Pretty ghost คุณผีที่รัก
7.3
เขียนโดย shinchan
วันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.47 น.
2 ตอน
0 วิจารณ์
4,438 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 20.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความห้องน้ำ....
"เอาไงดีๆๆๆๆๆๆ ทำไมฉันมาอยู่ร่างของเธอล่ะเนี่ยย" ฉันดูกระวนกระวายสุดๆๆ
ต่างจากฝนที่ยืนยิ้มอยู่กับร่างที่เลือนร่าง
"ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันขออยู่ร่างนี้สักพักได้มั้ย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าการเป็น
'ผี'เนี่ยมันจะสนุกแค่ไหน
"แต่ว่า..." ร่างของฉันมีความลับนะ ร่างที่มีความลับจะอยู่ได้แค่ 10 ปีซึ่งก็ถือว่า
มากกว่าวิญญาณร่างอื่นๆที่จะมีร่างวิญญาณได้แค่ 3 ปีเท่านั้น ซึ่งถ้านับตามวันที่
ฉันตาย ก็เหลือเวลาอีก 2 เดือนกว่าๆเท่านั้นจึงจะครบ 10 ปี ซึ่งฉันต้องหาคนที่
จะฆ่าฉันให้เจอ ไม่งั้นก็ไม่ได้ไปสุขติ เกิดมาใหม่เป็นคนที่ไม่มีบุญ
"นะๆๆๆ พี่ก็จะได้เป็นคนแบบที่พี่อยากบ้างไง"ฉันก็อยากจะลองเป็นคนดูเหมือนกัน
แต่ถ้าเกิดว่าร่างหายไปก่อน หรือเกิดอันตรายกับร่างจะทำยังไงล่ะ....
"เอ่อ....งั้นเธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ"
"เย้ๆๆๆๆๆ งั้นเราไปเรียนกันเถอะนะ" ดูแลตัวเองด้วยนะฝน ร่างพี่มันอันตราย
เห้อไปเรียนดีกว่า ฉันเดินทะลุกำแพงห้องน้ำแบบที่ทำประจำแต่ว่า...
"ปังง!! โอ้ยยย"ฉันชนเข้ากับกำแพงห้องน้ำทันที โอ้ยยเจ็บบ พอฉันหันไปมองฝน
ฝนกำลังพยายามที่จะเปิดประตูแต่ก็คว้าไม่ได้เลย
"สงสัยเราคงจะต้องปรับเปรียนการใช้ชีวิตกันแล้วล่ะนะ :)"
ขณะที่ครูสอนอยู่หน้าห้อง ฝนก็นั่งอยู่ข้างๆฉันพร้อมแนะนำเพื่อนตั้งแต่หน้าห้อง
ตอนนี้ถึงผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆฉัน ที่กำลังฟบหลับอย่างสบายใจไม่เกรงกลัวสายตาครู
"ส่วนคนนี้นะชื่อกันต์ ฝนไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลยไม่รู้ทำไมเขาไม่ค่อยอยากจะคุย
กับฝนซักเท่าไร เขาชอบหลบหน้าอ่ะ เขาเรียนเก่งมากๆๆๆเลยนะแม้จะไม่ค่อยตั้งใจ"
"นายกันต์นี่เขาชอบฝนรึเปล่า ถึงได้หลบหน้าหลบตา"
"ไม่รู้สิ" ฝนยิ้นพร้อมกับยักไหล่ หึๆอย่าบอกนะว่าฝนก็ชอบนายนี่อ่ะ ฮะๆๆ
"เออฝน เวลามีอันตรายจากผีด้วยกันน่ะ ให้เปลี่ยนเป็นร่างวิญญาณแบบนี้นะจะได้
ปลอดภัยอ่ะ"
"โอเคค่าาาา งั้นฉันขอยืมร่างพี่ไปเที่ยวก่อนนะ" พูดจบก็ทะลุกระจกออกไปเลย
เหอะๆ เรียนรู้เร็วเนอะรู้จักวิธีลอยตัวด้วยฉันเป็นผีตั้งปีกว่าถึงจะลอยตัวได้แน่ะ
ฉันรู้สึกว่าอาจารย์หน้าห้องจะมองมาทางกันต์บ่อยๆ คงมองไม่ถนัดเพราะเขา
เอาหนังสือบังอยู่ เห้ยย ครูกำลังเดินมาถ้าเขาเดินมาจะต้องเห็นแน่ๆว่ากำลังหลับอยู่
เอาไงดีเนี่ยจะบอกเขายังไงดี...
"ปั่ก!" ฉันปัดยางลบให้ตกลงไปข้างๆโต๊ะแล้วรีบลงไปหยิบพร้อมกับสกิดแขน
เขาแรงมากจนสะดุ้งตื่น เขาตื่นอย่างงงๆพร้อมหันหน้ามามองฉัน ฉันจึงส่งสายตา
ไปหาครูที่กำลังเกินมา เขามองแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ
"หลับรึไงน่ะ" เมื่อครูมาถึงโต๊ะแล้วเห็นหน้าที่ค่อนข้างงัวเงียจึงถามขึ้น
"ป่าวครับ ผมง่วงนิดหน่อย"
"ตั้งใจหน่อยนะถึงเธอจะเก่งแต่ก็ใช่ว่าจะถูก เดือนหน้าก็จะสอบกันแล้วต้องทำ
คะแนนให้ได้ดีๆนะ ทุกคนด้วยรู้มั้ย!" เห้อ เกือบไปแล้วไง
เย็นแล้วหรอเนี่ยยย การเรียนนี่มันผ่านไปเร็วเหมือนกันเนอะแม้ฉันจะไม่
ค่อยเข้าใจที่ครูสอนเท่าไรก็เถอะ
"ฝนน!" เสียงหนึ่งดังขึ้น พอหันไปมองก็รู้ทันทีว่าเป็นกันต์
"อ้าวกันต์ มีอะไรรึเปล่าา?"
"ขอบใจมากนะที่ปลุกเมื่อตอนเช้าอ่ะ" พอเขาวิ่งตามฉันทันเราก็เดินไปพร้อมกัน
"อ๋อไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนั้นล่ะ?"
"ฮะๆ ก็ไอเฟริ์สไงมันอกหักอ่ะเลยเรียกให้ไปกินเหล้าด้วยเมื่อคืน กว่าจะกลับก็เกือบ
เช้าแล้วอ่ะ"
"อ๋อฮ่าๆๆ ว่าแต่ครั้งนี้นายคุยกับฉันเยอะขึ้นใช่มั้ย" ฉันตั้งใจถามเขาไปตรงๆเลย
เผื่อว่าจะเผลอตอบ ฮ่าๆ
"ก็คงงั้นมั้ง ปกติฉันเห็นเธอไม่ค่อยพูดเลยไม่กล้าทักน่ะสิ :)"
"งั้นหรอ ฮ่าๆ"
"วันนี้รีบกลับบ้านรึเปล่า?"
"ไม่หรอกมั้ง เพราะกลับไปก็คงไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ"
"ไปเที่ยวกันมั้ย?"
"เที่ยวหรอ ไปสิๆฉันอยากไปมากๆเลยล่ะแต่นายต้องนำนะเพราะฉันไม่ค่อยได้เที่ยวน่ะ"
"ได้สิ แต่ว่านี่มันเย็นแล้วก็คงไปได้แต่ห้างกับสวนสาธารณะอ่ะ"
"แล้วเราจะไปไหนดี ห้างมั้ยสวนสาธารณะตอนเย็นคนน่าจะเยอะ"
"โอเค! :)"
ร้านไอศครีม...
"อ๊าาาาาา อร่อยจังงไม่ได้กินแบบนี้นานมากเลยนะเนี่ย"
"ขนาดนั้นเลยหรอ ฮะๆ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอชอบไอติมน่ะ รู้มั้ยฉันนะโคตรรรชอบเลย"
"อย่างนายเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆ"
"นี่ๆ อย่ามาขำนะ กินไปเลยไปป" เขาตักไอติมมายึดใส่ปากฉันทำกำลังขำอย่าง
สุดพลัง
"นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ?"ฉันตักมาเตรียมเอาคืนแต่ว่าถูกแย่งแล้วดันกลับ
เข้าปากฉันมาอีกครั้ง
"ไม่ได้แกล้งฉันหรอกก แบร่"เขาแลบลิ้นใส่ฉันแล้วตั้งใจกินของตัวเองต่อ ทำไม
ใจมันเต้นตึกตักแปลกๆ ตอนเป็นผีเจอผีผู้ชายตั้งมากมายแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
พอกินไอติมเสร็จเราก็กำลังนั่งรถกลับบ้านเพื่อไปส่งฉัน อ๊ะเดี๋ยวนะทำไม
เขาถึงจะลงแล้วล่ะนี่มันต้องเข้าซอยไปอีกนะถึงจะถึงบ้านน่ะ
"ป่ะลงกัน" เขาเปิดประตูแล้วจับมือฉันลงด้วย
"เดี๋ยวๆ นี่ยังไม่ถึงบ้านเลยนะ"ฉันหันไปบอกเขาและกำลังจะบอกลุงแท็กซี่ว่าให้
รอก่อนแต่เขาก็ขับไปเสียแล้ว
"นี่ๆ ดีแล้วล่ะ ฉันแค่อยากจะเดินไปส่งเธอที่บ้านน่ะ"
"อ๋อ :)" ฉันและเชาเดินด้วยกันมาเรื่อยๆ แต่ว่าช้างทางนี้มันเปลี่ยวจริงๆเลยน้า
น่ากลัวจริงๆ นี่ๆ ฉันเคยเป็นผีนะ จะกลัวอะไรเล่าา
"เห้ย! ไอกันต์" จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้างทาง
ว้าวนี่เจ้าของบ้านหรอเนี่ย บ้านหนังนี้ฉันเห็นบ่อยมากๆเพิ่งจะร้ว่านายคนนี้อยู่ด้วย
"ไอชิน!"
"บ้านมึงอยู่แถวนี้หรอวะ?"
"เออ มึงมีอะไร ตอนนี้กูยังไม่อยากมีเรื่องนะ"
"ทำไมวะ ไม่อยากเท่ต่อหน้าสาวรึไง" เขาพูดอะไรกันเนี่ย ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนกัน
ซะอีกนะ
"ไว้วันหลังได้มั้ย!" กันต์จับมือฉันแล้วรีบเดินทันทีแต่ผู้ชายคนข้างหน้าดันอกกันต์ไว้ก่อน
"เห้ยๆ จะรีบไปไหนวะ? ไปส่งสาวงั้นหรอ? หึๆแกนี่มันติดสาวจริงเล้ยย" หน้าของกันต์
ดูเคร่งเครียดมาก เชาคิดอะไรอยู่กันนะ
"ไปกันเถอะกันต์" ฉันจับมือกันต์แน่นขึ้นแล้วจะเดินออกไปแต่ก็ถูกจวางไว้ก่อน
ผู้ชายที่ถูกกันเรียกว่าชินเข้ามาขวางฉัน
"จะรีบไปไหนหรอ ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย?"จู่ๆเขาก็ขยับมาใกล้พร้อมจับไหล่ฉัน
"พลั่กก!! เห้ยย มึงทำไรวะ" ชินแตะไหล่ฉันไม่ถึงเสี้ยววิก็ถูกกันต์ต่อยไปที่หน้าอย่างแรง
"เห้ยยอะไรวะ กูยังไม่ทันทำอะไรเลย"
"มึงกลับไปเลยนะไอชิน วันนี้มึงอยู่คนเดียวมึงก็รู้นะ ผลแม่งจะเป็นยังไง?"
"หึ! มึงคอยดูละกันว่าจะเป็นยังไง" ชินพูดเสร็จก็รีบเดินกลับเข้าบ้านไปทันที
"ขอโทษทีนะ ฉันน่าจะไปส่งที่บ้านเลยไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้"
"กลับบ้านกันเถอะนะ :)" ฉันยิ้มเพื่อบอกเขาว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร
เขามาส่งฉันที่บ้านและกลับไปแล้ว เห้อ จะเป็นยังไงบ้างนะเขา สงสัยคง
จะซ่าน่าดูเลยนะเนี่ย...ฮ๊าาาา อยู่ก็นึกถึงรอยยิ้มตอนกินไอติมขึ้นมา :)
"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะ?"
"โอ้ยย ตกใจหมดเลยนะฝนน"
"เอ้าก็เห็นว่าวันนี้กลับบ้านดึกแถมยังมายืนยิ้มอยู่นี่อีก"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่เราเหอะ ไปไหนมา"
"ความลับจ้ะ :)"
"จ้าๆ"
...........
"เห้ย! หยุดก่อน" เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้า เด็กหนุ่มนับสิบยืนเรียงรายพร้อมอาวุธ
นับไม่ถ้วน
"...."
"ได้ข่าวว่าซ่ามากหรอวะมึงน่ะ"
"...."
"เห้ยพวกมึง มันเงียบว่ะ" ชายที่ดูกำยำตรงเข้ามาหาพร้อมกับชกเข้าอย่างแรง
และตามด้วยคนอีกนับสิบพุ่งเข้ามารุมชายที่นอนล้มลงไปกับพื้น
"ตำรวจ!!! ตำรวจมาา" สิ้นเสียงชายหนุ่มนับสิบที่รุมกระทืบรีบวิ่งหนีไปทันที
"เป็นไงบ้างน้อง!"ช่ยวัยกลางคนรีบตรงเข้ามาดูอาการ
"ตืดดดดดด~" เสียงโทรสัพสั่นแรงขนาดแผ่นดินไหว
"ฮัลโหลครับ"
[เอ่อ...ขอสายกันต์หน่อยครับ]
"เหมือนเจ้าของเครื่องเขาจะสลบไปแล้วน่ะครับยังไงช่วยมาทีนะ"
[ได้ครับ อยู่ที่ไหนครับ ผมจะรีบไปทันที!!]
******* จบตอน 2 แล้วค้าาา จะเกิดอะไรขึ้นตอนสุดท้ายกันต์ที่โดนกระทืบจะเป็นอย่างไร ฝากติดตามด้วยนะค้าา******
"เอาไงดีๆๆๆๆๆๆ ทำไมฉันมาอยู่ร่างของเธอล่ะเนี่ยย" ฉันดูกระวนกระวายสุดๆๆ
ต่างจากฝนที่ยืนยิ้มอยู่กับร่างที่เลือนร่าง
"ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันขออยู่ร่างนี้สักพักได้มั้ย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าการเป็น
'ผี'เนี่ยมันจะสนุกแค่ไหน
"แต่ว่า..." ร่างของฉันมีความลับนะ ร่างที่มีความลับจะอยู่ได้แค่ 10 ปีซึ่งก็ถือว่า
มากกว่าวิญญาณร่างอื่นๆที่จะมีร่างวิญญาณได้แค่ 3 ปีเท่านั้น ซึ่งถ้านับตามวันที่
ฉันตาย ก็เหลือเวลาอีก 2 เดือนกว่าๆเท่านั้นจึงจะครบ 10 ปี ซึ่งฉันต้องหาคนที่
จะฆ่าฉันให้เจอ ไม่งั้นก็ไม่ได้ไปสุขติ เกิดมาใหม่เป็นคนที่ไม่มีบุญ
"นะๆๆๆ พี่ก็จะได้เป็นคนแบบที่พี่อยากบ้างไง"ฉันก็อยากจะลองเป็นคนดูเหมือนกัน
แต่ถ้าเกิดว่าร่างหายไปก่อน หรือเกิดอันตรายกับร่างจะทำยังไงล่ะ....
"เอ่อ....งั้นเธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ"
"เย้ๆๆๆๆๆ งั้นเราไปเรียนกันเถอะนะ" ดูแลตัวเองด้วยนะฝน ร่างพี่มันอันตราย
เห้อไปเรียนดีกว่า ฉันเดินทะลุกำแพงห้องน้ำแบบที่ทำประจำแต่ว่า...
"ปังง!! โอ้ยยย"ฉันชนเข้ากับกำแพงห้องน้ำทันที โอ้ยยเจ็บบ พอฉันหันไปมองฝน
ฝนกำลังพยายามที่จะเปิดประตูแต่ก็คว้าไม่ได้เลย
"สงสัยเราคงจะต้องปรับเปรียนการใช้ชีวิตกันแล้วล่ะนะ :)"
ขณะที่ครูสอนอยู่หน้าห้อง ฝนก็นั่งอยู่ข้างๆฉันพร้อมแนะนำเพื่อนตั้งแต่หน้าห้อง
ตอนนี้ถึงผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆฉัน ที่กำลังฟบหลับอย่างสบายใจไม่เกรงกลัวสายตาครู
"ส่วนคนนี้นะชื่อกันต์ ฝนไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลยไม่รู้ทำไมเขาไม่ค่อยอยากจะคุย
กับฝนซักเท่าไร เขาชอบหลบหน้าอ่ะ เขาเรียนเก่งมากๆๆๆเลยนะแม้จะไม่ค่อยตั้งใจ"
"นายกันต์นี่เขาชอบฝนรึเปล่า ถึงได้หลบหน้าหลบตา"
"ไม่รู้สิ" ฝนยิ้นพร้อมกับยักไหล่ หึๆอย่าบอกนะว่าฝนก็ชอบนายนี่อ่ะ ฮะๆๆ
"เออฝน เวลามีอันตรายจากผีด้วยกันน่ะ ให้เปลี่ยนเป็นร่างวิญญาณแบบนี้นะจะได้
ปลอดภัยอ่ะ"
"โอเคค่าาาา งั้นฉันขอยืมร่างพี่ไปเที่ยวก่อนนะ" พูดจบก็ทะลุกระจกออกไปเลย
เหอะๆ เรียนรู้เร็วเนอะรู้จักวิธีลอยตัวด้วยฉันเป็นผีตั้งปีกว่าถึงจะลอยตัวได้แน่ะ
ฉันรู้สึกว่าอาจารย์หน้าห้องจะมองมาทางกันต์บ่อยๆ คงมองไม่ถนัดเพราะเขา
เอาหนังสือบังอยู่ เห้ยย ครูกำลังเดินมาถ้าเขาเดินมาจะต้องเห็นแน่ๆว่ากำลังหลับอยู่
เอาไงดีเนี่ยจะบอกเขายังไงดี...
"ปั่ก!" ฉันปัดยางลบให้ตกลงไปข้างๆโต๊ะแล้วรีบลงไปหยิบพร้อมกับสกิดแขน
เขาแรงมากจนสะดุ้งตื่น เขาตื่นอย่างงงๆพร้อมหันหน้ามามองฉัน ฉันจึงส่งสายตา
ไปหาครูที่กำลังเกินมา เขามองแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ
"หลับรึไงน่ะ" เมื่อครูมาถึงโต๊ะแล้วเห็นหน้าที่ค่อนข้างงัวเงียจึงถามขึ้น
"ป่าวครับ ผมง่วงนิดหน่อย"
"ตั้งใจหน่อยนะถึงเธอจะเก่งแต่ก็ใช่ว่าจะถูก เดือนหน้าก็จะสอบกันแล้วต้องทำ
คะแนนให้ได้ดีๆนะ ทุกคนด้วยรู้มั้ย!" เห้อ เกือบไปแล้วไง
เย็นแล้วหรอเนี่ยยย การเรียนนี่มันผ่านไปเร็วเหมือนกันเนอะแม้ฉันจะไม่
ค่อยเข้าใจที่ครูสอนเท่าไรก็เถอะ
"ฝนน!" เสียงหนึ่งดังขึ้น พอหันไปมองก็รู้ทันทีว่าเป็นกันต์
"อ้าวกันต์ มีอะไรรึเปล่าา?"
"ขอบใจมากนะที่ปลุกเมื่อตอนเช้าอ่ะ" พอเขาวิ่งตามฉันทันเราก็เดินไปพร้อมกัน
"อ๋อไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนั้นล่ะ?"
"ฮะๆ ก็ไอเฟริ์สไงมันอกหักอ่ะเลยเรียกให้ไปกินเหล้าด้วยเมื่อคืน กว่าจะกลับก็เกือบ
เช้าแล้วอ่ะ"
"อ๋อฮ่าๆๆ ว่าแต่ครั้งนี้นายคุยกับฉันเยอะขึ้นใช่มั้ย" ฉันตั้งใจถามเขาไปตรงๆเลย
เผื่อว่าจะเผลอตอบ ฮ่าๆ
"ก็คงงั้นมั้ง ปกติฉันเห็นเธอไม่ค่อยพูดเลยไม่กล้าทักน่ะสิ :)"
"งั้นหรอ ฮ่าๆ"
"วันนี้รีบกลับบ้านรึเปล่า?"
"ไม่หรอกมั้ง เพราะกลับไปก็คงไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ"
"ไปเที่ยวกันมั้ย?"
"เที่ยวหรอ ไปสิๆฉันอยากไปมากๆเลยล่ะแต่นายต้องนำนะเพราะฉันไม่ค่อยได้เที่ยวน่ะ"
"ได้สิ แต่ว่านี่มันเย็นแล้วก็คงไปได้แต่ห้างกับสวนสาธารณะอ่ะ"
"แล้วเราจะไปไหนดี ห้างมั้ยสวนสาธารณะตอนเย็นคนน่าจะเยอะ"
"โอเค! :)"
ร้านไอศครีม...
"อ๊าาาาาา อร่อยจังงไม่ได้กินแบบนี้นานมากเลยนะเนี่ย"
"ขนาดนั้นเลยหรอ ฮะๆ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอชอบไอติมน่ะ รู้มั้ยฉันนะโคตรรรชอบเลย"
"อย่างนายเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆ"
"นี่ๆ อย่ามาขำนะ กินไปเลยไปป" เขาตักไอติมมายึดใส่ปากฉันทำกำลังขำอย่าง
สุดพลัง
"นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ?"ฉันตักมาเตรียมเอาคืนแต่ว่าถูกแย่งแล้วดันกลับ
เข้าปากฉันมาอีกครั้ง
"ไม่ได้แกล้งฉันหรอกก แบร่"เขาแลบลิ้นใส่ฉันแล้วตั้งใจกินของตัวเองต่อ ทำไม
ใจมันเต้นตึกตักแปลกๆ ตอนเป็นผีเจอผีผู้ชายตั้งมากมายแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
พอกินไอติมเสร็จเราก็กำลังนั่งรถกลับบ้านเพื่อไปส่งฉัน อ๊ะเดี๋ยวนะทำไม
เขาถึงจะลงแล้วล่ะนี่มันต้องเข้าซอยไปอีกนะถึงจะถึงบ้านน่ะ
"ป่ะลงกัน" เขาเปิดประตูแล้วจับมือฉันลงด้วย
"เดี๋ยวๆ นี่ยังไม่ถึงบ้านเลยนะ"ฉันหันไปบอกเขาและกำลังจะบอกลุงแท็กซี่ว่าให้
รอก่อนแต่เขาก็ขับไปเสียแล้ว
"นี่ๆ ดีแล้วล่ะ ฉันแค่อยากจะเดินไปส่งเธอที่บ้านน่ะ"
"อ๋อ :)" ฉันและเชาเดินด้วยกันมาเรื่อยๆ แต่ว่าช้างทางนี้มันเปลี่ยวจริงๆเลยน้า
น่ากลัวจริงๆ นี่ๆ ฉันเคยเป็นผีนะ จะกลัวอะไรเล่าา
"เห้ย! ไอกันต์" จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้างทาง
ว้าวนี่เจ้าของบ้านหรอเนี่ย บ้านหนังนี้ฉันเห็นบ่อยมากๆเพิ่งจะร้ว่านายคนนี้อยู่ด้วย
"ไอชิน!"
"บ้านมึงอยู่แถวนี้หรอวะ?"
"เออ มึงมีอะไร ตอนนี้กูยังไม่อยากมีเรื่องนะ"
"ทำไมวะ ไม่อยากเท่ต่อหน้าสาวรึไง" เขาพูดอะไรกันเนี่ย ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนกัน
ซะอีกนะ
"ไว้วันหลังได้มั้ย!" กันต์จับมือฉันแล้วรีบเดินทันทีแต่ผู้ชายคนข้างหน้าดันอกกันต์ไว้ก่อน
"เห้ยๆ จะรีบไปไหนวะ? ไปส่งสาวงั้นหรอ? หึๆแกนี่มันติดสาวจริงเล้ยย" หน้าของกันต์
ดูเคร่งเครียดมาก เชาคิดอะไรอยู่กันนะ
"ไปกันเถอะกันต์" ฉันจับมือกันต์แน่นขึ้นแล้วจะเดินออกไปแต่ก็ถูกจวางไว้ก่อน
ผู้ชายที่ถูกกันเรียกว่าชินเข้ามาขวางฉัน
"จะรีบไปไหนหรอ ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย?"จู่ๆเขาก็ขยับมาใกล้พร้อมจับไหล่ฉัน
"พลั่กก!! เห้ยย มึงทำไรวะ" ชินแตะไหล่ฉันไม่ถึงเสี้ยววิก็ถูกกันต์ต่อยไปที่หน้าอย่างแรง
"เห้ยยอะไรวะ กูยังไม่ทันทำอะไรเลย"
"มึงกลับไปเลยนะไอชิน วันนี้มึงอยู่คนเดียวมึงก็รู้นะ ผลแม่งจะเป็นยังไง?"
"หึ! มึงคอยดูละกันว่าจะเป็นยังไง" ชินพูดเสร็จก็รีบเดินกลับเข้าบ้านไปทันที
"ขอโทษทีนะ ฉันน่าจะไปส่งที่บ้านเลยไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้"
"กลับบ้านกันเถอะนะ :)" ฉันยิ้มเพื่อบอกเขาว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร
เขามาส่งฉันที่บ้านและกลับไปแล้ว เห้อ จะเป็นยังไงบ้างนะเขา สงสัยคง
จะซ่าน่าดูเลยนะเนี่ย...ฮ๊าาาา อยู่ก็นึกถึงรอยยิ้มตอนกินไอติมขึ้นมา :)
"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะ?"
"โอ้ยย ตกใจหมดเลยนะฝนน"
"เอ้าก็เห็นว่าวันนี้กลับบ้านดึกแถมยังมายืนยิ้มอยู่นี่อีก"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่เราเหอะ ไปไหนมา"
"ความลับจ้ะ :)"
"จ้าๆ"
...........
"เห้ย! หยุดก่อน" เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้า เด็กหนุ่มนับสิบยืนเรียงรายพร้อมอาวุธ
นับไม่ถ้วน
"...."
"ได้ข่าวว่าซ่ามากหรอวะมึงน่ะ"
"...."
"เห้ยพวกมึง มันเงียบว่ะ" ชายที่ดูกำยำตรงเข้ามาหาพร้อมกับชกเข้าอย่างแรง
และตามด้วยคนอีกนับสิบพุ่งเข้ามารุมชายที่นอนล้มลงไปกับพื้น
"ตำรวจ!!! ตำรวจมาา" สิ้นเสียงชายหนุ่มนับสิบที่รุมกระทืบรีบวิ่งหนีไปทันที
"เป็นไงบ้างน้อง!"ช่ยวัยกลางคนรีบตรงเข้ามาดูอาการ
"ตืดดดดดด~" เสียงโทรสัพสั่นแรงขนาดแผ่นดินไหว
"ฮัลโหลครับ"
[เอ่อ...ขอสายกันต์หน่อยครับ]
"เหมือนเจ้าของเครื่องเขาจะสลบไปแล้วน่ะครับยังไงช่วยมาทีนะ"
[ได้ครับ อยู่ที่ไหนครับ ผมจะรีบไปทันที!!]
******* จบตอน 2 แล้วค้าาา จะเกิดอะไรขึ้นตอนสุดท้ายกันต์ที่โดนกระทืบจะเป็นอย่างไร ฝากติดตามด้วยนะค้าา******
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ