[Sweet Love story] - รักหวานๆของยัยจอมดื้อ

 "มิกิ ตื่นได้เเล้วลูก!!" เสียงเเม่ตะโกนพร้อมเคาะประตูเป็นจังหวะชะๆๆสามซ่าจนทำให้ฉัน
สะดุ้งตื่นจากความฝันซึ่งมีผู้ชาย4-5คนมารุมรอบตัวของฉันเเต่เเม่ดันมาปลุกฉันซะจนได้
ฉันลุกขึ้นมาเเล้วบิดตัวยืดเส้นยืดสายทำให้ร่างกายของฉันไม่เกร็งนักเช้านี้สดใสเพราะ
บรรยากาศ ณ ตอนนี้ท้องฟ้าเเจ่มใสจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนเเปลงฉันลุกออกจากเตียงนอนอัน
นุ่มๆคล้ายก้อนเมฆดีนะวันนี้เป็นวันเสาร์ไม่อย่างนั้นฉันกระวนกระวายเเน่ๆ = =          
[56 นาทีผ่านไป]
หาว!~ ยังง่วงนอนเหมือนเดิมทั้งๆที่ฉันเข้านอนเร็วเเท้ๆสงสัยร่างกายต้องการนอนๆๆเเล้วก็
นอนถ้าจะง่วงขนาดนี้ฉันคงนอนตายเหมือนเเวมไพร์เเน่ๆ
"วันนี้ลูกต้องไปงานเเต่งเป็นเพื่อนเเม่นะ" เเม่พูดพร้อมกับจัดเเต่งเสื้อผ้าราตรีของฉัน
"ห๊ะ!! ไปเช้านี้เลยหรอค่ะเเม่งานเเต่งบ้าอะไรทำไมต้องจัดเช้านี้ =[]="
ฉันอ้าปากค้างเพราะความอ้ำอึ้ง..ฉันไม่เคยเจองานเเต่งมาจัดตอนเช้าๆเลยนะเเบบนี้ก็ได้
หรอเนี้ย ไม่อยากจะคิดเลยเเต่เอาเป็นว่าฉันก็ต้องไปงานเเต่งของเพื่อนเเม่อยู่เเล้ว
"ลูกสาวของพ่อสวยเหมือนใครเน้อ!~" พ่อเดินมาเเล้วเเซวเเถมยังใส่ชุดสูทเรียบเนี๊ยบ
ไม่มีรอยยับเเม้เเต่ใดฉันหมุนตัวไปมาเเล้วมองกระจกชุดที่ฉันใส่เป็นชุดเดรสออกเเนวราตรี
เป็นชุดที่หวานเเหววพอสมควรจนทำให้ฉันเลี่ยนเเละอ้วกออกมาเป็นสีชมพู เเหวะ!ทำไม
เเม่ต้องเลือกชุดนี้ให้ฉันด้วยละเนี้ย=_= ฉันเหมาะพวกชุดเเบบนี้ได้ยังไงกันเเต่พอเถอะ
ฉันพล่ามมาขนาดนี้เเล้วรีบไปงานเเต่งเเละรีบกลับบ้านให้มันเสร็จๆ ฉันเดินออกจากห้อง
เเต่งตัวเเล้วเดินมุ่งหน้าไปยังหน้าบ้านซึ่งมีรถตู้ส่วนตัวฉันเข้าไปนั่งรถตามด้วยเเม่เเละพ่อ
ไปกัน3คนอีก1คนพี่ชายของฉันไปทำงานที่อเมริกาเเละบินไปที่ญี่ปุ่นพูดละคิดถึงพี่คาชิจัง TT
"เเม่ค่ะ งานเเต่งใครหรอค่ะ ?" ฉันหันไปคุยกะเเม่ที่กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์
"งานเเต่งเพื่อนเเม่เองจ้า^^"
"เเล้วเขาคือใครล่ะเพื่อนเเม่อ่ะ =_="
"เพื่อนเเม่ชื่อ คุณ เอเลียม เป็นเจ้าของบริษัทจำหน่ายเหล้าเเละเบียร์"
"เอเลี่ยน? กร๊ากกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆ >O<" 
เเปะ!!! 
เฮือกก!! โดนเเม่ตบปากฮืออ TT ทำไมเเม่ใจร้ายเช่นนี้ชื่อเพื่อนเเม่เอเลี่ยนไม่ใช่หรอหรือ
หูฉันฟังผิดเพี้ยนไปเเม่มองหน้าฉันเเบบดุๆเเละปริปากพูดขึ้น
"ชื่อ เอเลียม ไม่ใช่ เอเลี่ยนจ๊ะ ยัยลูกสาวตัวเเสบ - -"
"ขอโทษค่ะเเม่ T^T" ฉันทำเสียงโห่นิดๆจนคุณพ่อกลั้นขำฉันจึงทำได้เเค่เพียงนั่งเงียบ
เเละก็เงียบคันปากอยากพูดกับเเม่เเต่ฉันทำให้เเม่โมโหเลย ปากเน้อปากเอ๋ยไม่น่าไปกวน
เเม่เเบบนั้นเลย...
[ณ บ้านเตชะ]
โอ๊ยยย...นั่งในรถเป็นเวลานานทำให้ฉันปวดตูดเเถมหิวข้าวด้วยในงานน่าจะมีของกินเล็ก
น้อยๆให้เเขกนะเเต่ดูบ้านสิใหญ่เท่าบ้านของฉันเลยเเต่เป็นบ้านโมเดิร์นเเบบอเมริกา *-*
อยากเข้าไปดูภายในเเล้วโอ๊ยย ตื่นเต้นจังเเถมผู้คนที่มีฐานะดีเข้ามาร่วมเเสดงความยินดี
ด้วย..ฉันยิ้มนิดๆเพื่อให้ตัวเองดูดีเเล้วเดินตามหลังเเม่เเละพ่อไปเเต่บางก็เจอเพื่อนญ ช
เลยทักทายเป็นปกติของเพื่อนร่วมชั้น ฉันหันไปมองที่ประตูทางเข้า ผู้ชายที่สูงโปร่งรูป
หล่อเหลาถือเเก้วที่มีไวน์องุ่นผมสีเเดงเลือดทำให้เขาดูเป็นจุดเด่นที่น่าสนใจของเหล่า
สาวๆเดี้ยวนะ...ตานี่คุ้นๆเหมือนเคยเจอที่ไหนก่อน..อ้ออ! ไคซ์ สมาชิกในเเก๊งค์คนดังนี่
เอ๊ะ..เป็นลูกของเพื่อนของเเม่หรอเนี้ยO_O ฉันเดินเข้าในห้องโถงที่เขาจัดพวกงานเเละ
อาหารเเถมมีบาร์เทนเนอร์ค่อยบริการพวกน้พเเอลกอฮอล์ทั้งหลายเเถมมีเค้กเป็นชั้นๆ
"เเม่ค่ะ มิกิหิวข้าว '^')" ฉันหันไปออดอ้อนเเม่เเล้วตาเป็นประกายจ้องมองที่หมูย่างราด
น้ำพริกเเถมมีอาหารต่างๆเหมือนบุฟเฟ่ต์
"เต็มที่เลยลูก ==;" เเม่ฉันยิ้มนิดๆเเละหันไปคุยกับเเขกฉันเดินไปเเล้วหยิบจานเปล่า
พร้อมกับที่คีบ*-*มีเเต่อันอย่อยๆน่ากินทั้งนั้นเลยงั้นมิกิขอฟาดเรียบ ฉันหยิบคัพเค้กขนม
นมเนยต่างๆสารพัดจนกระทั่งไปคีบเอาหมูย่างราดน้ำพริกเเต่มีคนมาคีบหลังฉัน
( - -) ---- (- - ).... ฉันกับไคซ์จ้องตากันเหมือนปลากัดเเถมเขาทำหน้าง่วงเเละบึ้งตึ่ง
ทำหน้าเเบบนี้สาวๆที่ไหนจะหลีว่ะนะฉันตีคีบไคซ์ออกเเล้วหยิบส่วนไคซ์ก็จับมือฉันออก
ไปเเล้วเขาก็มาคีบหมูย่างของฉัน
"เฮ้ๆ ให้มันน้อยหน่อยตาบ้า!"
"หมูย่างเหลือเเค่ชิ้นเดียวก็น่าจะให้ลูกเจ้าภาพมั้งนะ - -"
เขาพูดจบเเล้วมองจานของฉันที่มีเเต่ของกินสารพัดสารเพเเถมเขาก็หยิบคัพเค้กของฉัน
เเต่บังเอิญฉันเอาหลบทันพอดี
"ให้ตายสิ! นายน่าจะเสียสละให้ผู้หญิงนะ"
"เสียสละบ้านเธอสิ จานเธอก็เต็มไปด้วยของกินก็น่าจะเเบ่งฉันบ้าง"
"นี่นาย มาพล่ามอะไรของกินที่ฉันคีบทั้งหมดมาย่ะ -*-"
"เธอไปอดยากปากเเห้งที่ไหนมาว่ะเนี้ยดูปากก็เลอะมอมเเมมเสียบุคลิกผู้หญิง"
"นั้นก็เรื่องของฉันย่ะ นายไม่เกี่ยวเเละก็เอาหมูย่างของฉันมา"
เขาเดินหนีเเถมเอาหมูย่างของฉันไปโดยไม่ฟังฉันด่าว่าสักคำโถ่ว! ไอ้สุภาพขาหลุดเอ้ยย!
คิดว่าหล่อเเละจะทำเเบบนี้ให้ตัวเองดูเท่นักหรอฉันจะไม่ยอม -*-
ฉันเดินไปที่โต๊ะรับประทานเเล้วยัดของกินจนหมดเเต่เหลือคัพเค้กที่ไคซ์เเย่งเเต่ฉันไม่กิน
มันเพราะถ้ากินมันอาจจะติดนิสัยจากตาบ้านั้น 
เเผละ!! 
ฮึ้ยยย...ใครบังอาจผลักหัวฉันจมกับคัพเค้กว่ะฉันหันไป ไคซ์ยืนมองเเละอมยิ้มอย่างพอใจที่เขาได้เอาคืนฉัน
"ไอ้...ๆๆๆ !!!"
"อะไรยัยอ้วน อ้ะ! กินเยอะๆจะได้อ้วนๆต้วมๆเเบบหมู"
ไคซ์เอาคัพเค้กชิ้นใหม่มายัดใส่ปากฉันจนคนในงานเเละเพื่อน หรือ รุ่นพี่ก็ต่างกันมองฉันกับไคซ์ 
"โอ้ยย อัยอ้ายายอายเเน่!!" (โอ้ยย ไอ้บ้านายตายเเน่) ฉันคืนคัพเค้กเเล้วเอาน้ำผลไม้
สาดใส่ไคซ์เเถมไคซ์ก็เอาคัพเค้กยัดใส่ปากฉันอีกรอบ
"ฮ่าๆ! ยัยหมูอ้วนๆนี่ถ้าเธออ้วนเมื่อไหร่ฉันจะจับปิ้งกินเเทนหมูเป็นๆเลยย"
ดูสีหน้าเขาเเบบเเกล้งเอาคืนได้อย่างสาสมเเละพอใจเเถมทำให้เขาหัวเราะ ตายจริง!!
คนในงานก็มุงดูสภาพอันน่าอัปลักษณ์ของฉัน ใอ้ไคซ์นายมันจะมากเกินไปเเล้ว
ฉันเอาคัพเค้กที่ไคซ์เตรียมมาเพื่อฉันเเล้วปาใส่หัวหมอนี่จนเละตุ้มเปะเลยกลายเป็น
สงครามปาเค้กเป็นที่เรียบร้อย
"มิกิโกะ!!!" เสียงเเม่
"ไคซ์!!!" เสียงคุณเอเลียม
เสียงทั้งสองฝ่ายประสานกันทำให้ฉันเเละไคซ์หยุดปาคัพเค้กใส่กันพร้อมกับโดนลากออก
ไปที่อื่นฉันโดนเเม่ลากที่รถเเต่ตัวของฉันเต็มไปด้วยเค้กทำให้เเม่ของฉันเผยเเววตาสมน้ำ
หน้า ลูกสาวทำผิดอะไร YY
"มิกิโกะ..ลูกหาเรื่องไคซ์ผิดเรื่องเเล้ว.."
"เอ๊ะ ??"
"ไคซ์นะ...จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ลูกระวังตัวไว้ด้วย ^^"
"เเม่..รู้นิสัยตานั้นด้วยหรอ.. O_O" 
ฉันหันมาจ้องเเม่ในขณะที่อยู่บนรถเเต่พ่อไม่ได้มาด้วยพ่ออยู่ในพิธีงานเเต่งเเม่เลยลากฉัน
มาส่งบ้านเเต่ตอนนี้ฉันอยู่บนรถอยู่
"ใช่...เเต่เเม่ไม่บอก มิกิต้องสังเกตเขาเอง ^^"
เเม่ฉันเผยเเววตาเล่ห์เหลี่ยมเเล้วยิ้ม..เเม่ค่ะ..เม่คือใครทำไมทำให้หนูกลัวขนาดนี้..ต่อไป
หนูจะไม่ดื้อไม่ซนไม่เอาอีกเเล้วว T^T
[บ้านของฉัน]
ขณะนี้ฉันอยู่ในชุดนอนนี่เป็นเวลากลางคืนเเต่เมื่อตอนเช้าเเละกลางวันทำเอาพลังงานของ
ฉันเสื่อมหมดเพราะโดนเเม่เทศเเละมีเรื่องกับไคซ์ดีนะพรุ่งนี้วันอาทิตย์ถ้าวันจันทร์ฉันต้อง
หลบไคซ์ใช่ไหมเนี้ย ไม่อยากไปโรงเรียนเลย T^T
กริ๊งๆๆๆ !~ 
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นใครโทรมากันฉันเอนตัวไปเอาโทรศัพท์ที่อยู่บนเตียงฉันเเละกดดูเบอร์
*-*...เคย์เพื่อนสนิทของฉันโทรมากริ๊ดดดด กำลังหาที่ระบายอยู่พอดี
"โมชิโมฉิ..ว่าไงเคย์ฉันมีเรื่อ----"
[ฉันรู้เเล้วเธอมีเรื่องกับไคซ์เเค่เเย่งของกินนี่..ปัญญาอ่อน]
"อ้าว! ก็ตอนนั้นคนมันหิวทำไงได้"
[เเค่หมูย่างราดน้ำพริกทำไมไม่บอกฉันฉันจะได้ทำให้กิน = =]
"ก็ตอนนั้นอยู่งานเเต่งของคุณ เอเลียมนี่นา"
ฉันถอนหายใจเเละขำมึนๆกับคำด่าของเคย์
[ใอ้มึนเอ้ยย เมื่อไหร่เธอจะได้สำนึกผิดบ้างด่าก็เเล้วสั่งสอนก็เเล้วฉันละหนื่อยใจจริ๊งง]
"บ่นมากๆเดะระวังเเก่นะคะคุณชายเคย์!~"
[เฮ้อ...ฉันเหนื่อยเเล้วเเค่นี้ล่ะฝันดีนะ อ้อ วันจันทร์เจอกันที่หลังป้อมยาม]
"โอเคร!~ รับทราบงับบ"
ฉันกดวางสายเเล้วทิ้งโทรศัพท์ลงเตียงพร้อมกับนอน...วันข้างหน้าไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เเต่ขอให้ฉันเพิ่มความมั่นใจเเละความกล้าหาญที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง..ฉันค่อยๆหลับตาเเล้ว
นอนไปในที่สุด.