I am wife เมื่อผมเป็นเจ้าสาว [YAOI]

Episode 4 เข้าหอ

เช้าของวันต่อมา ภายในห้องส่วนตัวของลาเนีย ร่างเล็กนั่งแข็งทื่อ ซึมกะทือปล่อยให้นางกำนัลหลายคนมะรุมมะตุ้มกับร่างกายตนเองอย่างคนไม่ค่อยมีสติสตางค์ สาเหตุต้องย้อนกลับไปเมื่อวาน

          หลังจากที่ริมฝีปากหนาบดเบียดลงมาที่ริมฝีปากตน ร่างเล็กก็ถึงกับสลบสะไหลไปคาอ้อมอกของว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าชายดันทาเลี่ยนทรงถอนริมฝีปากออกก่อนจะยกยิ้มนิดๆ แล้วอาสาอุ้มร่างไร้สติของร่างเล็กมาเก็บในห้องเอง

          ............

ลืมตาขึ้นมาในเวลาสองทุ่มนิดๆ เขาเหลียวมองรอบกายพบว่าตอนนี้ตนเองนั้นนอนอยู่ในห้องนอนของตนเอง ก่อนที่จะนึกย้อนไปถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมานอนในนี้

          จะ จูบ!!!!

          “อะ อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!!!” ร่างบางกรีดร้องเสียงหลง สองมือยกขึ้นกุมขมับอย่างคนไม่มีสติ จูบแรก!!! โอ๊ยยยย!!!! ฮือ ไอ้บ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

          มาจนถึงบัดเดี๋ยวนี้ ขึ้นวันใหม่ เขาถูกปลุกตั้งแต่เช้า ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน นางกำนัลทั้งสี่ลากเขาลงจากเตียงไปทำสปาเช้าตอนสายๆ ก่อนจะลากมาแต่งตัวแต่งหน้าทำผม ทั้งๆ ที่ขอบตายังดำคล้ำ

          ร่างเล็กไม่กระดุกกระดิกปล่อยให้นางกำนัลแต่งหน้าทำผม ผมสีทองถูกเกล้าขึ้นถักเป็นเปียก่อนจะม้วนเป็นก้อนกลมๆ และผูกผ้าสีฟ้าอ่อน ชุดแต่งงานสีขาวขลิบทองดูสวยเลิศอลังการดาวล้านดวง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยสวมเสื้อผ้าเนื้อดีและสวยงามขนาดนี้มาก่อน เหอะ ถ้าได้ใส่ในสถานการณ์อื่นเขาคงดีใจกว่านี้!!!!

          ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น เขานั่งรอเวลาเริ่มพิธีซึ่งก็คือหกโมงเย็น....แล้วทำไมเขาจะต้องโดนลากไปแต่งตัวตั้งแต่เช้าด้วย แค่คิด หน้าก็บูดขึ้นทันที

          “วันนี้เด็กดื้อของน้าสวยมาก” เทียร่าที่เดินทางมาร่วมเป็นสักขีพยานรักเอ่ยขึ้นยิ้มๆ แต่คนถูกชมกลับหน้าบูดยิ่งกว่าเดิม

          “จะแต่งงานแล้ว เจ้าไม่คิดจะยิ้มสักนิดรึไง?” เลวี่กล่าวยิ้มๆ

          “ไม่!” คนฟังทั้งสองถอนหายใจทันที ก่อนที่นางกำนัลจะเข้ามาบอกให้เตรียมตัวเข้าพิธี

          ภายในโบสถ์ประจำพระราชวังแอสเทรีย บิชอปดำยืนอยู่หลังแท่นพิธี แถวหน้าสุดมีเครือญาติของเจ้าบ่าวและเจ้าสาวนั่งอยู่ ฝั่งเจ้าบ่าวมีจ้าวปีศาจเมเธนอส เจ้าชายองค์โตซามาเอล เจ้าชายแอสทารอธ เจ้าชายโฟร์คาลอร์ ท่านดยุกโพรเฟ่ต์ ตาของเจ้าชายดันทาเลี่ยน แม่ทัพแดนใต้รันเซ่ ลุงของเจ้าบ่าวเช่นกัน

          ฝั่งเจ้าสาวมีเทียร่าผู้เป็นน้า แม่ทัพแดนเหนือ ซาเรส ลุงของลาเนียที่เจ้าตัวก็เพิ่งจะรู้ว่ามี และอคิน อัศวินประจำองค์ของเจ้าชายดันทาเลี่ยนมาในฐานะญาติผู้พี่และเพื่อนเจ้าบ่าว คนนี้ร่างบางถึงกับตาโต เลวี่นั่งไม่ห่างกันนักในฐานะเพื่อนเจ้าสาว

          ร่างบางในชุดสีขาวขลิบทองยืนเกร็งไปทั้งร่าง เสียงของบิชอปไม่เข้าหูเลยสักนิด สายตาเขาเอาแต่จับจ้องไปที่รูปปั้นขนาดยักษ์ของใครสักคนที่อยู่ด้านหลังของบิชอป จากป้ายชื่อที่ติดไว้ว่า ‘เซเลฟ’ ก็ไม่ได้ช่วยให้กระจ่าง

          เอาจริงๆ ที่ร่างบางมองที่ตรงนั้นก็เพราะไม่อยากจะเหลือบไปมองคนข้างกายที่อยู่ในชุดแบบเดียวกันเปี๊ยบต่างหากล่ะ เขาหาได้สนใจรูปปั้นขนาดยักษ์นั่นไม่...

          “ข้าสาบานว่าจะรักเขาปกป้องเขาไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่” เสียงเรียบของเจ้าชายดันทาเลี่ยนเอ่ยออกมาต่อหน้าปวงประชา แต่รออยู่นานร่างเล็กก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเอื้อนเอ่ยคำใด อันที่จริงตั้งแต่เดินเข้างานมาลาเนียก็ยังไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำ เอาแต่ยืนแข็งทื่อ ที่ขยับเห็นมีแต่เปลือกตาที่กระพริบบ้างบางคราว

          แปลกไป....

          เจ้าชายดันทาเลี่ยนได้แต่คิดในใจ พลางมองหน้าของเจ้าสาวคนสวย

          แต่คนรอฟังคำสาบานจากร่างบางหาใช่คนเป็นเจ้าบ่าวไม่ ราชาเมเธนอสที่เห็นลูกสะใภ้ไม่ขยับปากเสียทีก็ขัดใจเป็นอย่างมาก ในเมื่อร่างบางไม่ยอมพูดนักงั้นเขาพูดเอง

          “ข้าก็ขอสาบานว่าจะรักและเชื่อฟังคำสั่งปรนนิบัติรับใช้ท่านพี่ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่” ร่างบางตาเบิกกว้าง เมื่อเสียงที่เปล่งออกจากปากตนเองนั้นเขาหาได้เป็นคนพูด!!!! ร่างเล็กหันขวับไปมองท้าวปีศาจอย่างคนพูดอะไรไม่ออกเมื่อคนที่ถูกตนมองอยู่ส่งยิ้มพร้อมชูสองนิ้วให้

          “สวมแหวน” บิชอปเอ่ยเสียงกังวาน มือเล็กก็ถูกคนตรงหน้าดึงไปทันทีไม่รอให้ร่างเล็กตั้งตัว เพราะเกรงว่าจะเป็นแบบเมื่อวานอีก และพอตอนตัวเองต้องสวมกลับบ้างมือที่ถือแหวนก็ยกขึ้นสวมใส่นิ้วให้คนตรงหน้าโดยที่ไม่ต้องเสียแรงตัวเองยก

          “ขี้โกง ไม่เอาอ่ะ!!” ในที่สุดร่างเล็กก็หาเส้นเสียงของตัวเองเจอเสียที เขาร้องโวยวาย มองหน้าจ้าวปีศาจที่ยกยิ้มชอบใน นิ้วชี้ถูกแกว่งขึ้นเป็นหลักฐานว่ากำลังใช้เวทมนตร์

          “จูบสาบาน”

          “ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก อุ๊บ OxO” อยากจะกรีดร้องให้โลกแตก!!!!

          ถูกจูบอีกแล้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!

          “อื้อออออออ”

          “หึหึ” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นก่อนที่เสียงบิชอปจะบอกให้ส่งตัวเข้าหอ บรรดาญาติๆ ทั้งหลายต่างมาอวยพรให้ทั้งคู่มีความสุข โดยที่ไม่รู้เลยว่าร่างเล็กได้แต่กู่ร้องอยู่ในใจอย่างคนเสียสติ...

          “อ๊ากกกก!! ปล๊อย!!!!!” ร่างบางดิ้นขลุกขลักทันที ปากก็ร้องแหกปากโวยวาย เมื่อถูกเจ้าบ่าวจับพาดบ่า ย้ำว่าพาดบ่า หาใช่ท่าเจ้าสาวที่ควรเป็น...

          เพี๊ยะ!!

          “อย่าดิ้น” ไร้สัญญาณเตือนใดๆ ทั้งสิ้น ร่างสูงใช้ฝ่ามือฟาดเข้าที่ก้นน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าร่างเล็กดิ้นแรงจนเกือบจะตก

          “โอ๊ย!!! เจ็บ!!” ร่างบางแหว แต่คนแบกไม่สนใจ เดินหน้านิ่งไปยังห้องหอทันที.....

          ................

          ภายในห้องนอนสีขาวสะอาดตาซึ่งก็คือห้องนอนของเจ้าชายดันทาเลี่ยนที่ผันตัวกลายมาเป็นห้องหอในชั่วข้ามคืน สองร่างในชุดสีขาวนั่งหันหลังให้กันที่ขอบเตียงคนละด้าน

          เจ้าชายดันทาเลี่ยนเหลือบมองร่างบางที่นั่งหันหลังให้ด้วยสีหน้านิ่งๆ ถึงจะแต่งงานกันแล้วแต่เข้าก็จะไม่ฝืนใจคนตัวเล็ก หากลาเนียไม่ยอมเขาก็จะไม่ทำ ต่างจากร่างบางที่กำลังทำหน้าเครียดและเหลือบมองคนตัวสูงด้วยสายตาหวาดระแวงในหัวคิดแต่เรื่องที่ต้องทำยังไงไม่ให้ถูกปล้ำ!

          “ข้าไปอาบน้ำดีกว่า” ร่างสูงหันไปมองร่างบางที่อยู่ดีๆ ก็ดีดตัวขึ้นยืนแล้วพูดอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย จากนั้นก็เดินเข้าห้องอาบน้ำไป

          เขาจะต้องรีบอาบน้ำและออกไปปฏิบัติภารกิจปกป้องเอกราช!!!

          ไม่นานนักร่างบางก็ออกมาพร้อมชุดนอนปาจามาสีส้อมอ่อน สองมือใช้ผ้าขนหูเช็ดผมไปมา ก่อนจะออกปากไล่ “เจ้าก็ไปอาบสิ”

          ร่างสูงจึงเดินไปอาบบ้าง พอคนตัวโตเดินลับสายตาไป คนตัวเล็กก็ย่องไปชะเง้อชะแง้มอง ไม่ได้อยากแอบดูแต่แค่เพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ออกมาเห็นตอนที่ตนเองกำลังทำอะไรๆ

          “หึหึหึหึหึหึหึ เท่านี้ก็เรียบร้อย คึคึ” ร่างเล็กหัวเราะคิกคักก่อนจะเงียบลงเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่สวมเพียงกางเกงขายาวเนื้อผ้าบางเบา ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นอกแกร่งและกล้ามท้องเป็นลอนสวย ส่งให้คนมองต้องอ้าปากค้าง

          อิจฉาอ่ะ!!!

          คนตัวโตมือหนึ่งเช็ดผมมือหนึ่งรินน้ำจากเหยือกใส่แก้วจนเต็ม สายตาก้เหลือบมองร่างบางที่นอนแผ่หลากางขากางแขนอยู่กลางเตียง ด้านข้างมีหมอนข้างวางไว้ทั้งซ้ายและขวา...

          เต็มเตียงพอดี...

          “เจ้านอนอย่างนั้นแล้วข้าจะนอนยังไง?” เสียงเรียบเอ่ยถาม

          “โซฟา หรือถ้าไม่พอใจจะนอนพื้นก็ไม่มีใครว่า” ร่างบางพูดจบก็ยักคิ้วให้สองทีแบบคนเหนือกว่า ส่งให้ร่างสูหรี่ตามองแบบหมั่นไส้นิดๆ กับคนเจ้าแผนการ แต่มีหรือว่าทำแค่นี้จะหยุดเขาได้!

          หึหึ หลับเมื่อไหร่ เดี๋ยวเราค่อยเจอกัน....

          เจ้าชายดันทาเลี่ยนทำทีไม่สนใจชายาหมาดๆ ที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงของเขาแล้วหันไปหยิบหนังสือจากตู้มาอ่านที่โซฟาปลายเตียง แต่อ่านไปอ่านมาชักง่วงๆ เขาอ้าปากหาวเบาๆ แล้วเหลือบมองคนบนเตียงแต่คนตัวเล็กยังคงตีขาแปะๆ ไม่ยอมนอนเสียที

          “ฮ้าววว” ร่างเล็กแอบเหล่คนตัวโตที่นอนเอกเขนกบนโซฟาเมื่อได้ยินเสียงหาวเบาๆ หึหึหึ หลับสิ หลับให้ลึกๆ นะไอ้โรคจิต!!!!

          “ลาเนีย ดึกแล้วเหตุใดเจ้ายังไม่นอน?” ร่างสูงถามเบาๆ เพราะรู้สึกง่วงเสียเต็มประดา เอาจริงๆ วันนี้เขารู้สึกว่าตนเองนั้นง่วงนอนเร็วผิดปกติเสียด้วยซ้ำ

          “จะนอนไม่นอนก็เรื่องของข้า เจ้าอยากนอนก็นอนไปสิ” ร่างเล็กว่ามือก็จับผมตัวเองเปียเล่นอย่างไม่สนคนตัวโตที่จะหลับมิหลับแหล่

          “..........” ผ่านไปสักพัก ไร้วี่แววของเสียงเปิดหนังสือ ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งชะเง้อมองคนที่นอนบนโซฟา ก่อนค่อยๆ ย่องลงมาส่องดูใกล้ๆ ใบหน้าหล่อคมคายหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอ ร่างบางยกยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปสะกิด

          “ดันทาเลี่ยน!” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ เมื่อไร้เสียงตอบรับซึ่งหมายถึงว่าร่างสูงได้เข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ไปแล้วเรียบร้อย ร่างเล็กถึงกับปล่อยหัวเราะงอหงายก่อนกระโดดขึ้นเตียงทันที

          เท่านี้ไอ้โรคจิตนั่นก็ไม่มีวันมาลวนลามเขาแล้ว หึหึ ฉลาดล้ำจริงๆ แผนเรา!!

          ย้อนไปเมื่อก่อนหน้านี้สักนิด....

          หลังจากแน่ใจแล้วว่าร่างสูงจะไม่มาเห็นตอนที่เขากำลังทำอะไรๆ ร่างบางก็ล้วงเอาขวดยานอนหลับจากกระเป๋าใบน้อยที่เขาเอามาไว้ก่อนหน้านี้

          ร่างเล็กเทน้ำใส่แก้วจนเต็มก่อนจะดื่มรวดเดียวหมดจกนั้นก็เปิดฝาขวดกรอกยานอนหลับลงไปครึ่งหนึ่ง แต่พอกำลังจะปิดฝาหัวสมองอันชาญฉลาดก็แย้งขึ้นมาทันทีว่า “เอ๊ะ ใส่เท่านี้หากเจ้าบ้านั่นไม่หลับล่ะ? ใส่หมดดีกว่า ยังไงก็ไม่ตายหรอก คึคึ” แล้วก็ทำตามคำพูดทันที

          ร่างเล็กกระโดดขึ้นเตียงทันที หยิบหมอนข้างสองอันมาวางขนาบข้างก่อนจะคิดว่าหากไอ้บ้านั่นไม่ดื่มน้ำก่อนนอนเขาก็จะจุดกำยานใส่ยานอนหลับแล้วเอาไปตั้งไว้ข้างๆ ที่นอนไอ้บ้านั่น ต่อให้ตัวเองหลับด้วย แต่ก็แน่ใจได้ว่าเอกราชเขาจะยังคงอยู่ครบสมบูรณ์ดีทุกประการ!

จวบจนร่างสูงเปิดประตูออกมาร่างเล็กถึงได้นอนกางแขนกางขาเต็มพื้นที่บ่งบอกว่าอาณาบริเวณนี้เขาจอง

ยามเช้าเสียงนอกร้องจิ๊บๆ ปลุกร่างน้อยให้ลืมตาตื่น ลาเนียบิดขี้เกียจไปมาพลางอ้าปากหาว ก่อนจะลงจากเตียงไปยังห้องอาน้ำโดยไม่ได้สังเกต (หรือลืมไปแล้ว) ว่าตอนนี้เจ้าชายดันทาเลี่ยนไม่ได้นอนอยู่บนโซฟาแล้ว....

          ร่างบางถอดเสื้อผ้าใส่ตะกร้าหวายแล้วหยิบเอาเสื้อคลุมอาบน้ำมาถือก่อนจะเดินโทงๆ ไปยังห้องอาบน้ำโดยที่ลืมไปแล้วว่านี่เป็นห้องของสวามีคนหล่อ

          เจ้าชายดันทาเลี่ยนที่นั่งแช่น้ำอยู่ด้านในสุดติดหน้าบานใหญ่หันไปมองทางประตูเมื่อได้ยินเสียงของมันเปิดออก ก่อนจะต้องชะงักมองคนเข้ามาใหม่นิ่งๆ แม้ไอน้ำจากกระแสน้ำอุ่นจะลอยคลุ้งแต่เขาก็ยังคงเห็นทุกสัดส่วนบนเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของชายาตนได้เป้นอย่างดี จะมีก็แต่ร่างเล็กนั่นแหละที่มัวแต่เมาขี้ตาไม่สังเกตเห็นเขา

          ลาเนียโยนเสื้อคลุมอาน้ำลงที่พื้นหินอ่อนขอบสระน้ำอุ่น แล้วก้าวขาลงไปนั่งแช่ทันที ตาสวยหลับพริ้มด้วยความสบายตัว เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วลืมตาขึ้น

          “!!!!!!!”

          “.........”

          “อ่ะ วะ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก O[]O” เสียงหวานแหกปากทันทีที่ลืมตาขึ้นมาแล้วพบกลับใบหน้าหล่อเหล่าที่นั่งมองหน้าเขาจากอีกฝากหนึ่งด้วยสายตานิ่งๆ ลมหายใจที่สูดเข้าเมื่อกี้ช่วยให้เขาสามารถเปล่งเสียงได้นานจนคนฟังชักจะหนวกหู

          “-____-”

          “โรคจิต!!!!! ออกไปนะ!!!!!!” ร่างบางแหวลั่น มือน้อยๆ ทั้งสองใช้ปิดส่วนลับ (ที่เห็นไปแล้ว) และชี้หน้าคนมาก่อนอย่างคนอายจัด

          “หึหึหึ ข้าเห็นเจ้าตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาแล้ว ต่อให้เจ้าปิดมันตอนนี้ข้าก็เห็นแล้วอยู่ดีนั่นล่ะ” คนตัวโตเย้าส่งให้ร่างบางถึงกับสั่นทั้งโกรธทั้งอาย โรคจิตนี่!!!

          “ไอ้ปีศาจลามกโรคจิต!!!!!!!” ร่างบางแหวแต่คนฟังกลับหัวเราะชอบใจ

          “หึหึหึหึหึหึหึหึ”

          “หยุดหัวเราะนะ!!!!!!!!!!” ลาเนียวักน้ำใส่คนหัวเราะทันที

          “นี่ ลาเนีย เจ้าเดินแก้ผ้าเข้ามาเนี่ย ตั้งใจยั่วข้างั้นรึ?”

          “ไม่ใช่โว้ย!!!!!!!!!!!”

          “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”

********************************************

To be continued

Next Episode 5 ไม่อึ๊บห้ามออก