วุ่นรัก TJ sole

" ตอน นี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี โชคดีที่ไม่เสียเลือดไปมากกว่านี้ คนไข้ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรงจากโลหะที่ตกลงมา ทำให้กะโหลกกับสมองส่วนหน้าและส่วนสมองกลีบขมับได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง ผมขอให้คนไข้อยู่ที่นี่เพื่อดูอาการอีกซักสองสามวันหรือมากกว่านั้นนะครับ ตอนนี้คนไข้ยังไม่ตื่นแต่สามารถเข้าเยี่ยมได้เลยครับ"
 
"ขอบคุณครับ/ค่ะ คุณหมอ"
หลังจากที่ชั้นเก่าพวกนั้นพังลงมาฟาดหัวแทยองพอดิบพอดี มันก็ล้มลงไปนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้น ผมเลยต้องแบกมันมาโรงบาลกับฮานึล
 
"เข้าไปดูมันหน่อยสิฮานึล" ผมสะกิดคนที่นั่งร้องไห้ระหว่างรอการผ่าตัดตลอดเวลา เธอไม่พูดอะไรตอบผมเลยจูงเธอเดินไปด้วยกัน
 ::::::::::
แกร็ค/ ภาพที่เห็นทำเอาร่างเล็กน้ำตาร่วงอีกครั้ง ให้ตายสิเธอได้นิสัยนี้มาจากผมทั้งๆที่ไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆเนี่ยนะ
แทยองมีผ้าพันแผลพันทั่วหัว จากเสื้อผ้าที่เปรอะเลือดก่อนหน้าถูกเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้ของรพ. เราสองคนเดินไปไกล้เตียงคนไข้
 
"อย่ารู้สึกผิดเลย มันไม่ใช่ความผิดเธอนะฮานึล" ผมลูบหัวปลอบเธอ
 
"ทำไม กันฮึกก ทำไมเราถึงไม่เข้าใจกันเสียที ทำไมพี่แทยองต้องมาเป็นแบบนี้เพราะชั้น ทำไมพี่ไม่บอกความจริงกับชั้นล่ะพี่เทียร์ส ฮึกก" ร่างเล็กพึมพัมกับตัวเอง
 
"เธอเข้าใจแทยองผิดนะฮานึล!" ผมจับไหล่เธอให้หันหน้ามามองกัน
 
"พี่กับแทยองน่ะ..."
 
"ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ! ฮานึลรู้แล้วว่าพี่กับพี่แทยองเป็นอะไรกัน!" พูดพลางปัดมือหนาจากไหล่ออก
 
"ไม่ ฟังก่อน ไปกันใหญ่แล้ว!!"
 
"ถ้า พี่จะพูดเรื่องนี้ไว้วันอื่นเถอะค่ะ! ข้างนอกนักข่าวมากันแล้วเดี๋ยวพี่เมเนเจอร์กับเมมเบอร์คนอื่นๆก็คงมา ชั้นหมดหน้าที่แล้ว ขอตัวนะคะ" จากที่ร้องไห้กลายมาเป็นเฉยชาใส่ ฮานึลหันหลังกลับเดินออกไป ผมเลยรีบเดินตาม และ
 
/หมับ มือเย็นจากคนที่นอนอยู่บนเตียงคว้ามือหนาไว้ ก่อนที่จะพูดอะไรเหมือนคนละเมอ
 
"อย่า อย่าไป ..." ทั้งผมและฮานึลหันมามองเจ้าของเสียงที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง
 
"อย่า ...ไป.. นะ" แทยองละเมออีกครั้งพร้อมจับมือร่างสูงแน่น ผมมองมันเอือมๆนี่มันคิดว่าผมเป็นฮานึลรึไง-.-
 
"ไม่ ต้องตามมาหรอกค่ะ อยู่เฝ้าพี่แทยองไปเถอะค่ะ พี่เค้าคงไม่อยากให้พี่ตามชั้นมาหรอก" เสียงสั่นเบาๆพร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้มบางๆ มองมาที่มือของแทยองที่จับมือผมไว้แน่น น้ำตาหยดเล็กๆไหลตามข้างแก้มใสนั้นทำเอาผมพูดไม่ออก ร่างเล็กเปิดประตูแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนค้างอยู่ตรงนั้น
 
"อย่าไป ...นะ" เสียงจากคนที่นอนอยู่ละเมอพูดออกมาอีกครั้ง
 
"คิด ถึง.... คิดถึงเหลือเกิน" แทยองบีบมือผมจนเจ็บ ท่าจะฝันร้ายมั้งเนี่ย แล้วมันจะคิดถึงผมทำไมวะก็อยู่ด้วยกัน! ผมแกะมือมันออกอย่างทุลักทุเล
 
"ฮานึล... พี่ขอโทษ"
 
"อย่า ไป นะ" เสียงพร่ำขอโทษดังออกมาเรื่อยๆพร้อมน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาที่ปิดอยู่ของแทยอง
 
"แล้วทำไมมึงไม่เอ่ยชื่อตั้งแต่แรกกก!! ไอห่* "ผมต่อยแขนมันเบาๆแล้วรีบวิ่งออกไปหาฮานึล
 
..........................................................................................................................
"เราจะออกมาให้สัมภาษหลังจากเข้าไปเยี่ยมนะครับ ตอนนี้หลีกทางก่อน!!" พี่้เมเนพร้อมบอดี้การ์ดคอยกันทางให้พวกเราได้เข้าไปยังตัวรพ.
 
"พี่แทยองจะเป็นอะไรไหมนะพี่ปาร์คจิน" จีมินพูดขึ้นขณะที่วิ่งเหยาะๆไปยังห้องของแทยองพร้อมๆกับผม
 หลัง จากออกจากลิฟเราสองคนก็ตรงไปที่ห้องพักฟื้นอย่างเร่งรีบ แต่ระหว่างที่กำลังจะถึงหมายเลขห้องนั้นผมก็เห็นแผ่นหลังที่คุ้นตาวิ่งออก จากห้องของแทยองไป
 
"ห้องนี้พี่ เดินเลยแล้ว!!"
 
"นาย เข้าไปดูไอแทยองก่อน ตะกี้เหมือนเห็นพี่เทียร์สเลยไม่รู้วิ่งไปไหนสงสัยจะลงไปหาพวกเราที่ชั้น ล่าง พี่ไปตามพี่เค้ากลับมาก่อนๆ" ผมพูดแล้ววิ่งตามพี่เทียร์สไป
 
:::::::
"หายไปไหนแล้ววะ วิ่งเร็วชะมัดเลยพี่เทียร์ส!" กระหอบกระหืดวิ่งตามพี่เค้าลงมายังชั้นสามแต่กลับไม่เห็นใครนอกจากคนของรพ.
"เฮ้ยย เดี๋ยวหาเราไม่เจอก็โทรมาเองแหละ" ผมคิดแล้วหันหลังกลับไปกดลิฟแทน
 
"ฮา นึล หยุดก่อน!" เสียงแว่วออกมาจากที่ไหนซักแห่ง แต่ที่รู้ๆคือเสียงของพี่เทียร์สแน่ๆ ฮานึลก็อยู่ด้วย! ไม่รอช้าผมเดินตามหาที่มาของเสียงทันที
และก็มาหยุดที่มุมหนึ่งของรพ.ที่ไร้ผู้คนเดินผ่าน ด้วยความอยากรู้ว่าทำไมพี่เทียร์สต้องรีบวิ่งมาหาฮานึล ผมเลยเลือกที่จะเดินเข้าไปเงียบๆแทน
 
"พี่ออกมาทำไมคะ ทำไมไม่เฝ้าพี่แทยอง!!"
 
"ปล่อย มันอยู่โดยไม่มีพี่มันอาจจะอยู่ไม่ได้ก็จริง...... แต่ถ้าเธอทิ้งมันไปอีกคน มันคงตรอมใจตาย" พี่เทียร์สพูดจริงจัง ไม่มีคำพูดใดๆจากทั้งสองฝ่ายเกือบห้านาที ฮานึลเลยพูดอีกครั้ง
 
"พี่ ต้องการอะไรจากชั้นพี่เทียร์ส? ขอโทษนะคะที่พูดแบบนี้! แต่เพราะพี่มาบอกว่าพี่คือลูกของน้าแชรินและกำลังจะมาเป็นพี่ชายชั้น พี่เคยคบกับพี่แทยองก่อนที่ชั้นจะรู้จักพวกพี่ด้วยซ้ำ ตอนนี้เลยจะมาทวงคนรักเก่าคืนงั้นหรอคะ!!"
 
"เรา ไม่เคยคบกันนะฮานึล! พี่กับไอแทยองเป็นเพื่อนกัน!!! ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอคิดแบบนั้นแต่ถึงเราสองคนจะเคยมีรูปลวนลามกัน มันแต่ก็ไม่ได้เกินเลยเลยสักครั้ง!! ฮานึล เธอเข้าใจผิดแล้ว! ไอแทยองมันชอบเธอ ไม่ใช่พี่!" ร่างสูงเขย่าไหล่หญิงสาวให้เข้าใจสิ่งที่เขาพูดเสียที
 
"ฟังมันบ้างได้ไหม! มันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่ามันชอบเธอ!!!  ฮานึล มันต้องการเธอ!  ไม่ใช่พี่!!!"
 
"ล แล้ว ทำไม!!" ร่างเล็กสวนกลับ
"ทำไมพวกพี่ถึงมีรูปพวกนั้น!! มันไม่ใช่ว่าพี่สองคนรักกันหรอกหรอ!!!  พี่แทยองน่ะ ไม่ได้ชอบผู้หญิง..."
 
"เข้าใจซักทีดิวะ!!!!!!!!!!"  พี่เทียร์สตวาดลั่น ทำเอาทั้งฮานึลและผมที่แอบฟังสะดุ้งไปด้วย
 
"มัน ชอบเธอ! มันเป็นผู้ชาย มันชอบเธอฮานึล! ชอบแบบแฟนสาวไม่ใช่เหมือนพี่!!! พี่กะมันเป็นเพื่อนกัน และพี่ก็ไม่ได้ชอบมันแล้วฮานึล! ... พี่ชอบไอ้จินไม่ใช่แทยอง! เลิกยัดเยียดมันให้พี่ซักที!!  เข้าใจรึยังพี่ชอบปาร์คจินไม่ใช่แทยอง!!"
ร่างสูงปี้ดแตกใส่ร่างเล็กที่ยืนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน
 
"ด เดี๋ยว นะ เมื่อกี้พี่บอกว่าพี่ชอบ...." ฮานึลพูดตะกุกตะกักถาม เทียร์สที่กำลังตกใจที่ตัวเองเผลอพูดอะไรออกไป
 
:::::
"พี่เทียร์สส อยู่นี่นี่เองง! ผมหาพี่ตั้งนานน!!!" ผมตัดสินใจเดินเข้าไปช่วยพี่เทียร์สจากคำถามนั้น
 
"ปาร์คจิน!! แล้วจีมินล่ะ!´" พี่เทียร์สถาม
 
"ไปๆพี่ ขึ้นไปหาจีมินกะไอแทยองกัน^^ เธอก็มาด้วยฮานึล!" ผมคว้ามือทั้งสองคนให้เดินตามมา
 
................................
พวกเราตัดสินใจให้จีมินและฮานึลอยู่เฝ้าแทยองคืนนี้ ส่วนผมกับพี่เทียร์สไปให้สัมภาษนักข่าวข้างนอกนั้นด้วยกัน
 
2ครับ อย่างที่พวกคุณรู้ ผมพาแทยองมาที่รพ.นี้ พร้อมกับฮานึลน้องสาวของผม หรือผู้หญิงของ TJ soleที่ทุกคนเรียกกัน แทยองได้รับอุบัตติเหตุ ตอนนี้แทยองต้องอยู่ดูอาการที่นี่ซักพักครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะครับ" พี่เทียร์สพูดตัดจบเรียบร้อยไม่ตอบคำถามใดๆอีก
 
 
.......................................................
"เอ่อ พี่ฮานึลครับ" จีมินค่อยๆสะกิดหญิงสาวที่เผลอหลับไปข้างเตียงคนไข้ เขาออกไปซื้ออะไรมากินให้ฮานึลพอกลับมาเธอกลับหลับไปแล้ว
 
"คงเหนื่อยสินะ พี่ร้องไห้หรอ ตาบวมเชียว! แหม่ยังกะเป็นน้องแท้ๆพี่เทียร์สเลยนะ!!!" เขายังคงยืนคุยกับหญิงสาวที่หลับไม่รู้เรื่อง
มือ เล็กของจีมินค่อยๆอุ้มร่างของพี่สาวขึ้นเพื่อพาไปนอนสบายบนโซฟา แต่กลับเหลือบไปเห็นมือของพี่สาวที่ยังคงจับมือแทยองไม่ปล่อย ร่างเล็กเลยวางหญิงสาวไว้ที่เดิม ก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้พี่สาว
 
"นี่เธอรักพี่แทยองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยรึไงนะ!!  หึ่ยยน่าหงุดหงิดจริงผู้หญิงคนนี้!!!" พูดพลางจิ้มแก้มฮานึลจึกๆอย่างหมันไส้