อเริ่มหัวเสียเสียงแหบพร่าอย่างน่าสงสารเขาเขย่าแขนคุณหมอคนนั้นอย่างแรงจนร่างบางแทบจะปลิวไปตามแรงเขย่า(ถ้าเปรียบเธอเป็นเครื่องดนตรีไทยคงไม่พ้นอังกะลุง)
“โอ๊ย!ใจเย็นๆก่อนนะคะคือกระจกตาของน้องฉีกขาดจนไม่สามารถมองเห็นได้ค่ะแต่คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะน้องจะกลับมามองเห็นอีกครั้งถ้าได้รับการผ่าตัดกระจกตาดำของผู้ที่มาบริจาค”หมอสาวพยายามพูดอย่างใจเย็นแม้เธอจะกลัวชายตรงหน้ามากก็ตาม
“แล้วมันตอนไหนหละครับหมอตอนไหนถึงลูกของผมจะมองเห็นอีก”คนเป็นพ่อแทบทรุดเมื่อรู้ว่าลูกสาวคนโตตาบอด เขาน่าจะเชื่อคำทำนายให้มากกว่านี้ถ้าเขาเชื่อและหาทางแก้ตามที่ในหนังสือบอกลูกสาวของเขาคงไม่ตาบอด
เรื่องทั้งหมดคงเป็นความผิดของเขา
“หมอก็ไม่ทราบค่ะเพราะว่าคนไข้ที่รอการรับบริจาคมีเยอะมากยังไงคุณพ่อก็ใจเย็นๆก่อนนะคะ”หมอสาวกล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไปเพราะขืนเธออยู่ต่อถ้าคนตรงหน้าเกิดสติแตกขึ้นมาเธอคงได้ไปเป็นคนไข้ไปนอนที่เตียงแทนที่จะต้องเป็นคนรักษาแน่ๆ
“คุณพ่อคะคุณแม่คะ”ราตรีพูดเสียงแผ่วมือไม้จับสะเปะสะปะไปมาหาที่พึ่งพิง
“จ๊ะลูกแม่อยู่ตรงนี้แล้ว”นภาจับมือลูกสาวไว้แน่นน้ำตาไหลออกมาเป็นสายเธอร้องไห้ตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องจนตาบวมช้ำไปหมด พ่อที่ตอนนี้กำลังสติแตกจึงได้แต่นั่งสงบสติอารมณ์เงียบๆอยู่บนโซฟาราวกับไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น
“แม่คะที่นี่ที่ไหนเปิดไฟให้หนูหน่อยหนูมองไม่เห็นอะไรเลย”ราตรีสะอื้นเด็กสาวเม้มปากแน่นความจริงเธอตื่นตั้งแต่ที่หมอสาวคนนั้นเข้ามาเธอได้ยินที่พูดกันทุกอย่างแต่แค่ไม่อยากยอมรับความจริงเท่านั้น
ความจริงที่ว่าเธอตาบอด
“...”
“แม่คะอย่าเงียบสิช่วยเปิดไฟให้หนูทีหนูมองไม่เห็นหนูกลัว”ราตรีกัดริมฝีปากจนห้อเลือดความกลัวเข้าปกคลุมจิตใจของเด็กสาวจนเธอแทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่
“...”นภาได้แต่เงียบมองใบหน้าลูกสาวสุดที่รักทั้งน้ำตา
“แม่คะหนูไม่เล่นนะขอร้องหล่ะค่ะช่วยเปิดไฟให้หนูหน่อยหนูกลัวแล้วนะคะแม่..แม่คะ..แม่!!!”ราตรีตะโกนลั่นมือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนมันยับยู่ยี่ไปหมด
เด็กสาวร้องไห้โฮออกมานานหลายชั่วโมงจนผลอยหลับไปนภานั่งกุมมือลูกสาวไว้แน่นเธอจะไม่ปล่อยให้ราตรีเป็นอะไรไปอีกตราบใดที่เธอมีชีวิตอยู่ 
คำพูดของหมอดูคนนั้นหวนกลับเข้ามาหาเธออีกครั้ง

 ‘ลูกสาวของคุณโชคร้ายจริงๆแม่หนูคนนี้จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้เกินอายุสิบหกผมเสียใจ’หมอดูเฒ่าพูดเสียงสั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงดวงตาอันแข็งกร้าวของพ่อเด็ก
‘คุณเอาอะไรมาพูดผมอุส่าเห็นว่าคุณเป็นหมอดูที่มีชื่อเสียงถึงได้พาครอบครัวมาดูแล้วคุณมาแช่งลูกสาวผมอย่างนี้งั้นหรอ’ชายหนุ่มตวาดความจริงแล้วเขาไม่ได้เป็นคนเชื่อเรื่องงมงายแบบนี้เลยด้วยซ้ำถ้าภรรยาของเขาไม่เป็นคนขอร้องเขาใจไม่ยอมเปลืองน้ำมันพามาเด็ดขาด
ผู้เป็นสามีมองหน้าภรรยาอย่างเป็นห่วงเขากลัวว่าเธอจะคิดมากกับเรื่องนี้และเขาก็คิดถูกนภาหน้าซีดมือทั้งสองข้างที่กำลังอุ้มลูกสาวทั้งสองสั่นระริก
‘ขอโทษคุณจริงๆพ่อหนุ่มแต่เรื่องนี้ฉันคงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากให้คำแนะนำ’ชายแก่พูดเสียงเรียบ
‘จะหลอกอะไรจากผมรึไงหละ’ชายหนุ่มมองหมอดูชราอย่างดูแคลนแต่ชายแก่ก็มีความอดทนพอที่จะไม่ใส่ใจสายตาเหยียดหยามนั้น
‘จงจำไว้พ่อหนุ่มถึงแม้ว่าจะยืดเวลาตายของแม่หนูนี่ไม่ได้แต่อย่างน้อยๆก็ยังสามารถที่จะปกป้องภัยอันตรายได้อยู่’ชายแก่ยิ้มให้ราตรีในอ้อมแขนของนภาด้วยสายตาเอ็นดู ‘ฉันไม่อยากแนะนำสิ่งนี้ให้ซักเท่าไหร่แต่ขอให้นี่เป็นหนทางสุดท้ายจริงๆที่จะใช้มัน’หมอดูหยิบหนังสือปกสีน้ำตาลอ่อนออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะยื่นให้นภา
‘ฉันจะไม่คิดเงินคุณในการดูดวงครั้งนี้ก็แล้วกันนะคุณผู้หญิงเผื่อใครบางคนในนี้จะเข้าใจอะไรมากขึ้น’

หลายเดือนต่อมาราตรีก็ได้ออกจากโรงพยาบาลไปใช้ชีวิตตามปกติได้อีกครั้งแม้ตาทั้งสองข้างจะมองอะไรไม่เห็นแต่เธอก็ได้รับความรักความเอาใจใส่จากพ่อแม่และน้องสาวสุดที่รักอย่างดี
“พี่คะจะเอาอะไรรึปล่าวเดี๋ยวหนูหยิบให้เอามั๊ย”ตะวันบีบมือราตรีเบาๆราตรีส่ายหน้าเป็นเชิงปฎิเสธหันไปหาต้นเสียงก่อนจะพูดในสิ่งที่อัดอั้นมานานตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล
“ฟ้าใสไปไหนแล้วหล่ะพี่ไม่ได้ยินเสียงเค้าเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง”ราตรียิ้มเศร้า
“ฟ้าใสเค้าไม่ยอมออกมาคุยกับใครเลยค่ะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน”ตะวันบอกตามที่รู้ซึ่งเธอก็รู้มาจากแม่ของเธออีกทีหนึ่ง
“งั้นหรอ”
“พี่อยากเจอเขาหรอคะ”จ้องไปที่ใบหน้านิ่งราวกับหุ่นปั้นนั้น
“อืมนิดหน่อยน่ะแต่ไม่เป็นไรหรอกพี่เริ่มจะชินแล้วหล่ะการอยู่แบบนี้หน่ะราตรีออกไปเล่นข้างนอกก็ได้นะ”ก้มลงมองพื้นด้วยความเคยชิน เธอไม่อยากให้น้องสาวมาเป็นห่วงเธอมากนัก
“...”ตะวันมองพี่สาวฝาแฝดตาละห้อยเธออยากจะตอบแทนพี่สาวแสนดีคนนี้บ้างเพียงซักนิดก็ยังดี แต่คนอย่างเธอจะทำอะไรได้หล่ะนอกจากจะคอยรับความช่วยเหลือกับก่อปัญหาให้ราตรีประจำ คราวนี้ขอใหถึงตาเธอบ้างได้รึปล่าวนะตาที่เธอจะได้ปกป้องราตรีบ้าง
ภาพของฟ้าใสแล่นเข้ามาในหัว...ใช่แล้วถ้าเธอพาฟ้าใสมาที่นี่ได้พี่สาวของเธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ เร็วเท่าความคิดตะวันรีบวิ่งไปหาฟ้าใสที่บ้านอย่างรวดเร็วมือทั้งสองข้างทุบรัวที่ประตูไม้อัดแผ่นบางจนมีเสียงดังปึงปังปลุกให้ฟ้าใสที่กำลังนอนสะอื้นอยู่ให้ตื่นจากภวัง
“ฟ้าใสพี่ราตรีอยากเจอเธอมากนะไปหาพี่เค้าหน่อยสิ”ตะวันตะโกนมือทั้งสองข้างยังเคาะประตูไม่หยุด
“ฉันไม่ไปได้ไหมฉันไม่อยากให้ราตรีบาดเจ็บอีกที่ราตรีต้องเข้าโรงบาลก็เป็นเพราะฉัน”เสียงสะอื้นดังออกมาจากห้องตะวันหน้าเจื่อนลง เธอต้องทำให้ฟ้าใสไปหาพี่ได้สิหน่าเด็กสาวคิดอย่างนั้นก่อนจะพยายามเรียกต่อไปอย่างใจเย็น

ติดตามเรื่องอื่นๆหรือตอนที่ไวกว่าได้ที่เพจได้เลยค่ะขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

https://www.facebook.com/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%A2%E0%B8%B9%E0%B8%A3%E0%B8%B4QwQ-%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%AD%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%96%E0%B8%AD%E0%B8%B0-127421940992898/