Chocolate & Despair

          ผมย้ายของไปที่บ้านของเรย์เมื่อวานนี้ซึ่งดูเป็นอะไรที่ผิดผลาดพอสมควรเพราะ
            วันนี้ต้องไปทัศนศึกษาซึ่งกว่าผมจะจัดข้าวของเสร็จแล้วได้มีเวลามาเตรียมของก็ตอนเที่ยงคืนเข้าไปแล้วเรย์ที่เตรียมของตัวเองไว้ล่วงหน้าแล้วก็มาช่วยแต่ก็หานู้นหานี่ไม่เจอกว่าจะเสร็จก็ปาไปตีหนึ่งกว่าๆแถมต้องตื่นแต่เช้ามาอีก แต่ยังไงผมก็ชินกับการนอนดึกอยู่แล้วแต่เหมือนเรย์จะไม่ใช่แฮะ
            เขายืนสัปหงกตั้งแต่เช้าพอขึ้นรถไฟมาปุ๊ปก็หลับทันทีเลย
            น่ารักจังน้า ผมมองใบหน้าของเขาตอนหลับใช้มือลูบหัวเขาเบาๆ
            “จะลักหลับเหรอพวก”
            “!!!”มีเสียงทักมาจากที่ไหนสักแห่งผมจึงเงยหน้าขึ้น
            “ปะ เปล่าสักหน่อย มุตสึ”
            “ฮี่ ฮี่ เหรอ”หมอนี่คือชินนาโนะ มุตสึ เพื่อนร่วมห้องของผมกับเรย์เป็นตากล้องประจำห้องของเราเลยทีเดียว
            “อือ” ในตอนนั้นหัวของเรย์ก็ลงมาซบที่ไหล่ผมมือของเขาเข้ามากอดที่แขนผมแล้วขดตัวเหมือนแมวดูน่ารักน่าชัง
            แชะ แสงแฟลชเข้าตาผมพร้อมเสียงชัตเตอร์
            “ทำอะไรของนายนะ”
            “ถ่ายรูปไง”
            “ถ้าเรย์ตื่นจะทำยังไง หะ”
            “เขาก็ไม่ตื่นนี่แถมรูปที่ถ่ายเมื่อกี๊เขาดูน่ารักมากด้วยน้า”
            “จริงเ เอามาดูบ้าง”
            “ไม่ให้ ไม่ให้”
            “หนอยไอ้นี่”ผมเอื้มมือไปแย่งกล้องของหมอนั้นมา
            “อือ”ในตอนนั้นเรย์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
            “อะ เรย์ขอโทษทำให้ตื่นเหรอ”
            “อะ อืม ไม่เป็นไร หายง่วง พอดี”เขาพูดแบบนั้นพร้อมยกแขนขึ้นบิดร่างกายไปมา
            แชะ แชะ แชะ
            “เฮ้ย นายจะถ่ายเรย์ไปถึงไหนฟระ”
            “แหม ก็ภาพนานาเสะคุงตอนอื่นนอกจากหน้าเฉยๆของเขามันไม่มีเลยนี่”
            “นาย...”เรย์มองเขาทำท่าครุ่นคิดบางอย่าง
            “ชิ...ชิโระ”ชื่อใครครับนั่น
            “ชินนาโนะครับ ชินนาโนะ มุตสึ”
            “เหรอ”เรย์ใช้มือป้องปากหาว
            แชะ
            “แก”ผมไปพยายามแย่งกล้องจากมุตสึมาให้ได้
            “อย่าหวงน่าถ้านายยอมเดี๋ยวฉันเอารูปมานาเสะคุงแยกให้นายเป็นพิเศษให้ก็ได้”
            “....สัญญานะ”
            “ตกลง”
            เรย์เอีงคอสงสัยเขาเพิ่งตื่นสมองเลยยังไม่ค่อยเร็ว
            “แต่ว่าว่างจัง”เรย์พูดพร้อมกับหยิบขนมมากิน แต่เดี๋ยวนะ เรย์ไม่ได้เอาขนมใส่กระเป๋ามานี่งั้น
            “เดี๋ยวเรย์นั้นขนมชั้นนะ”
            “เอาเป็นค่าช่วยจัดของกับค่าเช่าละกัน”เขาหยิบขนมกินเรื่อยๆ
            “ค่าเช่า???”
            “ชั้นย้ายไปอยู่ที่ห้องในคอนโดของเรย์นะ”
            “ห้อง!!!คอนโด!!!”มุตสึท่าทางตกใจจนเผลอตะโกนเสียงดัง
            “อืม เรย์ซื้อห้องในคอนโดกลางเมืองอยู่คนเดียวนะพอชั้นบอกว่าอิจฉาจังน้าฉันเช่าหออยู่คนเดียวแถมค่าเช่าก็แพงมากด้วย เขาเลยบอกว่าจะให้เช่าห้องว่างของเขาอยู่ได้นะ”
            “ค่าเช่าเดือนนี้ชั้นขอเป็นพวกนี้นะ”เรย์โชว์ถุงที่ผมใส่ขนมมาทั้งหมดให้ดู
            “เดี๋ยวนะมันอยู่ในกระเป่าชั้นนายไปเอามาได้ยังไง”
            “หยิบมานะสิ”
            “เดี๋ยว เดี๋ยว ช่างเรื่องขนมก่อนเถอะ”มุตสึแทรกเขามาผมกับเรย์เงยหน้ามองเขาทันที
            “มานาเสะนายซื้อห้องคอนโดอยู่คนเดียวเหรอ”
            “ใช่”
            “คอนโดนายชื่ออะไร”
            “แกรนโทเวล”
            “นั้นมันคอนโดที่หรูสุดในเมืองไม่ใช่เหรอแถมอยู่ติดสถานีถนนที่ผ่านหน้าคอนโดก็เชื่อมกับถนนทุกเส้นในเมือง มะ ไมทราบว่าเท่าไหร่เหรอครับ”
            “!@?!#!!#?@”
            “หา!!!”มีเสียงดังขึ้นพร้อมกันหลายเสียงผมหันไปดูรอบๆก็พบมาคนในห้องมาล้อมที่นั่งของเราเพื่อฟังอยู่
            “นะ นายเอาเงินขนาดนั้นมาจากไหนเนี่ยไม่สิพ่อแม่นายซื้อให้สินะ”
            “เปล่า ชั้นซื้อเองชั้นได้มรดกจากท่านปู่ แล้วก็พ่อแม่มาเงินที่ใช้ซื้อก็แค่1ใน4ของมรดกทั้งหมดเอง”
            “...”ทุกคนคงช๊อกพูดไม่ออกเลยสินะ
            “เรย์ชั้นกินขนมบ้างสิ”เรย์ที่คาบป๊อกกี้อยู่หันมามองผม
            แชะ
            ผมหยิบกล้องจากมือมุตสึที่ช๊อกค้างอยูมาถ่ายภาพของเรย์แล้วยัดคืนใส่มือหมอนั้นเมื่อพมหันกลับมา
            “อ้าม”เรย์ยื่นป๊อกกี้แท่งหนึ่งจ่อที่ปากของผมผมอ้าปากกินทันที
            แชะ
            “พวกนายนี่น้า”มุตสึที่กลับมาเป็นปกติ
            “มาเล่นการ์ดกันไหม”คนที่พูดคำนั้นขึ้นมาคือมาชิโระ ทาคุเพื่นสนิทของมุตสึ
            “เอาสิๆชั้นจะชนะพวกนายให้ได้เลย”ผมตอบรับพร้อมความมั่นใจเต็มที่
            “หึ จะคอยดูละกัน”
            “ถ้านายแพ้ชั้นจะขอยืมตัวมานาเสะวันหนุ่งนะฮารุ”
            “หนอยมุตสึ”
            “การ์ด???”
            “เรย์ไม่เคยเล่นเหรอ”
            “อืม”
            “งั้นดี๋ยวชั้นสอนชั้นมีสองชุดพอดีแต่อีกชุดเป็นของเริ่มต้นคงสูใครไม่ได้หรอกนะ”
            “อืม”
30นาทีผ่านไป
            “มานาเสะคุงเก่งไปแล้ว”มุตสึพูดอย่างหมดแรง
            “ใช้แค่การ์ดเริ่มต้นเองนะ”ทาคุพูดด้วยความประทับใจ ส่วนผม
            “ทำไมชั้นแพ้คนเดียวละ”ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
            “แบ่งเป็นทีมชั้นชนะนายก็ชนะด้วยสิ”เรย์พูดอย่างเยือกเย็น ในตอนนี้เหลือแค่เรย์กับทาคุที่ยังไม่แพ้ดูจากสถานการณ์ก็ไม่รู้ใครจะแพ้จะชนะ
            “แต่คงชนะทาคุไม่ไหวหรอกมั้งหมอนั้นมีแต่การ์ดหายากทั้งนั้น”ผมหันไปพูดกับมุตสึที่แพ้แล้วเหมือนกัน
            “ชั้นว่าไม่แน่นะเพราะทาคุนะปกติชนะแทบจะทันทีตลอด หือ”เมื่อหันไปมองดีๆทาคุกำลังยิ้มอยู่เป็นรอยยิ้มของเขาที่มั่นใจว่าจะชนะแล้วแน่นอน
            แย่ละสิเรย์
            “เอ๋”เรย์หลับตาวางการ์ดลงบนโต๊ะถอดแว่นออกช้าแล้ว
            “ฮารุฝากหน่อยนะ”เขายื่นแว่นมาให้ผม
            เขาหยิบการ์ดขึ้นมาปิดที่ปากลืมตาขึ้นในตอนนั้นเอง
            ตาของสีแซฟไฟร์ของเรย์ดูแปล่งประกายเขาทำน้าเหมือนกำลังลำบากใจอะไรสักอย่างใบหน้าของเขาดูแดงเล็กน้อยจ้องมองทาคุตรงๆ
            “มานาเสะคุง นี่ดูน่ารักดีแฮะ”
            “อืม”ผมกับนัตสึมองหน้าของเรย์ในตอนนี้แล้ว
            แชะ กล้องมือถือกลับกล้องดิจิตอลส่งเสียงชัตเตอร์ขึ้นพร้อมกัน
            “ชะ ชั้นขอจบตา”ดูเหมือทาคุเองก็หวั่นไหวเพราะใบหน้าของเรย์เช่นกัน
            “อะ ทาคุนายลืมลงการ์ดนะ”มุตสึมองที่โต๊ะของทาคุแล้วทักขึ้น
            “เอ๋”ทาคุก็เพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกันส่วนเรย์
            “ชั้นขอใช้ใบนี้ ใบนี้ แล้วก็อันนี้”ไม่ปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายได้แก้ไข
            “ชั้นชนะ”เขาประกาศมันออกมาตรงๆง่าย
            เขาหันหน้ามาทางผมชูสองนิ้วแสดงถึงชัยชนะ
            เจ้าเล่ห์จริงๆ ทาคุกับมุตสึคงจะคิดเหมืนผมในตอนนี้
            พวกเรานั่งคุยไปกินขนมไปโดยส่วนใหญ่จะถามเรื่องของเรย์มากกว่าเรย์ก็ตอบตรงๆตามความจริงทั้งหมดไม่มีโกหกแม้แต่น้อย
            จะว่าไปไม่เห็นยูคิเลยแฮะ ผมชะเง้อเพื่อมองหาเขาแต่
            “กลับไปแล้วละ”เรย์พูดแบบนั้น
            “หา”
            “ยูคิกลับเกียวโตไปแล้ว”
            “งั้นเหรอ”
            ไม่นานเราก็มาถึง
            วันนี้เป้นวันอิสระให้เล่นน้ำกันผมกับเรย์ที่เปลี่ยนชุดเสร็จวิ่งไปหาพวกทาคุกับมุตสึที่ออกมารอผมใส่กางเกงว่ายน้ำกับเสื้อสีแดง
            “ไงรอนานมั้ย”
            “ไม่นานหรอกว่าแต่มานาเสะคุงละ”
            “เอ๋เมื่อกี๊ยังตามมาอยู่เลยนี่ เรย์”ผมโตนเรียกเขา
            “ตรงนี้”ผมมองตามเสียงไปเห็นข้อมือของเรย์โบกอยู่หลังกำแพงผมเลยวิ่งไปหาเขา
            “ทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ”
            “ก็ขุดนี้มัน...”
            “มันทำไม...”
            “ฮารุหันหลังไปหน่อย”
            “หะ”
            “หันไปสิ”ผมหันหลังตามที่บอกเรย์เดินมาอยู่ด้านหลังผมผมเดินกลับไปหาพวกทาคุโดยที่เรย์ยังอยู่ด้านหลังผม
            “มานาเสะคุงเป็นอะไรไปทำไมถึงหลบหลังฮารุตลอดละ”
            “ไม่เป็นอะไรหรอก”
            “งั้นก็ออกมาสิ”
            ผมได้ยินเสียงเรย์เดินออกไปในตอนนั้นเอง
            ““cute””มุตสึและทาคุพากันร้องเหมือนคนโดนสะกดจิตผมจึงหันกลับไปมองที่เรย์
            ชุดว่ายน้ำของเขาเป็นเสื้อและกางเกงสีดำตัดลายน้ำเงินที่คู่กันผิวของเขาดูขาวนวลและดูอ่อนนุ่มตาของเขาที่สะท้อนแสงเป็นสีฟ้าสวยงามและหูกับหางแมวที่ดูน่ารักน่าชัง
            “cute”ผมร้องออกมาเช่นเดียวกับมุตสึและทาคุ
            “ฮารุ”
            “อะเปล่าๆ ไม่มีอะไรแค่นายน่ารักมากเลยนะ”
            “อะ อืม”เขาหน้าแดงและก้มหน้าลงเล็กน้อย มุตสึวนมาถ่ายรูปเขาทุงมุมไม่หยุด
            “ว่าแต่ทำไมนายใส่หูแมวละหางด้วย”
            “ก็ฮารุบอกว่าถ้าชั้นใส่คงเข้ากันนี่นา”
            ใช่อล้วชุดนี้ที่ขายในร้านเป็นชุดของเด็กที่ขนาดพอดีตัวกับเร็นตัวชุดมีหูและหางแมวติดอยู่ผมบอกเขาไปว่าถ้าเขาใส่ชุดนี้คงน่ารักมาก แต่ ใครจะไปนึกว่าจะใส่จริงๆละแต่มันก็น่ารักมากอยู่ดี
            เดี๋ยวต้องไปขอรูปจากมุตสึหน่อยแล้ว
            “มุตสึนายทำอะไรนะ”คนในห้องตะโกนเมื่อเห็นมุตสึทำท่าแปลกๆ
            “ทุกคนมาดูมานาเสะคุงสิ”มุตสึตะโกนบอกคนในห้องจึงเริ่มเดินมา
            “ไปเถอะ”ผมจับมือเรย์แล้วพาเขาเดินไปหาทุกคน
            “อะ อืม”เรย์เดินตามผมมาอย่างว่าง่าย
            ““cute””ทุกคนในห้องเมื่อเห็นเรย์ก็ร้องเหมือนกันหมดทุกคนหยิบมือถือมาถ่ายรูปแล้วถามคำถามเขาจนเขาฟังไม่รู้เรื่องที่สำคัญคือ
            ช่างมีความสุขจัง เรย์หลบอยู่ข้างหลังผมคอยดึงชายเสื้อผมตลอดช่างน่ารักอะไรแบบนี้
            “นี่ๆมานาเสะคุงขอถามอะไรหน่อยสิ”เมื่อมุตสึพูดทุกคนจึงเงียบทันที
            “ทำไมมานาเสะคุงถึงแต่งชุดนี้เหรอ”
            “ฮารุบอกว่าอยากให้ใส่นะ”
            ซวยละสิทุกคนคงมองผมแปลกๆแน่เลยแต่
            ทุกคนชูนิ้วโป้งให้ผมพร้อมส่งสายตานับถือให้
วันนั้นเราเล่นน้ำทะเลกันอย่างสุกสนานผมได้เห็นเรย์ยิ้มอย่างสนุกสนานกับคนอื่นเป็นครั้งแรกเลยทีเดียว
            เมื่อเรากลับจากทัศนศึกษาวันต่อมามีอัลบั้มรูปส่งมาที่บ้าน3เล่มเป็นของคนในห้อง1เล่มและเล่มพิเศษเฉพาะรูของเรย์ที่มุตสึสัญญาไว้
            “นี่ฮารุ”เรย์ที่เปิดอัลบั้มทันทีพูดขึ้นมา
            “ทำไมอัลบั้มห้องส่วนใหญ่มีแต่รูชั้นละ”ใช้แล้วอัลบั้มห้องกับอัลบั้มเฉพาะของเรย์มีขนาดไม่ต่างกันเลยดังนั้น90%ของอัลบั้มห้องคงเป็นรูปของเรย์แน่นอน
            แน่นอนสาเหตุคงเป็นเพราะหูกับหางแมวที่เรย์ใส่ตลอด3วันที่2ใส่เครื่องแบบทาคุกับมุตสึก็ขอให้เขาใส่มันด้วยตอนไปเดินดูที่ต่างๆในเมืองแค่เรย์ขยับตัวมุตสึก็ถ่ายรูปทันทีวันที่3เป็นชุดไหรเวทผมก็ขอให้เรย์ใส่หูแมวด้วยแน่นอนมุตสึก็คอยตามถ่ายรูปเขาเช่นเดิม
            ช่างเป็นทัศนะศึกษาที่สนุกจริงๆเลยนะเนี่ย
                                                                                              Chapter 9 End