Give Love กําราบหัวใจ..ยัยนักเรียนแลกเปลี่ยน

บันทึกของ:เชอรีน
วันนี้อากาศสบายจังเลยน้าาา นานๆทีประเทศไทยจะมีอากาศแบบนี้
     ฉันนั่งคิดอยู่คนเดียวบนชิงช้าในสวนสาธารณะของหมู่บ้าน พลางมองเด็กๆที่วิ่งเล่น ครอบครัวที่
พากันมาให้อาหารปลา ผู้คนเดินไปมา อย่างมีความสุข
     "ขอโทษนะครับ..ชิงช้าข้างๆนี่มีคนนั่งรึป่าวครับ.."
     ฉันส่ายหัวหงึกๆ พอเขาเห็นดังนั้นเขาจึงนั่งลงที่ชิงช้าข้างๆ พร้อมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วยิ้ม
ออกมากว้างๆ
     "ย้ายมาจากที่อื่นหรอครับ ผมไม่ค่อยคุ้นหน้าเลย"
     ฉันไม่ตอบ ได้แต่พยักหน้าเพราะคิดว่าเขายังไม่หน้าไว้ใจพอ จึงได้แต่มองวิวรอบๆปนกับ
ความระแวงในตัวเขา
     "ไม่ต้องระแวงผมขนาดนั้นหรอกครับ เมื่ออาทิตย์ก่อนผมเห็นคุณย้ายเข้ามาอยู่บ้านตรงข้าม
กับผม..คิดซะว่าผมเป็นเพื่อนบ้านละกันครับ"
     ฉันก็ไม่ตอบเหมือนเคย แต่เพียงเงยหน้ามองใบหน้าของเขา เขาเป็นตนหน้าตาดี ผมสีนํ้าตาล
เหมือนกับสีนัยน์ตาของเขา รอยยิ้มของเขาบ่งบอกถึงความร่าเริงแจ่มใสเหมือนเด็กๆ
     "ผมชื่อภรพ..แล้วพี่ล่ะ.."
     "เชอรีน.."
     ฉันพูดไปก้มหน้าไป แต่นั่นก็เป็นเพราะสังคมโรงเรียนของฉันที่อเมริกามีแต่การแข่งขัน ฉันจึง
ไม่ได้สุงสิงกับใครสักเท่าไหร่
     "เห้อ..กว่าจะพูดได้.......แล้วนี่ก้มหน้าบึ้ง เป็นอะไรอ่ะ....ยิ้มสิยิ้มมม.."
     พอเขาเห็นฉันก้มหน้า เขาจึงจับแก้มของฉัน แล้วดึงขึ้นไปทางด้านบน พอเห็นว่าฉันยิ้ม เขา
จึงปล่อยมือแล้วพูดกับฉันว่าดีมาก
     "นี่!! ฉันจะกลับแล้ว.."
     "อ่ะๆ งั้นเพื่อเป็นการขอโทด ผมให้เอาคืน.."
     ฉันมองหน้าเขาหยั่งเชิงว่าเขาพูดจริงรึปาว แต่สายตาเขาใสซื่อและแลดูออดอ้อน เขาพยัก
หน้าให้ฉันพร้อมกับยื่นหน้าแล้วทําหน้าบึ้ง เปิดทางให้ฉัน ขนาดนี้คิดว่าฉันจะยอมโดนกระทําอยู่
ฝ่ายเดียวไหมล่ะ ให้ทาย!!
     "นี่แน่ะๆๆๆ.."
     "โอ้ยยย!! นี่!!ผมเจ็บนะ ใครใช้ให้หยิกแก้มผมเนี่ยย.."
     "คิก นาย do yourself เองนะ ช่วยไม่ได้"
     "เห็นหัวเราะอย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย อากาศวันนี้ออกจะเย็นสบาย แต่ใครก็ไม่รู้ทําหน้า
บูด..ไปๆ..กลับกันเถอะ"
     ฉันพยักหน้าพร้อมยิ้มอย่างสะใจ คิก..ก็มันสะใจจริงๆนี่นา เด็กอะไรขี้เล่นเป็นบ้า เราทั้งคู่จึงไป
หยิบจักรยานแล้วเดินกลับบ้านพร้อมกัน นี่เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย..ที่ฉันมีความสุขกับคนรอบข้าง
ขนาดนี้