Pretty ghost คุณผีที่รัก

7.3

เขียนโดย shinchan

วันที่ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.47 น.

  2 ตอน
  0 วิจารณ์
  4,438 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 20.33 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
ห้องน้ำ....
"เอาไงดีๆๆๆๆๆๆ ทำไมฉันมาอยู่ร่างของเธอล่ะเนี่ยย" ฉันดูกระวนกระวายสุดๆๆ
ต่างจากฝนที่ยืนยิ้มอยู่กับร่างที่เลือนร่าง
"ฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ฉันขออยู่ร่างนี้สักพักได้มั้ย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าการเป็น
'ผี'เนี่ยมันจะสนุกแค่ไหน
"แต่ว่า..." ร่างของฉันมีความลับนะ ร่างที่มีความลับจะอยู่ได้แค่ 10 ปีซึ่งก็ถือว่า
มากกว่าวิญญาณร่างอื่นๆที่จะมีร่างวิญญาณได้แค่ 3 ปีเท่านั้น ซึ่งถ้านับตามวันที่
ฉันตาย ก็เหลือเวลาอีก 2 เดือนกว่าๆเท่านั้นจึงจะครบ 10 ปี ซึ่งฉันต้องหาคนที่
จะฆ่าฉันให้เจอ ไม่งั้นก็ไม่ได้ไปสุขติ เกิดมาใหม่เป็นคนที่ไม่มีบุญ
"นะๆๆๆ พี่ก็จะได้เป็นคนแบบที่พี่อยากบ้างไง"ฉันก็อยากจะลองเป็นคนดูเหมือนกัน
แต่ถ้าเกิดว่าร่างหายไปก่อน หรือเกิดอันตรายกับร่างจะทำยังไงล่ะ....
"เอ่อ....งั้นเธอต้องดูแลตัวเองดีๆนะ"
"เย้ๆๆๆๆๆ งั้นเราไปเรียนกันเถอะนะ" ดูแลตัวเองด้วยนะฝน ร่างพี่มันอันตราย
เห้อไปเรียนดีกว่า ฉันเดินทะลุกำแพงห้องน้ำแบบที่ทำประจำแต่ว่า...
"ปังง!! โอ้ยยย"ฉันชนเข้ากับกำแพงห้องน้ำทันที โอ้ยยเจ็บบ พอฉันหันไปมองฝน
ฝนกำลังพยายามที่จะเปิดประตูแต่ก็คว้าไม่ได้เลย
"สงสัยเราคงจะต้องปรับเปรียนการใช้ชีวิตกันแล้วล่ะนะ :)"

ขณะที่ครูสอนอยู่หน้าห้อง ฝนก็นั่งอยู่ข้างๆฉันพร้อมแนะนำเพื่อนตั้งแต่หน้าห้อง
ตอนนี้ถึงผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆฉัน ที่กำลังฟบหลับอย่างสบายใจไม่เกรงกลัวสายตาครู
"ส่วนคนนี้นะชื่อกันต์ ฝนไม่ค่อยได้คุยกับเขาเลยไม่รู้ทำไมเขาไม่ค่อยอยากจะคุย
กับฝนซักเท่าไร เขาชอบหลบหน้าอ่ะ เขาเรียนเก่งมากๆๆๆเลยนะแม้จะไม่ค่อยตั้งใจ"
"นายกันต์นี่เขาชอบฝนรึเปล่า ถึงได้หลบหน้าหลบตา"
"ไม่รู้สิ" ฝนยิ้นพร้อมกับยักไหล่ หึๆอย่าบอกนะว่าฝนก็ชอบนายนี่อ่ะ ฮะๆๆ
"เออฝน เวลามีอันตรายจากผีด้วยกันน่ะ ให้เปลี่ยนเป็นร่างวิญญาณแบบนี้นะจะได้
ปลอดภัยอ่ะ"
"โอเคค่าาาา งั้นฉันขอยืมร่างพี่ไปเที่ยวก่อนนะ" พูดจบก็ทะลุกระจกออกไปเลย
เหอะๆ เรียนรู้เร็วเนอะรู้จักวิธีลอยตัวด้วยฉันเป็นผีตั้งปีกว่าถึงจะลอยตัวได้แน่ะ
ฉันรู้สึกว่าอาจารย์หน้าห้องจะมองมาทางกันต์บ่อยๆ คงมองไม่ถนัดเพราะเขา
เอาหนังสือบังอยู่ เห้ยย ครูกำลังเดินมาถ้าเขาเดินมาจะต้องเห็นแน่ๆว่ากำลังหลับอยู่
เอาไงดีเนี่ยจะบอกเขายังไงดี...
"ปั่ก!" ฉันปัดยางลบให้ตกลงไปข้างๆโต๊ะแล้วรีบลงไปหยิบพร้อมกับสกิดแขน
เขาแรงมากจนสะดุ้งตื่น เขาตื่นอย่างงงๆพร้อมหันหน้ามามองฉัน ฉันจึงส่งสายตา
ไปหาครูที่กำลังเกินมา เขามองแล้วก็พยักหน้าหงึกๆ
"หลับรึไงน่ะ" เมื่อครูมาถึงโต๊ะแล้วเห็นหน้าที่ค่อนข้างงัวเงียจึงถามขึ้น
"ป่าวครับ ผมง่วงนิดหน่อย"
"ตั้งใจหน่อยนะถึงเธอจะเก่งแต่ก็ใช่ว่าจะถูก เดือนหน้าก็จะสอบกันแล้วต้องทำ
คะแนนให้ได้ดีๆนะ ทุกคนด้วยรู้มั้ย!" เห้อ เกือบไปแล้วไง

เย็นแล้วหรอเนี่ยยย การเรียนนี่มันผ่านไปเร็วเหมือนกันเนอะแม้ฉันจะไม่
ค่อยเข้าใจที่ครูสอนเท่าไรก็เถอะ
"ฝนน!" เสียงหนึ่งดังขึ้น พอหันไปมองก็รู้ทันทีว่าเป็นกันต์
"อ้าวกันต์ มีอะไรรึเปล่าา?"
"ขอบใจมากนะที่ปลุกเมื่อตอนเช้าอ่ะ" พอเขาวิ่งตามฉันทันเราก็เดินไปพร้อมกัน
"อ๋อไม่เป็นไร ว่าแต่ทำไมถึงได้ง่วงขนาดนั้นล่ะ?"
"ฮะๆ ก็ไอเฟริ์สไงมันอกหักอ่ะเลยเรียกให้ไปกินเหล้าด้วยเมื่อคืน กว่าจะกลับก็เกือบ
เช้าแล้วอ่ะ"
"อ๋อฮ่าๆๆ ว่าแต่ครั้งนี้นายคุยกับฉันเยอะขึ้นใช่มั้ย" ฉันตั้งใจถามเขาไปตรงๆเลย
เผื่อว่าจะเผลอตอบ ฮ่าๆ
"ก็คงงั้นมั้ง ปกติฉันเห็นเธอไม่ค่อยพูดเลยไม่กล้าทักน่ะสิ :)"
"งั้นหรอ ฮ่าๆ"
"วันนี้รีบกลับบ้านรึเปล่า?"
"ไม่หรอกมั้ง เพราะกลับไปก็คงไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ"
"ไปเที่ยวกันมั้ย?"
"เที่ยวหรอ ไปสิๆฉันอยากไปมากๆเลยล่ะแต่นายต้องนำนะเพราะฉันไม่ค่อยได้เที่ยวน่ะ"
"ได้สิ แต่ว่านี่มันเย็นแล้วก็คงไปได้แต่ห้างกับสวนสาธารณะอ่ะ"
"แล้วเราจะไปไหนดี ห้างมั้ยสวนสาธารณะตอนเย็นคนน่าจะเยอะ"
"โอเค! :)"

ร้านไอศครีม...
"อ๊าาาาาา อร่อยจังงไม่ได้กินแบบนี้นานมากเลยนะเนี่ย"
"ขนาดนั้นเลยหรอ ฮะๆ ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอชอบไอติมน่ะ รู้มั้ยฉันนะโคตรรรชอบเลย"
"อย่างนายเนี่ยนะ ฮ่าๆๆๆ"
"นี่ๆ อย่ามาขำนะ กินไปเลยไปป" เขาตักไอติมมายึดใส่ปากฉันทำกำลังขำอย่าง
สุดพลัง
"นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ?"ฉันตักมาเตรียมเอาคืนแต่ว่าถูกแย่งแล้วดันกลับ
เข้าปากฉันมาอีกครั้ง
"ไม่ได้แกล้งฉันหรอกก แบร่"เขาแลบลิ้นใส่ฉันแล้วตั้งใจกินของตัวเองต่อ ทำไม
ใจมันเต้นตึกตักแปลกๆ ตอนเป็นผีเจอผีผู้ชายตั้งมากมายแต่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย
เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย
พอกินไอติมเสร็จเราก็กำลังนั่งรถกลับบ้านเพื่อไปส่งฉัน อ๊ะเดี๋ยวนะทำไม
เขาถึงจะลงแล้วล่ะนี่มันต้องเข้าซอยไปอีกนะถึงจะถึงบ้านน่ะ
"ป่ะลงกัน" เขาเปิดประตูแล้วจับมือฉันลงด้วย
"เดี๋ยวๆ นี่ยังไม่ถึงบ้านเลยนะ"ฉันหันไปบอกเขาและกำลังจะบอกลุงแท็กซี่ว่าให้
รอก่อนแต่เขาก็ขับไปเสียแล้ว
"นี่ๆ ดีแล้วล่ะ ฉันแค่อยากจะเดินไปส่งเธอที่บ้านน่ะ"
"อ๋อ :)" ฉันและเชาเดินด้วยกันมาเรื่อยๆ แต่ว่าช้างทางนี้มันเปลี่ยวจริงๆเลยน้า
น่ากลัวจริงๆ นี่ๆ ฉันเคยเป็นผีนะ จะกลัวอะไรเล่าา
"เห้ย! ไอกันต์" จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ข้างทาง
ว้าวนี่เจ้าของบ้านหรอเนี่ย บ้านหนังนี้ฉันเห็นบ่อยมากๆเพิ่งจะร้ว่านายคนนี้อยู่ด้วย
"ไอชิน!"
"บ้านมึงอยู่แถวนี้หรอวะ?"
"เออ มึงมีอะไร ตอนนี้กูยังไม่อยากมีเรื่องนะ"
"ทำไมวะ ไม่อยากเท่ต่อหน้าสาวรึไง" เขาพูดอะไรกันเนี่ย ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนกัน
ซะอีกนะ
"ไว้วันหลังได้มั้ย!" กันต์จับมือฉันแล้วรีบเดินทันทีแต่ผู้ชายคนข้างหน้าดันอกกันต์ไว้ก่อน
"เห้ยๆ จะรีบไปไหนวะ? ไปส่งสาวงั้นหรอ? หึๆแกนี่มันติดสาวจริงเล้ยย" หน้าของกันต์
ดูเคร่งเครียดมาก เชาคิดอะไรอยู่กันนะ
"ไปกันเถอะกันต์" ฉันจับมือกันต์แน่นขึ้นแล้วจะเดินออกไปแต่ก็ถูกจวางไว้ก่อน
ผู้ชายที่ถูกกันเรียกว่าชินเข้ามาขวางฉัน
"จะรีบไปไหนหรอ ให้ไปส่งที่บ้านมั้ย?"จู่ๆเขาก็ขยับมาใกล้พร้อมจับไหล่ฉัน
"พลั่กก!! เห้ยย มึงทำไรวะ" ชินแตะไหล่ฉันไม่ถึงเสี้ยววิก็ถูกกันต์ต่อยไปที่หน้าอย่างแรง
"เห้ยยอะไรวะ กูยังไม่ทันทำอะไรเลย"
"มึงกลับไปเลยนะไอชิน วันนี้มึงอยู่คนเดียวมึงก็รู้นะ ผลแม่งจะเป็นยังไง?"
"หึ! มึงคอยดูละกันว่าจะเป็นยังไง" ชินพูดเสร็จก็รีบเดินกลับเข้าบ้านไปทันที
"ขอโทษทีนะ ฉันน่าจะไปส่งที่บ้านเลยไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้"
"กลับบ้านกันเถอะนะ :)" ฉันยิ้มเพื่อบอกเขาว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร
เขามาส่งฉันที่บ้านและกลับไปแล้ว เห้อ จะเป็นยังไงบ้างนะเขา สงสัยคง
จะซ่าน่าดูเลยนะเนี่ย...ฮ๊าาาา อยู่ก็นึกถึงรอยยิ้มตอนกินไอติมขึ้นมา :)
"ยิ้มอะไรอยู่คนเดียวน่ะ?"
"โอ้ยย ตกใจหมดเลยนะฝนน"
"เอ้าก็เห็นว่าวันนี้กลับบ้านดึกแถมยังมายืนยิ้มอยู่นี่อีก"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่เราเหอะ ไปไหนมา"
"ความลับจ้ะ :)"
"จ้าๆ"

...........
"เห้ย! หยุดก่อน" เสียงหนึ่งดังขึ้นตรงหน้า เด็กหนุ่มนับสิบยืนเรียงรายพร้อมอาวุธ
นับไม่ถ้วน
"...."
"ได้ข่าวว่าซ่ามากหรอวะมึงน่ะ"
"...."
"เห้ยพวกมึง มันเงียบว่ะ" ชายที่ดูกำยำตรงเข้ามาหาพร้อมกับชกเข้าอย่างแรง
และตามด้วยคนอีกนับสิบพุ่งเข้ามารุมชายที่นอนล้มลงไปกับพื้น
"ตำรวจ!!! ตำรวจมาา" สิ้นเสียงชายหนุ่มนับสิบที่รุมกระทืบรีบวิ่งหนีไปทันที
"เป็นไงบ้างน้อง!"ช่ยวัยกลางคนรีบตรงเข้ามาดูอาการ
"ตืดดดดดด~" เสียงโทรสัพสั่นแรงขนาดแผ่นดินไหว
"ฮัลโหลครับ"
[เอ่อ...ขอสายกันต์หน่อยครับ]
"เหมือนเจ้าของเครื่องเขาจะสลบไปแล้วน่ะครับยังไงช่วยมาทีนะ"
[ได้ครับ อยู่ที่ไหนครับ ผมจะรีบไปทันที!!]

******* จบตอน 2 แล้วค้าาา จะเกิดอะไรขึ้นตอนสุดท้ายกันต์ที่โดนกระทืบจะเป็นอย่างไร ฝากติดตามด้วยนะค้าา******

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา