Life ซาตานผู้เคยมีชีวิต

 
        ก่อนที่ฉันจะตาย ฉันเคยตระหนักถึงสิ่งที่รออยู่ ฉันน่ะก็ไม่คิดที่ตายง่ายๆหรอกนะ
แต่ว่ามันมีความจำเป็นของฉันอยู่ เธอเองไม่รู้หรอกว่าฉันน่ะเหงาแค่ไหน ที่ต้องอยู่คนเดียว
ต้องรับความโศกเศร้ามาไว้ในตัวเอง เพื่อให้พวกมนุษย์ที่อยู่บนโลกได้สงบสุข.....
       ฉันมีนามว่า "มิเอล" ฉันนั้นไม่มีเพื่อนมาตั้งแต่ฉันเกิดขึ้นมาบน ปรโลก
ตระกูลของฉันเป็นตระกูลใหญ่ และแข็งแกร่งที่สุดใน ปรโลก ทำให้ฉันต้องเรียนอยู่ตลอดเวลา
ไม่ได้ออกไปข้างนอก ไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนๆ เรื่องราวที่ฉันกำลังจะเล่าอยู่ตอนนี้คือ
                                        "ตอนที่ฉันยังเด็ก"
วันหนึ่งฉันเดินออกไปที่สวนของตระกูล ฉันเห็นยามเฝ้าประตู กำลังเอาดาบฟันสุนัข ที่กำลังจะเดินเข้ามาในที่ตระกูลของฉัน สิ่งที่ไม่ใช่ คนหรือสัตว์ที่มีราศี ห้ามเข้ามาในตระกูลของฉัน
 
ถึงแบบนั้น แค่ไล่ออกไปไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นได้ไม่ใช่เหรอ? ถึงแบบนั้น สุนัขตัวนั้นก็ตายไปแล้ว
"นี้ ใครบอกให้ทำแบบนี้น่ะ ต่อไปห้ามทำนะ!" ฉันพูดออกไปเพราะไม่ชอบที่ต้องมีใครมีเจ็บมาตายเพราะ ตระกูลของฉัน ฉันร้องไห้ออกมา "ฮือๆๆ ห้ามทำอีกนะ!" ฉันร้องไห้ต่อไป จนท่านแม่ก็เดินเข้ามาหา
"ไอ้ลูกบ้าคนนี้ ร้องไห้ทำไมห่ะ กะไอ้แค่เรื่องแค่นี้จะตายนักหรือไง" ท่านแม่ดุใส่ฉัน ตอนนั้นฉันไม่พูดอะไรออกไป เพราะกลัว
 
กฎที่ข้อ 47 "คนในตระกูลห้ามร้องไห้" ท่านแม่พูดออกมาให้ฉันรับรู้....
ก่อนที่ท่านแม่จะ สั่งให้คนรับใช้นำตัวฉันไปที่ "ศาลลงโทษ" ฉันโดนลงโทษด้วยการ
"ถูกแซ่ตีที่หลัง 10 ที" ห้ามร้องไห้ตามที่ถูกตี ไม่งั้นจะคูณไปเรื่อยๆ เหมือนชดใช้กรรมในนรก
 
พอลงโทษฉันเสร็จ ทุกคนก็พากันแยกย้าย ทุกคนในห้องศาลลงโทษ หัวเราะด้วยความสะใจ ฉันอยากจะบอกกับพวกเขาเหลือเกิน....ว่า "มันเจ็บนะคะ แซ่ตีที่หลังนะ" แต่ก็ไม่สามารถที่จะพูดออกไปได้
 
วันรุ่งขึ้น ฉันคิดจะหนีออกไปจากบ้าน เพราะคิดว่า ฉันคงไม่อยากอยู่กับท่านพ่อท่านแม่อีกแล้ว
ฉันกระโดดออกจากทางหน้าต่าง อยู่ๆ ก็มีเสียงพูดขึ้น
"เอ....คุณหนูจะหนีออกจากบ้านสินะครับ" เหมือนจะถูกจับได้สินะ