Chocolate & Despair

          หลังจากวันนั้นก็ผ่านไปสองวันแล้วเรย์ก็ครับมาเรียนตามปกติเขาพูดคุยกับผมมากกว่าแต่ก่อนอย่างวันนี้
            “อะ ฮารุ อรุณสวัสดิ์”
            “อะ อืม”
            พอผมมาถึงเขาก็ยืนขึ้นทักทายผมก่อนแถมยังยิ้มอีกต่างหากเล่นเอาซะคุยในห้องคุยกันเรื่องนี้ไม่หยุดเลยแต่พอเริ่มโฮมรูมก็กลับมาเป็นแบบเดิมซะเฉยๆ
            “เอาละวันนี้จะมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่จากเกียวโตด้วยแล้วเขามาในช่วงนี้เขาจะไปทัศนะศึกษากับเราด้วยนะ เอ้าเชิญเลย เชิญเลย”
            เด็กหนุ่มที่เดิมเข้ามาในห้องสูงน่าจะสัก160กว่าๆรูปร่างดูไม่ค่อยบอบบางเท่าไหร่น่าจะเป็นพวกนักกีฬา
            “มินาคามิ ยูคิ ฝากด้วยด้วยนะครับ”
            มินาคามิ คุ้นๆแฮะ ผมกำลังนึกว่าเคยได้ยินนามสกุลนั้นที่ไหนในตอนนั้นก็ได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อนพอผมหันกลับไปดู
            เรย์ยืนอยู่มองไปที่เด็กใหม่ สนใจอะไรของเขานะ เดี๋ยวนะมินาคามิ มินาคามิ เรย์เป็นชื่อเก่าเค้าแสดงว่า
            “ไงเรย์”มินาคามิ ยูคิทักทายเรย์อย่างเป็นกันเอง
            “ยูคินั้นนายเหรอ”
            “ก็ใช้นะสิ ไม่ได้เจอกันสองปีแล้วนะนายดูไม่สูงขึ้นเลยนะ”
            “นะ หนวกหูน่า นายนั้นแหละสูงเกินไปหรือเปล่า”
            “ชั้นว่านี่ยังเตี้ยอยู่เลยนะ”
            “ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ”อาจารย์ทานากะถามขึ้น
            “ครับเมื่อก่อนเคยอยู่ด้วยกัน”มินาคามิตอบ
            “บ้านเขาเป็นคนรับผมไปเลี้ยงนะครับ”เรย์ตอบ
            “งั้นที่นั่งข้างมานาเสะคุงยังว่างอยู่มินาคามิตุงไปนั่งตรงนั้นได้ไหม”
            “ได้ครับ เอ่อ แล้วก็นามสกุลผมค่อนข้างเรียกยากช่วยเรียกว่ายูคิด้วยนะครับ”
            “เข้าใจแล้วยูคิคุง”
            งั้นผมก็เรียกเขาว่ายูคิละกันเขาเดินผ่านโต๊ะผมในตอนนั้นเอง
            ในตอนนั้นสายตาเขาที่มองผมดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ส่วนเรย์ยังยืนที่เดิมในตอนนั้นยูคิยื่นมือไปที่หัวของเรย์แต่เรย์กก็
            จับข้อมือเขาแล้วเหวี่ยงเขาลงไปนอนกองด้านหลังทำให้เขาลงไปนอนกับพื้นอย่างง่ายดาย
            “ทำอะไรนะ”เรย์ถาม
            “ชั้นต้องถามนายมากกว่าแค่ลูบหัวเอง”ยูคิลุกขึ้นมาแล้วพูด
            “....”
            “ไว้เดี๋ยวชั้นถามนายทีหลังละกันยูคิ”
            ห้องเรียนกลับเป็นปกติมีเสียงคุยเรื่องเมื่อกี๋เล็กน้อยแต่ก็เงียบไป
            ตอนกลางวันผมถือข้าวกล่องของผมกับเรย์ไปบนดาดฟ้าตามปกติรู้สึกเหมือนแมวจะโดนจับไปเมื่อสองสามวันก่อนเรย์เลยไม่ต้องเอาอาหารให้พวกมันแล้วผมนั่งรอเรย์ตรงนั้นสักพักก็มีเสียงคนมาจากด้านหลัง
            “เรย์”ผมหันกลับไปเรียกชื่อเขาแต่
            “เอ๋ ยู ยูคิ”คนที่มาเป็นยูคิ
            “นายมาทำอะไรที่นี่”ยูคิถามผมมาด้วยแววตาเฉียบคม
            “ชั้นมากินข้าวนะสิชั้นต้องถามนายต่างหาก”
            “ชั้นมาหาเรย์”
            “หา”
            “เขาชอบอยู่ที่สูงๆแบบนี้มาตั้งนานแล้วเลยคิดว่าน่าจะมาที่นี่เหมือนจะถูกด้วยสิ”
            “เขายังไม่มาเลย”
            “แล้วทำไมนายมาที่นี่”
            “ก็บอกแล้วไงว่า...”
            “ชั้นหมายถึงทำไมนายมากินกับเรย์”
            “ก็มากินด้วยกันตลอดแหละ”
            “ขอบอกก่อนนะเรย์นะเป็น...”
            เขาหันหน้าไปด้านข้างยกมือขึ้นรับกระป๋องน้ำที่ถูกโยนมา
            เรย์ยืนอยู่ตรงนั้น
            “นายคิดจะพูดอะไรนะ”
            “ปล่าวนี่”ยูคิเปิดกระป๋องน้ำกิน
            “โทษทีนะฮารุ พอดีตู้ตึกนี้กาแฟหมดเลยลงไปซื้อด้านล่างให้นะ”
            “ขะ ขอบใจแต่ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นก็ได้”
            “ไม่เป็นไรไม่เป็นไร”เรย์มานั่งข้างๆผมแล้วหยิบข้างกล่องไป
            “ว่าไปยูคินายมาที่นี่ทำไม”
            “พี่บอกให้มาดูนายไงเขาเป็นห่วงนายมากเลยนะ”
            “พี่โชเหรอบอกไปแล้วไงว่าเงินยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ”
            “ก็นายไม่ติดต่อไปเลยนี่แถมเงินนั้นนายก็เอาไปซื้อห้องที่คอนโดนั้นด้วยนี่”
            “นั้นนะ1ใน4ของเงินที่ชั้นได้มายังเหลืออีกตั้งเยอะ”
            1ใน4เรย์นายได้รับมรดกมาเยอะแค่ไหนกันเนี่ย
            “จริงสิฮารุ”เรย์รียกผม
            “มีอะไรเหรอ”
            “เห็นว่าพรุ่งนี้ช่วงบ่ายจะมีพายุเลยเลิกครึ่งวันไปบ้านชั้นไหม”
            “ไปสิไปไป”ผมตอบรับทันที
            “เรย์”
            “หืมอะไรเหรอยูคิ”
            “เปล่า”
            “....”
            พวกเรากินข้าวเสร็จก็กลับไปที่ห้องเรียนมีคนเดินทักทายยูคิกันเป็นจำนวนมาก
            รุ่งนี้ได้ไปที่ห้องเรย์เหรอ
วันรุ่งขึ้น
            “ไปกันเถอะฮารุ”เรย์มาดึงแขนผมเพิ่งเร่งเร้าให้ไปบ้านของเขา
            “เดี๋ยวก่อนสิไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นเลย”
            เรย์ชี้นิ้วไปที่หน้าต่างท่องฟ้าตอนนี้เป็นสีดำไปแล้ว
            “ถ้าช้าพายุก็มาก่อนนะสิ”
            “น่าๆยังไงเดี๋ยวก็แวะซื้ออะไรเข้าไปด้วยนี่”
            “ไม่ต้องหรอก”
            “หา”
            “ชั้นทำอะไรไว้หมดแล้ว”
            “งั้นเดี๋ยวซื้อเค้ก”
            “ชั้นอบไว้แล้ว”
            “...”หมอนี้อะไรจะเตรียมตัวขนาดนั้น
            “นี่เรย์”
            “อะไรเหรอ”เขาดึงผมเดินไปตามทางอย่างรวดเร็ว
            “นายไม่ได้นอนสินะ”
            “หา!!!”
            “ขอบตานายดำแหนะ”
            “อึก”
            “ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลยนี่ไปซื้อเอาบ้างก็ได้”
            “ก็...อยากให้นายกินฝีมือชั้นมากกว่านี้”
            “เรย์”
            “ใส่แว่นแล้วยังรู้อีกนะ”
            “ฮึ ถ้าเป็นนายละก็แปลกไปสักนิดขั้นก็รู้แล้วละ”
            “ฮารุ”
            ในตอนนั้นฝฝนก็ตกลงมาพอดี
            พวกเราสองคนรีบวิ่งเข้าไปในคอนโดทันทีใช่เวลานิดหน่อยก็มาถึงห้องของเรย์
            “ยังดีนะที่มาถึงก่อนเสื้อนอกเปียกนิดหน่อยถอดออกดีกว่านะแล้วก็นี่ผ้าขนหนูเช็ดหัวซธ”
            ผมทำตามคำแนะถอดเสื้อนอกให้เรย์ใช้ผ้าขนหนูเช็ดหัวแล้วปลดกระดุมเสื้อในสองเม็ดบนออก
            “หืม เรย์มีอะไรเหรอ”ผมเห็นเรย์มองมาที่ผมหน้าแดงเล็กน้อย
            “อะ ปล่าวเดี๋ยวชั้นไปยกของออกมาก่อนนะ”
            “เดี๋ยวชั้นช่วย”
            “อะ อืม”
            ในตอนนั้นกริ่งก็ดังขึ้น
            “เดี๋ยวมาน ช่วยยกจานออกไปก่อนละกันนะ”
            “อ่า”ผมหยิบจานไปวางบนโต๊ะสักพักเรย์ก็กลับมา
            “ยูคินะเห็นว่าฝนตกก่อเลยขอเข้ามาไม่เป็นไรใช่มั้ยฮารุ”
            “ชั้นไม่มีปัญหาหรอกอีกอย่างนี่บ้านนายนะเรย์”
            “อะ อืม เดี๋ยวเขามาให้เขาไปอาบน้ำก่อนนะชั้นจะไปหาเสื้อผ้าให้เขาแล้วจะเปลี่ยนชุดด้วย”
            “อ่าได้สิ”
            สัก2-3นาทียูคิก็มาถึง
            “...”เขามองหน้าผมไม่พูดอะไร
            “ห้องน้ำอยู่ตรงนี้เตรียมผ้าขนหนูไว้ให้แล้วไปล้างตัวก่อนเถอะเรย์ไปหาเสื้อให้นายเปลี่ยนอยู่”
            “ทำไมนายอยู่ที่นี่”
            “เรย์ชวนมานะ”
            “เหรอ”พูดแล้วเขาก็เดินเข้าห้องน้ำไป”
            “อะฮารุ”เสียงเรย์เรียกผมจากชั้นสอง
            “มีอะไรเหรอเรย์”
            “ยูคิมาถึงยังเหรอ”
            “เขาเข้าไปอาบน้ำอยู่นะ”
            “เหรอเอาเสื้อให้เสร็จพอดี ฮารุก็เปลี่ยนด้วยสิ”เขายื่นเสื้อกับกางเกงมาให้ผม
            “อ่า ขอบคุณ” ผมรับเสื้อแล้วเดินขึ้นไปเปลี่ยนชั้นบนมันเป็นเสื้อยืดสีดำไม่มีลายกางเกงขายาวสีน้ำเงินขนาดค่อนข้างพอดีตัวกับผมเลย
            สงสัยงแฮะเรย์ไปหาเสื้อผ้าตัวใหญ่ขนาดนี้จากไหนเนี่ย
            เมื่อผมเดินไปข้างล่างก็เจอเรย์ที่ตัวเปียกวิ่งออกจากห้องน้ำมาเขาก้มหน้าวิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที
            เกิดอะไรขึ้นกันนะผมไปนั่งลงที่โต๊ะสักพักเรย์ก็ลงมาเขาเปลี่ยนชุดใหม่แทนชุดที่เปียกแล้วยูคิก็ออกมาจากห้องน้ำในเวลาถัดมา
            พวกเราเริ่มกินข้าวโดยไม่ยอมพูดอะไรกันเลยผมรู้สึกอึดอัดจนต้องพูดเพื่อทำลายบรรยากาศ
            “เรย์นายไม่กินผักอีกแล้วนะ”ผมใส้ตะเกียบชี้ไปที่จานของเรย์ซึ่งเขาเขี่ยผักกองเอาไว้อยู่
            “ก็มันไม่อร่อยนี่”เขาทำเสียงออดอ้อนตอบกลับมันทำให้ใจผมเต้นเล็กน้อย
            “เพราะนายไม่กินเลยไม่โตไง”
            “...”เขาไม่ตอบแต่ใช้ตะเกียบคีบผักชิ้นเล็กๆมากินผมยิ้มให้เขาเขาหน้าแดงเล็กน้อยแล้วก้มหน้าลง
            “ชั้นว่าเรย์ตัวเท่านี้ก็น่ารักดีนะ”
            “ยูคิ”เรย์เงยหน้าขึ้นมามองยูคิเขาจ้องยูคิอยู่อย่างนั้นแล้วยิ้ม
            “นี่ฮารุคุงกับเรย์กินข้าวเสร็จแล้วมีเรื่องจะคุยด้วยนะ”บรรยากาศกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง
5 นาทีที่แล้ว
            “ยูคิ ชั้นเอาเสื้อผ้าไว้ตรงนี้นะ”
            “ยูคิ”ผมเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบกลับผมจึงลองเปิดเข้าไปดู
            ผมเห็นเพื่อนสมัยดังของผมนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำตาของเขาปิดสนิท
            “ยูคิ”ผมกำลังยื่นมือไปจับตัวเขาเพื่อปลุกให้ตื่นแต่
            ข้อมือของผมโดนจับก่อนผมโดนดึงลงไปในอ่างอาบน้ำ
            “อุ๊บ”ผมหลับตาลงตามสัญชาติตญาณ
            พอผมลืมตาขึ้นผมก็เห็นยูคิกำลังคร่อมตัวผมอยู่เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า
            “เรย์นายนะซื้อบื้อนะแถมไม่ระวังตัวด้วย”
            “ขะ เข้าใจแล้วปล่อยชั้นสิเพิ่งเปลี่ยนชุดมาเองเปียกหมดแล้ว”
            “นาย ชอบหมอนั้นเหรอ”
            “หา”
            “ฮารุไงนายชอบเขาใช่ไหม”
            “ปะ เปล่านะ”
            “ชั้นชอบนายนะเรย์”
            “หา”
            “ชั้นรักนายเรย์”เขาก้มลงมาจูบผมทันทีปากของเขาเลื่อลงมาที่คอของผม
            “เดี๋ยวยูคิ”มือของเขาสอดเข้ามาในเสื้อของผมเริ่มลูบไปมาบนตัวผม
            “ตรงนี้ของนายไวต่อความรู้สึกเวลาโดนจับสินะ ตรงนี้ ตรงนี้ แล้วก็ตรงนี้”มือของเขาลูบไปมาเขาใช้นิ้วกดตรงจุดที่เขาบอกว่าผมไวต่อความรู้สึก
            มือของเขาค่อยๆเลื่อนลงมาถึงขอบกางเกงของผมแต่
            “...”ผมดันตัวเขาออกไป
            “นายชอบหมอนั้นจริงๆสินะ”
            “...”
            ถ้านายยังปล่อยกำกวมแบบนี้ชั้นจะต่อนะ”
            ผมเงยหน้าขึ้นใบหน้าของผมร้อนผ่าวทันทีที่คิดว่าต้องพูดประโยคนั้น
            แต่
            “อะ อืม ใช่ ชะ ชั้น นะ ชะ ชอบ ฮารุ”
            “ทำไม”
            “เขาอ่อนโยนเขาเข้ามาหาชั้นแม้รู้เรื่องตาคู่นี้เขาก็ไม่ได้รังเกียจชั้นเลยสักนิดเขายะยังงงกะกะกอดชั้นได้อยู่”
            “เป็นชั้น....ไม่ได้เหรอ”
            “ขอโทษนะ”
            “ไม่ใช่ฮารุ...ไม่ได้จริงๆ”
            ยูคิปล่อยผมผมรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องทันที
กลับมา ณ ปัจจุบัน
            “ก็อย่างที่พูดไปชั้นนะชอบเรย์ตั้งแต่อยู่ด้วยกันแล้วไม่ใช่แค่เพราะตาคู่นั้นแต่เป็นเพราะเรย์”ยูคิอธิบายทุกอย่าง
            “ชั้นมาที่นี่เพราะรู้ข่าวว่าเรย์โดนทำร้าย”
            “ชั้นคิดว่าต้องมีคนมาช่วยอยู่เคียงข้างเขาในตอนนี้และคงเป็นคนอื่นที่ไม่ได้ใช่เวลาอยู่กับเขานานๆแบบชั้นไม่ได้...แต่...”
            “พอชั้นมาถึงเขากลับดูสดใสดีสดใสกว่าที่เคยผ่านมา”
            “นั้นคงเป็นเพราะนายอยู่ข้างเขาฮารุ”
            “เขาเลือกนายไม่ได้เลือกชั้น”
            “ยูคิ”ผมมองหน้าเขาตรงๆฮารุเองก็นั่งฟังอยู่ข้างๆผม
            “ขอโทษนะ”ผมทำได้แค่นี้ผมไม่เคยรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับผมแม้แต่น้อย
            “นายไม่ต้องขอโทษหรอก แค่นายโอเคชั้นก็พอแล้วละ”
            “งั้น...ชั้นกลับละ”ยูคิลุกขึ้นแล้วเดิออกไป
            “ดะเดี๋ยวสิฝนยังตกอยู่เลยนะ”
            “นายจะบอกให้ชั้นอยู่เห็นนายสองคนสวีทกันเหรอ”
            “ปล่าวแต่”
            “นายเนี่ยน้า”ยูคิหันกลับมาแล้วจูบผมเบาๆ
            “ชั้นขอแค่นี้ก็พอแล้วให้ชั้นอยู่คนเดียวสักพักเถอะ”
            “ชั้นฝากนายดูแลเขาด้วยนะฮารุ”
            “อืม”
            “ถ้าเกิดเรื่องแบบครั้งนี้อีกชั้นจะพาเขาไปเกียวโตทันทีเลย”
            “เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วยละ”
            “อ่า”เขาโบกมือให้โดยไม่หันกลับมา
            “เรย์”ฮารุเข้ามากอดผม
            “ชั้นจะดูแลนายเอง”
            “ขอบคุณนะฮารุ”
            “...”เขาไม่พูดแต่กอดผมแรงขึ้น
            “ฮารุนายเช่าห้องพักอยู่คนเดียวใช่มั้ย”
            “ใช่”
            “คะ คือ”
            “ถะ ถ้าไม่รังเกียจ ยะ ยังมีห้องว่างอยู่ จะ จะมามั้ย”
            “มา???”
            “มาอยู่ที่นี่นะ”
            “เรย์”เขากอดผมอย่างแรงใช้ใบหน้าถูกับแก้มของผมอย่างดีใจ
            หลังจากนั้น3วันเขาก็มาอยู่ที่คอนโดกับผม
                                                                                               Chapter 8 End
                                                                                                   (ยังไม่จบ)