[ Dark yaoi gear x aileen ] ได้โปรดรักผม

1 : ผิดที่ผมรักพี่ไปแล้ว...

- คำผิดยังไม่ได้ตรวจ

 

 

ร่างสูงเมื่อคืนหายไปแล้วครับเหลือเพียงผมที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง ผมกับเขาคบกันอยู่ครับถามว่าคนอื่นรู้มั้ย?
รู้ครับ…
แต่ก็ไม่มีใครสนใจอะไรเพราะปกติผมก็เหมือนอยู่คนละโลกกับพวกนั้นอยู่แล้วผมกับพี่เกียร์เราห่างกับเกือบสิบปีเห็นจะได้ ผมอยู่.ม.5 ส่วนพี่มันขึ้นมหาลัยปี5แล้วครับ ผมรักพี่มันมากมากจนผมไม่กล้าที่จะขัดใจแม้แต่นิดแต่เรื่องที่มันทำพักหลังๆนี้มันทำให้ผมเริ่มจะมีปากที่ไม่ได้อมแต่ควeขึ้นมาบ้าง

 

 

ครืดดดดดด. ครืดดดดดดด

 

 

 

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครโทรมา ไอ้ฟีนแน่ๆ ผมเลือกที่จะกดแล้วเปิดลำโพงพร้อมกับวางไว้แทนที่จะเอามาแนบหูเพราะ...

 

 

 

[ ไอ้ไอออออออออออออออออ!!!!!!!!!!!!!!!! ]

 

 

 

นั่นไงครับ

 

 

 

" ว่าไงฟีน "

 

 

 

[ มึงอยู่ไหนวะ!! กูอยู่โรงเรียนแล้วมึงจะโผล่หัวมามั้ยสัส ]

 

 

 

" ไม่ไหวว่ะกูปวดหัว "

 

 

 

[ อย่าโกหก มันอีกแล้วใช่มั้ย ]

 

 

 

" อืม "

 

 

 

[ งั้นเดี๊ยวกูลาครูแล้วจดเลขเชอร์ให้ ]

 

 

 

" เครๆ "

 

 

 

[ ไอมึงมันโง่ โง่ยิ่งกว่าควาย! ทุกวันนี้กินข้าวก็ใช้สมองบ้าง! รอยหยักในสมองมันต้องใช้ไม่ใช่เก็บไว้ ทำอะไรหัดคิด!! พวกกูเป็นห่วงนะเว้ย!!!! ]

 

 

 

" ครับบบบบบ ตั้งใจเรียนนะเว้ยพวกมึง "

 

 

 

[ เออสัส!! ]

 

 

 

ปิ้บ!

 

 

 

ผมกดวางไปก่อนที่จะต้องผวาอีกครั้งกับเสียงเปิดประตู พระเจ้าฆ่าผมเถอะ!!

 

 

 

" คุยกับใคร "

 

 

 

ร่างสูงยืนนิ่งสูบบุหรี่ถึงแม้จะรู้ว่าผมแพ้ควันของมันก็ตาม

 

 

 

" …ฟีน "

 

 

 

เขาแสยะยิ้มนิดหน่อยก่อนจะเดินใกล้เข้ามาหาผมแล้วกระชากมือข้างที่ถือโทรศัพท์อย่างแรง เจ็บชิบหาย

 

 

 

" ดีเนอะตื่นขึ้นมาก็มีคนให้อ่อยเลย?!! "

 

 

 

" พี่ก็คิดได้แต่เรื่องแค่นี้! "

 

 

 

พี่มันทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยก่อนจะเลื่อนมือที่จับแขนมาเป็นบีบแก้มผมไว้อย่างแรงผมว่ามันต้องเป็นรอยแดงมากแน่ๆ

 

 

 

" พี่ปล่อย!ไอเจ็บ!! "

 

 

 

" ไหนเมื่อกี้ยังปากดีอยู่เลยนิหว่า! "

 

 

 

" ก็พี่เอาแต่ด่าไอ!! "

 

 

 

" ทำไม! หรือไม่จริง! ตื่นมายังไม่ถึงนาทีไอ้เหี้ยนั้นก็โทรมาแล้ว!? "

 

 

 

" พี่ให้เกียรติ์ไอบ้างสิ!! "

 

 

 

เอาแล้วครับเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว ทุกครั้งเลยทุกๆครั้งผมจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบตลอด บ้าเอ้ย!

 

 

 

" ไม่จำเป็น! "

 

 

 

 

" พี่! ไอเป็นคนนะไอมีหัวใจไอมีความเจ็บ! ไม่ใช่ว่าพี่จะสักแต่เอาๆเมื่อตอนที่พี่อยากระบายนึกถึงไอบ้างสิพี่!!! "

 

 

 

" อย่ามางี่เง่า! แค่อ้าขาให้กูตอนกูอยากเอาก็พอ! "

 

 

 

 

" โอ้ย!! "

 

 

 

นั่นไงผมถูกร่างสูงกระชากตัวอย่างแรงจนล้มไปกองอยู่กับพื้น เจ็บ ระบมไปทั้งร่างกายเลยล่ะ แต่สิ่งที่เจ็บมากกว่าคือหัวใจ มันเหมือนถูกกรีดแรงๆทุกครั้งที่มีปัญหากัน พี่จะเอาอารมณ์ที่เสียจากที่อื่นมาลงกับผมเสมอ

 

 

 

 

นี่คือทุกๆวันของผมครับ ชีวิตประจำวัน...

 

 

 

 

 

 

- - - - - -

 

 

 

 

 

 

ผมโผล่หน้ามาเรียนแล้วครับคนที่มาส่งคือไอ้ฟีนกับไอ้ซี เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้พี่เกียร์ไม่กลับห้อง ผมโทรตามแล้วแต่ก็ไม่ติดเลย จึงกลายเป็นว่าผมแทบไม่ได้นอนเพราะเอาแต่นั่งรอพี่มันหน้าห้อง โถ่เว้ย!!! ฟีนเดินเข้ามาในห้องพร้อมซีไทน์ แล้วหยุดลงที่ผมพร้อมกับจ้องลึกเข้ามาในใบหน้าผม

 

 

 

" เฮ้ออออ กูจะด่ามึงว่าไงดีวะ "

 

 

 

" ก็ไม่ต้องด่าดิฟีน อิอิ. "

 

 

 

" หน้ามึงอ่ะไอ "

 

 

 

ผมหันไปยิ้มให้ซีที่นั่งอยู่บนโต๊ะหลังผม ผมยิ้มแห้งๆให้มันก่อนจจะหันไปสนใจกับเสียงตรงหน้า

 

 

 

" เสด็จมาเรียนซักทีนึกว่าตายห่าไปแล้ว! "

 

 

 

มันคือไอ้เนส ผู้ชายที่หลงพี่เกียร์หัวปักหัวปำทันทีที่มันรู้ว่าผมคบอยู่กับพี่เกียร์ก็ตั้งตัวเป็นอริของผมทันทีนับวันมันยิ่งเล่นหนักขึ้นจนผมเริ่มกลัว

 

 

 

" หุบปากเน่าๆไว้อมควeเถอะไอ้เนส "

 

 

 

ไอ้ฟีนตะโกนบอกไอ้เนสก่อนจะแสยะยิ้มร้ายเบาๆ

 

 

 

" กูอมให้คนเดียวเท่านั้นแหละ หึ อ๊ะ เมื่อวานก็ถึงใจมากเลยนะ ไอ-ริน "

 

 

 

ผมกำมือแน่นก่อนจะรั้งร่างสูงของซีไว้ซีหันมาหาผมก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงว่า 'ห้ามเพื่อ?' ผมส่ายหัวเบาๆแล้วบอกไปว่า

 

 

 

 

" กูไม่เป็นไร ช่างเถอะซี "

 

 

 

 

ในเมื่อเมื่อวานพี่มันไม่ได้กลับจริงๆแล้วผมก็ไม่อยากมีเรื่อง ให้ด่าไปแบบนั้นดีกว่าเรื่องจะได้ไม่เลยเถิดตอนนี้คนทั้งห้องเริ่มมองผม บางคนก็มองด้วยสายตารังเกียจบางคนก็มองด้วยสายตาอยากจะกินส่วนใหญ่จะเป็นแบบหลังมากกว่า

 

 

 

" มึงยอมคนเกินไปไอ "

 

 

 

" อืม รู้แต่เราสู้ไปแล้วไปอะไรขึ้นมาล่ะ เข้าฝ่ายปกครอง โดนไล่ออก คุ้มเหรอซี? "

 

 

 

ซีจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะไปอย่างว่าง่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกและผมเชื่อว่าไม่ใช่ครั้งสุดท้าย

 

 

 

 

" ไอ พรุ่งนี้แล้วน่ะ "

 

 

 

นั่นสินะ พรุ่งนี้แล้ว…ทำไมปัญหามันช่างรุมเร้าผมเสียจริง?

 

 

 

 

.....

 

 

 

 

ติ้งงงง ต่องงงงง

 

 

 

 

ผมพยายามติดต่อพี่เกียร์มาครึ่งวันแล้วครับติดก็จริงแต่ไม่รับสายเลย บ้าเอ้ย!! ผมจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย ขอให้ครั้งนี้ติดเถอะสาธุ!!!

 

 

 

 

ตู้น...........

 

 

 

 

 

 

ตู้น....

 

 

 

 

 

 

ตู้น...

 

 

 

 

 

ตู้น..

 

 

 

 

กึก!

 

 

 

[ อะไร ]

 

 

 

น้ำเสียงปลายสายดูงัวเงียหน้าดูดูท่าแล้วคนที่ตัดสายคงไม่ใช่มันแล้วล่ะคงเป็นคู่นอนของมันตอนนี้มากกว่า .

 

 

 

" มารับไอหน่อย "

 

 

 

 

[ อยู่ไหน ]

 

 

 

 

" โรงเรียน "

 

 

 

[ อ่ารออยู่นั่นแหละเดี๊ยวไปรับ ]

 

 

 

 

พี่เกียร์รู้ครับว่าผมไม่มีทางกลับเองได้แน่ๆเพราะผมเคยกลับรถแท็กซี่แล้วโดนฉุดส่วนรถโดยสารผมขึ้นไม่เป็นและถ้าให้คนอื่นไปส่งพี่เขาจะไม่ชอบ คำว่าตัวจริงมันค้ำคออยู่ครับจึงกลายเป็นว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นผมต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก พูดเหมือนดูดีนะว่ามั้ย? ทั้งๆที่เขาทำก็เพราะหน้าที่ทั้งนั้น ผมกับเขาเป็นพี่น้องข้างบ้านกันครับพ่อแม่เป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน ผมที่ต้องมาเรียนต่าง
บ้านกับพี่ที่ต้องเรียนมหาลัยจึงมาอยู่คอนโดกับพี่เขา โดยมีข้อแม้ว่าอาทิตย์นึงผมต้องกลับบ้านเกิดหนึ่งครั้งซึ่งผมเลือกวันเสาร์

 

ผมรออยู่พักนึงรถสปอร์ตสีแดงสดก็จอดอยู่ตรงหน้าผม ผมขึ้นรถไปโดยไม่พูดอะไร เช่นเดียวกับเขาที่ไม่พูดอะไร ผมก็ไม่คิดจะถามเพราะพี่เขาเองก็คงไม่ตอบเดี๊ยวจะมีปัญหากันเปล่าๆ

 

 

 

" พี่เกียร์พรุ่งนี้ไอกลับบ้านนะ "

 

 

 

 

" กูจำได้ "

 

 

 

บทสนธนาจบลงแค่นั้นและหลังจากนั้นผมก็เงียบจนถึงคอนโด แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นส้นสูงในรถหัวใจผมหล่นไปอยู่ที่พื้นเลยครับ

 

 

…พี่เกียร์ยังชอบผู้หญิง

 

 

 

ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพี่เกียร์ได้ทั้งหญิงทั้งชายแต่ความเป็นจริงของธรรมชาติคือผู้ชายต้องคู่กับผู้หญิงอยู่แล้วผมมันก็แค่สิ่งแปลกปลอม ผมถอนหายใจแล้วเดินตามเขาจนถึงห้องไม่นานนัก…

 

 

 

 

ปัง!!!

 

 

 

ประตูห้องถูกปิดลงอย่างแรงพร้อมกับเสียงเย็นๆที่ดังขึ้น ถึงมันจะเบาเหมือนสกดอารมณ์แต่ผมก็ยังได้ยินชัดเจนอยู่ดี

 

 

 

 

" เมื่อเช้าใครไปส่งไม่ทราบ…? "

 

 

 

 

ผมไม่กล้าหันหน้าไปแล้ว ไม่กล้าหันไปมองคนตัวสูงด้านหลังที่พร้อมจะกินผมตลอดเวลา

 

 

 

 

หมับ!

 

 

 

 

" โอ้ย!! พี่ ปล่อย "

 

 

 

 

พี่เกียร์เดินมาบีบไหล่ผมทั้งสองข้างให้หันไปหาเขา ผมไม่มีแรงที่จะขัดขืนเขาหรอกเด็กม.5 อย่างผมจะไปสู้แรง รุ่นพี่มหาลัยปี5 อย่างเขาได้ยังไงละ

 

 

 

 

" กูถามมึงมีหน้าที่ตอบ!! "

 

 

 

 

อารมณ์ของเขาเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆดูได้จากแรงบีบที่ทำให้ผมแทบแหลกคามือ ผมเจ็บ เจ็บมาก แต่ไม่ว่าจะดิ้นยังไงเขาก็ไม่ยอมปล่อย

 

 

 

 

" ซี กับ ฟีน มารับ ปล่อยเถอะพี่ไอเจ็บ… "

 

 

 

 

ผมยอมบอกเมื่อเขาเริ่มรุนแรงกับผมเกินขีดที่ผมจะรับไหว ทำไมเขาถึงรุนแรงกับผมนัก เกียจผมแล้วเหรอ…?

 

 

 

 

" ไปอ่อยอีท่าไหนล่ะ?! "

 

 

 

 

เอาอีกแล้วถ้อยคำแรงๆที่ด่าผมทั้งๆคนที่ผมอ้าขาให้ก็มีแค่พี่เกียร์คนเดียว

 

 

 

 

" เมื่อวานพี่ไม่รับสายไอ ไม่กลับห้อง ไอไม่รู้ว่าไอจะหาทางติดต่อพี่ได้ยังไงก็เลยบอกให้ฟีนมารับแทน มันผิดมากเหรอพี่เกียร์!! "

 

 

 

 

ตุบ!!

 

 

 

 

ร่างกายของผมล้มลงไปนอนกับพื้นอย่างแรงตามแรงผลักของเขา

 

 

 

 

" อย่ามาขึ้นเสียงกับกู! ไอ้เด็กนี่!! "

 

 

 

 

ผมเตรียมท่าจะขยับร่างหนีปีศาจร้ายตรงหน้า แต่จะเป็นผลเหรอครับ! ผมบอกแล้วไงว่ายังไงคนอย่างผมก็ไม่มีวันต่อกรเขาได้

 

 

 

 

" โอ้ย!! พี่… อ ฮึก ปล่อยไอเถอะ ไอขอโทษ อ ฮึก "

 

 

 

 

เขาดันผมจนติดกับแพงแล้วล็อกผมไม่ให้หนีได้ น้ำตาผมไหลลงมาอย่างง่ายดายไม่ใช่ว่าผมสำออยแต่เพราะผมกลัวผู้ชายตรงหน้า ดวงตาคมๆวูบไหวเล็กน้อย มันเล็กน้อยเล็กมากซะจนผมคิดว่าผมอาจคิดไปเอง

 

 

 

 

" ! ไปนอนไป "

 

 

 

 

ไม่ใช่หรอกครับ อย่าเข้าใจผิดว่าเขาสงสารผมเชียว อย่าเข้าใจผิดว่าเขาใจดีกับผม อย่าเข้าใจผิดว่าเขาเห็นใจผม แต่เป็นเพราะพรุ่งนี้ผมต้องกลับบ้านต่างหาก เขาแค่ไม่อยากให้เรื่องบ้าๆนี่ถูกทางบ้านรู้ เพราะถ้าตัวผมเป็นรอยไปมากกว่านี้ทางบ้านคงสงสัยแน่นอน ทำไมกันพี่…

 

 

 

 

' ไอเคยสำคัญกับพี่บ้างมั้ย…เคยมั้ยพี่เกียร์ '

 

 

 

 

..........................*