Give Love กําราบหัวใจ..ยัยนักเรียนแลกเปลี่ยน
เขียนโดย 
แพร์ซ่าส์
วันที่ 20 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 13.38 น.
แก้ไขเมื่อ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 13.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) เริ่มออกจากกรอบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบันทึกของ:เชอรีน
เมื่อเราสองคนเดินมาถึงหน้าบ้าน เขาก็รีบเก็บจักรยานที่บ้านของเขา แล้วเดินมุ่งตรงมาทาง
ฉันพร้อมกับส่งยิ้มให้
"ยืนอยู่ทําไมล่ะ เข้าบ้านสิ"
เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉัน และนั่นเป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่เคยได้รับจากคนรอบข้างมาก่อน มัน
เป็นรอยยิ้มที่สดใสมาก ทั้งๆที่ท่าทางของเขากลับดูสุภาพและให้เกียรติ แต่..ทําไมเขาไม่เข้าบ้าน
ของเขาล่ะ
"นายนั่นแหละ..กลับบ้านไปสิ.."
"จะให้ผมกลับได้ไงล่ะ..ในเมื่อคุณแม่ของผมอยู่บ้านพี่^^"
"ห้ะ.."
"เข้าบ้านสิครับ.."
ถามว่าหน้าฉันตอนนี้เป็นยังไงหรอ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ฉันได้แต่คิดว่า เด็กอะไรช่างพูดช่าง
เจรจาขนาดนี้ ช่างเถอะ เข้าบ้านดีกว่า..
"ทะไดมะ (แปลว่า กลับมาบ้านแล้ว)"
นี่เป็นคําพูดของฉันเองแหละ สงสัยกันใช่ไหมล่ะ ว่าทําไมฉันถึงพูดภาษาญี่ปุ่นได้ เพราะคุณ
พ่อของฉันเป็นคนญี่ปุ่น คุณแม่เป็นคนไทย แต่ช่วงที่คุณแม่ท้อง คุณพ่อต้องไปทํางานยาวที่
อเมริกา ฉันเลยโตมากับประเทศนั้นก็เลยพูดได้ทั้งภาษาไทย-ญี่ปุ่น-อังกฤษเลยไงล่ะ อาจจะฟังดู
เว่อร์ไปนิด แต่มันคือเรื่องจริง สาบานนน
"กลับมาแล้วหรอเชอ นี่คุณน้า แม่ของภรพเขาน่ะ.."
"สวัสดีค่ะคุณน้าา"
"สวัสดีจ้าา"
จากที่ดูบุคลิกของคุณน้าแล้ว คุณน้าเป็นคนใจดี สดใส ยิ้มง่าย จะว่าไปแล้ว..ก็เหมือนกับภรพ
เลยนะเนี่ยย
"เชอ..แม่ทําของหวานไว้ให้อยู่ในครัว แม่รบกวนเชอ..ช่วยไปตกแต่งให้แม่หน่อยนะ.....ภรพ
ด้วยนะลูก.."
"ครับ คุณป้า"
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบ เขาก็ตอบไปแล้ว ภรพเขาตอบรับคุณแม่เร็วกว่าฉันเสียอีก ทําให้ฉัน
ได้แต่พยักหน้าด้วยใบหน้าเจื่อนๆ ปกติ..ฉันแทบจะไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้เลยนะ เมื่อเรามาถึงใน
ครัว ฉันจึงขวางหน้าเขา ฉันรู้สึกได้เลยนะว่าตอนนี้หน้าฉันมุ่ยมากก
"นายเป็นคนแรกที่กล้าตัดหน้าฉัน.."
"โถ่..เซ็มไป (แปลว่า รุ่นพี่) อย่าทําหน้ามุ่ยอย่างนั้นสิครับ"
"ใครให้นายเรียกฉันว่าเซ็มไป.."
"อ้าวว แล้วจะให้ผมเรียกอะไรล่ะครับ เรียกพี่ก็แลดูจะทะแม่งๆ เรียกเชอรีนก็แลดูแปลกๆ หรือ
จะให้ผมเรียกว่า..โอบะซัง (แปลว่า คุณป้า)"
"นี่.."
"เซ็มไปครับ..ผมรู้หมดแล้วนะว่าเซ็มไปพูดได้ 3 ภาษา เซ็มไปเลือกเรียนสายศิลป์ญี่ปุ่นสาย
เดียวกับผม เซ็มไปอยากเป็นนักการทูต เซ็มไป..."
"พอๆๆ.."
ที่ฉันบอกให้พอ ก็เพราะเขารู้เรื่องของฉันเยอะไปแล้วน่ะสิ คุณแม่นะคุณแม่ ทําไมต้องเล่า
เรื่องแบบนี้ให้เขาฟังด้วยนะ แต่ที่เขาพูดมันก็ไม่ผิดสักเรื่องแหละ
"ภรพ..นายช่วย....กรี๊ดดดด"
ที่ฉันกรี๊ดเนี่ยไม่ใช่อะไรหรอก แต่พอฉันจะสั่งสอนไอเด็กแสบคนนี้ เขาก็เอาวิปครีมที่คุณแม่
ให้ใช้ตกแต่งของหวานมาป้ายหน้าฉัน ถึงฉันจะอยู่ในกรอบ แต่นิสัยของฉันก็ใช่ว่าฉันจะยอมใคร
ง่ายๆ
"นายจะเอาแบบนี้ใช่ไหมภรพ..นี่แน่ะๆ..อย่าหนีน้าาา"
หลายคนคิดว่าฉันเป็นคนเงียบและเย็นชา แต่จริงๆแล้วฉันประพฤติตนอยู่ในกรอบตามที่
โรงเรียนวาดไว้ให้ต่างหากล่ะ ที่ฉันไม่ค่อยพูดกับภรพก่อนเพราะฉันวางตัวไม่ถูก สังคมโรงเรียน
ของฉันสอนให้ฉันอยู่กับตัวเอง ไม่ยุ่งกับคนรอบข้าง แต่เขาทําให้ฉันรู้สึกเป็นตัวเองมากขึ้น เหมือน
ฉันเริ่มค่อยๆออกจากกรอบที่วางไว้ทีละนิด อะไรกันที่ทําให้ฉันเปลี่ยนแปลงไป เขาทําอะไรกับตัว
ฉัน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
