เจ้าชายมาดกวนกับคุณหนูเจ้าเลห์

ฉันจะเล่าความทรงจำของฉ่ันตอนเด็กๆให้ฟังละกัน

......ตอนอายุ 8 ปี.....

'คุณแม่คะ..หนูกลับมาแล้วค่ะ' 'จ้ะเป็นเด็กดีรึป่าวลูก' 'ค่ะแม่' ฉันยิ้มให้แม่อย่างเบิกบาน 'แม่จะออกไปทำงานข้างนอกอย่า ออกไปไหนเด็ดขาด...เข้าใจมั้ย' 'ค่ะ..คุณแม่จะไปทำงานที่ไหนค่ะ..ไปนานมั้ยคะ' 'ไม่นานเท่าไหรนะลูก..ถ้าคนไม่เยอะแม่จะกลับเลยละ..แต่..' 'แต่..อะไรหรอคะ?' 'ถ้าคนเยอะแม่อาจจะไม่กลับนะลูก...ลูกอยู่ได้มั้ย?' 'ได้ค่ะ' 'ดีจ้ะ...แม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วนะลูกอยู่บนโต๊ะไปกินเลยน่ะลูกเดี๋ยวเย็นหมดพอดี' 'ค่ะคุณแม่' 'แม่จะรีบกลับมานะลูก' 'ค่ะ' ฉันตอบไปตามที่ใจคิดเสมอ

....ตอนอายุ13 ปี.....

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ฉันขึ้นชั้นมัธยม และเป็นช่วงที่คุณแม่เริ่มป่วย และฉันที่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เพื่อกาเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยเป็นโรคร้ายที่ฉันไม่สามารถคุยอะไรกับท่านได้เลย

7 ปีหลังจากที่ฉันขึ้นมหาลัยได้เพียงปีเดียวฉันก็สูญเสียแม่ที่เป็นที่พึ่งคนสุดท้ายไป