Chocolate & Despair
เขียนโดย 
[NNS]
วันที่ 1 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 เวลา 19.30 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2559 17.17 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) Trip
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความผมย้ายของไปที่บ้านของเรย์เมื่อวานนี้ซึ่งดูเป็นอะไรที่ผิดผลาดพอสมควรเพราะ
วันนี้ต้องไปทัศนศึกษาซึ่งกว่าผมจะจัดข้าวของเสร็จแล้วได้มีเวลามาเตรียมของก็ตอนเที่ยงคืนเข้าไปแล้วเรย์ที่เตรียมของตัวเองไว้ล่วงหน้าแล้วก็มาช่วยแต่ก็หานู้นหานี่ไม่เจอกว่าจะเสร็จก็ปาไปตีหนึ่งกว่าๆแถมต้องตื่นแต่เช้ามาอีก แต่ยังไงผมก็ชินกับการนอนดึกอยู่แล้วแต่เหมือนเรย์จะไม่ใช่แฮะ
เขายืนสัปหงกตั้งแต่เช้าพอขึ้นรถไฟมาปุ๊ปก็หลับทันทีเลย
น่ารักจังน้า ผมมองใบหน้าของเขาตอนหลับใช้มือลูบหัวเขาเบาๆ
“จะลักหลับเหรอพวก”
“!!!”มีเสียงทักมาจากที่ไหนสักแห่งผมจึงเงยหน้าขึ้น
“ปะ เปล่าสักหน่อย มุตสึ”
“ฮี่ ฮี่ เหรอ”หมอนี่คือชินนาโนะ มุตสึ เพื่อนร่วมห้องของผมกับเรย์เป็นตากล้องประจำห้องของเราเลยทีเดียว
“อือ” ในตอนนั้นหัวของเรย์ก็ลงมาซบที่ไหล่ผมมือของเขาเข้ามากอดที่แขนผมแล้วขดตัวเหมือนแมวดูน่ารักน่าชัง
แชะ แสงแฟลชเข้าตาผมพร้อมเสียงชัตเตอร์
“ทำอะไรของนายนะ”
“ถ่ายรูปไง”
“ถ้าเรย์ตื่นจะทำยังไง หะ”
“เขาก็ไม่ตื่นนี่แถมรูปที่ถ่ายเมื่อกี๊เขาดูน่ารักมากด้วยน้า”
“จริงเ เอามาดูบ้าง”
“ไม่ให้ ไม่ให้”
“หนอยไอ้นี่”ผมเอื้มมือไปแย่งกล้องของหมอนั้นมา
“อือ”ในตอนนั้นเรย์ก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“อะ เรย์ขอโทษทำให้ตื่นเหรอ”
“อะ อืม ไม่เป็นไร หายง่วง พอดี”เขาพูดแบบนั้นพร้อมยกแขนขึ้นบิดร่างกายไปมา
แชะ แชะ แชะ
“เฮ้ย นายจะถ่ายเรย์ไปถึงไหนฟระ”
“แหม ก็ภาพนานาเสะคุงตอนอื่นนอกจากหน้าเฉยๆของเขามันไม่มีเลยนี่”
“นาย...”เรย์มองเขาทำท่าครุ่นคิดบางอย่าง
“ชิ...ชิโระ”ชื่อใครครับนั่น
“ชินนาโนะครับ ชินนาโนะ มุตสึ”
“เหรอ”เรย์ใช้มือป้องปากหาว
แชะ
“แก”ผมไปพยายามแย่งกล้องจากมุตสึมาให้ได้
“อย่าหวงน่าถ้านายยอมเดี๋ยวฉันเอารูปมานาเสะคุงแยกให้นายเป็นพิเศษให้ก็ได้”
“....สัญญานะ”
“ตกลง”
เรย์เอีงคอสงสัยเขาเพิ่งตื่นสมองเลยยังไม่ค่อยเร็ว
“แต่ว่าว่างจัง”เรย์พูดพร้อมกับหยิบขนมมากิน แต่เดี๋ยวนะ เรย์ไม่ได้เอาขนมใส่กระเป๋ามานี่งั้น
“เดี๋ยวเรย์นั้นขนมชั้นนะ”
“เอาเป็นค่าช่วยจัดของกับค่าเช่าละกัน”เขาหยิบขนมกินเรื่อยๆ
“ค่าเช่า???”
“ชั้นย้ายไปอยู่ที่ห้องในคอนโดของเรย์นะ”
“ห้อง!!!คอนโด!!!”มุตสึท่าทางตกใจจนเผลอตะโกนเสียงดัง
“อืม เรย์ซื้อห้องในคอนโดกลางเมืองอยู่คนเดียวนะพอชั้นบอกว่าอิจฉาจังน้าฉันเช่าหออยู่คนเดียวแถมค่าเช่าก็แพงมากด้วย เขาเลยบอกว่าจะให้เช่าห้องว่างของเขาอยู่ได้นะ”
“ค่าเช่าเดือนนี้ชั้นขอเป็นพวกนี้นะ”เรย์โชว์ถุงที่ผมใส่ขนมมาทั้งหมดให้ดู
“เดี๋ยวนะมันอยู่ในกระเป่าชั้นนายไปเอามาได้ยังไง”
“หยิบมานะสิ”
“เดี๋ยว เดี๋ยว ช่างเรื่องขนมก่อนเถอะ”มุตสึแทรกเขามาผมกับเรย์เงยหน้ามองเขาทันที
“มานาเสะนายซื้อห้องคอนโดอยู่คนเดียวเหรอ”
“ใช่”
“คอนโดนายชื่ออะไร”
“แกรนโทเวล”
“นั้นมันคอนโดที่หรูสุดในเมืองไม่ใช่เหรอแถมอยู่ติดสถานีถนนที่ผ่านหน้าคอนโดก็เชื่อมกับถนนทุกเส้นในเมือง มะ ไมทราบว่าเท่าไหร่เหรอครับ”
“!@?!#!!#?@”
“หา!!!”มีเสียงดังขึ้นพร้อมกันหลายเสียงผมหันไปดูรอบๆก็พบมาคนในห้องมาล้อมที่นั่งของเราเพื่อฟังอยู่
“นะ นายเอาเงินขนาดนั้นมาจากไหนเนี่ยไม่สิพ่อแม่นายซื้อให้สินะ”
“เปล่า ชั้นซื้อเองชั้นได้มรดกจากท่านปู่ แล้วก็พ่อแม่มาเงินที่ใช้ซื้อก็แค่1ใน4ของมรดกทั้งหมดเอง”
“...”ทุกคนคงช๊อกพูดไม่ออกเลยสินะ
“เรย์ชั้นกินขนมบ้างสิ”เรย์ที่คาบป๊อกกี้อยู่หันมามองผม
แชะ
ผมหยิบกล้องจากมือมุตสึที่ช๊อกค้างอยูมาถ่ายภาพของเรย์แล้วยัดคืนใส่มือหมอนั้นเมื่อพมหันกลับมา
“อ้าม”เรย์ยื่นป๊อกกี้แท่งหนึ่งจ่อที่ปากของผมผมอ้าปากกินทันที
แชะ
“พวกนายนี่น้า”มุตสึที่กลับมาเป็นปกติ
“มาเล่นการ์ดกันไหม”คนที่พูดคำนั้นขึ้นมาคือมาชิโระ ทาคุเพื่นสนิทของมุตสึ
“เอาสิๆชั้นจะชนะพวกนายให้ได้เลย”ผมตอบรับพร้อมความมั่นใจเต็มที่
“หึ จะคอยดูละกัน”
“ถ้านายแพ้ชั้นจะขอยืมตัวมานาเสะวันหนุ่งนะฮารุ”
“หนอยมุตสึ”
“การ์ด???”
“เรย์ไม่เคยเล่นเหรอ”
“อืม”
“งั้นดี๋ยวชั้นสอนชั้นมีสองชุดพอดีแต่อีกชุดเป็นของเริ่มต้นคงสูใครไม่ได้หรอกนะ”
“อืม”
30นาทีผ่านไป
“มานาเสะคุงเก่งไปแล้ว”มุตสึพูดอย่างหมดแรง
“ใช้แค่การ์ดเริ่มต้นเองนะ”ทาคุพูดด้วยความประทับใจ ส่วนผม
“ทำไมชั้นแพ้คนเดียวละ”ได้แต่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
“แบ่งเป็นทีมชั้นชนะนายก็ชนะด้วยสิ”เรย์พูดอย่างเยือกเย็น ในตอนนี้เหลือแค่เรย์กับทาคุที่ยังไม่แพ้ดูจากสถานการณ์ก็ไม่รู้ใครจะแพ้จะชนะ
“แต่คงชนะทาคุไม่ไหวหรอกมั้งหมอนั้นมีแต่การ์ดหายากทั้งนั้น”ผมหันไปพูดกับมุตสึที่แพ้แล้วเหมือนกัน
“ชั้นว่าไม่แน่นะเพราะทาคุนะปกติชนะแทบจะทันทีตลอด หือ”เมื่อหันไปมองดีๆทาคุกำลังยิ้มอยู่เป็นรอยยิ้มของเขาที่มั่นใจว่าจะชนะแล้วแน่นอน
แย่ละสิเรย์
“เอ๋”เรย์หลับตาวางการ์ดลงบนโต๊ะถอดแว่นออกช้าแล้ว
“ฮารุฝากหน่อยนะ”เขายื่นแว่นมาให้ผม
เขาหยิบการ์ดขึ้นมาปิดที่ปากลืมตาขึ้นในตอนนั้นเอง
ตาของสีแซฟไฟร์ของเรย์ดูแปล่งประกายเขาทำน้าเหมือนกำลังลำบากใจอะไรสักอย่างใบหน้าของเขาดูแดงเล็กน้อยจ้องมองทาคุตรงๆ
“มานาเสะคุง นี่ดูน่ารักดีแฮะ”
“อืม”ผมกับนัตสึมองหน้าของเรย์ในตอนนี้แล้ว
แชะ กล้องมือถือกลับกล้องดิจิตอลส่งเสียงชัตเตอร์ขึ้นพร้อมกัน
“ชะ ชั้นขอจบตา”ดูเหมือทาคุเองก็หวั่นไหวเพราะใบหน้าของเรย์เช่นกัน
“อะ ทาคุนายลืมลงการ์ดนะ”มุตสึมองที่โต๊ะของทาคุแล้วทักขึ้น
“เอ๋”ทาคุก็เพิ่งรู้สึกตัวเหมือนกันส่วนเรย์
“ชั้นขอใช้ใบนี้ ใบนี้ แล้วก็อันนี้”ไม่ปล่อยช่องว่างให้อีกฝ่ายได้แก้ไข
“ชั้นชนะ”เขาประกาศมันออกมาตรงๆง่าย
เขาหันหน้ามาทางผมชูสองนิ้วแสดงถึงชัยชนะ
เจ้าเล่ห์จริงๆ ทาคุกับมุตสึคงจะคิดเหมืนผมในตอนนี้
พวกเรานั่งคุยไปกินขนมไปโดยส่วนใหญ่จะถามเรื่องของเรย์มากกว่าเรย์ก็ตอบตรงๆตามความจริงทั้งหมดไม่มีโกหกแม้แต่น้อย
จะว่าไปไม่เห็นยูคิเลยแฮะ ผมชะเง้อเพื่อมองหาเขาแต่
“กลับไปแล้วละ”เรย์พูดแบบนั้น
“หา”
“ยูคิกลับเกียวโตไปแล้ว”
“งั้นเหรอ”
ไม่นานเราก็มาถึง
วันนี้เป้นวันอิสระให้เล่นน้ำกันผมกับเรย์ที่เปลี่ยนชุดเสร็จวิ่งไปหาพวกทาคุกับมุตสึที่ออกมารอผมใส่กางเกงว่ายน้ำกับเสื้อสีแดง
“ไงรอนานมั้ย”
“ไม่นานหรอกว่าแต่มานาเสะคุงละ”
“เอ๋เมื่อกี๊ยังตามมาอยู่เลยนี่ เรย์”ผมโตนเรียกเขา
“ตรงนี้”ผมมองตามเสียงไปเห็นข้อมือของเรย์โบกอยู่หลังกำแพงผมเลยวิ่งไปหาเขา
“ทำไมมาอยู่ตรงนี้ละ”
“ก็ขุดนี้มัน...”
“มันทำไม...”
“ฮารุหันหลังไปหน่อย”
“หะ”
“หันไปสิ”ผมหันหลังตามที่บอกเรย์เดินมาอยู่ด้านหลังผมผมเดินกลับไปหาพวกทาคุโดยที่เรย์ยังอยู่ด้านหลังผม
“มานาเสะคุงเป็นอะไรไปทำไมถึงหลบหลังฮารุตลอดละ”
“ไม่เป็นอะไรหรอก”
“งั้นก็ออกมาสิ”
ผมได้ยินเสียงเรย์เดินออกไปในตอนนั้นเอง
““cute””มุตสึและทาคุพากันร้องเหมือนคนโดนสะกดจิตผมจึงหันกลับไปมองที่เรย์
ชุดว่ายน้ำของเขาเป็นเสื้อและกางเกงสีดำตัดลายน้ำเงินที่คู่กันผิวของเขาดูขาวนวลและดูอ่อนนุ่มตาของเขาที่สะท้อนแสงเป็นสีฟ้าสวยงามและหูกับหางแมวที่ดูน่ารักน่าชัง
“cute”ผมร้องออกมาเช่นเดียวกับมุตสึและทาคุ
“ฮารุ”
“อะเปล่าๆ ไม่มีอะไรแค่นายน่ารักมากเลยนะ”
“อะ อืม”เขาหน้าแดงและก้มหน้าลงเล็กน้อย มุตสึวนมาถ่ายรูปเขาทุงมุมไม่หยุด
“ว่าแต่ทำไมนายใส่หูแมวละหางด้วย”
“ก็ฮารุบอกว่าถ้าชั้นใส่คงเข้ากันนี่นา”
ใช่อล้วชุดนี้ที่ขายในร้านเป็นชุดของเด็กที่ขนาดพอดีตัวกับเร็นตัวชุดมีหูและหางแมวติดอยู่ผมบอกเขาไปว่าถ้าเขาใส่ชุดนี้คงน่ารักมาก แต่ ใครจะไปนึกว่าจะใส่จริงๆละแต่มันก็น่ารักมากอยู่ดี
เดี๋ยวต้องไปขอรูปจากมุตสึหน่อยแล้ว
“มุตสึนายทำอะไรนะ”คนในห้องตะโกนเมื่อเห็นมุตสึทำท่าแปลกๆ
“ทุกคนมาดูมานาเสะคุงสิ”มุตสึตะโกนบอกคนในห้องจึงเริ่มเดินมา
“ไปเถอะ”ผมจับมือเรย์แล้วพาเขาเดินไปหาทุกคน
“อะ อืม”เรย์เดินตามผมมาอย่างว่าง่าย
““cute””ทุกคนในห้องเมื่อเห็นเรย์ก็ร้องเหมือนกันหมดทุกคนหยิบมือถือมาถ่ายรูปแล้วถามคำถามเขาจนเขาฟังไม่รู้เรื่องที่สำคัญคือ
ช่างมีความสุขจัง เรย์หลบอยู่ข้างหลังผมคอยดึงชายเสื้อผมตลอดช่างน่ารักอะไรแบบนี้
“นี่ๆมานาเสะคุงขอถามอะไรหน่อยสิ”เมื่อมุตสึพูดทุกคนจึงเงียบทันที
“ทำไมมานาเสะคุงถึงแต่งชุดนี้เหรอ”
“ฮารุบอกว่าอยากให้ใส่นะ”
ซวยละสิทุกคนคงมองผมแปลกๆแน่เลยแต่
ทุกคนชูนิ้วโป้งให้ผมพร้อมส่งสายตานับถือให้
วันนั้นเราเล่นน้ำทะเลกันอย่างสุกสนานผมได้เห็นเรย์ยิ้มอย่างสนุกสนานกับคนอื่นเป็นครั้งแรกเลยทีเดียว
เมื่อเรากลับจากทัศนศึกษาวันต่อมามีอัลบั้มรูปส่งมาที่บ้าน3เล่มเป็นของคนในห้อง1เล่มและเล่มพิเศษเฉพาะรูของเรย์ที่มุตสึสัญญาไว้
“นี่ฮารุ”เรย์ที่เปิดอัลบั้มทันทีพูดขึ้นมา
“ทำไมอัลบั้มห้องส่วนใหญ่มีแต่รูชั้นละ”ใช้แล้วอัลบั้มห้องกับอัลบั้มเฉพาะของเรย์มีขนาดไม่ต่างกันเลยดังนั้น90%ของอัลบั้มห้องคงเป็นรูปของเรย์แน่นอน
แน่นอนสาเหตุคงเป็นเพราะหูกับหางแมวที่เรย์ใส่ตลอด3วันที่2ใส่เครื่องแบบทาคุกับมุตสึก็ขอให้เขาใส่มันด้วยตอนไปเดินดูที่ต่างๆในเมืองแค่เรย์ขยับตัวมุตสึก็ถ่ายรูปทันทีวันที่3เป็นชุดไหรเวทผมก็ขอให้เรย์ใส่หูแมวด้วยแน่นอนมุตสึก็คอยตามถ่ายรูปเขาเช่นเดิม
ช่างเป็นทัศนะศึกษาที่สนุกจริงๆเลยนะเนี่ย
Chapter 9 End
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
