เจ้าชายมาดกวนกับคุณหนูเจ้าเลห์

เมื่อวันที่ 24 ธันวาคม 2541 มีเด็กสาวคนหนึ่งในกรุงลอนดอน ที่สามารถพูดคุยกับสรรพสิ่งใดๆก็ได้ในวันนี้ก็เช่นกัน "ไงมิลล่า " เธอทักเด็กสาวอีกคนหนึ่งเป็นประจำทุกวันที่ขี้หลงขี้ลืม"ไงเวล" "เธอทำรายงานรึยัง" "เวลฉันลืมสนิทเลยอ่ะเวล ทำไงดีกลุ่มเราต้องรายงานวันนี้ซะด้วยสิเวล ฮื่อๆๆๆ" มิลล่าน่ะมิลล่ารับปากกันแล้วแท้ๆ "เฮ่ย.. " ฉันได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ" มิลล่าเอาอีกแล้วลืมทุกที" " ขอโทษน่ะเวล ฉันมันแก้โรคลืมไม่ได้จริงๆ" มิลล่าพึมพำขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนฉันชักจะเบื่อแล้วสิเนี่ย'เฮ่ย' " เราไปห้องเรียนกันได้แล้วมิลล่า" "จ๊ะ เวล" มิลล่าพูดเสียงเศร้าๆแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อยในการกระทำของเธอ"กริ๊งๆ" ออดเวลาเข้าเรียนก็มาถึงทุกคนในห้องเรียนเงียบสนิทในการเรียนวิชานี้เป็นวิชาที่นักเรียนกลัวการติดมากที่สุดเพราะคุณครูผู้สอนวิชานี้สามารถทำให้นักเรียนติดกันเป็นระนาวได้ในครั้งเดียว" เวล ฉันอยากถามว่าข้อนี้ทำไงอะฉันไม่กล้าถาม"ทุกคนในห้องรู้ว่าฉันเก่งวิขานี้ แต่ฉันไม่ชอบเอาซะเลย" มิล เธอก็ทำได้นี่นา ทำไมต้องถามฉันด้วยล่ะ" " ก็ฉันไม่เข้าใจจริงๆนิ ว่าทำยังไง" มิลล่าทำหน้าเศร้า " เอาน่าลองทำดูก่อนสิ เธอจะได้เข้าใจไงละ"ฉันยิ้มให้มิลล่า" ก็ได้แต่ถ้าฉันทำผิดเธอช่วยสอนหน่อยนะ" " ได้สิมิลเธอเป็นเพื่อนฉันนี่นา" เราทั้งคู่ตั้งใจเรียนสุดชีวิตเพื่อให้ผ่านจากขุมนรกไปให้ได้ " กริ๊ง....." " ในที่สุดก็เลิกเรียนซะที" มิลล่มพูดแบบสบายใจสุดๆ" ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ" " อืม" พวกเราทั้งสองคนดินไปที่โรงอาหาร"พวกเพื่อนๆมองเราแปลกๆนะ" " นั่นสิทำไมมองกันแปลกๆ" มีคนกลุ่มหนึ่งที่ฉันและมิลล่าไม่รู้จักเข้ามาทักเราแบบเอาเรื่อง" นี่เธออย่าทำตัวเด่นให้มากนักจะได้มั้ยพวกเราเห็นและจะอาเจียน" " พวกเราไปเกี่ยวอะไรกับพวกเธอละ พวกเราก็อยู่ของเราดีๆแล้วนะ พวกเธออย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า" มิลล่าพูดแบบกวนผสมเอาเรื่องเช่นกัน" มิลอย่าไปหาเรื่องเขาเลยดีกว่าเราอยู่แต่เราไม่ได้ไปละลานใครเราอยู่เงียบๆดีกว่า" " เอาจริงหรอเวล" " อืม " ฉันลากมิลล่าออกมาจากนรกที่ไม่อยากเข้าไปใกล้ " อย่าาทำตัวเป็นนางฟ้าให้มากนักนะ' ยัยเวล' 555555+" ฉันไม่อยากเสวนากับคนพวกนี้เลยจริงๆ " เวลฉันว่าพวกนี้ชอบหาเรื่องเธอบ่อยไปแล้วนะเวล" " ปล่อยๆไปเถอะฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่2หรอกนะ" ฉันกึ่งลากกึ่งเดินพามิลล่าออกมาจากสถานการณ์ที่ฉันไม่อยากเจอกริ๊ง...." " เข้าเรียนแล้วเราไปเรียนกันเถอะมิลล่า" " อืม" ต่อไปเป็นวิชา 'ชีวะศาสตร์ ' ที่ยัยมิลล่าถนัดมากเลย ฉันจะได้พึ่งยัยนั่นได้เต็มที่หน่อย " มิล " " หืม อะไรเวล " "วิชานี้แกช่วยฉันหน่อนนะมิล ขอร้องล่ะ" " ก็ได้ " " ดีมากเพื่อนรัก " " แต่มีข้อแม้ว่า.." " อะไรบอกมาเลยมิล " " แกต้องให้ฉันลอกงานคาบเมื่อกี้ด้วยนะ " " ได้จะเพื่อนรัก " ฉันและมิลล่าก็เดินเข้าห้องเรียนไป ตอนนี้เป็นชั่วโมงสุดท้ายในการเรียนทำให้มิลล่าดีใจมากที่จะได้พักซักทีเธอรู้สึกเหนื่อยกับการเรียนซะจริงๆโดยไม่สังเกตเลยว่ามีใครมองฉันอยู่ตลอดเวลา พอหันไปก็ไม่เจอใครฉันคงตาฝาดไปเอง" เพ้อใหญ่แล้วเรา" ฉันเดินไปตามทางเดินที่ไม่ค่อยมีคนมากนัก" เอ..มันใช่ทางนี้หรอ" ฉันรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่ามีใครตามมาอย่างห่างๆหันไปกี่ครั้งฉันก็ไม่เห็นใคร"หรือเราจะรู้สึกไปเองน่ะ" ฉันเดินไปคิดอะไรเพลินๆไปได้ซักพักก็ถึงที่หมาย" ถึงซักที เหนื่อยจะแย่แล้ว" ที่หมายที่ว่าคือบ้านของฉันเอง ฉันเดินเข้าไปในบ้าน ปกติเวลานี้ยังไม่มีใครภายในบ้านเพราะทุกคนออกไปทำงานกันหมด" ไปทำการบ้านของวันนี้ดีกว่า" ฉันเดินขึ้นบันไดไปแบบอารมณ์ดี " อืม " พอเปิดประตูห้องไปเท่านั้นแหละฉันก็เห็นผู้ชายอยู่ในห้องของฉันแต่เขาแต่งตัวแบบแปลกๆเดินไปเดินมาในห้องของฉัน"แอ๊ด........"เสียงเปิดประตู" คุณเป็นใคร" ผมถามด้วยความสงสัย" ฉันมากกว่าที่จะเป็นฝ่ายถาม คุณเป็นใครทำไมมาอยู่ในห้องนอนของฉันได้ล่ะ?" ฉันถามออกไปแบบแกมโมโหเล็กน้อย" ฉันถามคุณไม่ได้ยินหรือยังไงกัน " " ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วผมตะรู้ไหมล่ะว่าที่นี่เป็นบ้านของใคร" " ไม่รู้ล่ะคุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยน่ะ" " ผมมาแบบ....." " แบบไหน?" " คุณไม่ต้องรู้หรอก มันไม่ดี" " งั้นทำไมคุณถึงมาอยู่ห้องของฉันล่ะ?" ฉันถามแบบสงสัยสุดๆ" ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน"เขาตอบฉันแบบงงกับตัวเองอยู่เลย"งั้นคุณออกไปจากห้องฉันไปด้านล่างก่อนเถอะ" ฉันไล่เขาไปด้านล่างเพื่อที่ฉันจะได้ทำงานเงียบๆคนเดียว" ก็ได้แค่เจ้าต้องหาอะไรให้ข้ากินด้วย" ฉันว่าเจาพูดภาษาแปลกๆที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน" นั้นภาษาอะไรของคุณน่ะฉันฟังคุณไม่เข้าใจ" " เจ้าดูถูกภาษาที่ข้าพูดหรอ" เขาพูดอย่างโกรธๆ" ก็ฉันไม่เข้าใจนิ" " เอาล่ะๆข้าเข้าใจ เจ้าไม่ชินกับภาษาของข้าก็แล้วไป" เขายิ้มกวนๆมาให้ฉัน" ออกจากห้องฉันไปเลยน่ะไอคุณหลงยุค" ฉันผลักเขาออกจากห้องไป" นี่เจ้าเปิดให้ข้าเข้าไปน่ะ นี่เจ้า เปิดๆ ข้าบอกให้เปิดไงเจ้า" " ฉันไม่เปิดแล้วคุณจะทำไม ไม่ทราบ" " ข้าจะเข้าไป ข้าไม่ชอบความมืด เปิดให้ข้าหน่อย เปิดๆ" " รู้แล้วๆ จะเปิดแล้ว รอแปบสิ" " เจ้าเร็ว ข้ากลัว" " เปิดแล้วๆ เข้ามาสิ " " ขอบใจเจ้ามากที่ไม่ให้ข้าอยู่ในที่แห่งความมืดมินั้น" " เลิกสาทยาย ซักทีได้มั้ย ฉันจะทำงาน" " ก็ได้ข้าจะอยู่เงียบๆ" " ขอให้มันจริงเถอะ" " แน่น๊อนนนน" ข้าจะกวนเจ้าไม่เลิกเลยคอยดูสิ หึ เจ้ารู้จักข้าน้อยไปแล้ว เจ้ามนุษย์ไร้ค่า" อยู่เงียบๆล่ะ ต้องการความสงบในการทำงาน" " ได้ ข้าจะอยู่เงียบๆ จะไม่กวนเจ้าในการทำงาน ของเจ้าแม้แต่อย่างใดเลย" " ก็ดี " แล้วฉันก็ได้ทำงานซักทีจากที่ไม่ได้ทำมันมานาน"เจ้าทำงานอะไร....ข้าไม่รู้จักนี่...คืออะไร?เจ้าบอกข้าหน่อยได้มั้ย" "มันคือ.....เอ๋ นายจะถามทำไม.....นายรู้อะไร? " " ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น....แต่ข้าอ่านภาษาของเจ้าไม่ออก" "นายไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก" "ข้าแค่อยากรู้เท่านั้นเองเจ้าบอกข้า...มิได้เชียวหรือ" "ฉันไม่อยากพูดเข้าใจมั้ย....นายก็อยู่นิ่งๆไปก็แล้วกันน่ะ..ฉันจะได้เริ่มทำงานเสียที"พอฉันเริ่มทำงานไปได้ซักพัก..ฉันก็เหลือบไปมองคาว์ล(หมอนั่นทำอะไรของเค้ากันน่ะ//ฉันได้แต่คิด) "นี่ๆ....เจ้ามิเบื่อบ้างหรือ..ที่อยู่แต่ในที่นี้อย่างเดียวน่ะ...ข้าว่าเราออกไปข้างนอกกันเถอะ..ข้าอยู่ในนี้นานๆข้าชักเบื่อ" "ฉันก็เหมือนกัน...ออกไปข้างนอกซักหน่อยก็ดีเหมือนกัน..อยู่ในนี้นานๆชักคิดงานไม่ออกซ่ะแล้ว" "งั้น...เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ" "ฉันว่า...เราไปสวนสาธารณะ..ตรงข้างบ้านฉันดีกว่าน่ะ...อยู่ใกล้ๆนี่เองเดินไปแป๊บเดียวก็ถึง" "งั้นก็ดีเลย..ข้าอยากไปๆ..เจ้าพาข้าไปทีน่ะ" "ได้สิ..งั้นฉันเก็บของก่อนน่ะ..แป๊บเดียว" "ได้...ข้าจะยืนรอเจ้าตรงนี้แหละ" "อื้ม.." หลังจากรับคำฉันก็รีบเก็บของทันที..เพราะนายนี่รอนานไม่ได้..ใจร้อนอย่างกับอะไรดี..พอเก็บของเสร็จ..ฉันก็พาเขาไปด้านนอกตามที่บอกเอาไว้ "นี่ๆ...จะเดินอีกไกลไหม..ข้าเหนื่อยจะแย่แล้ว" "อีกไม่นานแล้วล่ะ...ตรงข้างหน้านี่เองแหละ..เดินไปไม่กี่ก้าวเดี๋ยวก็ถึงแล้ว" หลังจากที่เราทั้งคู่เดินออกมาจากบ้านได้พักใหญ่ๆ..ฉันก็ว่าเขาเดินมั่ว..เอ้ย...เดินทั่วซ่ะหมด..จนมาถึงที่สวนสาธารณะเสียที..ฉันจะได้พักบ้าง..เดินมากเริ่มเหนื่อยซ่ะแล้ว" งั้นเราพักกันตรงนี้น่ะคาว์ล" "ก็ดี..ข้าเหนื่อย..เจ้าพาข้าเดินทั่วไปหมด...จนข้าหายใจหายคอมิทันแล้ว" "อย่างนั้นเลยหรอคาว์ล" "ก็ใช่น่ะสิ...เจ้าคิดว่าจะยังไงล่ะ.." "หึๆ" ฉันขำกับความอ่อนแออย่างมากของเขาเสียจริง" เจ้าหัวเราะเยาะข้าหรือ" "ปล่าวๆ..ฉันแค่คิดอะไรที่มันทำให้ฉันขำได้น่ะ...หึๆ" "เจ้าอย่าขำเช่นนั้นสิ...ข้าขนลุกขนพองไปหมดแล้ว" "แล้วจะให้ฉันหัวเราะแบบไหนกันล่ะ...พยายามข่มอารมณ์เอาไว้แล้วน่ะเนี่ย..นายยังทายฉันออกอีกน่ะคาว์ล" "เรื่องแบบนี้มันแน่อยู่แล้ว...ข้าถนัดๆ" "หึ..ขำตายล่ะแบบนี้" แล้วฉันก็ขำเบาๆต่อไป"ข้าว่าเราเดินไปทางนู้นกันเถอะ..ข้าหายเหนื่อยแล้ว""อื่ม..ฉันว่าก็ดีนะ" ฉันและคาว์ลเดินไปทางริมน้ำที่ไหลเอื่อยๆไปเรื่อยๆ "คาว์ล..ฉันว่าเรานั่งตรงนี้เถอะ..นายจัได้คิดอะไรออกบ้างว่ามาบ้านฉันได้ยังไงกันแน่" "อื่ม..ข้าว่าก็ดีเหมือนกัน..จะได้คิดอะไรเพลินๆด้วย....ต้องของใจเจ้าจริงๆนะ" "ไม่เป็นไร..'ตาทึ่ม!'.." "เมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไรนะ..ข้าฟังไม่ถนัด" "ไม่พูดหรอก..เดี๋ยวโดนเตะ!..555+"  แสบนักนะยัยตัวดี: ข้าพูดในใจอย่างเจ็บใจ "เจ้าอย่าทำให้ข้าโกรธนะ...ไม่งั้นเจ้าโดนดีแน่!!!" เมื่อข้าประกาศ ศักดิ์ดาไป  เหมือนแม่นางจะ อึ้งๆมึนๆเล็กน้อย "คนอย่างนายโกรธเป็นด้วยหรอ..เจ้าชายหลงยุค" "ข้าก็คนมิใช่รึ" "อ้อ..หรอ!" "หึ.." " งั้น..ฉันจะทำยังไงกับนายดีนะ เจ้าชายหลงยุค.." "ไม่ต้องมายุ่งกับข้า" " หึ." ฉันพูดไปแบบนั้นเขาจะรู้สึกยังไงบ้างนะ