I am wife เมื่อผมเป็นเจ้าสาว [YAOI]

Episode 5 ไม่อึ๊บห้ามออก
 
หลังจากโวยวายอยู่นานร่างบางก็ได้เนรเทศร่างสูงออกจากห้องอาบน้ำอย่างทันทีทันใด เหตุที่ไม่ออกก่อนก็เพราะกลัวเจ้าโรคจิตนี่จะเห็นอะไรต่อมิอะไรของเขาอีกน่ะสิ! แต่ไอ้บ้านั่นก็ยังไม่วายแหย่เขาว่า
          “ที่ไล่ข้าเนี่ย จริงๆ แล้วเจ้าอยากเห็นร่างเปลือยของข้าล่ะสิ ดูจากเมื่อคืนนี้แล้ว หึ คงเห็นไม่ถนัดสินะ?”
          “บ้า!!!” ร่างบางแหว ก่อนจะหันหน้าหลบเมื่อเจ้าคนหน้าไม่อายขึ้นจากน้ำแล้วเดินโทงๆ ไปหยิบเอาเสื้อคลุมของตัวเองมาใส่ ไม่วายหันไปแหย่ร่างเล็กอีก โดยการก้มไปหยิบเอาเสื้อคลุมของคนตัวเล็กที่โยนกองๆ ไว้มาถือแล้วบอก
          “ถ้าข้าแกล้งเอาเสื้อคลุมเจ้าออกไปด้วย คงสนุกพิลึก” ร่างบางหน้าเหวอมองเสื้อตัวเองในมืออีกฝ่ายตาโต ส่งให้คนแกล้งหัวเราะหึๆ
          “เจ้าบ้า!!!!”
          ................
         
          ร่างบางในสภาพเสื้อผ้าเรียบร้อยดีแล้วเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามายังห้องนอน เห็นสวามีที่รัก! แต่งตัวเต็มยศกำลังสวมถุงมือสีดำ เมื่ออีกฝ่ายมองมายังตนก็ส่งค้อนให้วงใหญ่ แต่อีกฝ่ายก็แค่มองนิ่งๆ เท่านั้น
          เขาว่าไอ้บ้านี่มันเป็นคน..ไม่สิ เป็นปีสาจแปลกๆ นะ เพราะเวลปกติก็มักจะเห็นทำหน้านิ่งๆ เหมือนคนไร้อารมณ์ แต่บางเวลากลับชอบแกล้งแหย่ให้เขาอายและโมโหเป็นพักๆ
          ไม่เข้าใจมันเลยวุ้ย!!
          ร่างบางเลิกสนใจคนตัวโตแล้วเปิดประตูห้องนอนออกไปยังห้องนั่งเล่น ก่อนจะตรงดิ่งไปที่ประตู มือเล็กเอื้อมเปิดประตูทันที
          กึก
          “หืม?” เสียงครางหวานมาพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดมุ่น เมื่อเขาดึงประตูแล้วแต่มันไม่เปิด
          กึก กึก
          ลองอีกทีแต่ก็ไม่เป็นผล จนในที่สุด
          กึกกึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
          “เจ้าทำอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นร่างบางเขย่าประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่เห็นเปิดเสียที หรือคนตัวเล็กจะทดสอบความแข็งแรงของประตูห้องเขางั้นหรือ?
          “ฮึ่ม ก็ประตูน่ะสิ มันเปิดไม่ออก” ร่างบางบอก ก่อนที่ร่างสูงจะเอื้อมมาเปิดบ้าง
          กึก
          “...............”
          กึก กึก
          “...............”
          กึกกึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ปรากฏการณ์เดจาวู ภาพฉายซ้ำเกิดขึ้นติดๆ กันเสียแต่คนที่ทำกลับเป็นคนละคน จนร่างบงต้องเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย
          “ไม่ใช่ว่าเสียนะ!?”
          แอ๊ดดดดดดดด
          สองร่างขยับถอยออกห่างจากประตูทันทีก่อนมองหน้ากัน ร่างของนางกำนัลอารีและผองเพื่อนจะเดินถือถาดอาหารคาวและหวาน รวมทั้งผลไม้และเครื่องดื่มเข้ามา
          “อรุณสวัสดิ์เพคะ เจ้าชาย พระชายา” ร่างบางหน้าเหยเกเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกตนอย่างนั้น ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยถามเสียงเรียบ
          “เหตุใดพวกเจ้าถึงยกสำรับมาที่นี่?”
          “เป็นรับสั่งของท่านจ้าวเพคะ พระองค์มีรับสั่งว่า ห้ามทั้งสองพระองค์ออกจากห้องจนกว่าจะเป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์” สเฟียร์กล่าวยิ้มๆ คนฟังทั้งสองแสดงสีหน้าได้ต่างกันมาก อีกคนนิ่งๆ แต่อีกคนนี่สิ เตรียมโวยวายเต็มที่
          “ไม่มีทางอ่ะ!!” ว่าแล้วก็เดินออกจากประตูไป แต่หากยังไม่ทันจะพ้นธรณีประตู ร่างบางก็ถูกกำแพงที่มองไม่เห็นกระแทกกลับมา ร่างหนารีบรับเอาร่างบางแทบไม่ทัน
          ตัวหนังสือสีม่วงเข้มลอยขึ้นกลางอากาศ ให้เจ้าของห้องหอทั้งสองกระพริบตาปริบๆ
          ‘ห้ามดันทาเลี่ยนและลาเนียที่ยังไม่เป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์ผ่าน’
          ร่างสูงยกมือกุมขมับ เวทอักษรพวกนี้ ฝีมือท่านพ่อแน่ๆ คิดพลางก็หันมองร่างบางที่หน้าเริ่มจะบูดขึ้นทุกทีๆ
          “ราชาปีศาจปัญญาอ่อนนั่น!!!!!!!!” ร่างบางแหวพลางยกนิ้วชี้ตัวอักษรปะหลกๆ อย่างเคียดแค้นคนร่ายเวทจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือ เขาอุตส่าห์คิดแผนปกป้องเอกราชเสียดิบดี แต่พระราชาบ้านั่น!!!!!
          ฮึ่ม!!!!!!!!!
          “หม่อมฉันทูลลาเพคะ” แล้วนางกำนัลที่ร่างบางลืมไปแล้วว่ายืนอยู่ด้วยก็เอ่ยขอตัวออกไป ทิ้งให้ร่างบางกัดปากแน่นจนร่างสูงต้องยกนิ้วขึ้นแตะร่างบางถึงได้รู้สึกตัว
          “ปากช้ำหมดแล้ว” กล่าวจบก็ถอดดาบออกจากเข็มขัดวางพิงไว้ที่โซฟาตัวยาว ก่อนจะดึงเอาร่างเล็กให้นั่งลงข้าง มือก็เอาจานเปล่าวางให้คนข้างๆ ก่อนจะหยิบเอาน่องไก่ของโปรดคนตัวเล็กวงใส่จานให้
          “กินก่อน” ร่างสูงกล่าวร่างบางจึงกินอย่างบ้าคลั่งเพื่อระคาบความแค้นที่แน่นอก!
          ..............
         
          “ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกน่า” เสียงทุ้มเอ่ยเมื่อร่างบางใช้แผนเดินคือนอนยังไงก็ได้ให้เต็มเตียงเพื่อไม่ให้เขานอนด้วย
          “ไม่เชื่อ!” ตอบทันควันแล้วยื่นเท้าออกมาเขี่ยๆ หัวเข่าที่ร่างสูงหย่อนลงมาโดนหมอนข้าง
          “.........” ร่างสูงไม่ฟังและไม่สนใจเท้าน้อยๆ ที่สะกิดยิกๆ ก่อนจะโน้มตัวลงนอนโดยโยนหมอนข้างไปกองรวมกับอีกใบ
          “นี่!!!!!” ร่างบางดีดผึ่งขึ้นนั่ง ใช้มือทุบอกเปลือยเปล่า
          “เจ้านี่นะ เราแต่งงานกันแล้ว นอนด้วยกันจะเป็นไร?”
          “ไม่นอน!!!!” พูดไปก็เท่านั้น ร่างสูงรวบเอาคนตัวเล็กลงมานอนกอด กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยเตะจมูก ร่างบางดิ้นขลุกขลักมือก็ทุบอีกคนรัวๆ ปากก็โวยวายไม่หยุด
          “หึหึ ทำไม? เจ้าไม่อยากออกไปข้างนอกเหรอ? อยู่ในนี้ทั้งวันไม่เบื่อรึไง? หรือความจริงแล้วเจ้าอยากอยู่กับข้าสองต่อสอง เลยอิดออดเล่นตัวอย่างนี้?” พูดพลางยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่แกล้งอีกฝ่ายได้
          “หลงตัวเอง ใครจะไปอยากอยู่ใกล้เจ้า แค่เห็นหน้าก็กินข้าวไม่ลง!” ร่างเล็กบอก ดิ้นไม่หยุดจนเริ่มเหนื่อย
          “หืม? กินข้าวไม่ลง ข้าจำได้ว่าข้ากินไม่อิ่มเพราะใครไม่รู้แย่ง”
          “ไม่ใช่ข้า!!!” ร่างบางหยุดดิ้นแล้วพักหายใจ
          “ปล่อยข้าได้แล้ว อยากนอนก็นอนไปสิ ฮึ่ม ข้าอึดอัด!!!!” ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ ร่างบางกระเถิบออกไปจนเกือบตกเตียงแล้วเอาหมอนข้างสองอันมาวางกั้นทันที
          “อย่าขยับมาใกล้ข้านะ!!!” คนตัวเล็กคาดโทษก่อนจะลงจากเตียงไปจุดกำยานยานอนหลับแล้วเอาไปวางไว้ข้างหัวเตียงคนตัวโต
          “อะไร?” ร่างสูงถามอย่างฉงน
          “กำยาน ไม่รู้จักรึไง โง่!” แล้วก็มาล้มตัวลงนอนตามเดิม แม้ร่างสูงจะสงสัยว่าเหตุใดคนตัวเล็กต้องเอามาวางไว้ข้างๆ ตน แต่ก้ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร
          แล้วทั้งสองก็หลับ.......
          .....................
          เช้าของวันต่อมา ร่างสูงนอนตะแคงชิดขอบเตียง ถ้าขยับนิดเดียวมีหวังได้ลงไปนอนจูบพื้นเป็นแน่แท้ ด้านหลังถูกดุนด้วยหมอนข้างที่ข้างตัวเล็กนอนดิ้นถีบมาใส่เขา ส่วนเจ้าตัวก็นอนแผ่หลาสามสลึงอยู่กลางเตียง ร่างสูงกระพริบตาปริบๆ เหลือบมองร่างเล็กด้านหลังก่อนจะลุกขึ้นนั่ง ไม่คิดว่าจะดิ้นรุนแรงขนาดนี้
          แต่ก็แปลก โดนดันขนาดนี้เขากลับไม่ตื่น ปกติแค่ได้ยินเสียงอะไรหรือมีอะไรโดนตัวนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว แต่สองวันนี้หลับลึกมาก ตื่นเอาเช้าทีเดียว...
          คิดแล้วก็หรี่ตาลง
          คงไม่ใช่ฝีมือเจ้าตัวแสบนี่หรอกนะ...
          เขาส่ายหน้าก่อนจะเดินไปอาบน้ำ
 
          ยามเที่ยงวัน แต่เจ้าชายดันทาเลี่ยนก็ถูกชายาผู้น่ารักใช้ให้จุดเตาผิงในห้องนั่งเล่นขณะรอข้าวเที่ยงที่นางกำนัลจะนำมาให้ เอาจริงๆ ก็รอนางกำนัลมากกว่า ตลอดเช้าเขาก็คิดแผนหนึ่งขึ้นมาได้
          “ข้าจะจับตัวนางกำนัลมาเป็นตัวประกันให้พ่อเจ้าปล่อยข้าออกไป” ร่างบางกล่าวออกมาหลังจากที่ครุ่นคิดมานาน แต่คนตัวโตกลับเอ่ยเสียงเรียบว่า
          “ถ้าท่านพ่อไม่ทำตาม?”
          “ข้าจะปาดคอเจ้า เชือดไก่ให้ลิงดู!!!” ร่างเล็กกอดอกหน้ามุ่ย
          “หึหึ”
          แอ๊ดดดดดด
          ไม่นานเกินรอ ประตูก็ถูกเปิดออก นางกำนัลทั้งสี่เดินเข้ามาพร้อมอาหารกลางวัน ทันทีที่ทั้งสี่วางอาหารลง ร่างบางก็กระโจนใส่แอนนาทันทีแบบไม่ให้นางตั้งตัว แต่ผลที่ได้กลับไม่คาดคิด
          เมื่อทันทีที่มือสวยแตะโดนตัวของแอนนา กระแสไฟฟ้าแรงสูงก็แล่นเปรี๊ยะจนร่างบางต้องผงะ ฝ่ามือเกิดรอยไหม้ นางกำนัลทั้งสี่ตกใจส่งเสียงร้องวี๊ดว้าย เจ้าชายดันทาเลี่ยนจับมือของชายาคนงามมาดูทันที
          แต่ร่างบางยังสงสัย สะบัดมือออกแล้วยืนขึ้นจะแตะแอนนาอีก และผลก็เป็นเช่นเดิม
          “ฮึก!” ร่างเล็กกลั้นสะอื้นเพราะความเจ็บแล่นริ้ว ฝ่ามืองามถูกช็อตจนไหม้มีควันลอยขึ้นไปในอากาศ เจ้าชายดันทาเลี่ยนยกมือเล็กมาดูก่อนลูบไล้ใช้ความเย็นจากฝ่ามือลดทอนความเจ็บปวด
          “ไปเอายามา” เสียงเรียบเอ่ยสั่ง ทาเรียรีบรุดไปทันที นางกำนัลที่เหลือต่างกระวนกระวายเมื่อเห็นร่างเล็กน้ำตาร่วงผล็อยลงอย่างน่าสงสาร
          “ขอประทานอภัยเพคะพระชายา ท่านจ้าวร่ายเวทคุ้มภัยให้กับพวกหม่อมฉันทั้งสี่ก่อนจะยกสำรับเข้ามาเพคะ” อารีกล่าวอย่างรนราน
          “ฮึก พวกเจ้าแกล้งข้า พ่อของเจ้าก็แกล้งข้า!!!! ฮึก!” เจ้าชายดันทาเลี่ยนยกมืออีกข้างเกลี่ยน้ำตาให้ชายาคนงามอย่างอ่อนโยนก่อนเอ่ย
          “ข้าขอโทษ”
          “ฮึก ฮึก”
          “ขอทาที่คืนแรกข้าไม่ทำเจ้า”
          “ไอ้บ้า!!!!!!” ว่าพลางก็ฟาดเพี๊ยะเข้าที่แผงอกอ่างจัง
          “หึหึหึ ก็ถูกแล้วนี้ ถ้าคืนเข้าหอ เราร่วมรักกัน ป่านนี้เจ้าได้ออกไปวิ่งเล่นตั้งนานแล้ว” ร่างสูงว่ายกยิ้มให้อย่างคนอยากแกล้ง
          “หายเจ็บรึยัง?” ถามพลางลูบไล้แผ่วเบา ส่งให้นางกำนัลทั้งสามอมยิ้มกับภาพที่เห็น
          “มาแล้วเพคะ” ทาเรียวิ่งเข้ามาพร้อมกับหมอหลวง....
          บอกให้ไปเอายาได้มาทั้งหมอ......
         
          กี่วันแล้วนะ อ้อ หนึ่งอาทิตย์ หึ! เขาติดอยู่กับไอ้บ้าจิตไม่ปกตินี่มาตั้งอาทิตย์หนึ่ง เหอะ! เขาควรดีใจไหมที่พ่อสามีใจดีอนุญาตให้ฮันนีมูนกันสองต่อสองมาทั้งอาทิตย์ ไม่ต้องทงต้องทำมันละงานอ่ะ!!!!
          ร่างสูงมองร่างเล็กที่นอนคว่ำแหมะอยู่บนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยากด้วยสายตานิ่งๆ ร่างเล็กไม่ขยับเขยื้อนอะไรนอกจากเปลือกตาที่กระพริบปริบๆ
          เซ็ง....
          เซ็งมาก ณ เวลานี้
          ร่างบางได้แต่โอดครวญในใจแต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรเขาได้
          เจ็บใจ....
          เจ็บใจที่บังเอิญเขาไม่เคยเรียนเวทอักษรให้พอมาแก้เวทของจอมปีศาจพิเรนทร์นั่นได้!!
          ฮึ่ม!!!!
          และเจ็บใจมากที่เชื่อคำน้ามาแต่งกับได้บ้าโรคจิตนี่!!!!!!!
          “นี่” ในที่สุดร่างเล็กก็เอ่ยปากเรียกขึ้น
          “หืม?”
          “ทำไมเจ้าถึงแต่งงานก็ข้าล่ะ?”
         
***************************************
 
To be continued
 
Next Episode 6 น้ำผึ้งพระจันทร์