I am wife เมื่อผมเป็นเจ้าสาว [YAOI]
เขียนโดย 
อันธพาล
วันที่ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 15.47 น.
แก้ไขเมื่อ 27 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 15.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) เตรียมตัว
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEpisode 3 เตรียมตัว
เช้าวันต่อมาที่อากาศแสนจะสดใส เสียงนกน้อยร้องจิ๊บๆ ปลุกเจ้าของเรือนผมสีทองให้ตื่นลืมตารับรุ่งอรุณของวันใหม่ ร่างเล็กบิดขี้เกียจไปมาพลางอ้าปากหาว ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังห้องอาบน้ำ
ร่างเปลือยเปล่าของลาเนียแช่ในอ่างน้ำร้อนขนาดใหญ่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นสระได้เลยทีเดียว ด้านล่างปูด้วยหินอ่อน น้ำอุ่นไหลออกจากปากสิงโตหินลงกระทบผิวน้ำเกิดเสียงซู่ซ่า ความจริงแล้วร่างบางอยากจะชวนเพื่อนมาอาบด้วยเสียมากกว่า แต่ติดตรงที่เลวี่เพื่อนรักต้องออกไปฝึกตั้งแต่เช้าจรดเย็น ไปก่อนที่เขาจะตื่นเสียอีก
เขารอวันที่เลวี่จะได้รับแต่งตั้งเป็นอัศวินประจำตัวเขาแทบไม่ไหว หากถึงวันนั้นเมื่อไหร่ ร่างเล็กคงไม่ต้องมานั่งเหงาหงอยภายในวังคนเดียวแบบนี้
เฮ้ออออออออ
คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ถอนหายใจดังจังเลยนะ” ร่างบางสะดุ้งหันขวับกลับยังต้นเสียง แม้ไอน้ำจะลอยขึ้นเป็นสายบดบังทัศนียภาพบางส่วนแต่ร่างเล็กก็สามารถมองเห็นคนที่ลอบเข้ามาได้เป็นอย่างดี
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เจ้า!!!!!!!!” ร่างเล็กชี้หน้าของผู้มาใหม่ด้วยความอับอาย แก้มนวลขึ้นสีเรื่อก่อนจะตวาดออกไปอย่างคนโมโหเต็มที่
“เจ้าเข้ามาได้ยังไง!!!!? ออกไปนะ!!!!” มือเล็กทั้งสองปกปิดส่วนลับด้านล่างทันที แม้คนตัวโตจะมองไม่เห็นแต่ร่างบางก็อยากจะปิดเพื่อความแน่ใจว่าไอ้บ้าลามกมันจะไม่เห็นอะไรๆ ของเขา!
ฮึ่ม!!!
อับอายนัก ไอ้บ้า!!!!
“หึ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปากพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ แต่ร่างเล็กก็ยังได้ยิน นัยตน์ตาสีทองจ้องอีกฝ่ายอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งได้ฟังประโยคถัดมาเขายิ่งอยากจะเอาไม้ไปฟาดหน้าเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอด!!!
“เจ้าจะอายอะไร? อีกหนึ่งอาทิตย์เจ้าก็จะเป็นชายาข้า ยังไงเสียข้าก็คงเห็นหมดอยู่ดี!” ร่างสูงกล่าวเสียงเรียบแต่สายตากลับวาววับอย่างคนอยากจะแกล้ง
“ไม่!!! เจ้าไม่มีวัน อย่าหวังว่าจะได้เห็นแม้แต่ขาอ่อนข้า!” กล่าวจบ คนฟังถึงกลับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเย้าว่า “ตอนนี้ข้าเห็นมากยิ่งกว่าขาอ่อนเจ้าเสียอีก” ร่างบางอาปากค้าง
“หึ ตัวเจ้าขาวยิ่งนัก ยอดถันเจ้าก็สีชมพูน่าชิม...” กล่าวยังไม่ทันจบร่างบางก็แหวขึ้นมาอีก
“พอสักที!!! เจ้าลามก ออกไปนะ!!!!” ร่างเล็กทั้งโกรธทั้งอายจนร่างทั้งร่างแดงเถือก
“หึหึ ข้าแค่จะมาดูว่าที่เจ้าสาวว่าตื่นหรือยัง เจ้าตื่นแล้วก็ดี อย่ามัวแต่แช่น้ำ นางกำนัลรอเจ้าอยู่ด้านนอก” พูดจบก็หันหลังเดินออกไป
..........
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฮือออ T-T อยากจะร้องไห้ ไอ้บ้านั่นแกล้งเขา!!!
จำไว้นะ!!!!! เจ้าแกล้งข้า!!!!!!!
ร่างบางโอดครวญอยู่ในใจ ไอ้บ้านั่น ไอ้บ้านั่น!!!! ฮึ่ม เมื่อวานยังทำตัวนิ่งๆ พูดเสียงเรียบๆ ยังกะรูปปั้น แต่วันนี้มาแกล้งเขา เอาคืนเรื่องเมื่อวานงั้นเหรอ? ฮึ่ม!!!!
เจ็บใจนัก!!!
คิดพลางร่างบางก็ใช้มือตีน้ำจนกระจายพลางร้องแหกปากระบายอารมณ์อยู่คนเดียว
หลังอาบน้ำเสร็จ ร่างบางก็เดินกลับเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะเดินออกไปด้านนอกก็เห็นนางกำนัลสี่คนยืนรออยู่หน้าห้อง
“อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะท่านลาเนีย” ทั้งสี่เอ่ยพร้อมกันก่อนจะกล่าว “วันนี้พวกข้ามีหน้าทีพาท่านไปอาบน้ำขัดตัวเจ้าค่ะ” ร่างบางกระพริบตาปริบๆ
อาบน้ำ?
“แต่ข้าอาบแล้ว” ร่างเล็กกล่าวแต่พวกนางกลับยิ้มแล้วว่า “เจ้าค่ะ แต่ท่านต้องไปขัดผิว” กล่าวจบ คนฟังก็ทำหน้าเหยเก เขาไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อยไม่เห็นต้องขัด
“จำเป็นด้วยหรือ?” ลาเนียเอ่ยถามพวกนางยิ้มแล้วว่า “จำเป็นสิเจ้าคะ หากท่านอภิเษกกับเจ้าชายดันทาเลี่ยนแล้ว เวลาพระองค์สัมผัสท่าน ผิวของท่านจะได้นุ่มลื่นมือยังไงล่ะเจ้าคะ!” ร่างเล็กถึงกับสะอึกก่อนแก้มจะแดง
อย่าหวังเลยว่าไอ้บ้านั่นจะได้แตะเขา!!!!!
“ไม่เอาอ่ะ!” ว่าจบก็ทำท่าว่าจะเดินออกไปแต่พวกนางก็เบรกเอาไว้เสียก่อน
“แต่นี่เป็นรับสั่งขององค์ราชานะเจ้าคะ!” ร่างบางถอนหายใจแล้วจึงตอบตกลงก่อนจะเดินตามพวกนางทั้งสี่ไป “ก็ได้ แต่ขอกินข้าวก่อนนะ”
ในห้องอาบน้ำปูด้วยหินอ่อน อ่างน้ำสีขาวบรรจุไปด้วยน้ำนมจนเต็มอ่าง ร่างบางถูกจับแก้ผ้าจนหมด แม้จะอับอายและไม่อยากยอมรับ แต่เขาขัดขืนพวกนางไม่ได้ ใครเคยกล่าวว่าผู้หญิงอ่อนแอ คงมีเขาคนหนึ่งล่ะที่คัดค้าน!!!
ร่างบางนอนแช่น้ำนมไม่พอ เท้าของเขาก็ถูกจับไปขัดถูและถูดตัดแต่งเล็บตามที่พวกนางต้องการ แขนสองข้างก็ไม่เว้น เส้นผมสีทองก็ถูกนางกำนัลคนหนึ่งนวดให้อย่างเบามือ บนใบหน้าก็มีทั้งแตงกว่าและมะเขือเทศ ทั้งโคลยพอกหน้าอะไรก็ไม่รู้
อา เขารู้สึกเหมือนเอาของกินมาเล่นยังไงไม่รู้ ทั้งนมเอย แตงกวาเอย มะเขือเทศเอย....
ไม่รู้จักคุณค่าของอาหารรึไงนะ!!!!?
“ต่อไปนี้ ทุกเช้าและเย็น ข้าและพวกนางจะเป็นคนอาบน้ำให้ท่านนะเจ้าคะ” นางกำนัลที่ชื่ออารีเอ่ย ร่างบางได้แต่อือออ ยังไงเสียก็ขัดไม่ได้อยู่แล้วนี่!
“ผิวท่านลาเนียสวยจังเลยนะเจ้าคะ” สเฟียร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม มือก็ใช้ใยบวบขัดแขนข้างซ้ายให้อย่างแรง...ย้ำว่าอย่างแรง ไม่ใช่แค่สเฟียร์แต่ทาเรียที่ขัดอีกข้างก็แรงไม่แพ้กัน จนร่างบางคิดว่าแทนที่ผิวเขาจะเปล่งออร่าเขาว่ามันคงจะถลอกปอกเปิกเสียมากกว่า
นี่พวกนางกะแรงไม่ถูกหรือยังไงกัน....
เอ๊ะ หรือความจริงแล้วพวกนางอิจฉาผิวสวยๆ ของข้า เลยจงใจขัดแรงๆ ให้ผิวข้าเสีย?
ฮึ่ม!!! แกล้งข้าสินะ!!
“นั่นสิเจ้าคะ” ทาเรียกล่าวสมทบให้คำพูดของเพื่อน เช่นเดียวกับแอนนาที่กำลังนวดผมให้ “ผมท่านก็นุ่มลื่นมาก ท่านรักษาอย่างไรถึงได้สวยอย่างนี้เจ้าคะ?”
“ถ้าผิวกับผมข้าสวยปานนั้น ข้าคงไม่ต้องมาขัดผิวอีกต่อไปแล้วกระมัง!” ร่างบางเอ่ยประชด ก็เขาไม่อยากทำนี่นา!!
“แหม ถึงจะสวยอยู่แล้วแต่ก็ต้องรักษาต่อไปอย่างสม่ำเสมอสิเจ้าคะ เจ้าชายจะได้รักจะได้หลง” อารีกล่าว มือก็ใช้ตะไบฝนเล็บเท้าให้อย่างชำนาญ
“ใครสน ข้าอยากแต่งกับไอ้บ้านั่นตายล่ะ!” ร่างบางกล่าวเบ้หน้าประกอบให้รู้ว่าไม่ชอบจริงๆ
“อย่าพูดเช่นนั้นสิเจ้าคะ ถึงเจ้าชายดันทาเลี่ยนจะเย็นชา แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษ” เหอะ ที่บุกเข้าห้องอาบน้ำข้านี่สุภาพบุรุษมากกกกกกกกก
ได้แต่คิดแต่ปากกลับเอ่ยออกไปอีกอย่าง “นี่ พวกเจ้าเข้ามาทำงานที่นี่นานแล้วหรือยัง?” แอนนายิ้มแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “ ไม่นานหรอกเจ้าค่ะ แค่ห้าสิบกว่าปี” ร่างบางตาโต ห้าสิบกว่าปีนี่ไม่นานงั้นเหรอ? พวกนางก็ดูยังสาวนี่นา อ่อ พวกนางคงมีสายเลือดปีสาจสินะ ถึงได้ยังสาวและยังสวยอย่างนี้
“พวกเราเป็นนางกำนัลที่อายุน้อยที่สุดในตอนนี้เลยนะเจ้าคะ เหตุนี้ ท่านจ้าวจึงมีรับสั่งให้พวกเราทั้งสี่คอยดูแลรับใช้ท่าน” อารีเอ่ย นี่ขนาดอายุน้อยที่สุดแล้วนะ!
“พวกเจ้าอายุเท่าไหร่?”
“คิกคิก แค่เจ็ดสิบกว่าปีเจ้าค่ะ!”สเฟียร์หัวเราะก่อนตอบ
‘แค่’ สินะ
...........
“อ้อ เกือบลืมเจ้าค่ะ ตอนบ่ายโมงห้องเสื้อจะมาตัดชุดให้ท่านนะเจ้าคะ ห้าโมงเย็น ท่านต้องทำสปาอีกรอบก่อนรับประทานอาหารเย็น ก่อนนอนก็ต้องแช่น้ำรมนะเจ้าคะ!!”
“..............”
“หึหึหึ ดูเจ้าจะลำบากจังนะ” เสียงของเพื่อนสนิทเอ่ยขึ้น ร่างบางที่มือถือน่องไก่คาปากอยู่ส่งค้อนให้คนพูดทันที
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน ร่างบางที่หลุดพ้นจากการทำสปาทั้งร่างมาได้ก็ต้องคอยหลบซ่อนจากนางกำนัลทั้งสี่ที่องค์ราชาทรงมอบให้มาดูแลเขา และตอนนี้กว่าจะแอบขโมยอาหารใส่ถุงมานั่งกินที่ลานฝึกได้ก็ทำเอาใช้พลังงานไปเยอะทีเดียว
เพระชะนั้น ตอนนี้ต้องกินให้เยอะๆ !!!!
“ไม่ต้องมาล้อเลียนข้า” ว่าพลางปากก็เคี้ยวน่องไก่ไม่หยุด พวกเขาสองคนแอบมานั่งหลบมุมกินอาหารกลางวันอยู่หลังพุ่มไม้ไม่ไกลจากลานฝึกนึก เป็นเหตุให้ต้องควบคุมเสียงไม่ให้ดังจนเกินไป
“หึหึหึ ไหนมาลองจับดูซิว่าผิวเจ้าะเนียนขึ้นมากน้อยแค่ไหน?” ว่าพลางก็ยื่นมือออกไปจะจับผิวแก้มเนียนหวังจะแกล้ง แต่คนตัวเล็กก็เอี้ยวตัวหลบก่อนจะกล่าว
“เนียนเนินอะไรล่ะ ถูซะข้าถลอกไปหมด!!!” ว่าอย่างหงุดหงิดก่อนจะกัดน่องไก้เข้าไปอีกคำ
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ขนาดนั้นมั้ง”
“ไม่อะไรล่ะ! เจ้าต้องลอง ต่อให้ผิวหนาๆ อย่างเจ้าก็ถลอกได้เหมือนกัน!!”
“หึหึ แต่ก็ดีแล้วนี่นา ที่พวกนางจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า เจ้าจะได้ไม่เหงาแล้วไปเที่ยวเล่นอะไรแผลงๆ” ทันทีที่พูดจบคนฟังก็ตาโตทันทีก่อนจะแย้งออกมา
“ใครเล่นอะไรแผลงๆ ไม่ทราบ!! ฮึ่ม ข้าไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงชอบว่าข้าดื้อ ทั้งที่จริงๆ แล้วไม่ใช่!!” คนฟังกระพริบตาปริบๆ นี่เจ้าตัวไม่ได้รู้อะไรเลยสินะ.....
“หึ รีบกินเถอะ ก่อนที่จะมีใครรู้ว่าเจ้าแอบหนีมา” พูดก่อนจะหยิบเอาน่องไก่มากัดบ้าง อาหารพวกนี้ เพื่อนตัวน้อยของเขาแอบขนมาจากโต๊ะอาหารที่จัดไว้ให้ตนเองแล้วย่องมาที่นี่ หากท่านอคินรู้ มีหวังเขาอาจโดนตำหนิ เพราะร่างบางไม่ได้รับอนุญาตให้มาวิ่งเล่นแถวลานฝึก
“เฮ้ออออออ” ร่างบางถอนหายใจออกมาจนเลวี่ต้องเงยหน้ามอง “เป็นอะไร?” เจ้าของเรือนผมสีแดงถามพลางขมวดคิ้ว
“ข้าเบื่อ อยากออกไปนอกวังบ้างอ่ะ” คนฟังพยักหน้ารับรู้ “ไปเล่นนอกวังกับข้าป่ะ!!!” คนฟังชะงักทันทีที่ร่างบางพูดจบ หาเรื่องมาให้เขาอีกแล้วสินะ
“เจ้านี่พูดอะไรเรื่อยเปื่อย ทหารก็เฝ้าอยู่หน้าประตูเจ้าจะออกไปยังไงฮึ!?” ร่างบางยู่หน้าก่อนว่า “ข้าออกไปได้ก็แล้วกัน แค่เจ้าตอบตกลง” ว่าจบก็ตาเป็นประกายแห่งความหวัง
“ข้ามีฝึกต่อนะ! ก่อนได้รับตำแหน่งข้าต้องฝึกกับท่านอคินไปเรื่อยๆ จนกว่าเขาจะบอกว่าข้าแข็งแกร่งพอจะปกป้องเจ้าได้” ร่างลงหน้าจ๋อยทันทีก่อนพึมพำ “ข้าไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดต้องให้ใครมาปกป้องซะหน่อย”
“ตั้งแต่เราเข้าวังมา เจ้าก็เอาแต่ฝึก ฝึก ฝึก!!! ไม่ได้ออกไปเที่ยวเล่นกับข้าเลย ไหนบอกจะมาอยู่เป็นเพื่อนข้า!?” คนตัวเล็กตัดพ้อ แต่คนตัวโตกว่ากลับหัวเราะจนงอหงาย
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เจ้าน้อยใจหรือ คึคึ เจ้าก็รู้ว่าข้าต้องฝึก พอข้าได้รับตำแหน่งเมื่อไหร่ เจ้าจะพาข้าไปเที่ยวเล่นที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ หากเจ้าอยากเล่น ไม่ไปชวนนางกำนัลของเจ้าดูล่ะ!!” ร่างบางฟังจบก็แหวทันที
“ข้าไม่เล่นกับผู้หญิง!!!!!”
บ่ายโมงครึ่ง......ร่างบางยืนหน้าเซ็งในห้องตัดเสื้อของพระราชวัง หลังจากที่โดนนางกำนัลทั้งสี่บ่นให้ว่าแอบหนีไปกินข้าวที่ลานฝึกและบอกว่าเขามาไม่ตรงเวลา ซึ่งความจริงแล้วเขาไม่ได้คิดจะมาห้องตัดเสื้อสักนิด แต่เพราะพวกนางจมูกดีไปลากเขาลงจากต้นมะม่วงในสวนมาต่างหากล่ะ ซึ่งเขาก็แถไปว่า “ก็พวกเจ้าไม่ได้บอกข้าว่าให้มาก่อนบ่ายโมงตรงนี่นา!!!”
“ว้าย เอวเล็กจังเลยเจ้าค่ะ!!! ท่านลาเนีย!!!” ช่างตัดเสื้อร้องวี๊ดว้ายขณะวัดตัวเขาไปด้วย น่าภูมิใจมากกกกก ‘เอวเล็ก’ เนี่ย!!!
“เสร็จยังอ่ะ ข้าเมื่อย!” ร่างเล็กที่ถูกจับยืนกางแขนออกเพื่อวัดเอวบ่นออกมา น่ารำคาญมากเขาอยากออกไปเล่นแล้ววววว!!!!!!
“อีกนิดเดียวเจ้าค่ะ ทดหน่อยนะเจ้าคะ!” นางกล่าวแล้ววัดสัดส่วนต่อไป
.................
“เฮ้อออออออ” ร่างบางนอนแผ่สามสลึงบนเตียงกว้างสีวนิลาหลังจากที่กลับเข้ามาในห้อง วันนี้ทั้งวันเขามีเวลาว่างแค่นิดเดียว เออเนอะ พอว่างมากเขาก็บ่น แต่พอไม่ว่างก็บ่น เขาชักไม่แน่ใจในชีวิตตัวเองเสียแล้ว
ห้าวันผ่านไปกับการที่ต้องถูกจับทำสปา วันนี้นอกจากจะต้องมาทำสปาผิวแล้วเขายังต้องซ้อมพิธีการ!!!!!! โอ พ่อจ๋อแม่จ๋าช่วยข้าด้วย...
“เจ้าทำหน้าแบบนั้นไม่กลัวแกก่อนข้าหรืออย่างไร?” เสียงเรียบของเจ้าชายดันทาเลี่ยนเอ่ยขึ้นทันทีที่ทั้งสองหันหน้าเข้าหากันหน้าแท่นพิธี โดยมีจ้าวปีศาจเมเธนอสทำหน้าที่เป็นบาทหลวงยืนอยุ่ไม่ห่างนัก
ก็จะไม่ให้เจ้าชายน้ำแข็งท้วงได้อย่างไรในเมื่อว่าที่เจ้าสาวทำหน้าบูดยังกับตูดกอลิล่า แม้วันนี้ร่างเล็กจะงดงามเพราะถูกนางกำนัลจับแต่งตัวเสียเต็มยศ
ผมสีทองถูกถักเป็นเปียเดียวไว้ด้านหลัง ดอกไม้ดอกเล็กถูกเด็ดมาประดับเพิ่มความน่ารักแม้ปากสีแดงเรื่อจะเบ้ตลอดเวลาเพราะขัดใจที่เห็นหน้าว่าที่เจ้าบ่าวก็ตาม
นัยน์ตาสวยสีทองมองค้อนให้คนตรงหน้าวงใหญ่เมื่อได้ยินคนตัวโตพูด เขาเพิ่งอายุสิบห้า จะไปแก่กว่าไอ้บ้าลามกที่อายุมากกว่าเขาตั้งเกือบสองร้อยปีได้ยังไงกันล่ะ!!!
“เจ้าไปว่าน้อง สวมแหวนเร็ว” ราชาเมเธนอสกล่าว ว่าที่เจ้าบ่าวจึงเอื้อมมือหวังจะไปจับมือซ้ายของว่าที่เจ้าสาวมาสวมแหวน แต่คนตัวเล็กกลับไม่ยอม เมื่อร่างสูงจะจับมือตนก็ขยับมือหนี พออีกฝ่ายขยับตามก็ขยับหนีไปอีกทาง จนคนตัวโตกว่าต้องมองหน้านิ่งๆ
แต่มีหรือที่ร่างบางจะกลัว
หึหึ จับได้จับไปสิ!!!
“อื้อออ! ใครให้จับ!!” แต่หนีได้ไม่เท่าไหร่ คนเป็นเจ้าชายก็ใช้ความเร็วที่เหนือกว่าคว้าเอามือเรียวดึงขึ้นเพราะร่างเล็กขัดขืนจะดึงกลับไปให้ได้ แต่มีหรือที่คนตรงหน้าจะสู้แรงเขาได้ ในที่สุดแหวนสีฟ้าใสก็ถูกสวมใส่นิ้วนางของคนตัวเล็กจนได้
“สวมให้ข้าสิ!” ว่าเสียงเรียบพร้อมยื่นมือให้คนตัวเล็ก แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่ยอมสวมแหวนให้เสียที
เด็กดื้อ!!!
ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมสวมให้ ว่าที่เจ้าบ่าวก็เลยจับมือคนตัวเล็กให้เอาแหวนมาสวมให้ตัวเองเสียเลย..
“ฮึ่ม!! ใครให้เจ้าแตะตัวข้า!!”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้าก็จะถูกข้าแตะทั้งตัวอยู่แล้ว จะหวงทำไม?” ร่างบางเบ้หน้าก่อนจะพึมพำ “ฝันไปเถอะ!”
“ขอให้คู่บ่าวสาวจุมพิตสาบาน” ท่านจ้าวปีศาจประกาศทำให้ร่างบางถึงกับหันไปมองคนพูดทันที มะ ไม่เอาอ่ะ! ยังไม่ได้แต่งจริงๆ สักหน่อย ทำไมต้องจูบด้วยอ่ะ
“เฮ้ย!!!! ปล่อยข้า!!!!” ร่างบางที่มัวแต่อึ้งถูกรั้งเอวให้เข้าไปแนบชิดจนต้องร้องออกมา มือทั้งสองก็ดันคางของคนตัวสูงไม่ให้โน้มตัวเข้ามาจูบเขา เสียงร้องเย้วๆ ว่า “จูบเลย!ๆๆๆๆๆๆ” ดังขึ้นไม่หยุดจากท่านจอมปีศาจและเหล่าข้าราชบริพารทั้งหลายที่ถูกนายเหนือหัวบังคับให้มาเป็นผู้ร่วมงานในวันซ้อมพิธี
แต่มีหรือที่ร่างเล็กจะยอม!!!!
“อื้อ ไอ้โรคจิต จะจูบข้าให้ได้ใช่มั้ย!?” ร่างบางแหวใส่พร้อมกับออกแรงทั้งหมดที่มีผลักหน้าของว่าที่เจ้าบ่าวให้ออกไปห่างๆ
“ใช่” เสียงตอบรับเรียบๆ เล่นเอาคนจะถูกจูบถึงกับเหวอ อะ ไอ้บ้า!!!!!!!!!
“มือเจ้านี่เกะกะ” ไม่ว่าเปล่า มือแกร่งที่ว่างอยู่ก็รวบข้อมมือเล็กแล้วดึงออกให้พ้นทาง ก่อนที่ริมฝีปากของคนตัวโตจะทาบลงบนปากเล็ก คนถูกจูบตาโต พร้อมๆ กับเสียงเฮลั่นของผู้ชมทั้งหลาย
ก่อนที่ร่างเล็กจะหมดสติไปในอ้อมกอดของคนตัวโต...
*****************************************
To be continued
Next Episode 4 เข้าหอ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
