The Witches : Red Witch

       ในตอนนี้ทางด้านของมิราน่าได้รักษาอาเธอร์จนดีขึ้นมากแล้วแต่อาเธอร์ก็ยังคงไม่ได้สติ และเซอร์เบดิเวียร์ได้ออกความเห็นว่าพวกเค้าจะออกเดินทางไปพาตัวเมลิซ่าออกมาจากคฤหาสน์ของลูเซียสเอง และหลังจากนั้นก็จะตามหาดอกไม้กันต่อ
 
“พลังของลูเซียสไม่ใช่เล่นๆ และอีกอย่างพวกเจ้าจงระวังน้องชายของลูเซียสให้ดีละ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ท่านมิราน่าถึงพวกเราจะตายอย่างน้อยพวกเราก็ได้ทำในสิ่งที่ดีสุดพวกเราจะแบ่งกำลังกันไปส่วนหนึ่งจะตามดอกไม้กันต่อส่วนข้ากับเมอร์ลินจะจัดการกับลูเซียสเอง” ลูอิสกล่าวขึ้น
“ไม่....ผมจะไปตามหาเมลิซ่าเอง.......” เสียงของอาเธอร์พูดขึ้นหลังจากที่หมดสติไปนานทำให้ทุกคนถึงกับต้องตื่นตะลึง ส่วนอาเธอร์เองหลังจากเสร็จเค้าก็ค่อยๆพยุงร่างกายของเค้าให้ลุกขึ้นนั่ง
“แต่บาดแผลของท่านมันยัง...” เซอร์เบดิเวียร์กล่าว
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกยังไงต่อให่ต้องสูญเสียอะไรไปผมก็จะไปตามเมลิซ่ากลับมาให้ได้”
“เฮ้อ เอาตามที่ท่านต้องการละกันแล้วท่านมีแผนรึยังละ”
“ผม และเมอร์ลินจะไปตามหาเมลิซ่าด้วยกัน ส่วนท่านเซอร์เบดิเวียร์ ลูอิส พวกท่านไปรอผมที่หน้าถ้ำของบาซิลิส ส่วนพวกทหารทุกคนจงกลับไปที่เรือและรอคอยอยู่ที่นั่นพวกเจ้ายังมีลูกเมียที่รอคอยให้พวกเจ้ากลับไปหาอยู่”
“ข้าคิดไว้ไม่ผิดเชียวท่านอาเธอร์ ว่าแผนของท่านจะเป็นเช่นนั้นข้าจึงเตรียมเอลฟ์ฝีมือดีทั้งสี่คนมาคอยช่วยเหลือท่านไว้แล้ว” มิราน่ากล่าวพร้อมกับเชิญเอลฟ์ทั้งสี่คนมายังที่นี่
“สี่คนงั้นหรอ แบบนี้ก็แบ่งไปฝั่งละสองงั้นสิ” อาเธอร์กล่าวพร้อมกับลุกขึ้นและเดินมาทางมิราน่า
 
“ใช่ แต่ว่าข้าขอแนะนำเอลฟ์ทั้งสี่ท่านก่อน คาลอส เดมิเทียส ราฟาเอล และฮาลลี่ย์ ฮาลลี่ย์จะเป็นสตรีนางเดียวในกลุ่มนี้แต่ฝีมือในการยิงธนูของนางนั้นหาใครเทียบมิได้เลย”
“สวัสดีท่านกษัตริย์อาเธอร์ผู้ยิ่งใหญ่ตัวข้านั้นมีนามว่า ราฟาเอล ตัวข้าขออาสาไปพาตัวท่านเมลิซ่ากลับมา พร้อมกับท่าน เพราะตัวข้าเองนั้นก็ติดหนี้บุญคุณท่านเมลิซ่าเช่นเดียวกัน และข้าหวังว่าครั้งนี้ข้าจะได้ตอบแทนบุญคุณของท่านเมลิซ่าเสียที” ราฟาเอลโค้งคำนับอาเธอร์ให้อย่างสุภาพ
 
“ถ้าต้องการแบบนั้นก็ได้ ผมยินดีที่ได้คุณมาช่วยงานว่าแต่คุณพร้อมรึเปล่า”
“ท่านพร้อม ข้าก็พร้อมเช่นกัน”
“ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะ ราฟาเอล ฮาลลี่ย์มากับผมส่วนอีกสองคนไปกับเซอร์ดิเวียร์ เมื่อผมพาเมลิซ่าออกมาได้แล้วผมจะรีบตามไปสมทบทันที”
“น้อมรับบัญชาท่านกษัตริย์” เซอร์เบดิเวียร์โค้งคำนับให้กับอาเธอร์ก่อนที่จะเดินแยกตัวออกไป พร้อมกับกลุ่มของเค้า
“แล้วคฤหาสน์ของลูเซียสไปทางไหนละมิราน่า” เมื่ออาเธอร์พูดจบมิราน่าจึงเสกแสงสีขาวเล็กขึ้น
“เอาละ จงตามแสงนี่ไปจนถึงยังคฤหาสน์ของลูเซียสมันจะพาท่านไปทางที่เร็วที่สุด”
“แต่ข้าว่าถ้าท่านขี่ม้าไปมันจะช่วยท่านได้เยอะนะ” ราฟาเอลพูดขึ้นพร้อมกับเรียกม้าของเค้าให้มายังที่นี่
“เชิญท่านทั้งสองใช้ม้าของข้าได้เลยท่านอาเธอร์ ท่านเมอร์ลิน” ฮาลลี่ย์กล่าวขึ้น
“แล้วพวกเจ้าละ” อาเธอร์กล่าว
“ไม่ต้องห่วงพวกเรายังมีกริฟฟอนคู่ใจ ข้าสามารถเรียกมันมาเมื่อไหร่ก็ได้ยามที่ต้องการ” ราฟาเอลกล่าว
“พวกเจ้าจงรีบไปเร็วเข้าเถิด เดี๋ยวจะมืทันการ” มิราน่ากล่าวทุกคนจึงหันมาพยักหน้าพร้อมกันและออกไปจากป่าแห่งภูติพรายทันที
 
(เวลาต่อมา ณ คฤหาสน์ของลูเซียส)
                บ้าจริงแผนเฮดิสอาจจะดีก็จริงแต่แบบนี้ฉันก็ไปไหนไม่ได้ละสิ ฉันถูกเฮดิสพามาขังไว้ที่คุกใต้ดินในคฤหาสน์ของเค้า และในตอนนี้ข้อมือฉันถูกโซ่ล่ามตรวนไว้กับกำแพงของเค้าทำให้ฉันขยับไปไหนต่อไหนไม่ได้มากนักและอีกอย่างหนึ่งในคุกใต้ดินแห่งนี้
  ฉันไม่สามารถจะใช้เวทย์มนต์ได้ดูเหมือนว่าลูเซียสจะลงคาถาไว้ที่คุกแห่งนี้เพื่อปิดกั้นการใช้เวทย์มนต์ทุกรูปแบบเพื่อไม่ให้นักโทษของเค้าหนีไปได้
“อ้าว อยู่นี่เองหรอยอดรักของข้า”
“เผอิญว่าฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่เท่าไหร่นักหรอก”
“ข้าต้องขอขอบคุณน้องชายของข้าจริงๆ ที่จับเจ้าไว้ได้ถึงแม้ว่าข้าจะไม่เข้าใจว่าทำไมน้องชายของข้าต้องเอาของสวยๆงามๆอย่างเจ้ามาขังไว้ในที่โสมมแห่งนี้แทนที่จะเอาไปไว้ในห้องข้า”
“นั่นอาจจะเป็นเพราะน้องชายของเจ้าฉลาดกว่าเจ้านะลูเซียส”
“ใช่ น้องชายเป็นคนที่มีสติปัญญาสูงส่งกว่าข้ามากมายอีกทั้งยังท่องแต่ตำราจนไม่เห็นค่าของสวยงามอย่างเจ้าไง ยอดรัก”
“แต่ที่จริงฉันก็คิดว่าอยู่ในนี้ก็ยังดีกว่าอยู่บนเตียงนอนเดียวกับเจ้า คนทราม!” เมื่อได้ยินดังนั้นลูเซียสจึงเกิดอาการโมโหขึ้นและใช้มือจิกไปที่หัวของฉันและกระชากหัวของฉันให้เข้ามาเข้าใกล้เค้า
“หื่ม ดูเหมือนว่าเจ้าคงจะอยู่สุขสบายเกินไปสินะ ถึงได้ปากดีแบบนี้ถ้างั้นก็ย่อมได้ข้าจะได้เปลี่ยนคุกโสมมแห่งนี้ เป็นบทเพลงรักที่แสนจะร้อนแรงที่ข้าจะมีร่วมกับเจ้ายอดรัก”
“ไม่!!” ไม่ทันไรลูเซียสจึงใช้แรงของเค้ากระชากเสื้อผ้าของฉันทำให้แขนเสื้อของฉันขาดกระจุย เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงใช้หัวของฉันกระแทกไปที่หน้าผากของลูเซียสอย่างแรง จนทำให้เค้าถึงกับเดินเซถ่ายห่างออกไป
  หึ ใครจะไปยอมผู้ชายแบบนี้กันละ และดูเหมือนว่าฉันจะทำให้ลูเซียสโมโหมาก เค้าเดินมาตบที่หน้าฉันอย่างแรงและกระชากหัวของฉันอีกครั้ง
“หึ! ได้เมื่อพูดจากันไม่รู้เรื่อง งั้นข้าก็คงต้องใช้กำลังกับเจ้า..”
“ท่านพี่!!!!” เสียงของเฮดิสตะโกนขึ้นจากด้านนอก”
“หึ ขัดอารมณ์ข้าเสียจริง” ลูเซียสบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจที่น้องชายของมาขัดจังหวะ ลูเซียสจึงยอมปล่อยมือออกและเดินไปหาเฮดิส
“มีอะไรทำไมถึงต้องมาขัดจังหวะข้า!!”
“พวกของเมลิซ่ามันบุกมาถึงที่นี่แล้วท่านพี่”
“งั้นรึ เจ้าออกไปต้อนรับพวกมันและถ่วงเวลาไว้จนกว่าข้าจะออกไป”
“ข้าจะจัดการให้” เฮดิสพยักหน้าตามที่ลูเซียสสั่งและเดินออกไปจากคุกใต้ดินทันที ส่วนลูเซียสก็กระชากโซ่จากอีกห้องหนึ่งออกมาและเดินตรงมาที่ฉัน
“เจ็บหน่อยนะยอดรักในเมื่อเจ้าดื้อด้านไม่ยอมข้าตั้งแต่ทีแรกข้าก็จำเป็นจะต้องลงโทษเจ้าแบบนี้!!!” ไม่ทันไรลูเซียสก็ผลักฉันไปติดที่กำแพงและใช้ตีเข้าที่ไหล่ของฉันจนทำให้ฉันต้องหันหลังให้เพื่อจะเก็บอาการเจ็บปวดนี้ไว้ ฉันกัดฟันแน่นเพื่อจะไม่ร้องออกมา
“เป็นอะไรไปละยอดรัก ช่วยร้องให้ข้าชื่นใจหน่อย!!!” ลูเซียสใช้โซ่ฟาดเข้าไปที่หลังของฉันโดยไม่หยั้งมือเลยสักนิด เค้าฟาดโซ่ต่อเนื่องไปเรื่อยๆเพื่อหวังจะให้ฉันกรีดร้องออกมาและยอมขอร้องเค้า แต่เค้าคงคิดผิดฉันกีดฟันแน่นขึ้นกว่าเดินจนทำให้เลือดออกอีกทั้งน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเพราะความเจ็บปวดที่ได้รับ และเมื่อเห็นดังนั้นลูเซียสจึงหยุดและเดินมาใกล้ฉัน
“หึ ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมร้องเลยใช่มั้ย ก็ดีไว้ข้าเสร็จธุระข้างนอกแล้วข้าจะกลับมาเล่นเจ้าใหม่อีกครั้งยอดรัก เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะทำให้เจ้าเป็นของข้าให้ได้ยอดรัก” เมื่อลูเซียสพูดจบประโยคเค้าเลียไปที่ต้นคอของฉัน และเดินออกไปจากคุกใต้ดินทันที เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงทรุดลงกับพื้นและพยายามกอดตัวเองไว้เพื่อให้ความหวังกับตัวเองว่ายังไงอาเธอร์ก็ต้องชนะลูเซียสให้ได้
 
(ทางด้านของอาเธอร์ ณ คฤหาสของลูเซียส)
                ในตอนนี้กลุ่มของอาเธอร์ได้เดินทางมาถึงยังคฤหาสน์ของลูเซียสแล้วในขณะที่อาเธอร์กำลังจะเคาะประตู จู่ๆประตูของคฤหาสน์ก็เปิดออก และเผยให้เห็นชายที่มีผมสีดำยาวจนมาถึงไหล่อ้าแขนรอต้อนรับอยู่
“ยินดีต้อนรับกษัตริย์อาเธอร์ เพนดรากอน ข้าพระองค์รู้สึกซึ้งใจเป็นอย่างมากที่ได้ต้อนรับสู่คฤหาสน์ที่แสนจะคับแคบของข้า”
“เจ้าไม่ต้องพูดมากลูเซียส เมลิซ่าอยู่ไหน!!!”
“จะ ใจเย็นก่อนท่าน ข้ายังไม่ได้ต้อนรับท่านดีเลย!!!” เมื่อลูเซียสพูดจบเค้าจึงเสกอีกาขึ้นมาจำนวนมากและสั่งให้มันเข้าจู่โจมกลุ่มของอาเธอร์ทันทีเพื่อเป็นการเปิดฉากการต่อสู้ เมื่อเห็นดังนั้นเมอร์ลินจึงเข้ามาด้านหน้าของอาเธอร์และสร้างโล่ป้องกันขึ้น
“ท่านอาเธอร์เมื่อได้จังหวะแล้วจดการมันได้เลย” เมอร์ลินกล่าวขึ้น
“ตกลง ส่วนทั้งสองหาจังแล้วยิงมันซะ ส่วนเมอร์ลินคอยคุ้มกันผมที” เมื่อเสร็จสิ้นคำสั่งทุกคนจึงพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับคำสั่งของอาเธอร์และแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ทันที เมื่อได้จังหวะที่ลูเซียสกำลังจะเปลี่ยนคาถาอาเธอร์จึงวิ่งเข้าไปและจู่โจมในระยะประชิดทำให้ลูเซียสต้องเปลี่ยนมาเสกดาบขึ้นมาหนึ่งเล่มเพื่อต่อกรกับอาเธอร์ในระยะประชิด
“เก่งไม่เบานี่!!!” ลูเซียสกล่าว
“หึ เค้าเรียกว่าความชำนาญมากกว่า” อาเธอร์โต้กลับ
“แต่พวกมนุษย์อย่างเจ้าไม่มีวันชนะข้าได้หรอก!!!” ลูเซียสดันดาบของอาเธอร์ออกและกระโดดถอดหลังออกมาเพื่อตั้งหลักจากนั้นจึงร่ายเวทย์มนตย์ลงในดาบของตนเพื่อใช้ฟาดจากระยะไกลได้ ทำให้อาเธอร์เข้าถึงตัวลูเซียสได้ยากยิ่งขึ้น ซึ่งมันทำให้อาเธอร์ทำได้เพียงหลบการโจมตีของลูเซียส
“เป็นอะไรไปอาเธอร์!!! เก่งนักไม่ใช่รึไง!!!” ลูเซียสฟาดไปอย่างไม่หยุดหยั้งพร้อมกับหัวเราะด้วยความบ้าคลั่งเพราะไม่ว่าอาเธอร์ก็คงไม่มีทางจะชนะเค้าได้ แต่เมื่อฮาลลี่ย์เห็นดังนั้นย์จึงรีบใช้ธนูยิงไปที่มือของลูเซียสเพื่อให้หยุดการโจมตี
“หนอย!!! พวกเจ้า!!!”
“ท่านพี่ข้าว่าท่านอย่าพึ่งหัวเสียไปเลย ยังมีข้าอยู่นะ” เฮดิสกระดิกขึ้นจึงทำให้แผลที่ฝ่ามือของลูเซียสหายทันที
“ดีมากน้องข้า” เมื่อเห็นดังนั้นลูเซียสจึงร่ายคาถาและสร้างทหารปีศาจขึ้นมาก่อนที่จะหยิบดาบขึ้นมาเพื่อโจมตีอาเธอร์อีกครั้ง เมื่อเห็นทีว่าจะเสียท่าจึงหลบไปที่หลังเสาเพื่อใช้เป็นโล่ป้องกัน
“เอายังไงต่อดีท่านอาเธอร์”
“ผมว่าคงต้องให้เราสร้างโล่ป้องกันและบุกทะลวงเข้าไปหาลูเซียสส่วนพวกปีศาจที่เหลือให้คงต้องให้ฮาลลี่ย์กับราฟาเอลจัดการ”
“อื้ม เป็นแผนที่ดีแต่ว่าถ้าเราพลาดเราต้องตายนะท่าน”
“ผมคิดไว้แบบนั้นอยู่แล้วถ้าผมพลาดขึ้นมาที่เหลือผมฝากคุณแอบไปพาเมลิซ่าออกมาในระหว่างที่ผมกำลังถ่วงเวลาและกำลังจะตาย ตกลงนะ”
“น้อมรับบัญชา!” เมื่อเสร็จสิ้นประโยคเมอร์ลินจึงสร้างโล่ป้องกันขนาดใหญ่และพาอาเธอร์ฝ่าดงปีศาจที่ลูเซียสเสกขึ้นมา ส่วนราฟาเอลและฮาลลี่ย์คอยจัดการพวกปีศาจเพื่อให้มาคอยขัดขวางอาเธอร์ไม่ให้เข้าถึงตัวลูเซียส
  แต่ดูเหมือนว่าแผนนี้จะไม่เป็นผลเมื่อเฮดิส เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูเซียสและดีดนิ้วขึ้นอีกครั้ง ในครั้งนี้ทุกสิ่งทุกอย่างทุกหยุดเวลาเอาไว้เหลือเพียงอาเธอร์และเฮดิสเท่านั้นที่ยังขยับตัวได้อยู่
“ทำไม....”
“เพราะว่าข้าต้องการให้พี่สะใภ้ของข้าเป็นคนจัดการลูเซียสเองมากกว่าไม่ใช่ท่าน”
“พี่สะใภ้ของเค้า?” อาเธอร์ที่สีหน้าสงสัย
“เฮ้อ งั้นข้าจะเล่าให้ท่านฟังละกัน เดิมทีพี่ชายข้าเคยมีภรรยาอยู่หนึ่งคนนางชื่อเวโรนิก้า นางเป็นแม่มดขาวที่มีความสามารถในการมองเห็นอนาคตที่จะเกิดขึ้นได้ นางเป็นแม่มดที่แสนดีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้จนกระทั่งนางถูกลูเซียสลักพาตัวมาเป็นภรรยา นางทั้งทุกข์และทรมานจนต้องมาคุยกับข้าบ่อยเพื่อระบายความทุกข์ออกมาจนวันหนึ่ง ลูเซียสได้พบกับเมลิซ่าเข้าทำให้ลูเซียสเกิดหลุ่มหลงและเวโรนิก้าได้เข้ามาห้ามเอาไว้ทำให้นางก็ถูกลูเซียสสังหารเพราะไปขัดขวางและทุกวันนี้วิญญาณของนางยังคงแค้นลูเซียสต้องการจะล้างแค้นด้วยตัวเอง”
“ถ้างั้นเราควรจะทำอย่างไร”
“ข้าจะสร้างภาพหลอนเพื่อจัดการลูเซียสในระหว่างนั้นให้ท่านจัดการเค้าแต่อย่าให้ถึงกับตาย และเมื่อท่านทำสำเร็จให้ท่านลงไปคุกใต้ดินเพื่อนไปหาเมลิซ่าของท่าน ท่านจะยอมรับข้อตกลงของข้าได้หรือไม่”
“ได้ ต่อให้แลกสิ่งใดเพื่อเมลิซ่ายังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ”
“ดี งั้นท่านจงรักษาชีวิตรอดต่อไปเรื่อยๆถ้าหากท่านตายถือว่าท่านผิดคำสัญญาที่ให้ไว้แก่ข้า”
“ได้ ตกลง”
“งั้นก็...ไปลุยกันต่อ” ทันทีที่เฮดิสดีดนิ้วอีกครั้งเฮดิสก็แสร้งทำเป็นมารับคมดาบของอาเธอร์แทนพี่ชายของตน ทำให้ลูเซียสโคตรยิ่งขึ้นกว่าเดิมทำให้ลูเซียสรัเบิดพลังออกมาอย่างมากมายมหาศาล
  นัยน์ตาของเค้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำจากนั้นลูเซียสจึงร่ายคาถาเพื่อเรียกดาบของเค้าออกมาแต่คราวนี้กลับเป็นดาบดูยิ่งใหญ่กว่าครั้งที่ผ่านมาซึ่งอาจจะลำบากมากในการรับมือกับลูเซียสที่กำลังคลุ้มคลั่ง
“ท่านอาเธอร์!!! ผมว่าเราไม่ไหวแน่!!!” เมอร์ลินตะโกนออกมาในขณะที่ลูเซียสกำลังคลั่งอยู่นั้นเฮดิสจึงฝช้เวทย์มนต์สร้างภาพหลอนของเวโรนิก้าขึ้นมา
“เวโรนิก้า.......” ลูเซียสตะลึงอยู่กับภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้อาเธอร์ได้จังหวะสวนวิ่งเข้าไปแทงที่กลางท้องของลูเซียสและโจมอีกหลายครั้งอย่างต่อเนื่อง ส่วนพวกราฟาเอลและฮาลลี่ย์ก็คอยยิงไปที่ลูเซียสเพื่อสนับสนุนอาเธอร์
“หนอย!!!! แม้แต่แกก็หักหลังข้างั้นหรอเฮดิส!!!” ลูเซียสหันมามองเฮดิสที่แกล้งนอนเจ็บอยู่
“กว่าจะรู้ตัวสักทีนะพี่ข้า” เฮดิสค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมกับเช็ดเลือดที่ติดตัวอยู่และดีดนิ้วอีกครั้งเพื่อไม่ให้ลูเซียสขยับตัวไปไหนได้
“หึ ภาพมายาแบบนี้มีเจ้าคนเดียวที่ทำได้และอีกอย่างเจ้าไม่ใช่คนที่คิดจะปกป้องใคร”
“อันที่จริงข้าเป็นคนที่อยากจะปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักเหมือนกันแต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ข้ารักจะโดนท่านทำลายไป”
“หมายความว่าอย่างไร เฮดิส!”
“เวโรนิก้า......นั่นละคือทำไมข้าถึงได้หักหลังท่านพี่ข้า แต่ว่าตอนนี้เจ้ามนุษย์เจ้ารีบลงไปช่วยหวานใจของเจ้าเถอะ เดี๋ยวทางนี้ข้าจะจัดการต่อเอง” เมื่ออาเธอร์ได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งไปยังคุกใต้ดินทันที ส่วนเฮดิสเองก็ใช้เวทย์มนต์ของเค้าอันเชิญวิญญาณของเวโรนิก้าออกมาเพื่อชำระแค้นลูเซียส....
(กลับมาที่ทางด้านของเมลิซ่า)
                ในตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าข้างบนนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง ฉันรู้แค่เพียงว่าข้างบนนั่นทุกคนกำลังต่อสู้เพื่อจะช่วยฉันให้ออกไปจากที่นี่ และอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกดีใจก็คือการที่อาเธอร์มาช่วยถึงแม้จะไม่รู้ว่าโอกาสที่จะชนะลูเซียสมีน้อยมากแต่ก็.................
“ทางนี้!!! ท่านอาเธอร์!!” เสียงของเมอร์ลินดังขึ้นจากทางเดินทำให้สติของฉันต้องหลุดจากภวังค์ความคิด และเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย ใช่ อาเธอร์! เค้ากำลังมาเมื่อได้ยินดังนั้นฉันจึงหันไปมองทางต้นเสียง ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันอดที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อาเธอร์กำลังวิ่งมาทางฉัน
“เมลิซ่า!!!”
“อาเธอร์!!” อาเธอร์รีบวิ่งเข้ามาสวมกอดฉันด้วยความโหยหาและคิดถึงจนทำให้เค้าต้องหลั่งน้ำตาออกมา
“เกิดอะไรขึ้นบ้างเมลิซ่านี่ลูเซียสมันทำร้ายคุณถึงขนาดนี้เลยหรอ!!”
“มันก็ยังดีกว่าที่ฉันต้องตกไปเป็นของลูเซียสก็แล้วกัน” อาเธอร์ลูบไปที่แก้มของฉันเพื่อปลอบประโลมฉันและตัดโซ่ที่ตรวนฉันไว้กับกำแพง
“ท่านอาเธอร์ ข้าว่าพวกเรารีบตามไปสมทบกับอีกกลุ่มให้เร็วที่สุดน่าจะดีกว่า”  ราฟา-เอลกล่าวขึ้น
“งั้นเรารีบไปกันเถอะ” อาเธอร์หันมาจับมือฉันและพาฉันวิ่งออกไปจากคุกใต้และเมื่อมาถึงยังห้องโถงของคฤหาสน์ก็ต้องพบลูเซียสที่ตอนนี้กำลังถูกเฮดิสและเวโรนิก้าทรมานเค้าอยู่ จากนั้นเฮดิสจึงหันมายิ้มที่มุมปากให้ฉันและโยนอะไรบางอย่างมาให้ฉัน
“รับไปนี่จะช่วยเจ้าจัดการกับบาซิลิสได้ แต่มีข้อแม้ว่าอยู่ได้แค่สามนาทีเท่านั้น”
“ขอบคุณ” ฉันรับมันไว้และรีบวิ่งออกมาจากคฤหาสน์ของลูเซียสและสิ่งที่เฮดิสให้มานั้นคือนาฬิกาเรือนหนึ่งซึ่งดูเหมือนว่าเค้าจะลงคาถาอะไรบางอย่างเอาไว้ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่เฮดิสทำนั้นจะเกี่ยวกับคำทำนายของเวโรนิก้า
   หรืออาจจะเป็นเพราะตัวเค้าเองที่อยากจะช่วยฉัน แต่ก็ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรเค้าก็อุตส่าช่วยฉันให้รอดจากลูเซียสมาจนถึงตอนนี้ ที่เหลือหลังจากนี้ก็แค่ไปที่ถ้ำบาซิลิสและจัดการเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้นเพื่อจะได้กลับไปช่วยเจ้าหญิงมอร์กาน่าที่อาการของเธอกำลังแย่ลงเรื่อยๆ ฉันหวังแค่เพียงระหว่างที่เรากำลังตามหาดอกไม้นี้ เธอไม่เป็นอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วเพราะถ้าเจ้าหญิงเป็นอะไรไปอาเธอร์คงจะ.................